1 Em Cristo digo a verdade, não minto (dando-me testemunho a minha consciência no Espírito Santo): 2 tenho grande tristeza e contínua dor no meu coração. 3 Porque eu mesmo poderia desejar ser separado de Cristo, por amor de meus irmãos, que são meus parentes segundo a carne; 4 que são israelitas, dos quais é a adoção de filhos, e a glória, e os concertos, e a lei, e o culto, e as promessas; 5 dos quais são os pais, e dos quais é Cristo, segundo a carne, o qual é sobre todos, Deus bendito eternamente. Amém!
6 Não que a palavra de Deus haja faltado, porque nem todos os que são de Israel são israelitas; 7 nem por serem descendência de Abraão são todos filhos; mas: Em Isaque será chamada a tua descendência. 8 Isto é, não são os filhos da carne que são filhos de Deus, mas os filhos da promessa são contados como descendência. 9 Porque a palavra da promessa é esta: Por este tempo virei, e Sara terá um filho. 10 E não somente esta, mas também Rebeca, quando concebeu de um, de Isaque, nosso pai; 11 porque, não tendo eles ainda nascido, nem tendo feito bem ou mal (para que o propósito de Deus, segundo a eleição, ficasse firme, não por causa das obras, mas por aquele que chama), 12 foi-lhe dito a ela: O maior servirá o menor. 13 Como está escrito: Amei Jacó e aborreci Esaú.
14 Que diremos, pois? Que há injustiça da parte de Deus? De maneira nenhuma! 15 Pois diz a Moisés: Compadecer-me-ei de quem me compadecer e terei misericórdia de quem eu tiver misericórdia. 16 Assim, pois, isto não depende do que quer, nem do que corre, mas de Deus, que se compadece. 17 Porque diz a Escritura a Faraó: Para isto mesmo te levantei, para em ti mostrar o meu poder e para que o meu nome seja anunciado em toda a terra. 18 Logo, pois, compadece-se de quem quer e endurece a quem quer.
19 Dir-me-ás, então: Por que se queixa ele ainda? Porquanto, quem resiste à sua vontade? 20 Mas, ó homem, quem és tu, que a Deus replicas? Porventura, a coisa formada dirá ao que a formou: Por que me fizeste assim? 21 Ou não tem o oleiro poder sobre o barro, para da mesma massa fazer um vaso para honra e outro para desonra? 22 E que direis se Deus, querendo mostrar a sua ira e dar a conhecer o seu poder, suportou com muita paciência os vasos da ira, preparados para perdição, 23 para que também desse a conhecer as riquezas da sua glória nos vasos de misericórdia, que para glória já dantes preparou, 24 os quais somos nós, a quem também chamou, não só dentre os judeus, mas também dentre os gentios? 25 Como também diz em Oseias: Chamarei meu povo ao que não era meu povo; e amada, à que não era amada. 26 E sucederá que no lugar em que lhes foi dito: Vós não sois meu povo, aí serão chamados filhos do Deus vivo. 27 Também Isaías clamava acerca de Israel: Ainda que o número dos filhos de Israel seja como a areia do mar, o remanescente é que será salvo. 28 Porque o Senhor executará a sua palavra sobre a terra, completando-a e abreviando-a. 29 E como antes disse Isaías: Se o Senhor dos Exércitos nos não deixara descendência, teríamos sido feitos como Sodoma e seríamos semelhantes a Gomorra.
30 Que diremos, pois? Que os gentios, que não buscavam a justiça, alcançaram a justiça? Sim, mas a justiça que é pela fé. 31 Mas Israel, que buscava a lei da justiça, não chegou à lei da justiça. 32 Por quê? Porque não foi pela fé, mas como que pelas obras da lei. Tropeçaram na pedra de tropeço, 33 como está escrito: Eis que eu ponho em Sião uma pedra de tropeço e uma rocha de escândalo; e todo aquele que crer nela não será confundido.
1 Ich sag d Wohret in Chrischtus un leg nit, we ma(mir) mi Gwisse beziigt im heilige Geischt,
2 daß i(ich) großi Trurigkeit un Schmerz ohni Undaloß in minem Herz ha.
3 Ich selba winscht, vufluecht un vu Chrischtus trennt z si fir mini Breda, de mini Schtammvuwandte sin nohch rem Fleisch,
4 de Israelite sin, däne d Kindschaft ghärt un d Herrlichkeit un dr Packt(Abkumme) un des Gsetz un dr Gottesdenscht un d Vuheißige (Vuschpreche),
5 däne au d Vädare ghäre, un üs däne Chrischtus herkummt nohch rem Fleisch, der do isch Gott iba alles, globt in Ewigkeit. Amen.
6 Aba i(ich) sag dmit nit, daß Gottes Wort hifällig(ibaflisig) wore isch. Denn nit alli sin Israelite, de vu Israel schtamme;
7 au nit alli, de Abrahams Nochkumme sin, sin drum sini Kinda. Sundern nur "was vu Isaak schtammt, soll di Gschlecht gnennt werden" (1. Moses 21,12),
8 des heißt: nit des sin Gottes Kinda, de nohch rem Fleisch Kinda sin; sundern nur de Kinda vu d Vuheißig wäre als sini Nochkumme akennt.
9 Denn des isch ä Wort vu d Vuheißig, wo na(er) sait (1. Moses 18,10): "Um de Ziit will i(ich) kumme, un Sara soll ä Bue ha."
10 Aba nit ällei do isch`s so, sundern au bi Rebekka, de vu däm eine, unsam Vada (Babbe) Isaak, schwanga wird.
11 Ehe de Kinda uf d Welt kumme ware un nit Guetes noh Beses doe hän, do wird, dmit d Rotschluß Gottes bschtoh bliebt un sini fräii Wahl -
12 nit üs Vudenscht dr Werke, sundern durch de Gnade vum Bruefende -, zue ihr sait: "Dr Eltere soll denschtbar wäre däm Jingere" (1. Moses 25,23),
13 we gschriebe schtoht (Maleachi 1,2.3): "Jakob ha i(ich) gliebt (leb ka), aba Esau ha i(ich) ghaßt."
14 Was solle ma (mir) etze dozue sage? Isch denn Gott ungrecht? So isch`s nit!
15 Denn na(er) sait zue Moses (2. Moses 33,19): "Wem i(ich) gnädig bi, däm bi i(ich) gnädig; un wäm i(ich) mi erbarm, däm erbarm i(ich) mi."
16 So liet`s etze nit a jemands sinem Welle odr Laufe, sundern an Gottes Erbarme.
17 Denn d Schrift sait zum Pharao (2. Moses 9,16): "Ebe dzue ha i(ich) di gweckt, dmit i(ich) an dir mi Macht zeig un dmit mi Name uf dr ganze Erde vukindigt wird."
18 So erbarmt da(er) sich etze, wäm ma(er) will, un vuschtockt, wen na(er) will.
19 Etze saisch dü zue ma(mir): Wurum schwärzt er uns(us) dann noh(dnoh) a? Wer ka sinem Wille widaschtoh?
20 Jo, Mensch, wer bisch dü denn, daß dü mit Gott rechte willsch? Wo sait au ä Gschaffenes zue sinem Meischta: Wurum machsch dü mi so?
21 Het nit ä Töpfa Macht iba d Ton, üs demselbe Klumpe ä Gfäß zum ehrevolle un ä anderes zu nit so ehrevolle Gebruuch z mache?
22 Wo Gott si Zorn (Wuet) zeigt un sini Macht kunddoe wot, het da(er) mit große Geduld wägtrage de Töpf vum Zorn (Wuet), de zum End bschtimmt ware,
23 dmit da(er) d Richtum vu sinere Herrlichkeit kunddoet a d Kanne vu d Barmherzigkeit, de er zvor gmacht het zue d Herrlichkeit.
24 Dozue het da(er) uns(us) bruefe, nit ällei üs d Jude, sundern au üs d Heide.
25 We er denn au durch Hosea sait (Hosea 2,25; 2,1): "Ich will des mi Volk nenne, des nit mi Volk war, un mi Gliebti, de nit mi Gliebti war." "
26 Un s soll gschähe: Anschtatt daß zue nene gsait wird: ,Ihr sin nit mi Volk, solle sie Kinda vum lebändige Gott gnennt wäre."
27 Jesaja aba rueft üs iba Israel (Jesaja 10,22.23): "Wenn de Zahl vu d Israelite wär we dr Sand am Meer, so wird doch nur ä Rest grettet wäre;
28 denn dr Herr wird si Wort, indäm er macht un schiedet, üsrichte uf d Erde."
29 Un we Jesaja vorusgsait het (Jesaja 1,9): "Wenn uns(us) nit dr Herr Zebaoth Nochkumme ibrigglosse hät, so wäre ma(mir) we Sodom wore un we Gomorra."
30 Was solle ma(mir) etze dozue sage? Das wen ma(mir) sage: D Heide, de nit nohch dr Grechtigkeit vulange, hän d Grechtigkeit gregt; i(ich) schwätz aba vu dr Grechtigkeit, de üs däm Glaube kummt.
31 Israel aba het nohch rem Gsetz dr Grechtigkeit trachtet un het`s doch nit nabrocht(gschafft).
32 Wurum des? Wel`s de Grechtigkeit nit üs däm Glaube suecht, sundern als kummt sie üs d Werke. Sie hän sich gschtoße an däm Schtei (Wackes) zum Draschtoße,
33 we gschriebe schtoht (Jesaja 8,14; 28,16): "Lueg, i(ich) lege in Zion ä Schtei (Wackes) zum Draschtoße un ä Fels zum Ärganiss; un wer a nen glaubt, der soll nit zschande wäre."