Saudação

1 Eu, Paulo, apóstolo de Cristo Jesus pela vontade de Deus, escrevo junto com o nosso irmão Timóteo esta carta à igreja de Deus que está na cidade de Corinto e também a todo o povo de Deus espalhado por toda a província da Acaia.

2 Que a graça e a paz de Deus, o nosso Pai, e do Senhor Jesus Cristo estejam com vocês!

A ajuda de Deus nos sofrimentos

3 Louvado seja o Deus e Pai do nosso Senhor Jesus Cristo, o Pai bondoso, o Deus de quem todos recebem ajuda! 4 Ele nos auxilia em todas as nossas aflições para podermos ajudar os que têm as mesmas aflições que nós temos. E nós damos aos outros a mesma ajuda que recebemos de Deus. 5 Porque, assim como tomamos parte nos muitos sofrimentos de Cristo, assim também, por meio dele, participamos da sua grande ajuda. 6 Se sofremos, é para que vocês recebam ajuda e salvação. Se somos ajudados, então vocês também são e recebem forças para suportar com paciência os mesmos sofrimentos que nós suportamos. 7 Desse modo a esperança que temos em vocês está firme. Pois sabemos que, assim como vocês tomam parte nos nossos sofrimentos, assim também recebem a ajuda que Deus dá.

8 Irmãos, queremos que saibam das aflições pelas quais passamos na província da Ásia. Os sofrimentos que suportamos foram tão grandes e tão duros, que já não tínhamos mais esperança de escapar de lá com vida. 9 Nós nos sentíamos como condenados à morte. Mas isso aconteceu para que aprendêssemos a confiar não em nós mesmos e sim em Deus, que ressuscita os mortos. 10 Ele nos salvou e continuará a nos salvar desses terríveis perigos de morte. Sim, nós temos posto nele a nossa esperança, na certeza de que ele continuará a nos salvar, 11 enquanto vocês nos ajudam, orando por nós. Assim Deus responderá às muitas orações feitas em nosso favor e nos abençoará; e muitos lhe agradecerão as bênçãos que ele nos dará.

Paulo muda os seus planos

12 É disto que temos orgulho: a nossa consciência nos afirma que a nossa maneira de viver no mundo, e especialmente em relação a vocês, tem sido dirigida pela franqueza e sinceridade que Deus nos dá e também pelo poder da sua graça e não pela sabedoria humana. 13,14 Pois escrevemos a vocês somente o que vocês podem ler e entender. Agora vocês nos entendem só em parte, mas espero que cheguem a nos compreender completamente, para que, no Dia do nosso Senhor Jesus , vocês tenham orgulho de nós, como nós temos de vocês.

15 Eu estava tão certo de tudo isso, que no início fiz planos para ir visitar vocês a fim de que vocês pudessem ser abençoados mais uma vez. 16 De fato, eu estava pensando em visitá-los na minha ida para a província da Macedônia e também na volta, a fim de conseguir ajuda para a minha viagem à Judeia. 17 Será que fui irresponsável quando resolvi fazer isso? Será que, ao fazer os meus planos, penso somente nos meus próprios interesses e por isso digo "sim, sim" e "não, não" ao mesmo tempo? 18 Em nome de Deus, que é verdadeiro, o que prometi a vocês não foi um "sim" e um "não" ao mesmo tempo. 19 Pois Jesus Cristo, o Filho de Deus, que foi anunciado entre vocês por Silas, por Timóteo e por mim mesmo, não é "sim" e "não" ao mesmo tempo. Pelo contrário, ele é o "sim" de Deus 20 porque é o "sim" de todas as promessas de Deus. Por isso dizemos "amém", por meio de Jesus Cristo, para a glória de Deus. 21 Pois é o próprio Deus que nos dá, a nós e a vocês, a certeza de que estamos unidos com Cristo. E foi Deus quem nos separou para si mesmo. 22 Como dono ele pôs a sua marca em nós e colocou no nosso coração o Espírito Santo, que é a garantia das coisas que ele guarda para nós.

23 Eu chamo Deus como minha testemunha; ele conhece o meu coração. A fim de evitar aborrecimentos para vocês, resolvi não ir até Corinto. 24 Não estamos querendo mandar na sua fé, pois vocês estão firmes na fé. Pelo contrário, queremos trabalhar com vocês para que vocês sejam mais felizes ainda.

1 Paulus, ä Aposchtel Christi Jesus durch d Wille Gottes, un Timotheus, unsa Brueda, an de Gmeinde Gottes in Korinth samt alle Heilige in ganz Achaja:

2 Gnade isch mit äich un Friede vu Gott, unsam Vada (Babbe), un däm Herrn Jesus Chrischtus!

3 Globt isch Gott, dr Vada (Babbe) unsares Herrn Jesus Chrischtus, dr Vada (Babbe) vu d Barmherzigkeit un Gott vu allem Troscht,

4 der uns(us) treschtet in all unsera Trebsal, dmit ma(mir) au tröschte kenne, de in allaläei Trebsal sin, mit däm Troscht, mit däm ma(mir) selba treschtet wäre vu Gott.

5 Denn we de Liede Christi viel iba uns(us) kumme, so wäre ma(mir) au viel treschtet durch Chrischtus.

6 Hän ma(mir) aba Trebsal, so bassiert s äich zum Troscht un Heil. Hän ma(mir) Troscht, so bassiert`s zue äirem Troscht, der sich wirksam zeigt, wenn ihr mit Geduld deselbä Liede ertrage, de au ma(mir) liede.

7 Un unsri Hoffnig schtoht fescht fir äich, wel ma(mir) wisse: we ihr a d Liede deilhän, so den ihr au am Troscht teilha.

8 Denn ma(mir) wen äich, lebi Breda, nit vuschwiege de Vufolgig, de uns(us) in dr Provinz Asien widafahre isch, wo ma(mir) iba de Maße bschwert ware iba unseri Kraft, so daß ma(mir) au am Läbä vuzagt hän

9 un`s bi uns(us) selbscht fir bschlosse ka hän, ma(mir) mehn schterbe. Des isch bassiert aba, dmit ma(mir) unsa Vuträue nit uf uns(us) selbscht hän, sundern uf Gott, der di Dote uferweckt,

10 der uns(us) üs solcha Anscht errettet het un errette wird. Uf en hoffe ma(mir), er wird uns(us) au etze rette.

11 Dozue helfe au ihr durch äiri Fürbitte fir uns(us), dmit unsertwege fir de Gabe, de uns(us) ge isch, durch vieli Lit viel Dank dorbrocht wird.

12 Denn des isch unsa Röhm: des Ziignis vu unsarem Gwisse, daß ma(mir) in Infalt un göttlicha Erlichkeit, nit in fleischlicha Wisheit, sundern in dr Gnade Gottes unsa Läbä in dr Welt gfihrt hän, un des vor allem bi äich.

13 Denn ma(mir) schriebe äich nigs anderes, als was ihr läse un au vuschtehn. Ich hoff aba, ihr den`s noh vellig vuschtoh,

14 we ihr uns(us) zum Deil au scho vuschtante hän, nämlich, daß ma(mir) äira Röhm sin, we au ihr unsa Röhm sin am Dag unsares Herrn Jesus.

15 Un in solchem Vuträue wot ich znächscht zue äich kumm, dmit ihr abamols ä Wohltat grgä.

16 Vu äich üs wot ich nohch Mazedonien reise, üs Mazedonien wieda zue äich kumme un mi vu äich gleite losse nohch Judäa.

17 Bi ich etwa liechtfertig gsi, als ich des wot? Odr isch mi Vorhabe fleischlich, so daß des Jo Jo bi ma(mir) au ä Nei Nei isch?

18 Gott isch mi Ziige, daß unsa Wort bi äich nit au Jo un Nei isch.

19 Denn dr Bue Gottes, Jesus Chrischtus, der unda äich durch uns(us) predigt worde isch, durch mich un Silvanus un Timotheus, dr war nit Jo un Nei, sundern s war alles wohr in nem.

20 Denn uf alli Gottesvuheißige isch in nem des Jo; drum schwätze ma(mir) au durch nen des Amen, Gott zum Lob.

21 Gott isch's aba, der uns(us) fescht macht samt äich in Chrischtus un uns(us) gsalbt

22 un vusieglet un in unsri Herze als Undapfand d Geischt ge het.

23 Ich ruef aba Gott zum Ziige a gegä mi Seele, daß ich äich schone wot un drum nit wieda nohch Korinth kumme bi.

24 Nit daß ma(mir) Herre wäre iba äira Glaube, sundern ma(mir) sin Helfa äira Fräid(Freud); denn ihr schtehn im Glaube.