A ressurreição

1 Também vos notifico, irmãos, o evangelho que vos tenho anunciado, o qual também recebestes e no qual também permaneceis; 2 pelo qual também sois salvos, se o retiverdes tal como vo-lo tenho anunciado, se não é que crestes em vão.

3 Porque primeiramente vos entreguei o que também recebi: que Cristo morreu por nossos pecados, segundo as Escrituras, 4 e que foi sepultado, e que ressuscitou ao terceiro dia, segundo as Escrituras, 5 e que foi visto por Cefas e depois pelos doze. 6 Depois, foi visto, uma vez, por mais de quinhentos irmãos, dos quais vive ainda a maior parte, mas alguns já dormem também. 7 Depois, foi visto por Tiago, depois, por todos os apóstolos 8 e, por derradeiro de todos, me apareceu também a mim, como a um abortivo. 9 Porque eu sou o menor dos apóstolos, que não sou digno de ser chamado apóstolo, pois que persegui a igreja de Deus. 10 Mas, pela graça de Deus, sou o que sou; e a sua graça para comigo não foi vã; antes, trabalhei muito mais do que todos eles; todavia, não eu, mas a graça de Deus, que está comigo. 11 Então, ou seja eu ou sejam eles, assim pregamos, e assim haveis crido.

12 Ora, se se prega que Cristo ressuscitou dos mortos, como dizem alguns dentre vós que não há ressurreição de mortos? 13 E, se não há ressurreição de mortos, também Cristo não ressuscitou. 14 E, se Cristo não ressuscitou, logo é vã a nossa pregação, e também é vã a vossa fé. 15 E assim somos também considerados como falsas testemunhas de Deus, pois testificamos de Deus, que ressuscitou a Cristo, ao qual, porém, não ressuscitou, se, na verdade, os mortos não ressuscitam. 16 Porque, se os mortos não ressuscitam, também Cristo não ressuscitou. 17 E, se Cristo não ressuscitou, é vã a vossa fé, e ainda permaneceis nos vossos pecados. 18 E também os que dormiram em Cristo estão perdidos. 19 Se esperamos em Cristo só nesta vida, somos os mais miseráveis de todos os homens.

20 Mas, agora, Cristo ressuscitou dos mortos e foi feito as primícias dos que dormem. 21 Porque, assim como a morte veio por um homem, também a ressurreição dos mortos veio por um homem. 22 Porque, assim como todos morrem em Adão, assim também todos serão vivificados em Cristo. 23 Mas cada um por sua ordem: Cristo, as primícias; depois, os que são de Cristo, na sua vinda. 24 Depois, virá o fim, quando tiver entregado o Reino a Deus, ao Pai, e quando houver aniquilado todo império e toda potestade e força. 25 Porque convém que reine até que haja posto a todos os inimigos debaixo de seus pés. 26 Ora, o último inimigo que há de ser aniquilado é a morte. 27 Porque todas as coisas sujeitou debaixo de seus pés. Mas, quando diz que todas as coisas lhe estão sujeitas, claro está que se excetua aquele que sujeitou todas as coisas. 28 E, quando todas as coisas lhe estiverem sujeitas, então, também o mesmo Filho se sujeitará àquele que todas as coisas lhe sujeitou, para que Deus seja tudo em todos.

29 Doutra maneira, que farão os que se batizam pelos mortos, se absolutamente os mortos não ressuscitam? Por que se batizam eles, então, pelos mortos? 30 Por que estamos nós também a toda hora em perigo? 31 Eu protesto que cada dia morro gloriando-me em vós, irmãos, por Cristo Jesus, nosso Senhor. 32 Se, como homem, combati em Éfeso contra as bestas, que me aproveita isso, se os mortos não ressuscitam? Comamos e bebamos, que amanhã morreremos. 33 Não vos enganeis: as más conversações corrompem os bons costumes. 34 Vigiai justamente e não pequeis; porque alguns ainda não têm o conhecimento de Deus; digo-o para vergonha vossa.

35 Mas alguém dirá: Como ressuscitarão os mortos? E com que corpo virão? 36 Insensato! O que tu semeias não é vivificado, se primeiro não morrer. 37 E, quando semeias, não semeias o corpo que há de nascer, mas o simples grão, como de trigo ou doutra qualquer semente. 38 Mas Deus dá-lhe o corpo como quer e a cada semente, o seu próprio corpo. 39 Nem toda carne é uma mesma carne; mas uma é a carne dos homens, e outra, a carne dos animais, e outra, a dos peixes, e outra, a das aves. 40 E corpos celestes e corpos terrestres, mas uma é a glória dos celestes, e outra, a dos terrestres. 41 Uma é a glória do sol, e outra, a glória da lua, e outra, a glória das estrelas; porque uma estrela difere em glória de outra estrela. 42 Assim também a ressurreição dos mortos. Semeia-se o corpo em corrupção, ressuscitará em incorrupção. 43 Semeia-se em ignomínia, ressuscitará em glória. Semeia-se em fraqueza, ressuscitará com vigor. 44 Semeia-se corpo animal, ressuscitará corpo espiritual. Se há corpo animal, há também corpo espiritual. 45 Assim está também escrito: O primeiro homem, Adão, foi feito em alma vivente; o último Adão, em espírito vivificante. 46 Mas não é primeiro o espiritual, senão o animal; depois, o espiritual. 47 O primeiro homem, da terra, é terreno; o segundo homem, o Senhor, é do céu. 48 Qual o terreno, tais são também os terrenos; e, qual o celestial, tais também os celestiais. 49 E, assim como trouxemos a imagem do terreno, assim traremos também a imagem do celestial.

50 E, agora, digo isto, irmãos: que carne e sangue não podem herdar o Reino de Deus, nem a corrupção herda a incorrupção. 51 Eis aqui vos digo um mistério: Na verdade, nem todos dormiremos, mas todos seremos transformados, 52 num momento, num abrir e fechar de olhos, ante a última trombeta; porque a trombeta soará, e os mortos ressuscitarão incorruptíveis, e nós seremos transformados. 53 Porque convém que isto que é corruptível se revista da incorruptibilidade e que isto que é mortal se revista da imortalidade. 54 E, quando isto que é corruptível se revestir da incorruptibilidade, e isto que é mortal se revestir da imortalidade, então, cumprir-se-á a palavra que está escrita: Tragada foi a morte na vitória. 55 Onde está, ó morte, o teu aguilhão? Onde está, ó inferno, a tua vitória? 56 Ora, o aguilhão da morte é o pecado, e a força do pecado é a lei. 57 Mas graças a Deus, que nos dá a vitória por nosso Senhor Jesus Cristo. 58 Portanto, meus amados irmãos, sede firmes e constantes, sempre abundantes na obra do Senhor, sabendo que o vosso trabalho não é vão no Senhor.

1 Ich erinnre äich aba, lebi Breda, a des Evangelium, des i(ich) äich vukindigt ha, des ihr au agnumme hän, in däm ihr au fescht schtehn,

2 durch des ihr au selig sin, wenn ihr's feschthebä in dr Gschtalt, in der i(ich) s äich vukindigt ha; s isch denn, daß ihr umsunscht gläubig wore sin.

3 Denn als erschtes ha i(ich) äich wiedage, was i(ich) au gregt ha: Daß Chrischtus gschtorbe isch fir unsri Sinde nohch dr Schrift;

4 un daß sa(er) beerdige wore isch; un daß sa(er) ufgschtande isch am dritte Dag nohch dr Schrift;

5 un daß sa(er) gsähne wore isch vu Kephas, dnohch vu d Zwöelf.

6 Dnohch isch scha(er) gsähne wore vu me als fünfhundat Breda uf eimol, vu däne di meischte noh hiit läbä, ä baar aba sin igschlofe (gschtorbe).

7 Dnohch isch scha(er) gsähne wore vu Jakobus, dnohch vu alle Aposchteln.

8 Zletscht vu alle isch scha(er) au vu mir als ä unziitigä uf d Welt kummänä gsähne wore.

9 Denn i(ich) bi dr klienschte unda d Aposchteln, der i(ich) nit wert bi, daß i(ich) ä Aposchtel heiß, wel i(ich) di Gmeinde Gottes vufolgt ha.

10 Aba durch Gottes Gnade bi i(ich), was i(ich) bi. Un sini Gnade a ma(mir) isch nit vugeblich gsi, sundern i(ich) ha viel me gschafft als sie alli; nit aba i(ich), sundern Gottes Gnade, de mit ma(mir) isch.

11 S isch etze i(ich) odr säli: so predige ma(mir), un so hän ihr glaubt.

12 Wenn aba Chrischtus predigt wird, daß sa(er) vu d Dote ufgschtande isch, we sage dann(dnoh) ä baar unda äich: S git keini Uferschtehig dr Dote?

13 Git`s kei Uferschtehig dr Dote, so isch au Chrischtus nit ufgschtande.

14 Isch aba Chrischtus nit ufgschtande, so isch unsri Predigt vugeblich, so isch au äira Glaube vugeblich(umschunscht).

15 Mir däte dann(dnoh) au als falschi Ziige Gottes bfunde wäre, wel ma(mir) gege Gott beziige, er het Chrischtus uferweckt, den na(er) nit uferweckt het, wenn doch de Dote nit ufschtehn.

16 Denn wenn di Dote nit ufschtehn, so isch Chrischtus au nit ufgschtande.

17 Isch Chrischtus aba nit ufgschtande, so isch äira Glaube nichtig, so sin ihr noh in äire Sinde;

18 so sin au de, de in Chrischtus igschlofe (gschtorbe) sin, vulore.

19 Hoffe ma(mir) alli in däm Läbä uf Chrischtus, so sin ma(mir) di elendeschte unda alle Mensche.

20 Etze aba isch Chrischtus ufgschtande vu d Dote als Erschtling unda däne, de igschlofe (gschtorbe) sin.

21 Denn do durch ei Mensch dr Dod kumme isch, so kummt au durch ei Mensch de Uferschtehig vu d Dote.

22 Denn we sie in Adam alli schterbe, so wäre sie in Chrischtus alli lebändig gmacht wäre.

23 Jeda aba in sinere Ordnig: als Erschtling Chrischtus; dnoh, wenn na(er) kumme wird, de, de Chrischtus aghäre;

24 dnoh s End, wenn na(er) des Rich Gott, däm Vada (Babbe), ibage wird, nohchdem ma(er) alli Herrschaft un alli Macht un Gwalt vunichtet het.

25 Denn na(er) mueß herrsche, bis Gott nem alli Gegna(Feinde) unda sini Feß legt (Psalm 110,1).

26 Dr letschte Fäind, der vunichtet wird, isch dr Dod.

27 Denn alles het da(er) unda sini Feß doe (Psalm 8,7). Wenn`s aba heißt, alles isch nem undaworfe, so isch bekannt, daß der üsgnumme isch, dr nem alles undaworfe het.

28 Wenn aba alles nem folgsam si wird, dann(dnoh) wird au dr Bue selbscht folgsam si däm, der nem alles undaworfe het, dmit Gott isch alles in allem.

29 Was soll`s sunscht, daß sich ä baar fir di Dote daufe losse? Wenn di Dote gar nit ufschtehn, was losse sie sich dann(dnoh) fir sie daufe?

30 Un was schtehn ma(mir) dann(dnoh) jedi Schtund in Gfahr?

31 So wohr ihr, lebi Breda, mi Röhm sin, den i(ich) in Chrischtus Jesus, unsam Herrn, ha: i(ich) schtirb jede Dag.

32 Hab i(ich) nur im Blick uf des Läbä in Ephesus mit wilde Tiere gkämpft, was hilft's ma(mir)? Wenn di Dote nit ufschtehn, dann(dnoh) len uns(us) ässä un trinke; denn morge sin ma(mir) dod! (Jesaja 22,13)

33 Len äich nit vufihre! Schlechte Umgang vudirbt gueti Sitte.

34 Were doch eimol recht wach un sindigt nit! Denn ä baar wisse nigs vu Gott; des sag i(ich) äich aba als Schand.

35 S kennt aba jemads froge: We wäre di Dote ufschtoh, un mit was fir nem Leib (Ranze) wäre sie kumme?

36 Dü Narr: Was dü säscht, wird nit lebändig, wenn`s nit schtirbt.

37 Un was dü säscht, isch jo nit dr Leib (Ranze), der wäre soll, sundern ä bloßes Korn, isch`s vu Weize odr ebis anderem.

38 Gott aba git nem ä Leib (Ranze), we na(er) will, jedem Some si eigene Leib (Ranze).

39 Nit alles Fleisch isch des gliche Fleisch, sundern ä anderes Fleisch hän de Mensch, ä anderes d Viecha, ä anderes d Vegel, ä anderes d Fisch.

40 Un`s gits himmlischi Leiba(Ranze) un irdischi Leiba aba ä anderi Herrlichkeit hän di himmlische un ä andere di irdische.

41 Ä andere Glanz het d Sunne, ä andere Glanz het d Mond, ä andere Glanz hän d Schtern; denn ä Schtern undaschiedet sich vum andere durch si Glanz.

42 So au de Uferschtehig vu d Dote. S wird gsajt vuweslich un wird ufschtoh unvuweslich.

43 S wird gsajt in Niedrigkeit un wird ufschtoh in Herrlichkeit. S wird gsajt Armselig un wird ufschtoh in Kraftvoll.

44 S wird gsajt ä nadirlige Leib (Ranze) un wird ufschtoh ä geischtliche Leib (Ranze). Git`s ä nadirlige(normale) Leib (Ranze), so git`s au ä geischtliche Leib (Ranze).

45 We gschriebe schtoht: Dr erschte Mensch, Adam, isch zue nem lebändige Wäse (1. Moses 2,7), un dr letschte Adam zum geischtige Wäse, der lebändig mache ka.

46 Aba dr geischtliche Leib (Ranze) isch nit dr erschte, sundern dr nadirlige; dnohch dr geischtliche.

47 Dr erschte Mensch isch vu dr Erde un irdisch; dr zweite Mensch isch vum Himmel.

48 We dr irdische isch, so sin au di irdische; un we dr himmlische isch, so sin au di himmlische.

49 Un we ma(mir) trage hän des Bild vum irdische, so wäre ma(mir) au trage des Bild vum himmlische.

50 Des sag i(ich) aba, lebi Breda, daß Fleisch un Bloet des Rich Gottes nit ererbe kenne; au wird des Vuwesliche nit erbe di Unvuweslichkeit.

51 Lueg, i(ich) sag äich ä Gheimnis: Mir wäre nit alli ischlofe (schterbe), ma(mir) wäre aba alli vuwandlet wäre;

52 un des pletzlig, in einem Nu, zue d Ziit dr letschte Päpere. Denn s wird de Päpere päpere, un di Dote wäre ufschtoh unvuweslich, un ma(mir) wäre vuwandlet wäre.

53 Denn des Vuwesliche mueß azege d Unvuweslichkeit, un des Schterbliche mueß azege d Unschterblichkeit.

54 Wenn aba des Vuwesliche azege wird d Unvuweslichkeit un des Schterbliche azege wird d Unschterblichkeit, dann(dnoh) wird erfillt wäre des Wort, des gschriebe schtoht (Jesaja 25,8; Hosea 13,14): "Dr Dod isch vuschlunge vum Sieg.

55 Dod, wo isch di Sieg? Dod, wo isch di Schtachel?". "Dod, wo isch di Schtachel? Hell, wo isch di Sieg?"

56 Dr Schtachel vum Dod aba isch d Sind, de Kraft aba vu d Sind isch des Gsetz.

57 Gott sei Dank, der uns(us) d Sieg git durch unsa Herr Jesus Chrischtus!

58 Drum, mini lebi Breda, sin fescht, unerschittalich un nämmä imma zue in däm Gschäfft vum Herrn, wel ihr wiße, daß äiri Arbet nit vugeblich isch in däm Herrn.