1 Mes esprits se dissipent, mes jours vont être éteints, le sépulcre [m'attend].

2 Certes il n'y a que des moqueurs auprès de moi, et mon œil veille toute la nuit dans les chagrins qu'ils me font.

3 Donne-moi, je te prie, [donne-moi] une caution auprès de toi; [mais] qui est-ce qui me touchera dans la main?

4 Car tu as caché à leur cœur l'intelligence, c'est pourquoi tu ne les élèveras point.

5 Et les yeux même des enfants de celui qui parle avec flatterie à ses intimes amis, seront consumés.

6 Il m'a mis pour être la fable des peuples, et je suis [comme] un tambour devant eux.

7 Mon œil est terni de dépit, et tous les membres de mon corps sont comme une ombre.

8 Les hommes droits seront étonnés de ceci, et l'innocence se réveillera contre l'hypocrite.

9 Toutefois le juste se tiendra ferme dans sa voie, et celui qui a les mains nettes, se renforcera.

10 Retournez donc vous tous, et revenez, je vous prie; car je ne trouve point de sage entre vous.

11 Mes jours sont passés, mes desseins sont rompus, [et] les pensées de mon cœur [sont dissipées].

12 On me change la nuit en jour, et on fait que la lumière se trouve proche des ténèbres.

13 Certes je n'ai plus à attendre que le sépulcre, qui va être ma maison; j'ai dressé mon lit dans les ténèbres.

14 J'ai crié à la fosse : tu es mon père; et aux vers : vous êtes ma mère et ma sœur.

15 Et où seront les choses que j'ai attendues, et qui est-ce qui verra ces choses qui ont été le sujet de mon attente?

16 Elles descendront au fond du sépulcre; certes elles reposeront ensemble [avec moi] dans la poussière.

1 Mia spirito senfortiĝis, miaj tagoj mallongiĝis, Tomboj estas antaŭ mi.

2 Mokado min ĉirkaŭas; En aflikto pro tio restas mia okulo.

3 Estu Vi mem mia garantianto antaŭ Vi; Alie kiu donos la manon pro mi?

4 Ĉar ilian koron Vi kovris kontraŭ prudento; Tial Vi ne donos al ili triumfon.

5 Se iu fanfaronas antaŭ siaj amikoj pri sia parto, La okuloj de liaj infanoj konsumiĝos.

6 Li faris min proverbo por la popoloj; Kaj mi fariĝis homo, al kiu oni kraĉas en la vizaĝon.

7 Mia okulo mallumiĝis de ĉagreno, Kaj ĉiuj miaj membroj fariĝis kiel ombro.

8 La justuloj eksentos teruron pro tio, Kaj la senkulpulo ekscitiĝos kontraŭ la hipokritulo.

9 Tamen la virtulo forte konservos sian vojon, Kaj la purmanulo pli firmiĝos.

10 Kaj kiom ajn vi ĉiuj revenos, Mi ne trovos inter vi saĝulon.

11 Miaj tagoj forpasis, pereis miaj intencoj, Kiujn havis mia koro.

12 La nokton ili volas fari tago, La lumon alproksimigi al la mallumo.

13 Se mi atendas, tamen Ŝeol estas mia domo, En la mallumo estas pretigita mia lito.

14 Al la kavo mi diras:Vi estas mia patro; La vermojn mi nomas mia patrino kaj mia fratino.

15 Kion mi devas atendi? Kiu atentos mian esperon?

16 En la profundon de Ŝeol ĝi malsupreniros, Ni ambaŭ kune kuŝos en la polvo.