1 Uns dias mais tarde, disse Jónatas ao moço que lhe levava as armas: Vamos atravessar o vale até à guarnição dos filisteus. Mas não avisou o pai do que tencionava fazer.

2 Saul mais os seus seiscentos homens continuava acampado nos limites de Gibeá, no sítio da romeira de Migrom. Entre a sua gente encontrava-se Aías o sacerdote (filho de Aitube, irmão de Icabode; Aitube era neto de Finéias e bisneto de Eli, o sacerdote do Senhor em Silo.)Ninguém se deu conta aliás da ausência de Jónatas.

4 Para chegar à guarnição inimiga, Jónatas era obrigado a passar por um intervalo entre duas rochas muito íngremes, às quais se tinha dado o nome de Bozez e de Sené.

5 A rocha a norte estava defronte de Micmás e ao sul diante de Gibeá.

6 Vamos ter com estes pagãos, disse Jónatas ao seu escudeiro. Talvez o Senhor faça um milagre a nosso favor; para ele, não conta o número das tropas inimigas que aqui se encontram!

7 Está certo!, replicou o escudeiro. Faz como melhor entenderes; estou contigo de alma e coração, seja qual for a tua decisão.

8 Bom, então vamos fazer assim: Quando eles nos virem, se disserem, 'Fica onde estás, se não matamos-te!

10 Mas se disserem, 'Vem, sobe já até aqui!

11 Quando os filisteus os viram aproximar-se, gritaram: Olha! Os israelitas já estão a surgir das tocas para onde fugiram! E depois, para Jónatas: Vá, sobe já até aqui para que vos demos uma boa lição!Anda, trepa atrás de mim, exclamou Jónatas ao moço escudeiro, porque Deus vai ajudar-nos a vencê-los!

13 Então amarinharam, apoiando-se nos pés e nas mãos, e, chegando junto dos filisteus, começaram a dar neles. Jónatas derrubava-os, e o escudeiro, atrás dele, acabava de os matar; assim uns vinte homens foram abatidos no espaço dum simples campo cultivável.

15 Mas isso foi o suficiente para que repentinamente o pânico se apoderasse de todo o exército filisteu e até da própria tropa de choque. E para cúmulo um grande tremor de terra veio aumentar o pavor deles.

16 As sentinelas de Saul, em Gibeá, olharam, e viram aquela vasta multidão do exército inimigo desbaratando-se e fugindo em todas as direcções.

17 Vejam quem é que falta, dos nossos, mandou Saul. Fizeram a chamada e verificaram que era Jónatas e o seu escudeiro que faltavam. Tragam aqui a arca de Deus, ordenou Saul a Aías. (Nessa altura a arca andava entre o povo.) Mas enquanto Saul falava com o sacerdote, os gritos e o alvoroço no campo dos filisteus ia aumentando cada vez mais, pelo que lhe disse então: Retira a tua mão, já não há tempo!

20 Então Saul mais os homens que com ele estavam lançaram-se à peleja e deram com os filisteus a matarem-se uns aos outros, numa tremenda confusão. Aconteceu até que havia, do lado dos filisteus, hebreus que se tinham passado para eles, e que agora se juntavam aos israelitas. Finalmente, todos aqueles que se tinham escondido nas montanhas, quando viram os filisteus a fugir, vieram também e puseram-se a persegui-los. Foi assim que o Senhor salvou Israel nesse dia; e a batalha continuou para além de Bete-Aven.

24 Saul declarou: Maldito todo aquele que ingerir seja o que for antes da noite - antes que eu tenha vingado completamente os meus inimigos. Por isso ninguém comeu coisa nenhuma durante todo esse dia, mesmo quando, chegando a um bosque, encontraram muito mel pelo chão, porque toda a gente receava a maldição de Saul.

27 Mas Jónatas não tinha ouvido a ordem do pai e, pegando num pau, meteu-o no mel, levou-o à boca, comeu e sentiu-se muito melhor.

28 Foi nessa altura só, que alguém lhe comunicou que seu pai tinha amaldiçoado quem comesse alguma coisa antes da noite; até em consequência disso todos os homens estavam esgotados e desfaleciam.

29 É ridículo!, exclamou Jónatas. Uma ordem dessas só serve para vos tirar as forças. Vejam como eu me sinto muito mais renovado, agora que comi este pedaço de mel. Se o povo tivesse tido autorização para comer todo o alimento que tivesse encontrado entre os nossos inimigos, pensem só em como poderíamos ter feito uma matança muito maior!

31 Mas mesmo assim, cansados e com fome, continuaram a perseguir e a matar filisteus, todo esse dia, desde Micmás até Aijalom, até que já não podiam mais, com a falta de forças com que estavam. Por fim, lançaram-se sobre os despojos da batalha, mataram ovelhas, bois, vacas e bezerros e comeram-nos mesmo com sangue.

33 Alguém veio dar a notícia disso a Saul, dizendo-lhe o que estava a acontecer, que o povo comia carne com o sangue.Isso é muito mal feito, disse Saul. Tragam para aqui uma grande pedra;

34 vão por entre as tropas e digam para trazerem os bois e os cordeiros; que os comam então, mas depois de terem escorrido o sangue; que não pequem contra o Senhor comendo-o. Os outros assim fizeram.

35 E Saul construiu um altar; foi o primeiro altar que edificou ao Senhor.

36 Após isso declarou o seguinte: Vamos perseguir os filisteus toda a noite, e não deixemos um só com vida.De acordo!, disseram os que estavam com ele. Faz como melhor entenderes.No entanto o sacerdote lembrou: Temos primeiro que consultar Deus.

37 Saul perguntou a Deus: Deveremos nós ir atrás dos filisteus? Ajudar-nos-ás a derrotá-los? Mas o Senhor nada respondeu, durante toda a noite.

38 Então Saul dirigiu-se aos chefes do povo: Há qualquer coisa de errado! Temos de saber que pecado é que foi cometido hoje. Juro pelo nome de Deus o qual salvou Israel que, nem que se trate do meu próprio filho Jónatas, certamente morrerá! Mas ninguém de entre o povo lhe disse de que perturbação se tratava.

40 Saul propos o seguinte: Jónatas e eu próprio nos poremos aqui, e vocês estarão aí defronte de nós. Todo o povo concordou.

41 Depois, Saul dirigiu-se ao Senhor: Ó Senhor Deus de Israel, porque é que não respondeste à minha pergunta? O que é que está errado? Seremos nós, Jónatas e eu, que somos culpados, ou estará o pecado no lado dos outros? Ó Senhor Deus, mostra-nos de quem é a culpa. Jónatas e Saul foram escolhidos, pelas sortes sagradas, como sendo os culpados; e o povo foi declarado inocente.

42 Saúl então acrescentou: Sendo assim lancem de novo sortes entre mim e Jónatas. E desta vez foi Jónatas o escolhido como culpado.

43 Diz-me o que foi que fizestes, pediu ele ao filho.Provei um bocado de mel, confessou Jónatas. Foi apenas uma pequena porção na ponta dum pau, e agora sei que devo morrer.

44 Sim, Jónatas, deves morrer. Que Deus me tire a vida a mim, se não fores efectivamente executado por causa do que fizeste.

45 No entanto o povo interveio. Como é isso? Jónatas, que salvou hoje Israel, ter de morrer? Isso nunca. Tão certo como Deus ser vivo, que não se tocará num só cabelo da sua cabeça; porque foi usado por Deus para fazer hoje um grande milagre entre nós. Desta forma o povo o salvou.

46 Saul mandou recolher o exército; os filisteus deixaram de ser perseguidos e recolheram às suas próprias terras.

47 Agora que já se encontrava seguro com o rei de Israel, Saul enviou o exército de Israel por toda a parte, lutar contra Moabe, Amom, Edom, os reis de Zobá e os filisteus. Por todo o lado para onde se voltasse triunfava. Cometeu grande feitos e conquistou os amalequitas, salvando Israel daqueles que tinham antes sido seus conquistadores.

49 Saul tinha três filhos: Jónatas, Isví e Malquisua; mais duas filhas: Merabe e Mical, a mais nova.

50 A mulher de Saul chamava-se Ainoã; era filha de Aimaaz. O general comandante do exército era seu primo Abner, filho de Ner, tio de Saul. (Quer dizer, portanto, que Ner, o pai de Abner, e Cis, o pai de Saul, eram irmãos, filhos de Abiel.)

52 Durante todo o tempo do reinado de Saul, os israelitas combateram os filisteus. E sempre que Saul via um homem valente e forte, alistava-o no seu exército.

2 Saul istui silloin granaattiomenapuun juurella Migronissa Gibean rajalla, ja väkeä oli hänellä kanssansa noin kuusisataa miestä.

3 Ja kasukankantajana oli Ahia, Ahitubin, Iikabodin veljen, poika, joka oli Piinehaan poika, joka Eelin poika, sen, joka oli ollut Herran pappina Siilossa. Mutta kansa ei tiennyt, että Joonatan oli lähtenyt.

4 Mutta kummallakin puolen solatietä, jota Joonatan koetti mennä lähelle filistealaisten vartiostoa, oli jyrkkä kallionkieleke; toisen nimi on Booses, toisen Sene.

5 Toinen kallionkieleke on kuin pylväs, pohjoisen puolella, Mikmaaseen päin, toinen on etelän puolella, Gebaan päin.

9 Jos he sanovat meille näin: 'Olkaa hiljaa, kunnes me tulemme teidän luoksenne', niin me seisomme alallamme emmekä lähde nousemaan heidän luoksensa.

13 Ja Joonatan kiipesi käsin ja jaloin ylöspäin, ja aseenkantaja hänen perässään. Ja he kaatuivat Joonatanin edessä, ja aseenkantaja löi heidät kuoliaaksi hänen jäljessänsä.

14 Tässä ensimmäisessä kahakassa surmasivat Joonatan ja hänen aseenkantajansa noin kaksikymmentä miestä, noin puolen auranalan suuruisella maa-alalla.

15 Silloin syntyi kauhu leirissä ja sen ulkopuolella, koko sotaväessä; myös vartiosto ja ryöstöosasto joutuivat kauhun valtaan. Maakin järisi, ja niin syntyi Jumalan kauhu.

16 Ja Saulin tähystäjät Benjaminin Gibeassa huomasivat lauman hajoavan ja menevän sinne tänne.

20 Silloin Saul kutsutti koolle kaiken väen, joka oli hänen kanssaan, ja he tulivat taistelupaikalle, ja katso, toisen miekka oli toista vastaan, ja oli mitä suurin hämminki.

21 Myös ne hebrealaiset, jotka ennestään olivat filistealaisten vallassa ja jotka olivat tulleet heidän kanssaan ja olivat leirissä, menivät niiden israelilaisten puolelle, jotka olivat Saulin ja Joonatanin kanssa.

22 Ja kun ne Israelin miehet, jotka olivat piiloutuneet Efraimin vuoristoon, kuulivat filistealaisten pakenevan, yhtyivät hekin kaikki ajamaan heitä takaa taistelussa.

23 Niin Herra antoi Israelille voiton sinä päivänä, ja taistelu levisi Beet-Aavenin toiselle puolelle.

25 Ja kun he kaikki tulivat metsään, oli maassa hunajata.

26 Kun kansa tuli kennokakkujen ääreen, niin katso, niistä vuoti hunajata, mutta ei kukaan vienyt kättään suuhun, sillä kansa pelkäsi valaa.

27 Mutta Joonatan ei ollut kuulemassa, kun hänen isänsä vannotti kansan; niin hän ojensi sauvan, joka oli hänen kädessään, pisti sen kärjen kennokakkuun ja vei sitten kätensä suuhunsa, ja silloin hänen silmänsä kirkastuivat.

31 Ja he voittivat sinä päivänä filistealaiset ja ajoivat heitä takaa Mikmaasta Aijaloniin asti; ja väki oli kovin näännyksissä.

32 Sentähden väki syöksyi saaliin kimppuun ja otti lampaita, raavaita ja vasikoita ja teurasti niitä paljaan maan päällä; ja väki söi lihan verinensä.

35 Ja Saul rakensi alttarin Herralle; tämä oli ensimmäinen alttari, jonka hän Herralle rakensi.

46 Sitten Saul meni eikä ajanut filistealaisia takaa; ja filistealaiset menivät kotiinsa.

47 Kun nyt Saul oli saanut kuninkuuden Israelissa, soti hän kaikkia vihollisiansa vastaan joka taholla: mooabilaisia, ammonilaisia, edomilaisia, Sooban kuninkaita ja filistealaisia vastaan; ja minne tahansa hän kääntyi, siellä hän rankaisi.

48 Ja hän teki väkeviä tekoja ja voitti amalekilaiset ja vapautti Israelin sen ryöstäjäin käsistä.

49 Saulin pojat olivat Joonatan, Jisvi ja Malkisua; ja hänen kahden tyttärensä nimet olivat: vanhemman nimi Meerab ja nuoremman nimi Miikal.

50 Ja Saulin vaimon nimi oli Ahinoam, Ahimaan tytär. Ja hänen sotapäällikkönsä nimi oli Abner, Neerin, Saulin sedän, poika.

51 Sillä Kiis, Saulin isä, ja Neer, Abnerin isä, olivat Abielin poikia.

52 Mutta filistealaisia vastaan käytiin kiivaasti sotaa, niin kauan kuin Saul eli. Ja kenen vain Saul tapasi urhoollisen ja sotakuntoisen miehen, sen hän otti luoksensa.