1 E olhei, e eis que estava o Cordeiro sobre o monte Sião, e com ele cento e quarenta e quatro mil, que em sua testa tinham escrito o nome dele e o de seu Pai. 2 E ouvi uma voz do céu como a voz de muitas águas e como a voz de um grande trovão; e uma voz de harpistas, que tocavam com a sua harpa. 3 E cantavam um como cântico novo diante do trono e diante dos quatro animais e dos anciãos; e ninguém podia aprender aquele cântico, senão os cento e quarenta e quatro mil que foram comprados da terra. 4 Estes são os que não estão contaminados com mulheres, porque são virgens. Estes são os que seguem o Cordeiro para onde quer que vai. Estes são os que dentre os homens foram comprados como primícias para Deus e para o Cordeiro. 5 E na sua boca não se achou engano; porque são irrepreensíveis diante do trono de Deus.
6 E vi outro anjo voar pelo meio do céu, e tinha o evangelho eterno, para o proclamar aos que habitam sobre a terra, e a toda nação, e tribo, e língua, e povo, 7 dizendo com grande voz: Temei a Deus e dai-lhe glória, porque vinda é a hora do seu juízo. E adorai aquele que fez o céu, e a terra, e o mar, e as fontes das águas.
8 E outro anjo seguiu, dizendo: Caiu! Caiu Babilônia, aquela grande cidade que a todas as nações deu a beber do vinho da ira da sua prostituição!
9 E os seguiu o terceiro anjo, dizendo com grande voz: Se alguém adorar a besta e a sua imagem e receber o sinal na testa ou na mão, 10 também o tal beberá do vinho da ira de Deus, que se deitou, não misturado, no cálice da sua ira, e será atormentado com fogo e enxofre diante dos santos anjos e diante do Cordeiro. 11 E a fumaça do seu tormento sobe para todo o sempre; e não têm repouso, nem de dia nem de noite, os que adoram a besta e a sua imagem e aquele que receber o sinal do seu nome. 12 Aqui está a paciência dos santos; aqui estão os que guardam os mandamentos de Deus e a fé em Jesus.
13 E ouvi uma voz do céu, que me dizia: Escreve: Bem-aventurados os mortos que, desde agora, morrem no Senhor. Sim, diz o Espírito, para que descansem dos seus trabalhos, e as suas obras os sigam.
14 E olhei, e eis uma nuvem branca e, assentado sobre a nuvem, um semelhante ao Filho do Homem, que tinha sobre a cabeça uma coroa de ouro e, na mão, uma foice aguda. 15 E outro anjo saiu do templo, clamando com grande voz ao que estava assentado sobre a nuvem: Lança a tua foice e sega! É já vinda a hora de segar, porque já a seara da terra está madura! 16 E aquele que estava assentado sobre a nuvem meteu a sua foice à terra, e a terra foi segada.
17 E saiu do templo, que está no céu, outro anjo, o qual também tinha uma foice aguda. 18 E saiu do altar outro anjo, que tinha poder sobre o fogo, e clamou com grande voz ao que tinha a foice aguda, dizendo: Lança a tua foice aguda e vindima os cachos da vinha da terra, porque já as suas uvas estão maduras! 19 E o anjo meteu a sua foice à terra, e vindimou as uvas da vinha da terra, e lançou-as no grande lagar da ira de Deus. 20 E o lagar foi pisado fora da cidade, e saiu sangue do lagar até aos freios dos cavalos, pelo espaço de mil e seiscentos estádios.
1 Un i(ich) sieh, un lueg, des Lamm schtoht uf fem Berg Zion un mit däm Hundatvierunvierzigdusig, de hän si Name un d Name vu sinem Vada (Babbe) uf ihra Schtirn gschriebe.
2 Un i(ich) ha ghärt ä Schtimm vum Himmel we de Schtimm vumä große Wassa un we de Schtimm vumä große Dunnda, un de Schtimm, de i(ich) ghärt ha, war we vu Harfeschpiela, de uf ihra Harfe schpiele.
3 Un sie singe ä näjes(naies) Led vor rem Thron un vor d vier Gschtalte un d Älteschte; un nemads ka des Led lerne üßa d Hundatvierunvierzigdusig, de kauft sin vu d Erde.
4 De sin's, de sich mit Wieba nit bfleckt hän, denn sie sin jungfräulich; de folge däm Lamm nohch, wohi`s goht. De sin kauft üs d Mensche als Erschtling fir Gott un s Lamm,
5 un in ihrem Mul (Gosch) wird kei Falsch gfunde; sie sin untadelig.
6 Un i(ich) sieh ä andere Engel flege midde durch d Himmel, der het ä ewiges Evangelium z vukündige däne, de uf Erde huse, ällei Natione un Schtämm un Schproche un Mensche.
7 Un na(er) sait mit großa Schtimm: Firchte Gott un gen nem d Ehri; denn de Schtund vu sinem Gricht isch kumme! Un bäte den a, der Himmel un Erde un Meer un d Wassaquelle gmacht het!
8 Un ä zweite Engel goht, der sait: Sie isch gfalle, sie isch gfalle, Babylon, de großi Schtadt; denn sie het mit däm Wi ihra Hurarai ällei Velka z trinke ge.
9 Un ä dritte Engel goht un sait mit großa Schtimm: Wenn jemads des Tier abätet un si Bild un nimmt des Zeiche an sini Schtirn odr an sini Hand,
10 der wird vum Wi vum Zorn (Wuet) Gottes trinke, der unvumischt igschenkt isch in d Kelch vu sinem Zorn (Wuet), un na(er) wird quält wäre mit Fiir un Schwefel vor d heilige Engel un vor rem Lamm.
11 Un dr Rauch vu ihra Qual wird ufschtiege vu Ewigkeit zue Ewigkeit; un sie hän keini Rueh Dag un Nacht, de des Tier abäte (ahimmle) un si Bild, un wer des Zeiche vu sinem Namen animmt.
12 Do isch Geduld vu d Heilige! Do sin, de do fescht hebe de Gebote Gottes un d Glaube an Jesus!
13 Un i(ich) ha ghärt ä Schtimm vum Himmel zue ma(mir) sage: Schrieb: Selig sin de Dote, de im Herrn schterbe vu etze a. Jo, sait dr Geischt, sie solle ruehe vu ihrem Abmehe; denn ihri Werke folge ne nohch.
14 Un i(ich) sieh, un lueg, ä wißi Wolke. Un uf dr Wolke hockt eina, der glich war nem Menschebue; der het ä goldeni Krone uf sinem Schädel un in sinere Hand ä scharfi Sichle.
15 Un ä andre Engel kummt üs sem Tempel un reft däm, der uf dr Wolke hockt, mit großa Schtimm zue: Holl di Sichle un ernt; denn d Ziit z ernte isch kumme, denn d Ernte vu d Erde isch rief wore.
16 Un der uf dr Wolke hockt, wirft sini Sichle an d Erde, un d Erde wird abgerntet.
17 Un ä andre Engel kummt üs sem Tempel im Himmel, der het ä scharfes Winzamessa.
18 Un ä andre Engel kummt vum Altar, der het Macht iba des Fiir un reft däm, der des scharfe Messa het, mit großa Schtimm zue: Holl di scharfes Winzamessa un schnied (herbscht) de Triebel am Wischtock vu d Erde, denn sini Bäre sin rief!
19 Un dr Engel het sich ufgmacht mit sinem Winzamessa zue d Erde un schnitt de Triebel am Wischtock vu d Erde ab un wirft sie in de großi Kelter vum Zorn (Wuet) Gottes.
20 Un de Kelter wird druße vor d Schtadt tramt, un des Bloet goht vu dr Kelter bis an de Zäume (Gschier) vu d Gäul (Pferde), dusigsechshundat Stadien wit.