1 ‹‹Ama şimdi, yaşı benden küçük olanlar 2 Benimle alay etmekte, 2 Oysa babalarını sürümün köpeklerinin 2 Yanına koymaya tenezzül etmezdim.

2 Çünkü güçleri tükenmişti, 2 Bileklerinin gücü ne işime yarardı?

3 Yoksulluktan, açlıktan bitkindiler, 2 Akşam çölde, ıssız çorak yerlerde kök kemiriyorlardı.

4 Çalılıklarda karapazı topluyor, 2 Retem kökü yiyorlardı.

5 Toplumdan kovuluyorlardı, 2 İnsanlar hırsızmışlar gibi onlara bağırıyordu.

6 Korkunç vadilerde, yerdeki deliklerde, 2 Kaya kovuklarında yaşıyorlardı.

7 Çalıların arasında anırır, 2 Çalı altında birbirine sokulurlardı.

8 Aptalların, adı sanı belirsiz insanların çocuklarıydılar, 2 Ülkeden kovulmuşlardı.

9 ‹‹Şimdiyse destan oldum dillerine, 2 Ağızlarına doladılar beni.

10 Benden tiksiniyor, uzak duruyorlar, 2 Yüzüme tükürmekten çekinmiyorlar.

11 Tanrı ipimi çözüp beni alçalttığı için 2 Dizginsiz davranmaya başladılar bana.

12 Sağımdaki ayak takımı üzerime yürüyor, 2 Ayaklarımı kaydırıyor, 2 Bana karşı rampalar kuruyorlar.

13 Yolumu kesiyor, 2 Kimseden yardım görmeden 2 Beni yok etmeye çalışıyorlar.

14 Koca bir gedikten girer gibi ilerliyor, 2 Yıkıntılar arasından üzerime yuvarlanıyorlar.

15 Dehşet çöktü üzerime, 2 Onurum rüzgara kapılmış gibi uçtu, 2 Mutluluğum bulut gibi geçip gitti.

16 ‹‹Şimdi tükeniyorum, 2 Acı günler beni ele geçirdi.

17 Geceleri kemiklerim sızlıyor, 2 Beni kemiren acılar hiç durmuyor.

18 Tanrının şiddeti 2 Üzerimdeki giysiye dönüştü, 2 Gömleğimin yakası gibi beni sıkıyor.

19 Beni çamura fırlattı, 2 Toza, küle döndüm.

20 ‹‹Sana yakarıyorum, ama yanıt vermiyorsun, 2 Ayağa kalktığımda gözünü bana dikiyorsun.

21 Bana acımasız davranıyor, 2 Bileğinin gücüyle beni eziyorsun.

22 Beni kaldırıp rüzgara bindiriyorsun, 2 Fırtınanın içinde darma duman ediyorsun.

23 Biliyorum, beni ölüme, 2 Bütün canlıların toplanacağı yere götüreceksin.

24 ‹‹Kuşkusuz düşenin dostu olmaz, 2 Felakete uğrayıp yardım istediğinde.

25 Sıkıntıya düşenler için ağlamaz mıydım? 2 Yoksullar için üzülmez miydim?

26 Ama ben iyilik beklerken kötülük geldi, 2 Işık umarken karanlık geldi.

27 İçim kaynıyor, rahatım yok, 2 Önümde acı günler var.

28 Yaslı yaslı dolaşıyorum, güneş yok, 2 Topluluk içinde kalkıp feryat ediyorum.

29 Çakallarla kardeş, 2 Baykuşlarla arkadaş oldum.

30 Derim karardı, soyuluyor, 2 Kemiklerim ateşten yanıyor.

31 Lirimin sesi yas feryadına, 2 Neyimin sesi ağlayanların sesine döndü.

1 E ora servo di zimbello a dei più giovani di me, i cui padri non mi sarei degnato di mettere fra i cani del mio gregge!

2 E a che m’avrebbe servito la forza delle lor mani? Gente incapace a raggiungere l’età matura,

3 smunta dalla miseria e dalla fame, ridotta a brucare il deserto, la terra da tempo nuda e desolata,

4 strappando erba salsa presso ai cespugli, ed avendo per pane radici di ginestra.

5 Sono scacciati di mezzo agli uomini, grida lor dietro la gente come dietro al ladro,

6 abitano in burroni orrendi, nelle caverne della terra e fra le rocce;

7 ragliano fra i cespugli, si sdraiano alla rinfusa sotto i rovi;

8 gente da nulla, razza senza nome, cacciata via dal paese a bastonate.

9 E ora io sono il tema delle loro canzoni, il soggetto dei loro discorsi.

10 Mi aborrono, mi fuggono, non si trattengono dallo sputarmi in faccia.

11 Non han più ritegno, m’umiliano, rompono ogni freno in mia presenza.

12 Questa genia si leva alla mia destra, m’incalzano, e si appianano le vie contro di me per distruggermi.

13 Hanno sovvertito il mio cammino, lavorano alla mia ruina, essi che nessuno vorrebbe soccorrere!

14 S’avanzano come per un’ampia breccia, si precipitano innanzi in mezzo alle ruine.

15 Terrori mi si rovesciano addosso; l’onor mio è portato via come dal vento, è passata come una nube la mia felicità.

16 E ora l’anima mia si strugge in me, m’hanno còlto i giorni dell’afflizione.

17 La notte mi trafigge, mi stacca l’ossa, e i dolori che mi rodono non hanno posa.

18 Per la gran violenza del mio male la mia veste si sforma, mi si serra addosso come la tunica.

19 Iddio m’ha gettato nel fango, e rassomiglio alla polvere e alla cenere.

20 Io grido a te, e tu non mi rispondi; ti sto dinanzi, e tu mi stai a considerare!

21 Ti sei mutato in nemico crudele verso di me; mi perseguiti con la potenza della tua mano.

22 Mi levi per aria, mi fai portar via dal vento, e mi annienti nella tempesta.

23 Giacché, lo so, tu mi meni alla morte, alla casa di convegno di tutti i viventi.

24 Ma chi sta per perire non protende la mano? e nell’angoscia sua non grida al soccorso?

25 Non piangevo io forse per chi era nell’avversità? l’anima mia non era ella angustiata per il povero?

26 Speravo il bene, ed è venuto il male; aspettavo la luce, ed è venuta l’oscurità!

27 Le mie viscere bollono e non hanno requie, son venuti per me giorni d’afflizione.

28 Me ne vo tutto annerito, ma non dal sole; mi levo in mezzo alla raunanza, e grido aiuto;

29 son diventato fratello degli sciacalli, compagno degli struzzi.

30 La mia pelle è nera, e cade a pezzi; le mie ossa son calcinate dall’arsura.

31 La mia cetra non dà più che accenti di lutto, e la mia zampogna voce di pianto.