1 Maschil. Of Asaph. Give ear, O my people, to my law; let your ears be bent down to the words of my mouth.
2 Opening my mouth I will give out a story, even the dark sayings of old times;
3 Which have come to our hearing and our knowledge, as they were given to us by our fathers.
4 We will not keep them secret from our children; we will make clear to the coming generation the praises of the Lord and his strength, and the great works of wonder which he has done.
5 He put up a witness in Jacob, and made a law in Israel; which he gave to our fathers so that they might give knowledge of them to their children;
6 So that the generation to come might have knowledge of them, even the children of the future, who would give word of them to their children;
7 So that they might put their hope in God, and not let God's works go out of their minds, but keep his laws;
8 And not be like their fathers, a stiff-necked and uncontrolled generation; a generation whose heart was hard, whose spirit was not true to God.
9 The children of Ephraim, armed with bows, were turned back on the day of the fight.
10 They were not ruled by God's word, and they would not go in the way of his law;
11 They let his works go out of their memory, and the wonders which he had made them see.
12 He did great works before the eyes of their fathers, in the land of Egypt, in the fields of Zoan.
13 The sea was cut in two so that they might go through; the waters were massed together on this side and on that.
14 In the daytime he was guiding them in the cloud, and all through the night with a light of fire.
15 The rocks of the waste land were broken by his power, and he gave them drink as out of the deep waters.
16 He made streams come out of the rock; and waters came flowing down like rivers.
17 And they went on sinning against him even more, turning away from the Most High in the waste land;
18 Testing God in their hearts, requesting meat for their desire.
19 They said bitter words against God, saying, Is God able to make ready a table in the waste land?
20 See, the rock was cut open by his power, so that the water came rushing out, and overflowing streams; is he able to give us bread? is he able to get meat for his people?
21 So these things came to the Lord's ears, and he was angry; and a fire was lighted against Jacob, and wrath came up against Israel;
22 Because they had no faith in God, and no hope in his salvation.
23 And he gave orders to the clouds on high, and the doors of heaven were open;
24 And he sent down manna like rain for their food, and gave them the grain of heaven.
25 Man took part in the food of strong ones; he sent them meat in full measure.
26 He sent an east wind from heaven, driving on the south wind by his power.
27 He sent down meat on them like dust, and feathered birds like the sand of the sea,
28 And he let it come down into their resting-place, round about their tents.
29 So they had food and were full; for he gave them their desire;
30 But they were not turned from their desires; and while the food was still in their mouths,
31 The wrath of God came on them, and put to death the fattest of them, and put an end to the young men of Israel.
32 For all this they went on sinning even more, and had no faith in his great wonders.
33 So their days were wasted like a breath, and their years in trouble.
34 When he sent death on them, then they made search for him; turning to him and looking for him with care;
35 In the memory that God was their Rock, and the Most High God their saviour.
36 But their lips were false to him, and their tongues were untrue to him;
37 And their hearts were not right with him, and they did not keep their agreement with him.
38 But he, being full of pity, has forgiveness for sin, and does not put an end to man: frequently turning back his wrath, and not being violently angry.
39 So he kept in mind that they were only flesh; a breath which is quickly gone, and will not come again.
40 How frequently did they go against him in the waste land, and give him cause for grief in the dry places!
41 Again they put God to the test, and gave pain to the Holy One of Israel.
42 They did not keep in mind the work of his hand, or the day when he took them from the power of their haters;
43 How he had done his signs in Egypt, and his wonders in the field of Zoan;
44 So that their rivers were turned to blood, and they were not able to get drink from their streams.
45 He sent different sorts of flies among them, poisoning their flesh; and frogs for their destruction.
46 He gave the increase of their fields to worms, the fruits of their industry to the locusts.
47 He sent ice for the destruction of their vines; their trees were damaged by the bitter cold.
48 Ice was rained down on their cattle; thunderstorms sent destruction among the flocks.
49 He sent on them the heat of his wrath, his bitter disgust, letting loose evil angels among them.
50 He let his wrath have its way; he did not keep back their soul from death, but gave their life to disease.
51 He gave to destruction all the first sons of Egypt; the first-fruits of their strength in the tents of Ham;
52 But he took his people out like sheep, guiding them in the waste land like a flock.
53 He took them on safely so that they had no fear; but their haters were covered by the sea.
54 And he was their guide to his holy land, even to the mountain, which his right hand had made his;
55 Driving out nations before them, marking out the line of their heritage, and giving the people of Israel their tents for a resting-place.
56 But they were bitter against the Most High God, testing him, and not keeping his laws;
57 Their hearts were turned back and untrue like their fathers; they were turned to one side like a twisted bow.
58 They made him angry with their high places; moving him to wrath with their images.
59 When this came to God's ears he was very angry, and gave up Israel completely;
60 So that he went away from the holy place in Shiloh, the tent which he had put among men;
61 And he let his strength be taken prisoner, and gave his glory into the hands of his hater.
62 He gave his people up to the sword, and was angry with his heritage.
63 Their young men were burned in the fire; and their virgins were not praised in the bride-song.
64 Their priests were put to death by the sword, and their widows made no weeping for them.
65 Then was the Lord like one awaking from sleep, and like a strong man crying out because of wine.
66 His haters were turned back by his blows and shamed for ever.
67 And he put the tent of Joseph on one side, and took not the tribe of Ephraim;
68 But he took the tribe of Judah for himself, and the mountain of Zion, in which he had pleasure.
69 And he made his holy place like the high heaven, like the earth which is fixed by him for ever.
70 He took David to be his servant, taking him from the place of the flocks;
71 From looking after the sheep which were giving milk, he took him to give food to Jacob his people, and to Israel his heritage.
72 So he gave them food with an upright heart, guiding them by the wisdom of his hands.
1 Dinle, ey halkım, öğrettiklerimi, 2 Kulak ver ağzımdan çıkan sözlere.
2 Özdeyişlerle söze başlayacağım, 2 Eski sırları anlatacağım,
3 Duyduğumuzu, bildiğimizi, 2 Atalarımızın bize anlattığını.
4 Torunlarından bunları gizlemeyeceğiz; 2 RABbin övgüye değer işlerini, 2 Gücünü, yaptığı harikaları 2 Gelecek kuşağa duyuracağız.
5 RAB Yakup soyuna koşullar bildirdi, 2 İsraile yasa koydu. 2 Bunları çocuklarına öğretsinler diye 2 Atalarımıza buyruk verdi.
6 Öyle ki, gelecek kuşak, yeni doğacak çocuklar bilsinler, 2 Onlar da kendi çocuklarına anlatsınlar,
7 Tanrıya güven duysunlar, 2 Tanrının yaptıklarını unutmasınlar, 2 Onun buyruklarını yerine getirsinler;
8 Ataları gibi inatçı, başkaldırıcı, 2 Yüreği kararsız, 2 Tanrıya sadakatsiz bir kuşak olmasınlar.
9 Oklarla, yaylarla kuşanmış Efrayimoğulları 2 Savaş günü sırtlarını döndüler.
10 Tanrının antlaşmasına uymadılar, 2 Onun yasasına göre yaşamayı reddettiler.
11 Unuttular Onun işlerini, 2 Kendilerine gösterdiği harikaları.
12 Mısırda, Soan bölgesinde 2 Tanrı harikalar yapmıştı atalarının önünde.
13 Denizi yarıp geçirmişti onları, 2 Bir duvar gibi ayakta tutmuştu suları.
14 Gündüz bulutla, 2 Gece ateş ışığıyla onlara yol göstermişti.
15 Çölde kayaları yarmış, 2 Sanki dipsiz kaynaklardan 2 Onlara kana kana su içirmişti.
16 Kayadan akarsular fışkırtmış, 2 Suları ırmak gibi akıtmıştı.
17 Ama onlar çölde Yüceler Yücesine başkaldırarak 2 Günah işlemeye devam ettiler.
18 Canlarının çektiği yiyeceği isteyerek 2 İçlerinde Tanrıyı denediler.
19 ‹‹Tanrı çölde sofra kurabilir mi?›› diyerek, 2 Tanrıya karşı konuştular.
20 ‹‹Bak, kayaya vurunca sular fışkırdı, 2 Dereler taştı. 2 Peki, ekmek de verebilir mi, 2 Et sağlayabilir mi halkına?››
21 RAB bunu duyunca çok öfkelendi, 2 Yakupa ateş püskürdü, 2 Öfkesi tırmandı İsraile karşı;
22 Çünkü Tanrıya inanmıyorlardı, 2 Onun kurtarıcılığına güvenmiyorlardı.
23 Yine de RAB buyruk verdi bulutlara, 2 Kapaklarını açtı göklerin;
24 Man yağdırdı onları beslemek için, 2 Göksel tahıl verdi onlara.
25 Meleklerinfı ekmeğini yedi her biri, 2 Doyasıya yiyecek gönderdi onlara.
26 Doğu rüzgarını estirdi göklerde, 2 Gücüyle güney rüzgarına yol gösterdi.
27 Toz gibi et yağdırdı başlarına, 2 Deniz kumu kadar kuş;
28 Ordugahlarının ortasına, 2 Konakladıkları yerin çevresine düşürdü.
29 Yediler, tıka basa doydular, 2 İsteklerini yerine getirdi Tanrı.
30 Ancak onlar isteklerine doymadan, 2 Daha ağızları doluyken,
31 Tanrının öfkesi parladı üzerlerine. 2 En güçlülerini öldürdü, 2 Yere serdi İsrail yiğitlerini.
32 Yine de günah işlemeye devam ettiler, 2 Onun harikalarına inanmadılar.
33 Bu yüzden Tanrı onların günlerini boşluk, 2 Yıllarını dehşet içinde bitirdi.
34 Tanrı onları öldürdükçe Ona yönelmeye, 2 İstekle Onu yeniden aramaya başlıyorlardı.
35 Tanrının kayaları olduğunu, 2 Yüce Tanrının kurtarıcıları olduğunu anımsıyorlardı.
36 Oysa ağızlarıyla Ona yaltaklanıyor, 2 Dilleriyle yalan söylüyorlardı.
37 Ona yürekten bağlı değillerdi, 2 Antlaşmasına sadık kalmadılar.
38 Yine de Tanrı sevecendi, 2 Suçlarını bağışlıyor, onları yok etmiyordu; 2 Çok kez öfkesini tuttu, 2 Bütün gazabını göstermedi.
39 Onların yalnızca insan olduğunu anımsadı, 2 Geçip giden, dönmeyen bir rüzgar gibi.
40 Çölde kaç kez Ona başkaldırdılar, 2 Issız yerlerde Onu gücendirdiler!
41 Defalarca denediler Tanrıyı, 2 İncittiler İsrailin Kutsalını.
42 Anımsamadılar Onun güçlü elini, 2 Kendilerini düşmandan kurtardığı günü,
43 Mısırda gösterdiği belirtileri, 2 Soan bölgesinde yaptığı şaşılası işleri.
44 Mısırın kanallarını kana çevirdi, 2 Sularını içemediler.
45 Gönderdiği at sinekleri yedi halkı, 2 Gönderdiği kurbağalar yok etti ülkeyi.
46 Ekinlerini tırtıllara, 2 Emeklerinin ürününü çekirgelere verdi.
47 Asmalarını doluyla, 2 Yabanıl incir ağaçlarını iri dolu taneleriyle yok etti.
48 Büyükbaş hayvanlarını kırgına, 2 Küçükbaş hayvanlarını yıldırıma teslim etti.
49 Üzerlerine kızgın öfkesini, 2 Gazap, hışım, bela 2 Ve bir alay kötülük meleği gönderdi.
50 Yol verdi öfkesine, 2 Canlarını ölümden esirgemedi, 2 Onları salgın hastalığın pençesine düşürdü.
51 Mısırda bütün ilk doğanları, 2 Hamın çadırlarında bütün ilk çocukları vurdu.
52 Kendi halkını davar gibi götürdü, 2 Çölde onları bir sürü gibi güttü.
53 Onlara güvenlik içinde yol gösterdi, korkmadılar; 2 Düşmanlarınıysa deniz yuttu.
54 Böylece onları kendi kutsal topraklarının sınırına, 2 Sağ elinin kazandığı dağlık bölgeye getirdi.
55 Önlerinden ulusları kovdu, 2 Mülk olarak topraklarını 2 İsrail oymakları arasında bölüştürdü. 2 Halkını konutlarına yerleştirdi.
56 Ama onlar yüce Tanrıyı denediler, 2 Ona başkaldırdılar, 2 Koşullarına uymadılar.
57 Döneklik edip ataları gibi ihanet ettiler, 2 Güvenilmez bir yay gibi bozuk çıktılar.
58 Puta taptıkları yerlerle Onu kızdırdılar, 2 Putlarıyla Onu kıskandırdılar.
59 Tanrı bunları duyunca çok öfkelendi, 2 İsraili büsbütün reddetti.
60 İnsanlar arasında kurduğu çadırı, 2 Şilodaki konutunu terk etti.
61 Kudretini tutsaklığa, 2 Görkemini düşman eline teslim etti. Antlaşma Sandığını kastetmektedir.
62 Halkını kılıç önüne sürdü, 2 Öfkesini kendi halkından çıkardı.
63 Gençlerini ateş yuttu, 2 Kızlarına düğün türküsü söylenmez oldu.
64 Kâhinleri kılıç altında öldü, 2 Dul kadınları ağlayamadı.
65 O zaman Rab uykudan uyanır gibi, 2 Şarabın rehavetinden ayılan bir yiğit gibi oldu.
66 Düşmanlarını püskürttü, 2 Onları sonsuz utanca boğdu.
67 Tanrı Yusuf soyunu reddetti, 2 Efrayim oymağını seçmedi;
68 Ancak Yahuda oymağını, 2 Sevdiği Siyon Dağını seçti.
69 Tapınağını doruklar gibi, 2 Sonsuzluk için kurduğu yeryüzü gibi yaptı.
70 Kulu Davutu seçti, 2 Onu koyun ağılından aldı.
71 Halkı Yakupu, kendi halkı İsraili gütmek için, 2 Onu yavru kuzuların ardından getirdi.
72 Böylece Davut onlara dürüstçe çobanlık etti, 2 Becerikli elleriyle onlara yol gösterdi.