1 ‹‹Yaşamımdan usandım, 2 Özgürce yakınacak, 2 İçimdeki acıyla konuşacağım.

2 Tanrıya: Beni suçlama diyeceğim, 2 Ama söyle, niçin benimle çekişiyorsun.

3 Hoşuna mı gidiyor gaddarlık etmek, 2 Kendi ellerinin emeğini reddedip 2 Kötülerin tasarılarını onaylamak?

4 Sende insan gözü mü var? 2 İnsanın gördüğü gibi mi görüyorsun?

5 Günlerin ölümlü birinin günleri gibi, 2 Yılların insanın yılları gibi mi ki,

6 Suçumu arıyor, 2 Günahımı araştırıyorsun?

7 Kötü olmadığımı, 2 Senin elinden beni kimsenin kurtaramayacağını biliyorsun.

8 ‹‹Senin ellerin bana biçim verdi, beni yarattı, 2 Şimdi dönüp beni yok mu edeceksin?

9 Lütfen anımsa, balçık gibi bana sen biçim verdin, 2 Beni yine toprağa mı döndüreceksin?

10 Beni süt gibi dökmedin mi, 2 Peynir gibi katılaştırmadın mı?

11 Bana et ve deri giydirdin, 2 Beni kemiklerle, sinirlerle ördün.

12 Bana yaşam verdin, sevgi gösterdin, 2 İlgin ruhumu korudu.

13 ‹‹Ama bunları yüreğinde gizledin, 2 Biliyorum aklındakini:

14 Günah işleseydim, beni gözlerdin, 2 Suçumu cezasız bırakmazdın.

15 Suçluysam, vay başıma! 2 Suçsuzken bile başımı kaldıramıyorum, 2 Çünkü utanç doluyum, çaresizim.

16 Başımı kaldırsam, aslan gibi beni avlar, 2 Şaşılası gücünü yine gösterirsin üstümde.

17 Bana karşı yeni tanıklar çıkarır, 2 Öfkeni artırırsın. 2 Orduların dalga dalga üzerime geliyor.

18 ‹‹Niçin doğmama izin verdin? 2 Keşke ölseydim, hiçbir göz beni görmeden!

19 Hiç var olmamış olurdum, 2 Rahimden mezara taşınırdım.

20 Birkaç günlük ömrüm kalmadı mı? 2 Beni rahat bırak da biraz yüzüm gülsün;

21 Dönüşü olmayan yere gitmeden önce, 2 Karanlık ve ölüm gölgesi diyarına,

22 Zifiri karanlık diyarına, 2 Ölüm gölgesi, kargaşa diyarına, 2 Aydınlığın karanlığı andırdığı yere.››

1 ESTA mi alma aburrida de mi vida: Daré yo suelta á mi queja sobre mí, Hablaré con amargura de mi alma.

2 Diré á Dios: no me condenes; Hazme entender por qué pleiteas conmigo.

3 ¿Parécete bien que oprimas, Que deseches la obra de tus manos, Y que resplandezcas sobre el consejo de los impíos?

4 ¿Tienes tú ojos de carne? ¿Ves tú como ve el hombre?

5 ¿Son tus días como los días del hombre, O tus años como los tiempos humanos,

6 Para que inquieras mi iniquidad, Y busques mi pecado,

7 Sobre saber tú que no soy impío, Y que no hay quien de tu mano libre?

8 Tus manos me formaron y me compusieron Todo en contorno: ¿y así me deshaces?

9 Acuérdate ahora que como á lodo me diste forma: ¿Y en polvo me has de tornar?

10 ¿No me fundiste como leche, Y como un queso me cuajaste?

11 Vestísteme de piel y carne, Y cubrísteme de huesos y nervios.

12 Vida y misericordia me concediste, Y tu visitación guardó mi espíritu.

13 Y estas cosas tienes guardadas en tu corazón; Yo sé que esto está cerca de ti.

14 Si pequé, tú me has observado, Y no me limpias de mi iniquidad.

15 Si fuere malo, ­ay de mí! Y si fuere justo, no levantaré mi cabeza, Estando harto de deshonra, Y de verme afligido.

16 Y subirá de punto, pues me cazas como á león, Y tornas á hacer en mí maravillas.

17 Renuevas contra mí tus plagas, Y aumentas conmigo tu furor, Remudándose sobre mí ejércitos.

18 ¿Por qué me sacaste de la matriz? Habría yo espirado, y no me vieran ojos.

19 Fuera, como si nunca hubiera sido, Llevado desde el vientre á la sepultura.

20 ¿No son mis días poca cosa? Cesa pues, y déjame, para que me conforte un poco.

21 Antes que vaya para no volver, A la tierra de tinieblas y de sombra de muerte;

22 Tierra de oscuridad, lóbrega Como sombra de muerte, sin orden, Y que aparece como la oscuridad misma.