1 ‹‹Yeryüzünde insan yaşamı savaşı andırmıyor mu, 2 Günleri gündelikçinin günlerinden farklı mı?

2 Gölgeyi özleyen köle, 2 Ücretini bekleyen gündelikçi gibi,

3 Miras olarak bana boş aylar verildi, 2 Payıma sıkıntılı geceler düştü.

4 Yatarken, ‹Ne zaman kalkacağım› diye düşünüyorum, 2 Ama gece uzadıkça uzuyor, 2 Gün doğana dek dönüp duruyorum.

5 Bedenimi kurt, kabuk kaplamış, 2 Çatlayan derimden irin akıyor.

6 ‹‹Günlerim dokumacının mekiğinden hızlı, 2 Umutsuz tükenmekte.

7 Ey Tanrı, yaşamımın bir soluk olduğunu anımsa, 2 Gözüm bir daha mutluluk yüzü görmeyecek.

8 Şu anda bana bakan gözler bir daha beni görmeyecek, 2 Senin gözlerin üzerimde olacak, 2 Ama ben yok olacağım.

9 Bir bulutun dağılıp gitmesi gibi, 2 Ölüler diyarına inen bir daha çıkmaz.

10 Bir daha evine dönmez, 2 Bulunduğu yer artık onu tanımaz.

11 ‹‹Bu yüzden sessiz kalmayacak, 2 İçimdeki sıkıntıyı dile getireceğim; 2 Canımın acısıyla yakınacağım.

12 Ben deniz ya da deniz canavarı mıyım ki, 2 Başıma bekçi koydun?

13 Yatağım beni rahatlatır, 2 Döşeğim acılarımı dindirir diye düşündüğümde,

14 Beni düşlerle korkutuyor, 2 Görümlerle yıldırıyorsun.

15 Öyle ki, boğulmayı, 2 Ölmeyi şu yaşama yeğliyorum.

16 Yaşamımdan tiksiniyor, 2 Sonsuza dek yaşamak istemiyorum; 2 Çek elini benden, çünkü günlerimin anlamı kalmadı.

17 ‹‹İnsan ne ki, onu büyütesin, 2 Üzerinde kafa yorasın,

18 Her sabah onu yoklayasın, 2 Her an onu sınayasın?

19 Gözünü üzerimden hiç ayırmayacak mısın, 2 Tükürüğümü yutacak kadar bile beni rahat bırakmayacak mısın?

20 Günah işledimse, ne yaptım sana, 2 Ey insan gözcüsü? 2 Niçin beni kendine hedef seçtin? 2 Sana yük mü oldum?

21 Niçin isyanımı bağışlamaz, 2 Suçumu affetmezsin? 2 Çünkü yakında toprağa gireceğim, 2 Beni çok arayacaksın, ama ben artık olmayacağım.››

1 CIERTAMENTE tiempo limitado tiene el hombre sobre la tierra, Y sus días son como los días del jornalero.

2 Como el siervo anhela la sombra, Y como el jornalero espera el reposo de su trabajo:

3 Así poseo yo meses de vanidad, Y noches de trabajo me dieron por cuenta.

4 Cuando estoy acostado, digo: ¿Cuándo me levantaré? Y mide mi corazón la noche, Y estoy harto de devaneos hasta el alba.

5 Mi carne está vestida de gusanos, y de costras de polvo; Mi piel hendida y abominable.

6 Y mis días fueron más ligeros que la lanzadera del tejedor, Y fenecieron sin esperanza.

7 Acuérdate que mi vida es viento, Y que mis ojos no volverán á ver el bien.

8 Los ojos de los que me ven, no me verán más: Tus ojos sobre mí, y dejaré de ser.

9 La nube se consume, y se va: Así el que desciende al sepulcro no subirá;

10 No tornará más á su casa, Ni su lugar le conocerá más.

11 Por tanto yo no reprimiré mi boca; Hablaré en la angustia de mi espíritu, Y quejaréme con la amargura de mi alma.

12 ¿Soy yo la mar, ó ballena, Que me pongas guarda?

13 Cuando digo: Mi cama me consolará, Mi cama atenuará mis quejas;

14 Entonces me quebrantarás con sueños, Y me turbarás con visiones.

15 Y así mi alma tuvo por mejor el ahogamiento, Y quiso la muerte más que mis huesos.

16 Aburríme: no he de vivir yo para siempre; Déjáme, pues que mis días son vanidad.

17 ¿Qué es el hombre, para que lo engrandezcas, Y que pongas sobre él tu corazón,

18 Y lo visites todas las mañanas, Y todos los momentos lo pruebes?

19 ¿Hasta cuándo no me dejarás, Ni me soltarás hasta que trague mi saliva?

20 Pequé, ¿qué te haré, oh Guarda de los hombres? ¿Por qué me has puesto contrario á ti, Y que á mí mismo sea pesado?

21 ¿Y por qué no quitas mi rebelión, y perdonas mi iniquidad? Porque ahora dormiré en el polvo, Y si me buscares de mañana, ya no seré.