1 Eyüp şöyle yanıtladı:

2 ‹‹Ne zamana dek beni üzecek, 2 Sözlerinizle ezeceksiniz?

3 On kez oldu beni aşağılıyor, 2 Hiç utanmadan saldırıyorsunuz.

4 Yanlış yola sapmışsam, 2 Bu benim suçum.

5 Kendinizi gerçekten benden üstün görüyor, 2 Utancımı bana karşı kullanıyorsanız,

6 Bilin ki, Tanrı bana haksızlık yaptı, 2 Beni ağıyla kuşattı.

7 ‹‹İşte, ‹Zorbalık bu!› diye haykırıyorum, ama yanıt yok, 2 Yardım için bağırıyorum, ama adalet yok.

8 Yoluma set çekti, geçemiyorum, 2 Yollarımı karanlığa boğdu.

9 Üzerimden onurumu soydu, 2 Başımdaki tacı kaldırdı.

10 Her yandan yıktı beni, tükendim, 2 Umudumu bir ağaç gibi kökünden söktü.

11 Öfkesi bana karşı alev alev yanıyor, 2 Beni hasım sayıyor.

12 Orduları üstüme üstüme geliyor, 2 Bana karşı rampalar yapıyor, 2 Çadırımın çevresinde ordugah kuruyorlar.

13 ‹‹Kardeşlerimi benden uzaklaştırdı, 2 Tanıdıklarım bana büsbütün yabancılaştı.

14 Akrabalarım uğramaz oldu, 2 Yakın dostlarım beni unuttu.

15 Evimdeki konuklarla hizmetçiler 2 Beni yabancı sayıyor, 2 Garip oldum gözlerinde.

16 Kölemi çağırıyorum, yanıtlamıyor, 2 Dil döksem bile.

17 Soluğum karımı tiksindiriyor, 2 Kardeşlerim benden iğreniyor.

18 Çocuklar bile beni küçümsüyor, 2 Ayağa kalksam benimle eğleniyorlar.

19 Bütün yakın dostlarım benden iğreniyor, 2 Sevdiklerim yüz çeviriyor.

20 Bir deri bir kemiğe döndüm, 2 Ölümün eşiğine geldim.

21 ‹‹Ey dostlarım, acıyın bana, siz acıyın, 2 Çünkü Tanrının eli vurdu bana.

22 Neden Tanrı gibi siz de beni kovalıyor, 2 Etime doymuyorsunuz?

23 ‹‹Keşke şimdi sözlerim yazılsa, 2 Kitaba geçseydi,

24 Demir kalemle, kurşunla 2 Sonsuza dek kalsın diye kayaya kazılsaydı!

25 Oysa ben kurtarıcımın yaşadığını, 2 Sonunda yeryüzüne geleceğini biliyorum.

26 Derim yok olduktan sonra, 2 Yeni bedenimle Tanrıyı göreceğim.

27 Onu kendim göreceğim, 2 Kendi gözlerimle, başkası değil. 2 Yüreğim bayılıyor bağrımda!

28 Eğer, ‹Sıkıntının kökü onda olduğu için 2 Onu kovalım› diyorsanız,

29 Kılıçtan korkmalısınız, 2 Çünkü kılıç cezası öfkeli olur, 2 O zaman adaletin var olduğunu göreceksiniz.››

1 Y RESPONDIO Job, y dijo:

2 ¿Hasta cuándo angustiaréis mi alma, Y me moleréis con palabras?

3 Ya me habéis vituperado diez veces: ¿No os avergonzáis de descomediros delante de mí?

4 Sea así que realmente haya yo errado, Conmigo se quedará mi yerro.

5 Mas si vosotros os engrandeciereis contra mí, Y adujereis contra mí mi oprobio,

6 Sabed ahora que Dios me ha trastornado, Y traído en derredor su red sobre mí.

7 He aquí yo clamaré agravio, y no seré oído: Daré voces, y no habrá juicio.

8 Cercó de vallado mi camino, y no pasaré; Y sobre mis veredas puso tinieblas.

9 Hame despojado de mi gloria, Y quitado la corona de mi cabeza.

10 Arruinóme por todos lados, y perezco; Y ha hecho pasar mi esperanza como árbol arrancado.

11 E hizo inflamar contra mí su furor, Y contóme para sí entre sus enemigos.

12 Vinieron sus ejércitos á una, y trillaron sobre mí su camino, Y asentaron campo en derredor de mi tienda.

13 Hizo alejar de mí mis hermanos, Y positivamente se extrañaron de mí mis conocidos.

14 Mis parientes se detuvieron, Y mis conocidos se olvidaron de mí.

15 Los moradores de mi casa y mis criadas me tuvieron por extraño; Forastero fuí yo en sus ojos.

16 Llamé á mi siervo, y no respondió; De mi propia boca le suplicaba.

17 Mi aliento vino á ser extraño á mi mujer, Aunque por los hijos de mis entrañas le rogaba.

18 Aun los muchachos me menospreciaron: En levantándome, hablaban contra mí.

19 Todos mis confidentes me aborrecieron; Y los que yo amaba, se tornaron contra mí.

20 Mi cuero y mi carne se pegaron á mis huesos; Y he escapado con la piel de mis dientes.

21 Oh vosotros mis amigos, tened compasión de mí, tened compasión de mí; Porque la mano de Dios me ha tocado.

22 ¿Por qué me perseguís como Dios, Y no os hartáis de mis carnes?

23 Quién diese ahora que mis palabras fuesen escritas! ­Quién diese que se escribieran en un libro!

24 Que con cincel de hierro y con plomo Fuesen en piedra esculpidas para siempre!

25 Yo sé que mi Redentor vive, Y al fin se levantará sobre el polvo:

26 Y después de deshecha esta mi piel, Aun he de ver en mi carne á Dios;

27 Al cual yo tengo de ver por mí, Y mis ojos lo verán, y no otro, Aunque mis riñones se consuman dentro de mí.

28 Mas debierais decir: ¿Por qué lo perseguimos? Ya que la raíz del negocio en mí se halla.

29 Temed vosotros delante de la espada; Porque sobreviene el furor de la espada á causa de las injusticias, Para que sepáis que hay un juicio.