1 Mais Job répondit, et dit :

2 J'ai souvent entendu de pareils discours; vous [êtes] tous des consolateurs fâcheux.

3 N'y aura-t-il point de fin à des paroles légères comme le vent, et de quoi te fais-tu fort pour répliquer ainsi?

4 Parlerais-je comme vous faites, si vous étiez en ma place; amasserais-je des paroles contre vous, ou branlerais-je ma tête contre vous?

5 Je vous fortifierais par mes discours, et le mouvement de mes lèvres soulagerait [votre douleur].

6 Si je parle, ma douleur n'en sera point soulagée; et si je me tais, qu'en aurai-je moins?

7 Certes, il m'a maintenant accablé; tu as désolé toute ma troupe;

8 Tu m'as tout couvert de rides, qui sont un témoignage [des maux que je souffre]; et il s'est élevé en moi une maigreur qui en rend aussi témoignage sur mon visage.

9 Sa fureur [m']a déchiré, il s'est déclaré mon ennemi, il grince les dents sur moi, et étant devenu mon ennemi il étincelle des yeux contre moi.

10 Ils ouvrent leur bouche contre moi, ils me donnent des soufflets sur la joue pour me faire outrage, ils s'amassent ensemble contre moi.

11 Le [Dieu] Fort m'a renfermé chez l'injuste, il m'a fait tomber entre les mains des méchants.

12 J'étais en repos, et il m'a écrasé; il m'a saisi au collet, et m'a brisé, et il s'est fait de moi une bute.

13 Ses archers m'ont environné, il me perce les reins, et ne m'épargne point; il répand mon fiel par terre.

14 Il m'a brisé en me faisant plaie sur plaie, il a couru sur moi comme un homme puissant.

15 J'ai cousu un sac sur ma peau, et j'ai terni ma gloire dans la poussière.

16 Mon visage est couvert de boue à force de pleurer, et une ombre de mort est sur mes paupières;

17 Quoiqu'il n'y ait point d'iniquité en mes mains, et que ma prière soit pure.

18 Ô terre! ne cache point le sang répandu par moi; et qu'il n'y ait point de lieu pour mon cri.

19 Mais maintenant voilà, mon témoin est aux cieux, mon témoin est dans les lieux hauts.

20 Mes amis sont des harangueurs; mais mon œil fond en larmes devant Dieu.

21 Ô si l'homme raisonnait avec Dieu comme un homme avec son intime ami!

22 Car les années de mon compte vont [finir], et j'entre dans un sentier d'où je ne reviendrai plus.

1 Ijob respondis kaj diris:

2 Mi aŭdis multe da similaj aferoj; Tedaj konsolantoj vi ĉiuj estas.

3 Ĉu estos fino al la ventaj vortoj? Kaj kio vin incitis, ke vi tiel parolas?

4 Mi ankaŭ povus paroli, kiel vi. Se vi estus sur mia loko, Mi konsolus vin per vortoj Kaj balancus pri vi mian kapon.

5 Mi fortigus vin per mia buŝo Kaj konsolus vin per paroloj de miaj lipoj.

6 Se mi parolos, mia doloro ne kvietiĝos; Se mi ĉesos, kio foriros de mi?

7 Sed nun Li lacigis min, Li detruis mian tutan esencon.

8 Vi faris al mi sulkojn, tio fariĝis atesto; Mia senfortiĝo staras antaŭ mia vizaĝo, kaj parolas.

9 Lia kolero disŝiras; Mia malamanto grincigas kontraŭ mi siajn dentojn; Mia premanto briligas kontraŭ mi siajn okulojn.

10 Ili malfermegis kontraŭ mi sian buŝon, insulte batas min sur la vangojn; Ĉiuj kune kontentigis sur mi sian koleron.

11 Dio transdonis min al maljustulo, Ĵetis min en la manojn de malbonuloj.

12 Mi estis trankvila; sed Li frakasis min, Li kaptis min je la kolo, disbatis min, Kaj Li faris min por Si celo.

13 Liaj pafistoj min ĉirkaŭis; Li dishakas miajn internaĵojn kaj ne kompatas, Li elverŝas sur la teron mian galon.

14 Li faras en mi breĉon post breĉo, Li kuras kontraŭ min kiel batalisto.

15 Sakaĵon mi kudris sur mian korpon, Kaj en polvo mi kaŝis mian kornon.

16 Mia vizaĝo ŝvelis de plorado, Kaj sur miaj palpebroj estas morta ombro;

17 Kvankam ne troviĝas perfortaĵo en miaj manoj, Kaj mia preĝo estas pura.

18 Ho tero, ne kovru mian sangon, Kaj mia kriado ne trovu haltejon.

19 Vidu, en la ĉielo estas mia atestanto, Kaj mia konanto estas en la altaj sferoj.

20 Parolistoj estas por mi miaj amikoj; Sed mia okulo larmas al Dio,

21 Ke Li decidu inter homo kaj Dio, Inter homo kaj lia amiko.

22 Ĉar la nombro de la jaroj pasos, Kaj mi iros sur vojon nereveneblan.