A visão do trono da majestade divina. Os vinte e quatro anciãos e os quatro animais

1 Depois destas coisas, olhei, e eis que estava uma porta aberta no céu; e a primeira voz, que como de trombeta ouvira falar comigo, disse: Sobe aqui, e mostrar-te-ei as coisas que depois destas devem acontecer. 2 E logo fui arrebatado em espírito, e eis que um trono estava posto no céu, e um assentado sobre o trono. 3 E o que estava assentado era, na aparência, semelhante à pedra de jaspe e de sardônica; e o arco celeste estava ao redor do trono e era semelhante à esmeralda. 4 E ao redor do trono havia vinte e quatro tronos; e vi assentados sobre os tronos vinte e quatro anciãos vestidos de vestes brancas; e tinham sobre a cabeça coroas de ouro. 5 E do trono saíam relâmpagos, e trovões, e vozes; e diante do trono ardiam sete lâmpadas de fogo, as quais são os sete Espíritos de Deus. 6 E havia diante do trono um como mar de vidro, semelhante ao cristal, e, no meio do trono e ao redor do trono, quatro animais cheios de olhos por diante e por detrás. 7 E o primeiro animal era semelhante a um leão; e o segundo animal, semelhante a um bezerro; e tinha o terceiro animal o rosto como de homem; e o quarto animal era semelhante a uma águia voando. 8 E os quatro animais tinham, cada um, respectivamente, seis asas e, ao redor e por dentro, estavam cheios de olhos; e não descansam nem de dia nem de noite, dizendo: Santo, Santo, Santo é o Senhor Deus, o Todo-Poderoso, que era, e que é, e que há de vir.

9 E, quando os animais davam glória, e honra, e ações de graças ao que estava assentado sobre o trono, ao que vive para todo o sempre, 10 os vinte e quatro anciãos prostravam-se diante do que estava assentado sobre o trono, adoravam o que vive para todo o sempre e lançavam as suas coroas diante do trono, dizendo: 11 Digno és, Senhor, de receber glória, e honra, e poder, porque tu criaste todas as coisas, e por tua vontade são e foram criadas.

1 Dnohch sieh i(ich), un lueg, ä Dire war ufdoe im Himmel, un de erschte Schtimm, de i(ich) ghärt ha mit ma(mir) schwätze we ä Päpere, de sait: Schtieg ruff, i(ich) will dir zeigä, was nohch däm gschähe soll.

2 Druf wärd i(ich) vum Geischt packt. Un sieh, ä Thron schtoht im Himmel, un uf däm Thron hockt eina.

3 Un der do hockt, war azluege we dr Schtei (Wackes) Jaspis un Sarder; un ä Rägeboge war um d Thron, azluege we ä Smaragd.

4 Un um d Thron ware vieräzwanzig Throne, un uf d Throne hocke vieräzwanzig Älteste, mit wieße Kleida azogä, un hän uf ihrem Kepf goldeni Krone.

5 Un vum Thron gehn üs Blitze, Stimme un Dunnda; un siebä Fackle mit Fiir hän brennt vor rem Thron, des sin de siebä Geischta Gottes.

6 Un vor rem Thron war s we ä gläsernes Meer, glich we Kristall, un in dr Midde am Thron un um d Thron vier himmlische Gschtalte, volla Auge vorne un hinte.

7 Un de erschte Gschtalt war glich nem Löwen, un de zweite Gschtalt war glich nem Schtier, un de dritti Gschtalt het ä Üsgsäh we ä Mensch, un de vierte Gschtalt war glich nem flegende Adla.

8 Un jede vu d vier Gschtalte het sechs Fligel, un sie ware uße un inne volla Auge, un sie hän kei Rueh Dag un Nacht un sage: Heilig, heilig, heilig isch Gott dr Herr, dr Allmächtige, der do war un der do isch un der do kummt.

9 Un wenn de Gschtalte Pries un Ehri un Dank gän däm, der uf fem Thron hockt, der do läbt vu Ewigkeit zue Ewigkeit,

10 flege de vieräzwanzig Älteschte ane vor däm, der uf fem Thron hockt, un bäte nen a, der do läbt vu Ewigkeit zue Ewigkeit, un lege ihri Krone ane vor rem Thron un sage:

11 Herr, unsa Gott, dü bischs wert, z neh Pries un Ehri un Kraft; denn dü hesch alli Sache gschaffe, un durch di Wille ware sie un wäre sie gschaffe.