1 E, quando o Senhor veio a saber que os fariseus tinham ouvido que Jesus fazia e batizava mais discípulos do que João 2 (ainda que Jesus mesmo não batizava, mas os seus discípulos), 3 deixou a Judeia e foi outra vez para a Galileia. 4 E era-lhe necessário passar por Samaria. 5 Foi, pois, a uma cidade de Samaria, chamada Sicar, junto da herdade que Jacó tinha dado a seu filho José. 6 E estava ali a fonte de Jacó. Jesus, pois, cansado do caminho, assentou-se assim junto da fonte. Era isso quase à hora sexta.
7 Veio uma mulher de Samaria tirar água. Disse-lhe Jesus: Dá-me de beber. 8 Porque os seus discípulos tinham ido à cidade comprar comida. 9 Disse-lhe, pois, a mulher samaritana: Como, sendo tu judeu, me pedes de beber a mim, que sou mulher samaritana (porque os judeus não se comunicam com os samaritanos)? 10 Jesus respondeu e disse-lhe: Se tu conheceras o dom de Deus e quem é o que te diz: Dá-me de beber, tu lhe pedirias, e ele te daria água viva. 11 Disse-lhe a mulher: Senhor, tu não tens com que a tirar, e o poço é fundo; onde, pois, tens a água viva? 12 És tu maior do que Jacó, o nosso pai, que nos deu o poço, bebendo ele próprio dele, e os seus filhos, e o seu gado? 13 Jesus respondeu e disse-lhe: Qualquer que beber desta água tornará a ter sede, 14 mas aquele que beber da água que eu lhe der nunca terá sede, porque a água que eu lhe der se fará nele uma fonte de água a jorrar para a vida eterna. 15 Disse-lhe a mulher: Senhor, dá-me dessa água, para que não mais tenha sede e não venha aqui tirá-la. 16 Disse-lhe Jesus: Vai, chama o teu marido e vem cá. 17 A mulher respondeu e disse: Não tenho marido. Disse-lhe Jesus: Disseste bem: Não tenho marido, 18 porque tiveste cinco maridos e o que agora tens não é teu marido; isso disseste com verdade.
19 Disse-lhe a mulher: Senhor, vejo que és profeta. 20 Nossos pais adoraram neste monte, e vós dizeis que é em Jerusalém o lugar onde se deve adorar. 21 Disse-lhe Jesus: Mulher, crê-me que a hora vem em que nem neste monte nem em Jerusalém adorareis o Pai. 22 Vós adorais o que não sabeis; nós adoramos o que sabemos porque a salvação vem dos judeus. 23 Mas a hora vem, e agora é, em que os verdadeiros adoradores adorarão o Pai em espírito e em verdade, porque o Pai procura a tais que assim o adorem. 24 Deus é Espírito, e importa que os que o adoram o adorem em espírito e em verdade. 25 A mulher disse-lhe: Eu sei que o Messias (que se chama o Cristo) vem; quando ele vier, nos anunciará tudo. 26 Jesus disse-lhe: Eu o sou, eu que falo contigo. 27 E nisso vieram os seus discípulos e maravilharam-se de que estivesse falando com uma mulher; todavia, nenhum lhe disse: Que perguntas? ou: Por que falas com ela? 28 Deixou, pois, a mulher o seu cântaro, e foi à cidade, e disse àqueles homens: 29 Vinde e vede um homem que me disse tudo quanto tenho feito; porventura, não é este o Cristo? 30 Saíram, pois, da cidade e foram ter com ele.
31 E, entretanto, os seus discípulos lhe rogaram, dizendo: Rabi, come. 32 Porém ele lhes disse: Uma comida tenho para comer, que vós não conheceis. 33 Então, os discípulos diziam uns aos outros: Trouxe-lhe, porventura, alguém de comer? 34 Jesus disse-lhes: A minha comida é fazer a vontade daquele que me enviou e realizar a sua obra. 35 Não dizeis vós que ainda há quatro meses até que venha a ceifa? Eis que eu vos digo: levantai os vossos olhos e vede as terras, que já estão brancas para a ceifa. 36 E o que ceifa recebe galardão e ajunta fruto para a vida eterna, para que, assim o que semeia como o que ceifa, ambos se regozijem. 37 Porque nisso é verdadeiro o ditado: Um é o que semeia, e outro, o que ceifa. 38 Eu vos enviei a ceifar onde vós não trabalhastes; outros trabalharam, e vós entrastes no seu trabalho.
39 E muitos dos samaritanos daquela cidade creram nele, pela palavra da mulher, que testificou: Disse-me tudo quanto tenho feito. 40 Indo, pois, ter com ele os samaritanos, rogaram-lhe que ficasse com eles; e ficou ali dois dias. 41 E muitos mais creram nele, por causa da sua palavra. 42 E diziam à mulher: Já não é pelo que disseste que nós cremos, porque nós mesmos o temos ouvido e sabemos que este é verdadeiramente o Cristo, o Salvador do mundo.
43 E, dois dias depois, partiu dali e foi para a Galileia. 44 Porque Jesus mesmo testificou que um profeta não tem honra na sua própria pátria. 45 Chegando, pois, à Galileia, os galileus o receberam, porque viram todas as coisas que fizera em Jerusalém no dia da festa; porque também eles tinham ido à festa.
46 Segunda vez foi Jesus a Caná da Galileia, onde da água fizera vinho. E havia ali um oficial do rei, cujo filho estava enfermo em Cafarnaum. 47 Ouvindo este que Jesus vinha da Judeia para a Galileia, foi ter com ele e rogou-lhe que descesse e curasse o seu filho, porque já estava à morte. 48 Então, Jesus lhe disse: Se não virdes sinais e milagres, não crereis. 49 Disse-lhe o oficial: Senhor, desce, antes que meu filho morra. 50 Disse-lhe Jesus: Vai, o teu filho vive. E o homem creu na palavra que Jesus lhe disse e foi-se. 51 E, descendo ele logo, saíram-lhe ao encontro os seus servos e lhe anunciaram, dizendo: O teu filho vive. 52 Perguntou-lhes, pois, a que hora se achara melhor; e disseram-lhe: Ontem, às sete horas, a febre o deixou. 53 Entendeu, pois, o pai que era aquela hora a mesma em que Jesus lhe disse: O teu filho vive; e creu ele, e toda a sua casa. 54 Jesus fez este segundo milagre quando ia da Judeia para a Galileia.
1 Als etze Jesus ghert het, daß d Pharisäer z Ohre kumme war, daß sa(er) me zue Jinger macht un dauft het als Johannes
2 - obwohl Jesus nit selba dauft het, sundern sini Jinger -,
3 vuloßt er Judäa un goht wieda nohch Galiläa.
4 Er moeß aba durch Samarien reise.
5 Do kummt er in ä Schtadt Samariens, de heißt Sychar, nooch bi däm Feld, des Jakob sinem Bue Josef ge het.
6 S war aba dert d Jakobs Brunne. Wel etze Jesus med war vu dr Reise, het da(er) sich anekockt am Brunne; s war um di sechsti Schtund.
7 Do kummt ä Wieb üs Samarien, um Wassa zue schöpfe. Jesus sait zue nare: Gib ma(mir) z trinke!
8 Denn sini Jinger ware in d Schtadt gange, um Ässä z kaufe.
9 Do sait des samaritische Wieb zue nem: We, dü bittesch mi um ebis z trinke, wo dü ä Jud bisch un i(ich) ä samaritisches Wieb? Denn d Jude hän keini Gmeinschaft mit d Samariter. -
10 Jesus git zantwort un sait zue nare: Wenn dü kenne dätsch de Gabe Gottes un wer des isch, der zue dir sait: Gib ma(mir) z trinke!, dü bätesch nen, un der gäb dir lebendiges Wassa.
11 Do sait zue nem des Wieb: Herr, hesch dü doch nigs, womit dü schöpfe könntesch, un d Brunne isch def; woher hesch dü dann(dnoh) lebendiges Wassa?
12 Bisch dü me als unsa Vada (Babbe) Jakob, der uns(us) dän Brunne ge het? Un na(er) het drus trunke un sini Kinda un sini Viecha.
13 Jesus git zantwort un sait zue ihr: Wer vu däm Wassa trinkt, der wird wieda durschtig;
14 wer aba vum Wassa trinke wird, des i(ich) nem gib, d wird in Ewigkeit nit durschtig, sundern des Wassa, des i(ich) nem ge wär, des wird in nem ä Quelle vum Wassa wäre, des in des ewige Läbä quillt.
15 Do sait des Wieb zue nem: Herr, git ma(mir) des Wassa, dmit i(ich) nit durschtig bin un i(ich) nit herkumme mueß, um z schöpfe!
16 Jesus sait zue ihr: Gang hi, ruf di Ma un kumm wieda her!
17 Des Wieb git zantwort un sait zue nem: Ich ha kei Ma. Jesus sait zue ihr: Dü hesch recht gantwortet: Ich ha kei Ma.
18 Fünf Männa hesch dü ka, un der, den dü etzed hesch, isch nit di Ma; des hesch dü recht gsait.
19 Des Wieb sait zue nem: Herr, i(ich) sieht, daß dü ä Prophet bisch.
20 Unseri Vädare hän uf däm Berg abätet , un ihr sage, in Jerusalem isch d Platz, wo ma abäte (ahimmle) soll.
21 Jesus sait zue ihr: Glaube ma(mir), Wieb, s kummt de Ziit, daß ihr nit uf däm Berg nohch in Jerusalem d Vada (Babbe) abäte (ahimmle) den.
22 Ihr wißt nit, was ihr abäte den; ma(mir) wisse aba, was ma(mir) abäte (ahimmle); den des Heil kummt vu d Jude.
23 Aba s kummt de Ziit un isch scho etzed, in der di wahre (rechte) Abäta d Vada (Babbe) abäte (ahimmle) wäre im Geischt un in dr Wohret; denn au d Vada (Babbe) will solchi Abäta ha.
24 Gott isch Geischt, un de nen abäte (ahimmle), de mehn nen im Geischt un in dr Wohret abäte (ahimmle).
25 Do sait des Wieb zue nem: Ich weiß, daß d Messias kummt, der do Chrischtus heißt. Wenn der kummt, wird da(er) uns(us) alles vukündige.
26 Jesus sait zue ihr: Ich bi's, der mit dir schwätzt.
27 Inzwische kumme sini Jinger, un sie wundre sich, daß sa(er) mit nem Wieb schwätzt; doch gsait het nemads: Was frogsch dü? odr: Was schwätzesch dü mit ihr?
28 Do losst des Wieb ihre Krög schtoh un goht in d Schtadt un sait zue d Lit:
29 Kummt, luege ä Mensch, der ma(mir) alles gsait het, was i(ich) doe ha, ob ba(er) nit d Chrischtus isch!
30 Do gehn sie üs d Schtadt üsä un kumme zue nem.
31 Inzwische mahnte nen d Jinger un sage: Rabbi, iß!
32 Er aba sait zue nene: Ich ha ä Ässä z ässä, vu däm ihr nigs wißt.
33 Do sag d Jinger undaänanda: Het nem jemads z ässä brocht?
34 Jesus sait zue nene: Mi Ässä isch des, daß i(ich) doe was d Wille vu däm isch, der mi gschickt het, un vollend si Gschaffenes.
35 Sage ihr nit selba: Das ses noh vier Monet sin, dann(dnoh) kummt d Ernte? Lueg, i(ich) sag äich: Hebt äiri Aug uf un luege uf d Felda, denn sie sin rief zue d Ernte.
36 Wer erntet, gregt scho si Lohn un sammlet Frucht zum ewige Läbä, dmit sich mitänanda sich fräie, der do sajt un dr do erntet.
37 Denn do isch d Spruch wohr: Der eine sajt, dr andere erntet.
38 Ich ha äich gschickt, z ernten, wo ihr nigs gschafft hän; anderi hän gschafft, un äich isch ihri Arbet zguet kumme.
39 S glaube aba a nen vieli vu d Samariter üs d Schtadt wägä däm Wieb, de beziigt het: Er het ma(mir) alles gsait, was i(ich) doe ha.
40 Als etze d Samariter zue nem kumme, bitt sie nen, bi nene z bliebe; un na(er) bliebt zwei Däg do.
41 Un noh viel me glaube wägä sinem Wort
42 un sage zue däm Wieb: Vu etze a glaube ma(mir) nimi wägä dir; denn ma(mir) hän selba ghärt un wißet: Des isch gwiß dr Welt Heiland.
43 Aba nohch zwei Däg goht da(er) vu dert witer nohch Galiläa.
44 Denn na(er) selba, Jesus, beziigt, daß ä Prophet dheim nigs gilt.
45 Als sa(er) etze nohch Galiläa kummt, nähmä nen de Galiläer uf, de alles gsähne hän, was sa(er) in Jerusalem uf fem Fescht doe het; denn sie ware au zum Fescht kumme.
46 Un Jesus kummt abamols nohch Kana in Galiläa, wo na(er) des Wassa zue Wi gmacht het. Un s war ä Ma im Denscht vum Kenig; däm si Bue liet krank in Kapernaum.
47 Wo der ghärt het, daß Jesus üs Judäa nohch Galiläa kummt, goht da hi zue nem un bittet nen, rabzkumme un sinem Bue zue helfe; denn na war dodkrank.
48 Un Jesus sait zue nem: Wenn ihr nit Zeiche un Wunda sähn, so glaube na nit.
49 Dr Ma sait zue nem: Herr, kumm rab, bvor mi Kind schtirbt!
50 Jesus sait zue nem: Gang hi, di Bue läbt! Der Ma glaubt däm Wort, des Jesus zue nem gsait het, un goht hi.
51 Un während er nabgoht, träffe nen sini Knecht un sage: Di Kind läbt.
52 Do frogt er si nohch d Schtund, in der`s bessa mit nem wore war. Un sie antworte nem: Geschtern um di siebti Schtund het nen des Feba vuloße.
53 Do het d Vada (Babbe) gmerkt, daß ses de Schtund war, in däre Jesus zue nem gsait het: Di Bue läbt. Un na(er) het glaubt mit sinem ganze Hus.
54 Des isch etze des zweite Zeiche, des Jesus doe het, als sa(er) üs Judäa nohch Galiläa kumme isch.