1 ‹‹Yeryüzünde insan yaşamı savaşı andırmıyor mu, 2 Günleri gündelikçinin günlerinden farklı mı?
2 Gölgeyi özleyen köle, 2 Ücretini bekleyen gündelikçi gibi,
3 Miras olarak bana boş aylar verildi, 2 Payıma sıkıntılı geceler düştü.
4 Yatarken, ‹Ne zaman kalkacağım› diye düşünüyorum, 2 Ama gece uzadıkça uzuyor, 2 Gün doğana dek dönüp duruyorum.
5 Bedenimi kurt, kabuk kaplamış, 2 Çatlayan derimden irin akıyor.
6 ‹‹Günlerim dokumacının mekiğinden hızlı, 2 Umutsuz tükenmekte.
7 Ey Tanrı, yaşamımın bir soluk olduğunu anımsa, 2 Gözüm bir daha mutluluk yüzü görmeyecek.
8 Şu anda bana bakan gözler bir daha beni görmeyecek, 2 Senin gözlerin üzerimde olacak, 2 Ama ben yok olacağım.
9 Bir bulutun dağılıp gitmesi gibi, 2 Ölüler diyarına inen bir daha çıkmaz.
10 Bir daha evine dönmez, 2 Bulunduğu yer artık onu tanımaz.
11 ‹‹Bu yüzden sessiz kalmayacak, 2 İçimdeki sıkıntıyı dile getireceğim; 2 Canımın acısıyla yakınacağım.
12 Ben deniz ya da deniz canavarı mıyım ki, 2 Başıma bekçi koydun?
13 Yatağım beni rahatlatır, 2 Döşeğim acılarımı dindirir diye düşündüğümde,
14 Beni düşlerle korkutuyor, 2 Görümlerle yıldırıyorsun.
15 Öyle ki, boğulmayı, 2 Ölmeyi şu yaşama yeğliyorum.
16 Yaşamımdan tiksiniyor, 2 Sonsuza dek yaşamak istemiyorum; 2 Çek elini benden, çünkü günlerimin anlamı kalmadı.
17 ‹‹İnsan ne ki, onu büyütesin, 2 Üzerinde kafa yorasın,
18 Her sabah onu yoklayasın, 2 Her an onu sınayasın?
19 Gözünü üzerimden hiç ayırmayacak mısın, 2 Tükürüğümü yutacak kadar bile beni rahat bırakmayacak mısın?
20 Günah işledimse, ne yaptım sana, 2 Ey insan gözcüsü? 2 Niçin beni kendine hedef seçtin? 2 Sana yük mü oldum?
21 Niçin isyanımı bağışlamaz, 2 Suçumu affetmezsin? 2 Çünkü yakında toprağa gireceğim, 2 Beni çok arayacaksın, ama ben artık olmayacağım.››
1 Eikö ihmisen osana maan päällä ole työ ja vaiva? Eikö hän ole kuin palkkalainen, joka tekee raskaita päivätöitä?
2 Hän on kuin orja, joka kaipaa paahteesta varjoon, kuin päivätyöläinen, joka odottaa palkkaansa.
3 Perinnökseni olen saanut pettymysten kuukausia, ahdistuksen yöt ovat olleet minun osani.
5 Ruvet ja madot peittävät ruumiini, minun nahkani halkeilee ja märkii.
6 Kuin kutojan sukkula kiitävät päiväni: ne päättyvät, kun lanka loppuu.
7 Ajattele minun elämääni: se on vain henkäys. Silmäni eivät enää näe onnen päivää.
8 Sinä näet minut nyt, mutta kohta et enää näe. Kun katsahdat minuun, minua ei ole.
9 Pilvi hajoaa, haihtuu tyhjiin. Tuonelaan mennyt ei tule takaisin.
10 Hän ei kotiinsa palaa, eikä hänen asuinsijansa häntä enää tunne.
11 Nyt en enää pidättele kieltäni. Minun sisintäni ahdistaa, minä puhun. Olen katkera ja huudan tuskani julki.
12 Olenko meren hirviö, olenko minä meri itse, kun panet minulle noin vahvat vartijat?
14 Mutta sinä säikytät minua unikuvilla, panet yön painajaiset minua ahdistamaan.
15 Mieluummin tahdon kuolla, nääntyä hengiltä, kuin kärsiä tätä tuskaa!
16 Olen saanut tarpeekseni! Enhän kuitenkaan elä ikuisesti. Päästä jo irti! Minun elämäni on häipyvä henkäys.
17 Mikä on ihminen, kun pidät häntä noin tärkeänä ja alati valvot häntä?
18 Aamu aamulta sinä vaadit hänet tilille, joka hetki sinä häntä tutkit.
19 Etkö voisi hetkeksi kääntää katsettasi pois? Etkö edes siksi aikaa, että saisin rauhassa nielaista sylkeni?
20 Jos olenkin tehnyt syntiä, en kai minä sinulle ole vahinkoa tehnyt, sinä ihmisen vaanija? Miksi olet ottanut minut maalitauluksesi, miksi noin kovin kannat minusta huolta?
21 Miksi et jo anna anteeksi, mitä olen rikkonut, miksi et ota pois syntiäni? Pian minä muutun maaksi. Kun katsahdat minuun, minua ei enää ole.