Maria unge com unguento os pés de Jesus

1 Foi, pois, Jesus seis dias antes da Páscoa a Betânia, onde estava Lázaro, o que falecera e a quem ressuscitara dos mortos. 2 Fizeram-lhe, pois, ali uma ceia, e Marta servia, e Lázaro era um dos que estavam à mesa com ele. 3 Então, Maria, tomando uma libra de unguento de nardo puro, de muito preço, ungiu os pés de Jesus e enxugou-lhe os pés com os seus cabelos; e encheu-se a casa do cheiro do unguento. 4 Então, um dos seus discípulos, Judas Iscariotes, filho de Simão, o que havia de traí-lo, disse: 5 Por que não se vendeu este unguento por trezentos dinheiros, e não se deu aos pobres? 6 Ora, ele disse isso não pelo cuidado que tivesse dos pobres, mas porque era ladrão, e tinha a bolsa, e tirava o que ali se lançava. 7 Disse, pois, Jesus: Deixai-a; para o dia da minha sepultura guardou isto. 8 Porque os pobres, sempre os tendes convosco, mas a mim nem sempre me tendes.

9 E muita gente dos judeus soube que ele estava ali; e foram, não só por causa de Jesus, mas também para ver a Lázaro, a quem ressuscitara dos mortos. 10 E os principais dos sacerdotes tomaram deliberação para matar também a Lázaro, 11 porque muitos dos judeus, por causa dele, iam e criam em Jesus.

A entrada triunfal de Jesus em Jerusalém

12 No dia seguinte, ouvindo uma grande multidão que viera à festa que Jesus vinha a Jerusalém, 13 tomaram ramos de palmeiras, e saíram-lhe ao encontro, e clamavam: Hosana! Bendito o Rei de Israel que vem em nome do Senhor! 14 E achou Jesus um jumentinho e assentou-se sobre ele, como está escrito: 15 Não temas, ó filha de Sião! Eis que o teu Rei vem assentado sobre o filho de uma jumenta. 16 Os seus discípulos, porém, não entenderam isso no princípio; mas, quando Jesus foi glorificado, então, se lembraram de que isso estava escrito dele e que isso lhe fizeram. 17 A multidão, pois, que estava com ele quando Lázaro foi chamado da sepultura testificava que ele o ressuscitara dos mortos. 18 Pelo que a multidão lhe saiu ao encontro, porque tinham ouvido que ele fizera este sinal. 19 Disseram, pois, os fariseus entre si: Vedes que nada aproveitais? Eis que todos vão após ele.

Alguns gregos desejam ver a Jesus

20 Ora, havia alguns gregos entre os que tinham subido a adorar no dia da festa. 21 Estes, pois, dirigiram-se a Filipe, que era de Betsaida da Galileia, e rogaram-lhe, dizendo: Senhor, queríamos ver a Jesus. 22 Filipe foi dizê-lo a André, e, então, André e Filipe o disseram a Jesus. 23 E Jesus lhes respondeu, dizendo: É chegada a hora em que o Filho do Homem há de ser glorificado. 24 Na verdade, na verdade vos digo que, se o grão de trigo, caindo na terra, não morrer, fica ele só; mas, se morrer, dá muito fruto. 25 Quem ama a sua vida perdê-la-á, e quem, neste mundo, aborrece a sua vida, guardá-la-á para a vida eterna. 26 Se alguém me serve, siga-me; e, onde eu estiver, ali estará também o meu servo. E, se alguém me servir, meu Pai o honrará. 27 Agora, a minha alma está perturbada; e que direi eu? Pai, salva-me desta hora; mas para isso vim a esta hora. 28 Pai, glorifica o teu nome. Então, veio uma voz do céu que dizia: Já o tenho glorificado e outra vez o glorificarei. 29 Ora, a multidão que ali estava e que a tinha ouvido dizia que havia sido um trovão. Outros diziam: Um anjo lhe falou. 30 Respondeu Jesus e disse: Não veio esta voz por amor de mim, mas por amor de vós. 31 Agora, é o juízo deste mundo; agora, será expulso o príncipe deste mundo. 32 E eu, quando for levantado da terra, todos atrairei a mim. 33 E dizia isso significando de que morte havia de morrer. 34 Respondeu-lhe a multidão: Nós temos ouvido da lei que o Cristo permanece para sempre, e como dizes tu que convém que o Filho do Homem seja levantado? Quem é esse Filho do Homem? 35 Disse-lhes, pois, Jesus: A luz ainda está convosco por um pouco de tempo; andai enquanto tendes luz, para que as trevas vos não apanhem, pois quem anda nas trevas não sabe para onde vai. 36 Enquanto tendes luz, crede na luz, para que sejais filhos da luz. Essas coisas disse Jesus; e, retirando-se, escondeu-se deles.

37 E, ainda que tivesse feito tantos sinais diante deles, não criam nele, 38 para que se cumprisse a palavra do profeta Isaías, que diz: Senhor, quem creu na nossa pregação? E a quem foi revelado o braço do Senhor? 39 Por isso, não podiam crer, pelo que Isaías disse outra vez: 40 Cegou-lhes os olhos e endureceu-lhes o coração, a fim de que não vejam com os olhos, e compreendam no coração, e se convertam, e eu os cure. 41 Isaías disse isso quando viu a sua glória e falou dele. 42 Apesar de tudo, até muitos dos principais creram nele; mas não o confessavam por causa dos fariseus, para não serem expulsos da sinagoga. 43 Porque amavam mais a glória dos homens do que a glória de Deus.

44 E Jesus clamou e disse: Quem crê em mim crê não em mim, mas naquele que me enviou. 45 E quem me vê a mim vê aquele que me enviou. 46 Eu sou a luz que vim ao mundo, para que todo aquele que crê em mim não permaneça nas trevas. 47 E, se alguém ouvir as minhas palavras e não crer, eu não o julgo, porque eu vim não para julgar o mundo, mas para salvar o mundo. 48 Quem me rejeitar a mim e não receber as minhas palavras tem quem o julgue; a palavra que tenho pregado, essa o há de julgar no último Dia. 49 Porque eu não tenho falado de mim mesmo, mas o Pai, que me enviou, ele me deu mandamento sobre o que hei de dizer e sobre o que hei de falar. 50 E sei que o seu mandamento é a vida eterna. Portanto, o que eu falo, falo-o como o Pai mo tem dito.

1 Sechs Däg vor rem Passafescht kummt Jesus nohch Betanien, wo Lazarus war, den wo Jesus uferweckt het vu d Dote.

2 Dert mache sie nem ä Ässä, un Marta dient nem; Lazarus aba war eina vu däne, de mit nem am Disch hocke.

3 Do nimmt Maria ä Pfund Salbel vu unvufälschta, koschtbara Narde un salbt d Feß vu Jesus un trocknet mit ihre Hoor sini Feß; des Hus aba wird voll vum Duft vum El.

4 Do sait eina vu sinne Jinger, Judas Iskariot, der nen dnoh vurote het:

5 Wurum isch des El nit fir draihundat Silbagrosche vukauft worde un di Arme ge?

6 Des het da(er) aba nit gsait, wel la nohch d Arme gfrogt hät, sundern na(er) war ä Deb, denn er het d Geldbiidel un nimmt a sich, was ge war.

7 Do sait Jesus: Loß sie in Friede! S soll gelte fir d Dag vu minem Begräbniss.

8 Di Arme hän ihr alliziit bi äich; mich aba hän ihr nit alliziit.

9 Do gregt ä großi Schar Lit vu d Jude mit, daß sa(er) dert war, un sie kumme nit ällei wägä Jesus, sundern um au Lazarus z säh, den na vu d Dote ufgweckt het.

10 Aba d Hohenpriester bschlosse, au Lazarus umzbringe;

11 denn sinetwägä gehn vieli Jude hi un glaube an Jesus.

12 Als am nägschte Dag de großi Schar Lit, de ufs Fescht kumme ware, ghärt het, daß Jesus nohch Jerusalem käm,

13 nähmä sie Palmzwiegle un gehn üsä nem entgegä un refe: Hosianna! Globt isch, der do kummt im Name vum Herr, dr Kenig vu Israel!

14 Jesus aba findet ä junge Esel un ritt druf, we gschriebe schtoht (Sacharja 9,9): "

15 Fircht di nit, dü Dochta Zion! Lueg, di Kenig kummt un rietet uf nem Esele."

16 Des vuschten sini Jinger zerscht nit; doch als Jesus vuherrlicht war, do hän sie dra denkt, daß des vu nem gschriebe schtoht un ma so mit nem doe het.

17 D Lit aba, de bi nem ware, als sa Lazarus üs sem Grabe reft un vu d Dote ufgweckt het, vuzehlte de Tat.

18 Drum gehn nem au d Lit entgegä, wel sie ghärt hän, er he des Zeiche doe.

19 D Pharisäer aba sage undaänanda: Ihr sähn, daß sa nigs üsrichte; lueg, alli Welt lauft däm nohch.

20 S ware aba ä baar Grieche unda däne, de rufkumme ware, um azbäte uf fem Fescht.

21 De kumme zue Philippus, der vu Betsaida üs Galiläa war, un bitte nen un sage: Herr, ma(mir) wen Jesus gerne säh.

22 Philippus kummt un sait s Andreas, un Philippus un Andreas sages Jesus witer.

23 Jesus aba git zantwort un sait ne: De Ziit isch kumme, daß dr Menschebue vuherrlicht wird.

24 Gwiß, gwiß, i(ich) sag äich: Wenn des Weizekorn nit in d Erde flegt un schtirbt, blibts ällei; wenn`s aba schtirbt, bringts viel Frucht.

25 Wer si Läbä leb(lieb) het, der wird's vuliere; un wer si Läbä uf der Welt haßt, der wird's gregä zum ewige Läbä.

26 Wer ma(mir) diene will, der folgt ma(mir) nohch; un wo i(ich) bi, do soll mi Diena au si. Un wer ma(mir) diene wird, den wird mi Vada (Babbe) ehre.

27 Etze isch mi Seele trurig. Un was soll i(ich) sage? Vada (Babbe), hilf ma(mir) üs der Schtund? Doch drum bi i(ich) in de Schtund kumme.

28 Vada (Babbe), vuherrlich di Name! Do kummt ä Schtimm vum Himmel: Ich ha nen vuherrlicht un will nen abamols vuherrliche.

29 Do sait des Volk, des däbischtoht un zuehert: S het dunnderet. Di andere sage: Ä Engel het mit nem gschwätzt.

30 Jesus git zantwort un sait: De Schtimm isch nit wägä ma(mir) gschähe, sundern wägä äich.

31 Etze goht des Gricht iba d Welt; etze wird dr Firscht vu d Welt usgschtoße wäre.

32 Un i(ich), wenn i(ich) hoch gmacht bi vum Bode, so will i(ich) alli zue ma ze.

33 Des het er aba gsait, um azdiite, was fir ä Dod er schterbe wird.

34 Do git nem des Volk zantwort: Mir hän üs sem Gsetz ghärt , daß dr Chrischtus in Ewigkeit bliebe dät; wieso saisch dü dann(dnoh): Dr Menschebue mueß hoch gmacht wäre? Wer isch dr Menschebue?

35 Do sait Jesus zue nene: S isch des Lecht noh ä kleini Ziit bi äich. Gehn (Schafe), solang ihr des Lecht hän, dmit äich d Nacht nit ibafalle doet. Wer in dr Nacht goht, der weiß nit, wo na higoht.

36 Glaubt ans Lecht, solang ihr's hän, dmit ihr Kinda vum Licht sin. Des sait Jesus un goht wäg un vuschteckt sich vor ne.

37 Un obwohl la(er) solchi Zeiche vor ihre Auge doe het, glaube sie doch nit a nen,

38 dmit erfillt wär dr Spruch vum Prophete Jesaja, der do gsait het (Jesaja 53,1): "Herr, wer glaubt unsam Predigen? Un wäm isch dr Arm vum Herrn zeigt worde (offenbart)?"

39 Drum kenne sie nit glaube, denn Jesaja het nomol gsait (Jesaja 6,9.10): "

40 Er het ihri Auge vublendet un ihr Herz vuschtockt, dmit sie nit etwa mit d Auge sähn un mit däm Herz vuschtehn un sich umkähre, un i(ich) ne hilf."

41 Des het Jesaja gsait, wel la(er) sini Herrlichkeit gsäh het un schwätzt vu nem.

42 Doch au vu d Obere glaube vieli a nen; aba wägä d Pharisäer sage sie`s nit, um nit üs dr Synagoge (Gotteshus) usgschtoße z wäre.

43 Denn sie hän lieba d Ehri bi d Mensche als Ehri bi Gott.

44 Jesus aba reft: Wer an mi glaubt, der glaubt nit an mich, sundern an den, der mi gschickt het.

45 Un wer mi sieht, der sieht den, der mi gschickt het.

46 Ich bi in d Welt kumme als ä Lecht, dmit, wer aa mich glaubt, nit im Dunkle blieb.

47 Un wer mi Wort härt un bwahrt sie nit, den wär i(ich) nit richte; denn i(ich) bi nit kumme, daß i(ich) d Welt richt, sundern daß i(ich) d Welt rett.

48 Wer mich vuachtet un nimmt mi Wort nit a, der het scho si Richta: Des Wort, des i(ich) gsait ha, des wird nen richte am Jingschte Dag.

49 Denn i(ich) ha nit üs ma(mir) selbscht gschwätzt, sundern d Vada (Babbe), der mi gschickt het, der het ma(mir) ä Gebot ge, was i(ich) doe un schwätze soll.

50 Un i(ich) weiß: si Gebot isch des ewige Läbä. Drum: was i(ich) sag, des sag i(ich) so, we`s ma(mir) dr Vada (Babbe) gsait het.