1 Gloru la Eternulon, ĉar Li estas bona; Ĉar eterna estas Lia boneco:
2 Diru la liberigitoj de la Eternulo, Kiujn Li liberigis el la mano de malamiko,
3 Kiujn Li kolektis el la landoj, De oriento kaj okcidento, De nordo kaj de la maro.
4 Ili vagis en la dezerto, laŭ vojo senviva, Urbon loĝatan ili ne trovis;
5 Ili malsatis kaj soifis, Ilia animo en ili senfortiĝis.
6 Sed ili ekkriis al la Eternulo en sia sufero, Kaj Li liberigis ilin el ilia mizero.
7 Kaj Li kondukis ilin laŭ ĝusta vojo, Ke ili venu al urbo loĝata.
8 Ili gloru la Eternulon por Lia boneco, Kaj por Liaj mirakloj antaŭ la homidoj.
9 Ĉar Li satigis animon soifantan, Kaj animon malsatan Li plenigis per bonaĵo.
10 Ili sidis en mallumo kaj en ombro de morto, Katenitaj de mizero kaj fero;
11 Ĉar ili malobeis la vortojn de Dio Kaj malŝatis la decidon de la Plejaltulo.
12 Kaj Li frapis ilian koron per sufero; Ili falis, kaj neniu helpis.
13 Sed ili ekkriis al la Eternulo en sia sufero, Kaj Li liberigis ilin el ilia mizero.
14 Li eligis ilin el mallumo kaj ombro de morto, Kaj iliajn ligilojn Li disŝiris.
15 Ili gloru la Eternulon por Lia boneco, Kaj por Liaj mirakloj antaŭ la homidoj.
16 Ĉar Li rompis kuprajn pordojn, Kaj disbatis ferajn riglilojn.
17 La malsaĝuloj suferis pro siaj pekaj vojoj Kaj pro siaj krimoj;
18 Ĉiujn manĝojn abomenis ilia animo, Kaj ili atingis la pordegon de la morto.
19 Sed ili ekkriis al la Eternulo en sia sufero, Kaj Li liberigis ilin el ilia mizero.
20 Li sendis Sian vorton, Kaj Li sanigis ilin kaj savis ilin de la tombo.
21 Ili gloru la Eternulon por Lia boneco, Kaj por Liaj mirakloj antaŭ la homidoj.
22 Kaj ili oferdonu dankajn oferojn, Kaj rakontu Liajn farojn kun kantado.
23 Kiuj veturas per ŝipoj sur la maro, Kiuj komercas sur grandaj akvoj,
24 Tiuj vidis la farojn de la Eternulo Kaj Liajn miraklojn en la profundo.
25 Li diris, kaj aperis granda ventego Kaj alte levis ĝiajn ondojn:
26 Ili leviĝas ĝis la ĉielo, malleviĝas en la abismojn; Ilia animo konsumiĝas de sufero;
27 Ili iras ĉirkaŭe kaj ŝanceliĝas kiel ebriulo, Kaj ilia tuta saĝeco malaperas.
28 Sed ili ekkriis al la Eternulo en sia sufero, Kaj Li eligis ilin el ilia mizero.
29 Li kvietigis la ventegon, Kaj ĝiaj ondoj silentiĝis.
30 Kaj ili ekĝojis, kiam fariĝis silente; Kaj Li alkondukis ilin al la dezirata haveno.
31 Ili gloru la Eternulon por Lia boneco, Kaj por Liaj mirakloj antaŭ la homidoj.
32 Kaj ili altigu Lin en popola kunveno, Kaj en kunsido de plejaĝuloj ili Lin laŭdu.
33 Li ŝanĝas riverojn en dezerton, Kaj fontojn de akvo en sekaĵon;
34 Fruktoportan teron en salan dezerton, Pro la malboneco de ĝiaj loĝantoj.
35 Li ŝanĝas dezerton en lagon, Kaj sekan teron en fontojn de akvo;
36 Kaj Li loĝigas tie malsatulojn, Kaj ili konstruas urbon loĝatan.
37 Kaj ili prisemas kampojn, Plantas vinberujojn, kaj ricevas fruktojn.
38 Kaj Li ilin benas, kaj ili tre multiĝas, Kaj brutoj ne mankas al ili.
39 Kaj kiam ili estas tre malmultaj kaj malfortaj Pro la premanta malbono kaj mizero,
40 Li verŝas honton sur eminentulojn, Kaj erarvagigas ilin en dezerto senvoja.
41 Malriĉulon Li altigas el mizero, Kaj kreas familiojn kiel ŝafojn.
42 La virtuloj tion vidas, kaj ĝojas; Kaj ĉia malboneco fermas sian buŝon.
43 Kiu estas saĝa, tiu tion observu, Kaj oni komprenu la favoraĵojn de la Eternulo.
1 Dai graças a Jeová, porque ele é bom; Porque a sua benignidade dura para sempre.
2 Digam-no os remidos de Jeová, Os quais ele remiu da mão do adversário,
3 E os congregou dentre as terras, Do oriente e do ocidente, Do norte e do sul.
4 Andaram no deserto errantes por caminho ermo; Não acharam cidade alguma em que morassem.
5 Andavam famintos e sedentos; Neles desfalecia a sua alma.
6 Na sua tribulação clamaram a Jeová, E ele os livrou das suas angústias.
7 Conduziu-os também por caminho direito, Para que fossem ter a uma cidade em que morassem.
8 Dêem graças a Jeová pela sua benignidade, E pelas suas maravilhas para com os filhos dos homens!
9 Porque ele sacia a alma sequiosa, E enche de bens a alma faminta.
10 Aqueles que se assentaram nas trevas e na sombra da morte, Presos em aflição e em ferros,
11 Por se rebelarem contra as palavras de Deus, E desprezarem o conselho do Altíssimo,
12 De modo que lhes abateu com trabalho o coração- Caíram, e não houve quem os socorresse.
13 Então clamaram a Jeová na sua tribulação, E ele os livrou das suas angústias.
14 Tirou-os das trevas e da sombra da morte, E despedaçou-lhes as cadeias.
15 Dêem graças a Jeová pela sua benignidade, E pelas suas maravilhas para com os filhos dos homens!
16 Porque arrombou as portas de bronze, E cortou as trancas de ferro.
17 Os estultos, por causa da sua transgressão, E por causa das suas iniqüidades são aflitos.
18 A sua alma aborrece toda a sorte de comida, E eles se aproximam das portas da morte.
19 Na sua tribulação clamam a Jeová, E ele os livra das suas angústias.
20 Envia a sua palavra, e os sara, E livra-os dos seus perigos.
21 Dêem graças a Jeová pela sua benignidade, E pelas suas maravilhas para com os filhos dos homens!
22 Ofereçam sacrifícios de ação de graças, E celebrem as suas obras com canto de júbilo.
23 Aqueles que descem ao mar, embarcando em navios, Aqueles que fazem tráfico nas grandes águas,
24 Esses vêem as obras de Jeová, E as suas maravilhas no profundo.
25 Pois ele manda, e faz levantar o vento tempestuoso, Que eleva as ondas do mar.
26 Eles montam ao céu, descem ao abismo; Esvaece-lhes a alma de aflição.
27 Balouçam e cambaleiam como um bêbado, E perdem todo o tino.
28 Na sua tribulação clamam a Jeová, E ele os tira das suas angústias.
29 Torna a tempestade em bonança, De maneira que acalmam as ondas.
30 Então eles se alegram, porque as ondas se aquietaram; Assim ele os conduz ao porto que desejam.
31 Dêem graças a Jeová pela sua benignidade, E pelas suas maravilhas para com os filhos dos homens!
32 Exaltem-no também na assembléia do povo, E louvem-no no concílio dos anciãos!
33 Ele converte rios em deserto, E mananciais de água em terra sedenta;
34 Terra fértil em deserto salgado, Por causa da maldade dos que nela habitam.
35 Converte o deserto em lago de água, E a terra seca em mananciais de água.
36 Ali faz habitar os famintos, Os quais edificam uma cidade em que habitem.
37 Eles semeiam campos e plantam vinhas, Que produzam frutos abundantes.
38 Também os abençoa, de sorte que se multiplicam sobremaneira; E não permite que o seu gado diminua.
39 São depois reduzidos a poucos, e abatidos Pela opressão, pela adversidade, e pela tristeza.
40 Ele lança o desprezo sobre príncipes, E os faz vagar no ermo, onde não há caminho.
41 Todavia põe o necessitado num alto retiro fora do alcance da aflição, E dá-lhe famílias como um rebanho.
42 Vêem os retos e alegram-se; E toda a iniqüidade fechará a boca.
43 Quem é sábio, observe estas coisas, E ponderem os que são tais as benignidades de Jeová.