1 God van wraak, o HERE, God van wraak, verskyn in ligglans!

2 Verhef U, o regter van die aarde, vergeld die trotsaards hulle dade!

3 Hoe lank sal die goddelose, o HERE, hoe lank sal die goddelose jubel?

4 Hulle smaal, hulle praat onbeskaamd -- al die werkers van ongeregtigheid verhef hulle.

5 o HERE, hulle verbrysel u volk, en hulle verdruk u erfdeel.

6 Hulle maak die weduwee en die vreemdeling dood en vermoor die wese

7 en sê: Die HERE sien dit nie, en die God van Jakob merk dit nie.

8 Let op, o onverstandiges onder die volk, en julle dwase, wanneer sal julle verstandig word?

9 Sou Hy wat die oor plant, nie hoor nie, of Hy wat die oog formeer, nie sien nie?

10 Sou Hy wat die nasies tugtig, nie straf nie -- Hy wat die mens kennis leer?

11 Die HERE ken die gedagtes van die mense -- dat hulle nietigheid is.

12 Welgeluksalig is die man, o HERE, wat U onderrig en wat U leer uit u wet,

13 om hom rus te gee van die dae van teëspoed, totdat die kuil vir die goddelose gegrawe word.

14 Want die HERE sal sy volk nie verwerp en sal sy erfdeel nie verlaat nie;

15 want die regspraak sal terugkeer tot geregtigheid, en al die opregtes van hart sal dit volg.

16 Wie sal vir my optree teen die kwaaddoeners? Wie sal my bystaan teen die werkers van ongeregtigheid?

17 As die HERE vir my nie 'n hulp was nie, dan het my siel gou in die stilte gewoon.

18 As ek dink: My voet wankel -- dan ondersteun u goedertierenheid my, o HERE!

19 As my gedagtes binne-in my vermenigvuldig, dan verkwik u vertroostinge my siel.

20 Het die regterstoel wat onheil stig, met U gemeenskap; wat moeite versin teen die insettinge in?

21 Hulle bestorm die lewe van die regverdige en veroordeel onskuldige bloed.

22 Maar die HERE is 'n rotsvesting vir my, en my God die rots van my toevlug.

23 En Hy laat hulle ongeregtigheid op hulle terugkeer en verdelg hulle in hul boosheid; die HERE onse God verdelg hulle.

1 Gott der Rache, o HERR, du Gott der Rache, brich hervor!

2 Erhebe dich, du Richter der Erde, gib den Stolzen ihren Lohn!

3 Wie lange sollen die Gottlosen, o HERR, wie lange sollen die Gottlosen frohlocken?

4 Sie halten viele und freche Reden; stolz überheben sich alle Übeltäter.

5 Sie knebeln dein Volk, o HERR, und unterdrücken dein Erbteil.

6 Sie erwürgen Witwen und Fremdlinge und ermorden Waisen;

7 und dann sagen sie: »Der HERR sieht es nicht, und der Gott Jakobs achtet es nicht!«

8 Nehmt doch Verstand an, ihr Unvernünftigen unter dem Volk, ihr Toren, wann wollt ihr klug werden?

9 Der das Ohr gepflanzt hat, sollte der nicht hören? Der das Auge gebildet hat, sollte der nicht sehen?

10 Der die Nationen züchtigt, sollte der nicht strafen, er, der die Menschen Erkenntnis lehrt?

11 Der HERR kennt die Anschläge der Menschen, weiß, daß sie vergeblich sind.

12 Wohl dem Mann, den du, HERR, züchtigst und den du aus deinem Gesetze belehrst,

13 ihm Ruhe zu geben vor den Tagen des Unglücks, bis dem Gottlosen die Grube gegraben wird.

14 Denn der HERR wird sein Volk nicht verstoßen und sein Erbteil nicht verlassen;

15 denn zur Gerechtigkeit kehrt das Gericht zurück, und alle aufrichtigen Herzen werden ihm folgen!

16 Wer steht mir bei wider die Bösen, wer tritt für mich ein wider die Übeltäter?

17 Wäre der HERR nicht meine Hilfe, wie bald würde meine Seele in der Totenstille wohnen!

18 Sooft ich aber auch sprach: »Mein Fuß ist wankend geworden«, hat deine Gnade, o HERR, mich gestützt.

19 Bei den vielen Sorgen in meinem Herzen erquickten deine Tröstungen meine Seele.

20 Sollte mit dir Gemeinschaft haben der Thron des Verderbens, der Unheil schafft; durch Gesetz?

21 Sie greifen die Seele des Gerechten an und verdammen unschuldiges Blut.

22 Aber der HERR ward mir zur festen Burg, zum Felsen, wo ich Zuflucht fand.

23 Und er ließ ihr Unrecht auf sie selber fallen, und er wird sie durch ihre eigene Bosheit vertilgen; der HERR, unser Gott, wird sie vertilgen.