1 Vir die musiekleier; op die wysie van: "Jedutun." 'n Psalm van Asaf.

2 My stem is tot God en ek roep; my stem is tot God, dat Hy na my kan luister.

3 Op die dag van my benoudheid soek ek die HERE; snags bly my hand uitgestrek sonder om moeg te word; my siel weier om getroos te word.

4 As ek aan God dink, moet ek steun; peins ek, dan versmag my gees. Sela.

5 U hou my ooglede oop; ek is onrustig en kan nie spreek nie.

6 Ek dink oor die dae van die voortyd, oor die ou, ou jare.

7 Ek wil dink aan my snarespel in die nag, wil peins met my hart, en my gees deurvors:

8 Sal die Here vir altyd verstoot en verder nie meer goedgunstig wees nie?

9 Hou sy goedertierenheid vir altyd op? Is dit met die belofte gedaan van geslag tot geslag?

10 Het God vergeet om genadig te wees? Of het Hy in toorn sy barmhartighede toegesluit? Sela.

11 Toe het ek gesê: Dit is my grootste bekommernis dat die regterhand van die Allerhoogste verander!

12 Ek dink aan die dade van die HERE; ja, ek wil dink aan u wonders uit die voortyd

13 en al u werk oordink, en ek wil peins oor u dade.

14 o God, u weg is in heiligheid. Wie is 'n groot God soos God?

15 U is die God wat wonders doen; U het u sterkte onder die volke bekend gemaak.

16 U het u volk met 'n sterk arm verlos, die kinders van Jakob en van Josef. Sela.

17 Die waters het U gesien, o God, die waters het U gesien, hulle het gebewe; ja, die watervloede het gesidder.

18 Die wolke het water uitgegiet, die hemele het donder laat hoor, ook het u pyle rondgevlieg.

19 U rollende donder het weerklink; bliksems het die wêreld verlig; die aarde het gesidder en gebewe.

20 U weg was in die see en u paaie in groot waters, en u spore was nie te beken nie. [ (Psalms 77:21) U het u volk soos skape gelei deur die hand van Moses en A„ron. ]

1 Au maître-chantre, des Jéduthunites. Psaume d'Asaph. Ma voix s'adresse à Dieu, et je crie, ma voix s'adresse à Dieu, et il m'écoutera.

2 Au jour de ma détresse, j'ai cherché le Seigneur; la nuit, ma main était étendue vers lui et ne se lassait point; mon âme refusait d'être consolée.

3 Je me souvenais de Dieu, et je gémissais; je méditais, et mon esprit était abattu. Sélah (pause).

4 Tu avais retenu mes yeux dans les veilles; j'étais troublé, je ne pouvais parler.

5 Je pensais aux jours d'autrefois, aux années des temps passés.

6 Je me rappelais mes mélodies de la nuit; je méditais en mon cœur, et mon esprit examinait.

7 Le Seigneur rejettera-t-il pour toujours, ne sera-t-il plus désormais propice?

8 Sa bonté a-t-elle cessé pour toujours? Sa Parole a-t-elle pris fin pour tous les âges?

9 Dieu a-t-il oublié d'avoir pitié? A-t-il dans sa colère fermé ses compassions?

10 Et j'ai dit: C'est ici ma faiblesse; je me souviendrai des années de la droite du Très-Haut.

11 Je me rappellerai les exploits de l'Éternel, me souvenant de tes merveilles d'autrefois;

12 Je méditerai sur toutes tes oeuvres, et je considérerai tes hauts faits.

13 O Dieu, tes voies sont saintes! Quel autre Dieu est grand comme Dieu?

14 Tu es le Dieu qui fait des merveilles; tu as fait connaître ta force parmi les peuples.

15 Par ton bras, tu rachetas ton peuple, les enfants de Jacob et de Joseph. (Sélah.)

16 Les eaux te virent, ô Dieu! Les eaux te virent; elles tremblèrent; même les abîmes s'émurent.

17 Les nues se répandirent en eaux; les nuages tonnèrent; tes traits aussi volèrent çà et là.

18 Ton tonnerre gronda dans le tourbillon; les éclairs brillèrent sur le monde; la terre s'émut et trembla.

19 Tu as fait ton chemin dans la mer, tes sentiers dans les grandes eaux; et tes traces n'ont point été connues.

20 Tu as conduit ton peuple comme un troupeau, par la main de Moïse et d'Aaron.