1 Au maître-chantre. Psaume des enfants de Coré.

2 Écoutez ceci, vous tous les peuples; prêtez l'oreille, vous tous les habitants du monde!

3 Enfants du peuple et enfants des grands, le riche aussi bien que le pauvre.

4 Ma bouche prononcera des paroles sages, et les pensées de mon cœur sont pleines de sens.

5 Je vais prêter l'oreille aux discours sentencieux; j'expose mon énigme au son de la harpe.

6 Pourquoi craindrais-je aux jours du malheur, quand l'iniquité de mes adversaires m'environne?

7 Ils se confient en leurs biens, ils se glorifient de l'abondance de leurs richesses.

8 Mais l'homme ne saurait racheter son frère, ni payer à Dieu sa rançon.

9 Car le rachat de leur âme est trop cher, et il ne se fera jamais,

10 Pour qu'ils continuent de vivre à perpétuité, et qu'ils ne voient point le tombeau.

11 Car on voit que les sages meurent; le fou et l'insensé périssent également, et laissent leurs biens à d'autres.

12 Ils pensent que leurs maisons dureront éternellement, et leurs demeures d'âge en âge; ils ont donné leurs noms à leurs terres.

13 Mais l'homme ne peut demeurer dans son éclat; il est rendu semblable aux bêtes qui périssent.

14 Telle est la voie sur laquelle ils se fient; et leurs successeurs se plaisent à leurs discours.

15 Ils sont poussés au Sépulcre comme un troupeau; la mort se repaîtra d'eux; les justes domineront sur eux au matin; leur beauté sera consumée dans le Sépulcre, loin de leurs habitations.

16 Mais Dieu rachètera mon âme de la main du Sépulcre, quand il me prendra à lui. (Sélah.)

17 Ne crains point, quand un homme s'enrichit, quand la gloire de sa maison s'accroît.

18 Car, en mourant, il n'emportera rien; sa gloire ne descendra pas après lui.

19 Que dans sa vie il rende son âme heureuse, qu'on te loue parce que tu te fais du bien,

20 Tu iras pourtant vers la génération de tes pères, qui ne reverront jamais la lumière.

21 L'homme qui est en honneur et qui n'a pas d'intelligence, devient semblable aux bêtes qui périssent.

1 Al la ĥorestro. De la Koraĥidoj. Psalmo. Aŭskultu ĉi tion, ĉiuj popoloj; Atentu, ĉiuj loĝantoj de la mondo,

2 Kaj altrangulo kaj malaltrangulo, Riĉulo kaj malriĉulo kune.

3 Mia buŝo diros saĝaĵon, Kaj la penso de mia koro prudentaĵon.

4 Mi klinos mian orelon al sentenco; Sur harpo mi esprimos mian enigmon.

5 Kial mi devus timi en tagoj de malbono, Kiam min ĉirkaŭas la malboneco de miaj persekutantoj,

6 Kiuj fidas sian potencon Kaj fanfaronas per sia granda riĉeco?

7 Fraton tute ne liberigos homo, Nek donos al Dio elaĉeton por li

8 (Multekosta estus la elaĉeto de ilia animo, Kaj neniam tio estos),

9 Ke li restu viva eterne, Ke li ne vidu la tombon.

10 Oni ja vidas, ke saĝuloj mortas, Kaj ankaŭ malsaĝulo kaj sensciulo pereas Kaj lasas al aliaj sian havon.

11 Ilia deziro estas, ke iliaj domoj ekzistu por ĉiam, Kaj iliaj loĝejoj de generacio al generacio; Ili nomas siajn bienojn laŭ siaj nomoj.

12 Sed homo ne restas longe en honoro; Li egaliĝas al bruto buĉota.

13 Tia estas ilia vojo, ilia espero, Kaj iliaj posteuloj aprobas ilian opinion. Sela.

14 Kiel ŝafoj ili estos metataj en Ŝeolon; La morto ilin paŝtos; Kaj matene virtuloj ilin ekposedos, Kaj ilia bildo pereos en Ŝeol, perdinte loĝejon.

15 Sed Dio liberigos mian animon el la mano de Ŝeol, Ĉar Li prenos min. Sela.

16 Ne timu, kiam homo riĉiĝas, Kiam grandiĝas la gloro de lia domo.

17 Ĉar mortante li nenion prenos; Ne iros post li malsupren lia honoro.

18 Ĉar kvankam li ĝuigas sian animon dum sia vivado, Kaj oni vin laŭdas por tio, ke vi faras al vi bone,

19 Tamen li iros al la generacio de siaj patroj, Kiuj neniam vidos lumon.

20 Homo, kiu estas en honoro, sed ne havas prudenton, Estas egala al bruto buĉota.