1 Mon âme, bénis l'Éternel! Éternel, mon Dieu, tu es merveilleusement grand; tu es revêtu de splendeur et de majesté.
2 Il s'enveloppe de lumière comme d'un vêtement; il étend les cieux comme une tenture.
3 Il construit sa haute demeure avec les eaux; il fait des nuées son char; il se promène sur les ailes du vent.
4 Il fait des vents ses messagers, des flammes de feu ses serviteurs.
5 Il a posé la terre sur ses bases; elle est inébranlable à jamais.
6 Tu l'avais couverte de l'abîme comme d'un vêtement; les eaux se tenaient sur les montagnes.
7 A ta menace, elles se retirèrent; au bruit de ton tonnerre, elles s'enfuirent.
8 Les montagnes s'élevèrent, les vallées s'abaissèrent au lieu que tu leur avais assigné.
9 Tu as fixé pour les eaux une borne qu'elles ne passeront pas; elles ne reviendront pas couvrir la terre.
10 Il envoie des sources dans les vallées, et elles courent entre les montagnes.
11 Elles abreuvent toutes les bêtes des champs; les ânes sauvages y étanchent leur soif.
12 Les oiseaux habitent sur leurs bords, faisant résonner leur voix dans le feuillage.
13 De sa haute demeure, il abreuve les montagnes; la terre est rassasiée du fruit de tes œuvres.
14 Il fait germer le foin pour le bétail et l'herbe pour le service de l'homme, faisant sortir la nourriture de la terre;
15 Et le vin qui réjouit le cœur de l'homme et fait resplendir son visage plus que l'huile; et le pain qui soutient le cœur de l'homme.
16 Les arbres de l'Éternel sont rassasiés, les cèdres du Liban qu'il a plantés.
17 C'est là que les oiseaux font leurs nids; les cyprès sont la demeure de la cigogne;
18 Les hautes montagnes sont pour les bouquetins; les rochers sont la retraite des lapins.
19 Il a fait la lune pour marquer les temps; le soleil connaît son coucher.
20 Tu amènes les ténèbres, et la nuit vient, où toutes les bêtes des forêts se promènent.
21 Les lionceaux rugissent après la proie, et pour demander à Dieu leur pâture.
22 Le soleil se lève; ils se retirent, et se couchent dans leurs tanières.
23 Alors l'homme sort à son ouvrage, et à son travail jusqu'au soir.
24 O Éternel, que tes œuvres sont en grand nombre! Tu les as toutes faites avec sagesse; la terre est pleine de tes richesses.
25 Et cette grande et vaste mer! Là sont des animaux sans nombre, gros et petits.
26 Là se promènent les navires, et ce Léviathan que tu as formé pour s'y jouer.
27 Tous, ils s'attendent à toi, pour que tu leur donnes leur nourriture en son temps.
28 Tu la leur donnes, et ils la recueillent; tu ouvres ta main, et ils sont rassasiés de biens.
29 Caches-tu ta face? ils sont éperdus; retires-tu leur souffle? ils expirent, et retournent en leur poussière.
30 Envoies-tu ton esprit? ils sont créés, et tu renouvelles la face de la terre.
31 Que la gloire de l'Éternel dure à toujours! Que l'Éternel se réjouisse dans ses œuvres!
32 Il regarde la terre et elle tremble; il touche les montagnes et elles fument.
33 Je chanterai à l'Éternel tant que je vivrai; je psalmodierai à mon Dieu tant que j'existerai.
34 Que ma méditation lui soit agréable! Je me réjouirai en l'Éternel.
35 Que les pécheurs disparaissent de la terre, et que les méchants ne soient plus! Mon âme, bénis l'Éternel! Louez l'Éternel!
1 Benu, ho mia animo, la Eternulon. Ho Eternulo, mia Dio, Vi estas tre granda, De majesto kaj beleco Vi estas vestita;
2 Vi, kiu estas ĉirkaŭkovrita de lumo kiel de vesto, Kiu sternas la ĉielon kiel tapiŝon;
3 Kiu aranĝas sur la akvo Siajn ĉambrojn, Kiu faras la nubojn Lia veturilo; Kiu iras sur la flugiloj de la vento;
4 Kiu faras la ventojn Liaj senditoj, Flamantan fajron Liaj servantoj;
5 Kiu fondis la teron sur ĝiaj fundamentoj, Ke ĝi neniam ŝanceliĝos.
6 La abismon Vi kovris kiel per vesto, Sur la montoj staras akvo;
7 De Via minaco ĝi kuras, De la voĉo de Via tondro ĝi forrapidas.
8 Ĝi leviĝas sur montojn, malleviĝas sur valojn, Al tiu loko, kiun Vi destinis por ĝi.
9 Vi faris limon, kiun ĝi ne superpaŝos, Por ke ĝi ne revenu por kovri la teron.
10 Vi sendas fontojn al la riveroj, Kiuj iras inter montoj;
11 Ili trinkigas ĉiujn kampajn bestojn; Sovaĝaj azenoj kvietigas sian soifon.
12 Apud ili loĝas la birdoj ĉielaj, El inter la branĉoj ili sonigas sian voĉon.
13 Vi trinkigas la montojn el Viaj ĉambroj; Per la produktoj de Viaj faroj satiĝas la tero.
14 Vi kreskigas herbon por la bruto, Kaj verdaĵon, kiu servas al la homo, Por elirigi panon el la tero.
15 Kaj la vino gajigas la koron de la homo, La vizaĝo brilas de la oleo, Kaj la pano fortikigas la koron de la homo.
16 Satiĝas la arboj de la Eternulo, La cedroj de Lebanon, kiujn Li plantis;
17 Kaj tie nestas birdoj; Cikonio havas sian loĝejon sur abioj;
18 La altaj montoj estas por la ibeksoj, La rokoj estas rifuĝejo por la hirakoj.
19 Li aranĝis la lunon laŭ la partoj de tempo; La suno scias sian subiron.
20 Vi sendas mallumon, kaj fariĝas nokto, Dum kiu vagas ĉiuj arbaraj bestoj;
21 La leonidoj krias pri rabakiro, Por peti de Dio sian manĝaĵon.
22 Kiam leviĝas la suno, Ili sin kaŝas kaj kuŝiĝas en siaj loĝejoj.
23 Eliras homo por sia okupiĝo, Por sia laboro ĝis la vespero.
24 Kiel multaj estas Viaj faroj, ho Eternulo! Ĉion Vi faris kun saĝo; La tero estas plena de Viaj faritaĵoj.
25 Jen la maro, granda kaj vasta: Tie estas rampaĵoj sennombraj, Bestoj malgrandaj kaj grandaj;
26 Tie iras ŝipoj; Tie estas la levjatano, kiun Vi kreis, ke ĝi tie ludu.
27 Ĉiuj ili atendas de Vi, Ke Vi donu al ili manĝon en ĝia tempo.
28 Vi donas al ili, ili kolektas; Vi malfermas Vian manon, kaj ili satiĝas de bonaĵo.
29 Vi kaŝas Vian vizaĝon, tiam ili ektimas; Vi forprenas ilian spiriton, Tiam ili mortas kaj revenas al sia polvo.
30 Vi sendas Vian spiriton, tiam ili kreiĝas; Kaj Vi renovigas la vizaĝon de la tero.
31 Gloro al la Eternulo estu eterne; La Eternulo ĝoju pri Siaj faritaĵoj.
32 Li ekrigardas la teron, kaj ĝi tremas; Li ektuŝas la montojn, kaj ili fumiĝas.
33 Mi kantados al la Eternulo, dum mi vivos; Mi muzikados al mia Dio, dum mi estos.
34 Agrabla estu al Li mia meditado; Mi ĝojos pri la Eternulo.
35 Malaperu pekuloj de sur la tero, Kaj malvirtuloj ne plu ekzistu. Benu, ho mia animo, la Eternulon. Haleluja!