1 Vir die musiekleier; op die wysie van: "Jedutun." 'n Psalm van Asaf.

2 My stem is tot God en ek roep; my stem is tot God, dat Hy na my kan luister.

3 Op die dag van my benoudheid soek ek die HERE; snags bly my hand uitgestrek sonder om moeg te word; my siel weier om getroos te word.

4 As ek aan God dink, moet ek steun; peins ek, dan versmag my gees. Sela.

5 U hou my ooglede oop; ek is onrustig en kan nie spreek nie.

6 Ek dink oor die dae van die voortyd, oor die ou, ou jare.

7 Ek wil dink aan my snarespel in die nag, wil peins met my hart, en my gees deurvors:

8 Sal die Here vir altyd verstoot en verder nie meer goedgunstig wees nie?

9 Hou sy goedertierenheid vir altyd op? Is dit met die belofte gedaan van geslag tot geslag?

10 Het God vergeet om genadig te wees? Of het Hy in toorn sy barmhartighede toegesluit? Sela.

11 Toe het ek gesê: Dit is my grootste bekommernis dat die regterhand van die Allerhoogste verander!

12 Ek dink aan die dade van die HERE; ja, ek wil dink aan u wonders uit die voortyd

13 en al u werk oordink, en ek wil peins oor u dade.

14 o God, u weg is in heiligheid. Wie is 'n groot God soos God?

15 U is die God wat wonders doen; U het u sterkte onder die volke bekend gemaak.

16 U het u volk met 'n sterk arm verlos, die kinders van Jakob en van Josef. Sela.

17 Die waters het U gesien, o God, die waters het U gesien, hulle het gebewe; ja, die watervloede het gesidder.

18 Die wolke het water uitgegiet, die hemele het donder laat hoor, ook het u pyle rondgevlieg.

19 U rollende donder het weerklink; bliksems het die wêreld verlig; die aarde het gesidder en gebewe.

20 U weg was in die see en u paaie in groot waters, en u spore was nie te beken nie. [ (Psalms 77:21) U het u volk soos skape gelei deur die hand van Moses en A„ron. ]

1 Dem Vorsänger. Nach Jedutun. Ein Psalm Asaphs.

2 Ich rufe zu Gott und will schreien, zu Gott rufe ich, und er wolle auf mich hören!

3 Zur Zeit meiner Not suchte ich den Herrn; meine Hand war des Nachts unablässig ausgestreckt, meine Seele wollte sich nicht trösten lassen.

4 Dachte ich an Gott, so mußte ich seufzen, sann ich nach, so ward mein Geist bekümmert. (Pause.)

5 Du hieltest meine Augenlider offen; ich warf mich hin und her und konnte nicht reden.

6 Da gedachte ich der alten Zeit, der vorigen Jahre;

7 ich erinnerte mich wieder an mein Saitenspiel, betete in meinem Herzen, und mein Geist fing an zu forschen:

8 Wird denn der Herr auf ewig verstoßen und fortan nicht mehr gnädig sein?

9 Ist's denn ganz und gar aus mit seiner Gnade, und hat sein Reden für immer aufgehört?

10 Hat denn Gott vergessen, gnädig zu sein, und im Zorn seine Barmherzigkeit verschlossen? (Pause.)

11 Und ich sprach: Ich will das leiden, die Änderungen, welche die rechte Hand des Höchsten getroffen hat.

12 Ich will rühmen die Taten des HERRN; denn ich gedenke deiner vorigen Wunder

13 und besinne mich aller deiner Werke und ziehe deine großen Taten in Betracht:

14 O Gott, dein Weg ist heilig! Wer ist ein so großer Gott wie du?

15 Du bist der Gott, der Wunder tut; du hast deine Macht bewiesen an den Völkern!

16 Du hast dein Volk erlöst mit deinem Arm, die Kinder Jakobs und Josephs. (Pause.)

17 Als dich, o Gott, die Wasser sahen, als dich die Wasser sahen, da brausten sie und das Meer ward aufgeregt;

18 die Wolken gossen Wasser, es donnerte in den Lüften, und deine Pfeile fuhren daher;

19 deine Donnerstimme erschallte im Wirbelwind, die Blitze beleuchteten den Erdkreis, daß die Erde in Zittern und Beben geriet;

20 dein Weg war im Meer und deine Bahn in großen Wassern, und deine Fußstapfen waren nicht zu erkennen;

21 du führtest dein Volk wie eine Herde durch Mose und Aaron.