1 Au maître-chantre. Cantique. Psaume des enfants de Coré, sur la cithare. Maskil (cantique) d'Héman l'Ezrachite.

2 Éternel, Dieu de ma délivrance, je crie jour et nuit devant toi.

3 Que ma prière parvienne en ta présence; incline ton oreille à mon cri.

4 Car mon âme est rassasiée de maux, et ma vie touche au séjour des morts.

5 Je suis compté parmi ceux qui descendent dans la fosse; je suis comme un homme sans vigueur,

6 Gisant parmi les morts, tel que les blessés à mort, qui sont couchés dans le tombeau, dont tu ne te souviens plus, et qui sont séparés de ta main.

7 Tu m'as mis dans la fosse la plus basse, dans les lieux ténébreux, dans les abîmes.

8 Ta colère pèse sur moi, et tu m'accables de tous tes flots. (Sélah.)

9 Tu as éloigné de moi ceux que je connais; tu m'as rendu pour eux un objet d'horreur; je suis enfermé et je ne puis sortir.

10 Mon œil se consume par l'affliction; je t'invoque, ô Éternel, tous les jours; j'étends mes mains vers toi.

11 Feras-tu quelque merveille pour les morts? Ou les trépassés se lèveront-ils pour te louer? (Sélah.)

12 Annoncera-t-on ta bonté dans le tombeau, et ta fidélité dans l'abîme?

13 Connaîtra-t-on tes merveilles dans les ténèbres, et ta justice dans la terre d'oubli?

14 Et moi, Éternel, je crie à toi; ma prière te prévient dès le matin.

15 Éternel, pourquoi rejettes-tu mon âme, et me caches-tu ta face?

16 Je suis affligé et comme expirant dès ma jeunesse; je suis chargé de tes terreurs, je suis éperdu.

17 Tes fureurs ont passé sur moi; tes épouvantes me tuent.

18 Elles m'environnent comme des eaux chaque jour; elles m'enveloppent toutes à la fois.

19 Tu as éloigné de moi amis et compagnons; ceux que je connais, ce sont les ténèbres.

1 Kanto-psalmo de la oraĥidoj. Al la ĥorestro. Por maĥalat-leanoto. Instruo de Heman, la Ezraĥido. Ho Eternulo, Dio de mia savo! Tage kaj nokte mi krias antaŭ Vi.

2 Mia preĝo venu antaŭ Vian vizaĝon; Klinu Vian orelon al mia ploro.

3 Ĉar mia animo trosatiĝis de malbonoj Kaj mia vivo atingis Ŝeolon.

4 Mi similiĝis al la forirantoj en la tombon; Mi fariĝis kiel viro sen fortoj,

5 Etendita inter mortintoj; Kiel mortigitoj, kuŝantaj en la tombo, Kiujn Vi jam ne rememoras Kaj kiuj estas forigitaj for de Via mano.

6 Vi metis min en la plej profundan foson, En mallumon, en abismon.

7 Pezas sur mi Via furiozo, Kaj per ĉiuj Viaj ondoj Vi min premas. Sela.

8 Vi malproksimigis de mi miajn konatojn, Vi faris min abomenaĵo por ili; Mi estas enŝlosita, kaj mi ne povas eliri.

9 Mia okulo mallumiĝis de malĝojo; Mi vokas Vin, ho Eternulo, ĉiutage, Mi etendas al Vi miajn manojn.

10 Ĉu por mortintoj Vi faros miraklojn? Ĉu malvivuloj leviĝos kaj gloros Vin? Sela.

11 Ĉu en la tombo estos rakontata Via boneco, Kaj fidindeco en la abismo?

12 Ĉu en la mallumo estos konataj Viaj mirakloj, Kaj Via justeco en la lando de forgeso?

13 Sed mi vokas al Vi, ho Eternulo, Kaj matene mia preĝo Vin renkontas.

14 Kial, ho Eternulo, Vi forpuŝas mian animon? Kial Vi kaŝas Vian vizaĝon de mi?

15 Mi estas mizera kaj senforta detempe de la juneco; Mi portas Viajn terurojn, mi konsumiĝas.

16 Venis sur min Via furiozo, Viaj timigoj min dispremas.

17 Ili ĉirkaŭas min, kiel akvo, ĉiutage; Ili tute min ĉirkaŭsieĝas.

18 Vi malproksimigis de mi amanton kaj amikon; Miaj konatoj estas en mallumo.