1 L'homme né de femme est de courte vie, et rassasié d'agitations.

2 Il sort comme une fleur, puis il est coupé, et il s'enfuit comme une ombre qui ne s'arrête point.

3 Cependant tu as ouvert tes yeux sur lui, et tu me tires en cause devant toi.

4 Qui est-ce qui tirera le pur de l'impur? personne.

5 Les jours de l'homme sont déterminés, le nombre de ses mois est entre tes mains, tu lui as prescrit ses limites, et il ne passera point au delà.

6 Retire-toi de lui, afin qu'il ait du relâche, jusqu'à ce que comme un mercenaire il ait achevé sa journée.

7 Car si un arbre est coupé, il y a de l'espérance, et il poussera encore, et ne manquera pas de rejetons;

8 Quoique sa racine soit envieillie dans la terre, et que son tronc soit mort dans la poussière;

9 Dès qu'il sentira l'eau il regermera, et produira des branches, comme un arbre nouvellement planté.

10 Mais l'homme meurt, et perd toute sa force; il expire; et puis où est-il?

11 [Comme] les eaux s'écoulent de la mer, et une rivière s'assèche, et tarit;

12 Ainsi l'homme est couché par terre, et ne se relève point; jusqu'à ce qu'il n'y ait plus de cieux ils ne se réveilleront point, et ne seront point réveillés de leur sommeil.

13 Ô que tu me cachasses dans une fosse sous la terre, que tu m'y misses à couvert jusqu'à ce que ta colère fût passée, [et] que tu me donnasses un terme; après lequel tu te souvinsses de moi!

14 Si l'homme meurt, revivra-t-il? J'attendrai [donc] tous les jours de mon combat, jusqu'à ce qu'il m'arrive du changement.

15 Appelle-moi, et je te répondrai; ne dédaigne point l'ouvrage de tes mains.

16 Or maintenant tu comptes mes pas, et tu n'exceptes rien de mon péché.

17 Mes péchés sont cachetés comme dans une valise, et tu as cousu ensemble mes iniquités.

18 Car [comme] une montagne en tombant s'éboule, et [comme] un rocher est transporté de sa place;

19 Et [comme] les eaux minent les pierres, et entraînent par leur débordement la poussière de la terre, avec tout ce qu'elle a produit, tu fais ainsi périr l'attente de l'homme [mortel].

20 Tu te montres toujours plus fort que lui, et il s'en va; [et] lui ayant fait changer de visage, tu l'envoies au loin.

21 Ses enfants seront avancés, et il n'en saura rien; ou ils seront abaissés, et il ne s'en souciera point.

22 Seulement sa chair, [pendant qu'elle est] sur lui, a de la douleur, et son âme s'afflige [tandis qu'elle est] en lui.

1 Homo, naskita de virino, Havas mallongan vivon kaj abundon da afliktoj.

2 Kiel floro li elkreskas kaj velkas; Li forkuras kiel ombro kaj ne restas.

3 Kaj kontraŭ tia Vi malfermas Viajn okulojn, Kaj min Vi vokas al juĝo kun Vi!

4 Ĉu povas purulo deveni de malpurulo? Neniu.

5 Se liaj tagoj estas difinitaj, la nombro de liaj monatoj estas ĉe Vi; Vi difinis lian limon, kiun li ne transpasos.

6 Deturnu do Vin de li, ke li estu trankvila, Ĝis venos lia tempo, kiun li sopiras kiel dungito.

7 Arbo havas esperon, se ĝi estas dehakita, ke ĝi denove ŝanĝiĝos, Kaj ĝi ne ĉesos kreskigi branĉojn.

8 Se ĝia radiko maljuniĝis en la tero, Kaj ĝia trunko mortas en polvo,

9 Tamen, eksentinte la odoron de akvo, ĝi denove verdiĝas, Kaj kreskas plue, kvazaŭ ĵus plantita.

10 Sed homo mortas kaj malaperas; Kiam la homo finiĝis, kie li estas?

11 Forfluas la akvo el lago, Kaj rivero elĉerpiĝas kaj elsekiĝas:

12 Tiel homo kuŝiĝas, kaj ne plu leviĝas; Tiel longe, kiel la ĉielo ekzistas, ili ne plu vekiĝos, Nek revigliĝos el sia dormado.

13 Ho, se Vi kaŝus min en Ŝeol, Se Vi kaŝus min ĝis la momento, kiam pasos Via kolero, Se Vi difinus por mi templimon kaj poste rememorus min!

14 Kiam homo mortas, ĉu li poste povas reviviĝi? Dum la tuta tempo de mia batalado mi atendus, Ĝi venos mia forŝanĝo.

15 Vi vokus, kaj mi respondus al Vi; Vi ekdezirus la faritaĵon de Viaj manoj.

16 Nun Vi kalkulas miajn paŝojn; Ne konservu mian pekon;

17 Sigelu en paketo miajn malbonagojn, Kaj kovru mian kulpon.

18 Sed monto, kiu falas, malaperas; Kaj roko forŝoviĝas de sia loko;

19 Ŝtonojn forlavas la akvo, Kaj ĝia disverŝiĝo fordronigas la polvon de la tero: Tiel Vi pereigas la esperon de homo.

20 Vi premas lin ĝis fino, kaj li foriras; Li ŝanĝas sian vizaĝon, kaj Vi forigas lin.

21 Se liaj infanoj estas honorataj, li tion ne scias; Se ili estas humiligataj, li tion ne rimarkas.

22 Nur lia propra korpo lin doloras, Nur pri sia propra animo li suferas.