1 Depois disso, havia uma festa entre os judeus, e Jesus subiu a Jerusalém.
2 Ora, em Jerusalém há, próximo à Porta das Ovelhas, um tanque, chamado em hebreu Betesda, o qual tem cinco alpendres. 3 Nestes jazia grande multidão de enfermos: cegos, coxos e paralíticos, esperando o movimento das águas. 4 Porquanto um anjo descia em certo tempo ao tanque e agitava a água; e o primeiro que ali descia, depois do movimento da água, sarava de qualquer enfermidade que tivesse. 5 E estava ali um homem que, havia trinta e oito anos, se achava enfermo. 6 E Jesus, vendo este deitado e sabendo que estava neste estado havia muito tempo, disse-lhe: Queres ficar são? 7 O enfermo respondeu-lhe: Senhor, não tenho homem algum que, quando a água é agitada, me coloque no tanque; mas, enquanto eu vou, desce outro antes de mim. 8 Jesus disse-lhe: Levanta-te, toma tua cama e anda. 9 Logo, aquele homem ficou são, e tomou a sua cama, e partiu. E aquele dia era sábado. 10 Então, os judeus disseram àquele que tinha sido curado: É sábado, não te é lícito levar a cama. 11 Ele respondeu-lhes: Aquele que me curou, ele próprio disse: Toma a tua cama e anda. 12 Perguntaram-lhe, pois: Quem é o homem que te disse: Toma a tua cama e anda? 13 E o que fora curado não sabia quem era, porque Jesus se havia retirado, em razão de naquele lugar haver grande multidão. 14 Depois, Jesus encontrou-o no templo e disse-lhe: Eis que já estás são; não peques mais, para que te não suceda alguma coisa pior. 15 E aquele homem foi e anunciou aos judeus que Jesus era o que o curara.
16 E, por essa causa, os judeus perseguiram Jesus e procuravam matá-lo, porque fazia essas coisas no sábado. 17 E Jesus lhes respondeu: Meu Pai trabalha até agora, e eu trabalho também. 18 Por isso, pois, os judeus ainda mais procuravam matá-lo, porque não só quebrantava o sábado, mas também dizia que Deus era seu próprio Pai, fazendo-se igual a Deus.
19 Mas Jesus respondeu e disse-lhes: Na verdade, na verdade vos digo que o Filho por si mesmo não pode fazer coisa alguma, se o não vir fazer ao Pai, porque tudo quanto ele faz, o Filho o faz igualmente. 20 Porque o Pai ama ao Filho e mostra-lhe tudo o que faz; e ele lhe mostrará maiores obras do que estas, para que vos maravilheis. 21 Pois assim como o Pai ressuscita os mortos e os vivifica, assim também o Filho vivifica aqueles que quer. 22 E também o Pai a ninguém julga, mas deu ao Filho todo o juízo, 23 para que todos honrem o Filho, como honram o Pai. Quem não honra o Filho não honra o Pai, que o enviou. 24 Na verdade, na verdade vos digo que quem ouve a minha palavra e crê naquele que me enviou tem a vida eterna e não entrará em condenação, mas passou da morte para a vida. 25 Em verdade, em verdade vos digo que vem a hora, e agora é, em que os mortos ouvirão a voz do Filho de Deus, e os que a ouvirem viverão. 26 Porque, como o Pai tem a vida em si mesmo, assim deu também ao Filho ter a vida em si mesmo. 27 E deu-lhe o poder de exercer o juízo, porque é o Filho do Homem. 28 Não vos maravilheis disso, porque vem a hora em que todos os que estão nos sepulcros ouvirão a sua voz. 29 E os que fizeram o bem sairão para a ressurreição da vida; e os que fizeram o mal, para a ressurreição da condenação.
30 Eu não posso de mim mesmo fazer coisa alguma; como ouço, assim julgo, e o meu juízo é justo, porque não busco a minha vontade, mas a vontade do Pai, que me enviou. 31 Se eu testifico de mim mesmo, o meu testemunho não é verdadeiro. 32 Há outro que testifica de mim, e sei que o testemunho que ele dá de mim é verdadeiro. 33 Vós mandastes a João, e ele deu testemunho da verdade. 34 Eu, porém, não recebo testemunho de homem, mas digo isso, para que vos salveis. 35 Ele era a candeia que ardia e alumiava; e vós quisestes alegrar-vos por um pouco de tempo com a sua luz. 36 Mas eu tenho maior testemunho do que o de João, porque as obras que o Pai me deu para realizar, as mesmas obras que eu faço testificam de mim, de que o Pai me enviou. 37 E o Pai, que me enviou, ele mesmo testificou de mim. Vós nunca ouvistes a sua voz, nem vistes o seu parecer; 38 e a sua palavra não permanece em vós, porque naquele que ele enviou não credes vós. 39 Examinais as Escrituras, porque vós cuidais ter nelas a vida eterna, e são elas que de mim testificam. 40 E não quereis vir a mim para terdes vida. 41 Eu não recebo glória dos homens, 42 mas bem vos conheço, que não tendes em vós o amor de Deus. 43 Eu vim em nome de meu Pai, e não me aceitais; se outro vier em seu próprio nome, a esse aceitareis. 44 Como podeis vós crer, recebendo honra uns dos outros e não buscando a honra que vem só de Deus? 45 Não cuideis que eu vos hei de acusar para com o Pai. Há um que vos acusa, Moisés, em quem vós esperais. 46 Porque, se vós crêsseis em Moisés, creríeis em mim, porque de mim escreveu ele. 47 Mas, se não credes nos seus escritos, como crereis nas minhas palavras?
1 Dnohch war ä Fescht vu d Jude, un Jesus zeht nuf nohch Jerusalem.
2 S isch aba in Jerusalem bim Schaftor ä Teich, der heißt uf hebräisch Betesda. Dert sin fünf Hallene;
3 in däne sin vieli Kranki gläge, Blindi, Lahmi, Üszehrti. De warte druf, daß sich des Wassa bwegt. 1.9
4 Denn dr Engel vum Herrn fahrt vu Ziit zue Ziit rab in d Teich un bwegt des Wassa. Wer etze zerscht niigoht, nohchdem sich des Wassa bwegt het, der wird gsund, an wela Kranket er au lietet.
5 S war aba dert ä Mensch, der liet achtdädrißig Johr krank do.
6 Als Jesus den liege sieht un ghärt het, daß sa scho so lang gläge het, sait da(er) zue nem: Willsch dü gsund wäre?
7 D Kranke git nem zantwort: Herr, i(ich) ha kei Mensch, der mi in d Teich hole doet, wenn des Wassa sich bwegt het; wenn i(ich) aba hikumm, so schtiegt ä andere vor ma inä.
8 Jesus sait zue nem: Schtand uf, nimm di Bett un gang Heim!
9 Un gli druf wird der Mensch gsund un nimmt si Bett un goht Heim.
10 Do sage de Jude zuecdem, der gsund wore war: S isch hiit Sabbat; dü darfsch di Bett nit schleipfe (schläppe).
11 Er git ne zantwort: Der mi gsund gmacht het, sait zue ma(mir): Nimm di Bett un gang Heim!
12 Do froge sie nen: Wer isch des gsi, der zue dir gsait het: Nimm di Bett un gang Heim?
13 Der aba gsund wore war, het nit gwißt, wer s war; denn Jesus war wäg, well so viel Lit a däm Platz ware.
14 Dnohch findet nen Jesus im Tempel un sait zue nem: Lueg, dü bisch gsund wore; sündige etze nimi, daß dir nit ebis Schlimmeres bassiert.
15 Der Mensch goht hi un vuzehlt d Jude, s isch Jesus, dr mi gsund gmacht het.
16 Drum vufolgte d Jude Jesus, wel la(er) des am Sabbat doe het.
17 Jesus aba git ne zantwort: Mi Vada (Babbe) schafft (wirkt) bis uf däne Dag, un i(ich) schaff (wirkt) au.
18 Drum vulange d Jude noh viel me dnohch, nen umzbringe, wel er nit ällei d Sabbat bricht, sundern au gsait het, Gott isch si Vada (Babbe), un macht sich selbscht Gott glich.
19 Do git Jesus zantwort un sait zue nene: Gwiß, gwiß, i(ich) sag äich: Dr Bue ka nigs vu sich üs doe, sundern nur, was sa(er) d Vada (Babbe) doe sieht; denn was der doet, des gliche doet au dr Bue.
20 Denn dr Vada (Babbe) het d Bue leb(lieb) (leeb) un zeigt nem alles, was sa(er) doe soll, un doet nem noh greßeri Sache (Werke) zeigä, so daß ihr äich vuwundere den.
21 Denn we d Vada (Babbe) di Dote uferweckt un sie lebändig macht, so macht au d Bue lebändig, weli er will.
22 Denn d Vada (Babbe) richtet nemads, sundern het alles Gricht däm Bue ibage,
23 dmit sie alli d Bue ehre (priise), we sie d Vada (Babbe) ehre. Wer d Bue nit ehrt, der ehrt d Vada (Babbe) nit, der nen gschickt het.
24 Gwiß, gwiß, i(ich) sag äich: Wer mi Wort härt un glaubt däm, der mi gschickt het, der het des ewige Läbä un kummt nit in`s Gricht, sundern na(er) isch vum Dod zum Läbä durigange.
25 Gwiß, gwiß, i(ich) sag äich: S kummt de Schtund un isch scho etzed do, daß di Dote härä wäre d Schtimm vum Bue Gottes, un de sie härä wäre, de wäre läbä.
26 Denn we d Vada (Babbe) des Läbä het in sich selba, so het da(er) au däm Bue ge, des Läbä z ha in sich selba;
27 un na(er) het nem Vollmacht ge, des Gricht z mache (hebe, halte), wel la(er) d Menschebue isch.
28 Wundere äich dodriba nit. Denn s kummt de Schtund, in der alli, de in d Gräber sin, sini Schtimm härä wäre,
29 un wäre voekumme, de wo Guetes doe hän, zue d Uferschtehig zum Läbä, de wo aba Beses doe hän, zue d Uferschtehig zum Gricht.
30 Ich ka nigs vu ma(mir) üs doe. We i(ich) her, so richte i(ich), un mi Gricht isch Grecht; denn i(ich) suech nit mi Wille, sundern d Wille vu däm, der mi gschickt het.
31 Wenn i(ich) vu ma(mir) selbscht ziige bi, so isch mi Ziignis nit wohr.
32 Ä andere isch's, der vu ma(mir) ziigt (zeugt); un i(ich) weiß, daß des Ziignis wohr isch, des sa(er) vu ma(mir) git.
33 Ihr hän zue Johannes gschickt, un na(er) het de Wohret beziigt.
34 Ich aba nihm nit Ziignis vu nem Mensch a; sundern i(ich) sag des, dmit ihr selig wäre.
35 Er war ä brennendes un scheinendes Lecht; ihr aba wellet ä kleini Wieli frehlich si in sinem Lecht.
36 Ich aba ha ä greßeres Ziignis als des vum Johannes; denn de Sache (Werke), de ma(mir) d Vada (Babbe) ge het, dmit i(ich) sie mach (vollbring), ebe de Sache (Werke), de i(ich) doe ha, beziige vu ma(mir), daß mi d Vada (Babbe) gschickt het.
37 Un d Vada (Babbe), der mi gschickt het, het vu ma(mir) Ziignis ge. Ihr hän nemols sini Schtimm ghärt noh sini Gschtalt gsähne,
38 un si Wort len na nit in äich huse; denn ihr glaube däm nit, den na gschickt het.
39 Ihr sueche in d Schrift, denn ihr meine, ihr hän des ewige Läbä drin; un sie isch's, de vu ma(mir) ziigt (zeugt);
40 aba ihr wen nit zue ma(mir) kumme, daß ihr des Läbä hättet.
41 Ich nihm nit Ehri vu Mensche;
42 aba i(ich) kenn äich, daß ihr nit Gottes Lebi (Liebe) in äich hän.
43 Ich bi kumme im Name vu minem Vada (Babbe), un ihr nähmä mi nit a. Wenn ä andere kumme wird in sinem eigene Name, den den na anähme.
44 We kenne ihr glaube, de ihr Ehri vuänanda nähmä den, un d Ehri, de vum älleinige Gott isch, suecht da nit?
45 Ihr mehn nit meine, daß i(ich) äich vor rem Vada (Babbe) vuklage wär; s isch eina, der äich vuklagt: Moses, uf den ihr hofft.
46 Wenn ihr Moses glaubte dätet, so au ma(mir); denn er het vu ma(mir) gschriebe.
47 Wenn ihr aba sinere Schrift nit glaubt, we den na dann(dnoh) minem Wort glaube?