1 Ya RAB, adını düşmanlarına duyurmak için 2 Keşke gökleri yarıp insen! 2 Dağlar önünde sarsılsa! 2 Gelişin, ateşin çalıları tutuşturmasına, 2 Suyu kaynatmasına benzese! 2 Uluslar senin önünde titrese!

3 Beklemediğimiz olağanüstü işler yaparak 2 Yeryüzüne indin, dağlar önünde sarsıldı.

4 Çünkü kendisine umut bağlayanlar için 2 Etkin olan tek Tanrı sensin; 2 Senden başkasını hiçbir zaman hiç kimse işitmedi, 2 Hiçbir kulak duymadı, hiçbir göz görmedi.

5 Doğru olanı sevinçle yapanların, 2 Senin yollarından yürüyüp seni unutmayanların yardımına koşarsın. 2 Ama onlara karşı uzun süre günah işlediğimizde öfkelendin. 2 Nasıl kurtuluruz?

6 Hepimiz murdar olanlara benzedik, 2 Bütün doğru işlerimiz kirli âdet bezi gibi. 2 Yaprak gibi soluyoruz, 2 Suçlarımız rüzgar gibi sürükleyip götürüyor bizi.

7 Adınla seni çağıran, sana tutunmak için çaba gösteren yok; 2 Çünkü bizden yüz çevirdin, 2 Suçlarımız yüzünden bizi tükettin.

8 Yine de Babamız sensin, ya RAB, 2 Biz kiliz, sen çömlekçisin. 2 Hepimiz senin ellerinin eseriyiz.

9 Ya RAB, fazla öfkelenme, 2 Suçlarımızı sonsuza dek anma. 2 Lütfen bak bize, hepimiz senin halkınız.

10 Kutsal kentlerin çölleşti, 2 Siyon çöl oldu, 2 Yeruşalim viraneye döndü.

11 Atalarımızın sana övgü sunduğu 2 Kutsal ve görkemli tapınağımız yandı, 2 Değer verdiğimiz her yer yıkıntıya döndü.

12 Bunlara karşın, ya RAB, 2 Hâlâ kendini tutacak mısın, 2 Suskun kalıp bize alabildiğine eziyet çektirecek misin?

1 Oh! se fendesses os céus, e descesses, e os montes tremessem à tua presença,

2 como quando o fogo pega em acendalhas, e o fogo faz ferver a água, para fazeres notório o teu nome aos teus adversários, de sorte que à tua presença tremam as nações!

3 Quando fazias coisas terríveis, que não esperávamos, descias, e os montes tremiam à tua presença.

4 Porque desde a antigüidade não se ouviu, nem com ouvidos se percebeu, nem com os olhos se viu um Deus além de ti, que opera a favor daquele que por ele espera.

5 Tu sais ao encontro daquele que, com alegria, pratica a justiça, daqueles que se lembram de ti nos teus caminhos. Eis que te iraste, porque pecamos; há muito tempo temos estado em pecados; acaso seremos salvos?

6 Pois todos nós somos como o imundo, e todas as nossas justiças como trapo da imundícia; e todos nós murchamos como a folha, e as nossas iniqüidades, como o vento, nos arrebatam.

7 E não há quem invoque o teu nome, que desperte, e te detenha; pois escondeste de nós o teu rosto e nos consumiste, por causa das nossas iniqüidades.

8 Mas agora, ó Senhor, tu és nosso Pai; nós somos o barro, e tu o nosso oleiro; e todos nós obra das tuas mãos.

9 Não te agastes tanto, ó Senhor, nem perpetuamente te lembres da iniqüidade; olha, pois, nós te pedimos, todos nós somos o teu povo.

10 As tuas santas cidades se tornaram em deserto, Sião está feita um ermo, Jerusalém uma desolação.

11 A nossa santa e gloriosa casa, em que te louvavam nossos pais, foi queimada a fogo; e todos os nossos lugares aprazíveis se tornaram em ruínas.

12 Acaso conter-te-ás tu ainda sobre estas calamidades, ó Senhor? ficarás calado, e nos afligirás tanto?