1 Porém Jesus foi para o monte das Oliveiras. 2 E, pela manhã cedo, voltou para o templo, e todo o povo vinha ter com ele, e, assentando-se, os ensinava. 3 E os escribas e fariseus trouxeram-lhe uma mulher apanhada em adultério. 4 E, pondo-a no meio, disseram-lhe: Mestre, esta mulher foi apanhada, no próprio ato, adulterando, 5 e, na lei, nos mandou Moisés que as tais sejam apedrejadas. Tu, pois, que dizes? 6 Isso diziam eles, tentando-o, para que tivessem de que o acusar. Mas Jesus, inclinando-se, escrevia com o dedo na terra. 7 E, como insistissem, perguntando-lhe, endireitou-se e disse-lhes: Aquele que dentre vós está sem pecado seja o primeiro que atire pedra contra ela. 8 E, tornando a inclinar-se, escrevia na terra. 9 Quando ouviram isso, saíram um a um, a começar pelos mais velhos até aos últimos; ficaram só Jesus e a mulher, que estava no meio. 10 E, endireitando-se Jesus e não vendo ninguém mais do que a mulher, disse-lhe: Mulher, onde estão aqueles teus acusadores? Ninguém te condenou? 11 E ela disse: Ninguém, Senhor. E disse-lhe Jesus: Nem eu também te condeno; vai-te e não peques mais.
12 Falou-lhes, pois, Jesus outra vez, dizendo: Eu sou a luz do mundo; quem me segue não andará em trevas, mas terá a luz da vida. 13 Disseram-lhe, pois, os fariseus: Tu testificas de ti mesmo; o teu testemunho não é verdadeiro. 14 Respondeu Jesus e disse-lhes: Ainda que eu testifico de mim mesmo, o meu testemunho é verdadeiro, porque sei de onde vim e para onde vou; mas vós não sabeis de onde vim, nem para onde vou. 15 Vós julgais segundo a carne, eu a ninguém julgo. 16 E, se, na verdade, julgo, o meu juízo é verdadeiro, porque não sou eu só, mas eu e o Pai, que me enviou. 17 E na vossa lei está também escrito que o testemunho de dois homens é verdadeiro. 18 Eu sou o que testifico de mim mesmo, e de mim testifica também o Pai, que me enviou. 19 Disseram-lhe, pois: Onde está teu Pai? Jesus respondeu: Não me conheceis a mim, nem a meu Pai; se vós me conhecêsseis a mim, também conheceríeis a meu Pai. 20 Essas palavras disse Jesus no lugar do tesouro, ensinando no templo, e ninguém o prendeu, porque ainda não era chegada a sua hora.
21 Disse-lhes, pois, Jesus outra vez: Eu retiro-me, e buscar-me-eis e morrereis no vosso pecado. Para onde eu vou não podeis vós ir. 22 Diziam, pois, os judeus: Porventura, quererá matar-se a si mesmo, pois diz: Para onde eu vou não podeis vós ir? 23 E dizia-lhes: Vós sois de baixo, eu sou de cima; vós sois deste mundo, eu não sou deste mundo. 24 Por isso, vos disse que morrereis em vossos pecados, porque, se não crerdes que eu sou, morrereis em vossos pecados. 25 Disseram-lhe, pois: Quem és tu? Jesus lhes disse: Isso mesmo que já desde o princípio vos disse. 26 Muito tenho que dizer e julgar de vós, mas aquele que me enviou é verdadeiro; e o que dele tenho ouvido, isso falo ao mundo. 27 Mas não entenderam que ele lhes falava do Pai. 28 Disse-lhes, pois, Jesus: Quando levantardes o Filho do Homem, então, conhecereis quem eu sou e que nada faço por mim mesmo; mas falo como o Pai me ensinou. 29 E aquele que me enviou está comigo; o Pai não me tem deixado só, porque eu faço sempre o que lhe agrada. 30 Dizendo ele essas coisas, muitos creram nele.
31 Jesus dizia, pois, aos judeus que criam nele: Se vós permanecerdes na minha palavra, verdadeiramente, sereis meus discípulos 32 e conhecereis a verdade, e a verdade vos libertará. 33 Responderam-lhe: Somos descendência de Abraão, e nunca servimos a ninguém; como dizes tu: Sereis livres? 34 Respondeu-lhes Jesus: Em verdade, em verdade vos digo que todo aquele que comete pecado é servo do pecado. 35 Ora, o servo não fica para sempre em casa; o Filho fica para sempre. 36 Se, pois, o Filho vos libertar, verdadeiramente, sereis livres. 37 Bem sei que sois descendência de Abraão; contudo, procurais matar-me, porque a minha palavra não entra em vós. 38 Eu falo do que vi junto de meu Pai, e vós fazeis o que também vistes junto de vosso pai.
39 Responderam e disseram-lhe: Nosso pai é Abraão. Jesus disse-lhes: Se fôsseis filhos de Abraão, faríeis as obras de Abraão. 40 Mas, agora, procurais matar-me a mim, homem que vos tem dito a verdade que de Deus tem ouvido; Abraão não fez isso. 41 Vós fazeis as obras de vosso pai. Disseram-lhe, pois: Nós não somos nascidos de prostituição; temos um Pai, que é Deus. 42 Disse-lhes, pois, Jesus: Se Deus fosse o vosso Pai, certamente, me amaríeis, pois que eu saí e vim de Deus; não vim de mim mesmo, mas ele me enviou. 43 Por que não entendeis a minha linguagem? Por não poderdes ouvir a minha palavra. 44 Vós tendes por pai ao diabo e quereis satisfazer os desejos de vosso pai; ele foi homicida desde o princípio e não se firmou na verdade, porque não há verdade nele; quando ele profere mentira, fala do que lhe é próprio, porque é mentiroso e pai da mentira. 45 Mas porque vos digo a verdade, não me credes. 46 Quem dentre vós me convence de pecado? E, se vos digo a verdade, por que não credes? 47 Quem é de Deus escuta as palavras de Deus; por isso, vós não as escutais, porque não sois de Deus.
48 Responderam, pois, os judeus e disseram-lhe: Não dizemos nós bem que és samaritano e que tens demônio? 49 Jesus respondeu: Eu não tenho demônio; antes, honro a meu Pai, e vós me desonrais. 50 Eu não busco a minha glória; há quem a busque e julgue. 51 Em verdade, em verdade vos digo que, se alguém guardar a minha palavra, nunca verá a morte. 52 Disseram-lhe, pois, os judeus: Agora, conhecemos que tens demônio. Morreu Abraão e os profetas; e tu dizes: Se alguém guardar a minha palavra, nunca provará a morte. 53 És tu maior do que Abraão, o nosso pai, que morreu? E também os profetas morreram; quem te fazes tu ser? 54 Jesus respondeu: Se eu me glorifico a mim mesmo, a minha glória não é nada; quem me glorifica é meu Pai, o qual dizeis que é vosso Deus. 55 E vós não o conheceis, mas eu conheço-o; e, se disser que não o conheço, serei mentiroso como vós; mas conheço-o e guardo a sua palavra. 56 Abraão, vosso pai, exultou por ver o meu dia, e viu-o, e alegrou-se. 57 Disseram-lhe, pois, os judeus: Ainda não tens cinquenta anos e viste Abraão? 58 Disse-lhes Jesus: Em verdade, em verdade vos digo que, antes que Abraão existisse, eu sou. 59 Então, pegaram em pedras para lhe atirarem; mas Jesus ocultou-se, e saiu do templo, passando pelo meio deles, e assim se retirou.
1 Jesus aba goht zum Elberg.
2 Un frehmorgens kummt da wieda in d Tempel, un alles Volk kummt zue nem, un na(er) het sich anekockt un lehrt sie.
3 Aba d Schriftglehrti un Pharisäer bringe ä Wieb zue nem, de bim Ehebruch packt wore isch, un schtelle sie in d Middi
4 un sage zue nem: Meischta, des Wieb isch uf frischa Tat bim Ehebruch packt wore.
5 Moses aba het uns(us) im Gsetz bpfohle, solchi Wieba z schteinige. Was saisch dü?
6 Des sage sie aba, um ne z vusueche, dmit sie nen vuklage kennte. Aba Jesus buckt sich un schribt mit däm Finga uf d Bode.
7 Als sie etze wieda mache, nen z froge, schtoht da uf un sait zue nene: Wer unda äich ohni Sinde isch, der werf d erschte Schtei (Wackes) uf sie.
8 Un na(er) buckt sich wieda un schribt uf d Bode.
9 Als sie aba des ghärt hän, gehn sie wäg, eina nohch rem andere, di Älteschte zerscht; un Jesus bliebt ällei mit däm Wieb, de in d Middi schtoht.
10 Jesus aba schtoht uf un het sie gfrogt: Wo sin sie, Wieb? Het di nemads vudammt?
11 Sie git zantwort: Nemads, Herr. Un Jesus sait: So vudamm i(ich) di au nit; gang hi un sindige etze nimi.
12 Do schwätzt Jesus abamols zue nene un sait: Ich bi des (d) Lecht dr Welt. Wer ma(mir) nachfolgt, der wird nit wandle im Dunkle, sundern wird des Lecht vum Läbä ha.
13 Do sage d Pharisäer zue nem: Dü gibsch Ziignis vu dir selbscht; di Ziignis isch nit wohr.
14 Jesus git zantwort un sait zue nene: Au wenn i(ich) vu ma(mir) selbscht ziig, isch mi Ziignis wohr; denn i(ich) weiß, woher i(ich) kumme bi un wohi i(ich) gang; ihr aba wißet nit, woher i(ich) kumm odr wohi i(ich) gang.
15 Ihr richte nohch rem Fleisch, i(ich) richt nemads.
16 Wenn i(ich) aba richt, so isch mi Richte Grecht; denn i(ich) bi's nit ällei, sundern i(ich) un d Vada (Babbe), der mi gschickt het.
17 Au schtoht in äirem Gsetz gschriebe, daß zweier Mensch Ziignis wohr isch.
18 Ich bi's, der vu sich selbscht ziigt (zeugt); un d Vada (Babbe), der mi gschickt het, ziigt (zeugt) au vu ma(mir).
19 Do froge sie nen: Wo isch di Vada (Babbe)? Jesus git zantwort: Ihr kennt mi nit noh mi Vada (Babbe); wenn ihr mi kenne dätet, so däte na au mi Vada (Babbe) kenne.
20 De Wort het Jesus an däm Gotteskaschte gschwätzt, als sa(er) glehrt het im Tempel; un nemads het nen packt, denn sini Schtund war noh nit kumme.
21 Do sait Jesus abamols zue nene: Ich gang wäg, un ihr den mi sueche un in äira Sinde schterbe. Wo i(ich) higang, do kennt ihr nit hikumme.
22 Do sage d Jude: Will er sich denn selbscht umbringe, daß sa(er) sait: Wohi i(ich) gang, do kennt ihr nit hikumme?
23 Un na(er) sait zue nene: Ihr sin vu unde her, i(ich) bi vu obe her; ihr sin vu d Welt, i(ich) bi nit vu d Welt.
24 Drum ha i(ich) äich gsait, daß ihr schterbe den in äire Sinde; denn wenn ihr nit glaube den, daß i(ich)`s bi, den na schterbe in äire Sinde.
25 Do froge sie nen: Wer bisch dü denn? Un Jesus sait zue nene: Zerst des, was i(ich) äich au sag.
26 Ich ha viel vu äich z sage un z richte. Aba der mi gschickt het, isch wohr, un was i(ich) vu nem ghärt ha, des sag i(ich) zue d Welt.
27 D Lit vuschten aba nit, daß sa zue nene vum Vada (Babbe) schwätzt.
28 Do sait Jesus zue nene: Wenn ihr d Menschebue hoch hebe den, dann(dnoh) wäre na erkenne, daß i(ich)`s bi un nigs vu ma(mir) selba doe, sundern, we mi d Vada (Babbe) glehrt het, so schwätz i(ich).
29 Un der mi gschickt het, isch mit ma(mir). Er losst mi nit ällei; denn i(ich) doe alliziit, was nem gfallt.
30 Als sa(er) des gsait het, glaube vieli a nen.
31 Do sait etze Jesus zue d Jude, de a nen glaube: Wenn ihr bliebe den an minem Wort, so sin na wirglich mini Jinger
32 un den d Wohret erkenne, un d Wohret wird äich fräi mache.
33 Do antworte sie nem: Mir sin Abrahams Kinda un sin nemols jemandes Knecht gsi. We saisch dü dann(dnoh): Ihr sollet fräi wäre?
34 Jesus git ne zantwort un sait: Gwiß, gwiß, i(ich) sag äich: Wer Sindige doet, der isch dr Sinde Knecht.
35 D Knecht bliebt nit ewig im Hus; dr Bue bliebe ewig.
36 Wenn äich etze d Bue fräi macht, so sin na wirklich fräi.
37 Ich weiß wohl, daß ihr Abrahams Kinda sin; aba ihr suecht mi umzbringe, denn mi Wort findet bi äich kei Platz.
38 Ich sag, was i(ich) vu minem Vada (Babbe) gsähne ha; un ihr den, was ihr vu äirem Vada (Babbe) ghärt hän.
39 Sie antworte un sage zue nem: Abraham isch unsa Vada (Babbe). Do sait Jesus zue nene: Wenn ihr Abrahams Kinda wäret, so dätt da Abrahams Werke.
40 Etze aba sueche na mi umzbringe, ä Mensch, der äich d Wohret gsait het, we i(ich) sie vu Gott ghärt ha. Des het Abraham nit doe.
41 Ihr den de Werke vu äirem Vada (Babbe). Do sage sie zue nem: Mir sin nit unehelich uf d Welt kumme ; ma(mir) hän ä Vada (Babbe): Gott.
42 Jesus sait zue nene: Wär Gott aicha Vada (Babbe), so däteda mich liebe; denn i(ich) bi vu Gott üsgange un kumm vu nem; denn i(ich) bi nit vu selbscht kumme, sundern na(er) het mi gschickt.
43 Wurum vuschtehn ihr denn mi Schproch nit? Wel la mi Wort nit härä kennt!
44 Ihr hän d Deufel zum Vada (Babbe), un nohch äirem Vada (Babbe) sinere Luscht wen na läbä. Der isch ä Mörda vu Afang a un schtoht nit in d Wohret; denn d Wohret isch nit in nem. Wenn er Lüge schwätzt, so schwätzt da üs sem Eigene; denn na isch ä Vulogene (Lugebaitel) un dr Vada (Babbe) vum Lege.
45 Wel i(ich) aba d Wohret sag, glaube na ma(mir) nit.
46 (d) Wer vu äich ka mi eina Sinde wägä azeige? Wenn i(ich) aba d Wohret sag, wurum glaube na ma(mir) nit?
47 Wer vu Gott isch, der härt Gottes Wort; ihr härt nit, wel la nit vu Gott sin.
48 Do antwortete d Jude un sage zue nem: Sage ma nit mit Recht, daß dü ä Samariter bisch un ä bese Geischt hesch?
49 Jesus git zantwort: Ich ha kei bese Geischt, sundern i(ich) ehr mi Vada (Babbe), aba ihr vuwert ma(mir) d Ehri.
50 Ich suech nit mi Ehri; s isch aba eina, der sie suecht, un na(er) richtet.
51 Gwiß, gwiß, i(ich) sag äich: Wer mi Wort fescht hebt (haltet), der wird d Dod nit säh in Ewigkeit.
52 Do sage d Jude zue nem: Etze erkenne ma, daß dü ä bese Geischt hesch. Abraham isch gschtorbe un d Prophete, un dü saisch: Wer mi Wort fescht hebt (haltet), der wird d Dod nit schmeckä in Ewigkeit.
53 Bisch dü me als unsa Vada (Babbe) Abraham, der gschtorbe isch? Un d Prophete sin gschtorbe. Was machsch dü üs dir selbscht?
54 Jesus git zantwort: Wenn i(ich) mich selba ehr, so isch mi Ehri nigs. S isch aba mi Vada (Babbe), der mi ehrt, vu däm ihr sage: Er isch unsa Gott;
55 un ihr kennt nen nit; i(ich) aba kenn nen. Un wenn i(ich) sage wot: Ich kenn nen nit, so wird i(ich) ä Vulogene (Lugebaitel), we ihr sin. Aba i(ich) kenn nen un halt si Wort.
56 Abraham, äich Vada (Babbe), war froh, daß sa(er) mi Dag säh soll, un na(er) het nen gsäh un freut sich.
57 Do sage d Jude zue nem: Dü bisch noh nit fuchzig Johr alt un hesch Abraham gsähne?
58 Jesus sait zue nene: Gwiß, gwiß, i(ich) sag äich: Ehe Abraham war, bi i(ich).
59 Do hebe sie Schtei (Wackes) uf, um uf nen z werfe. Aba Jesus vuschteckt sich un goht zum Tempel üsä.