Os selos

1 Então vi o Cordeiro quebrar o primeiro dos sete selos e ouvi um dos quatro seres vivos dizer com voz forte como o barulho de um trovão:

— Venha!

2 Olhei e vi um cavalo branco. O seu cavaleiro tinha um arco, e lhe deram uma coroa de rei. E ele saiu vencendo e conquistando.

3 Depois o Cordeiro quebrou o segundo selo. E ouvi o segundo ser vivo dizer:

— Venha!

4 Aí saiu outro cavalo, que era vermelho. O seu cavaleiro recebeu o poder de trazer a guerra ao mundo a fim de que as pessoas matassem umas às outras. E ele recebeu uma grande espada.

5 Então o Cordeiro quebrou o terceiro selo. E ouvi o terceiro ser vivo dizer:

— Venha!

Olhei e vi um cavalo preto. O seu cavaleiro tinha uma balança na mão. 6 Ouvi o que parecia ser uma voz, que vinha do meio dos quatro seres vivos e dizia:

— Meio quilo de trigo custa o que vocês ganham num dia inteiro de trabalho; e um quilo e meio de cevada custa a mesma coisa. E não misturem água no vinho, nem falsifiquem o azeite.

7 Depois o Cordeiro quebrou o quarto selo. E ouvi o quarto ser vivo dizer:

— Venha!

8 Olhei e vi um cavalo amarelo. O seu cavaleiro se chamava Morte, e o mundo dos mortos o seguia. Estes receberam poder sobre a quarta parte da terra, para matar por meio de guerras, fome, doenças e animais selvagens.

9 Então o Cordeiro quebrou o quinto selo. E vi debaixo do altar as almas dos que tinham sido mortos porque haviam anunciado a mensagem de Deus e tinham sido fiéis no seu testemunho. 10 Eles gritavam com voz bem forte:

— Ó Todo-Poderoso, santo e verdadeiro! Quando julgarás e condenarás os que na terra nos mataram?

11 Cada um deles recebeu uma roupa branca. E foi dito a eles que descansassem um pouco mais, até que se completasse o número dos seus companheiros no trabalho de Cristo, que eram seus irmãos e que iam ser mortos como eles tinham sido.

12 Em seguida vi o Cordeiro quebrar o sexto selo. Houve um violento terremoto, o sol se tornou negro como uma roupa de luto, e a lua ficou toda vermelha como sangue. 13 As estrelas caíram do céu sobre a terra, como os figos verdes caem da figueira sacudida por um vento forte. 14 O céu desapareceu como um rolo de papel que se enrola de novo, e todos os montes e ilhas foram tirados dos seus lugares. 15 Então os reis do mundo inteiro, os governadores e os chefes militares, os ricos e os poderosos e todas as outras pessoas, escravas ou livres, se esconderam nas cavernas e debaixo das rochas das montanhas. 16 E gritavam para os montes e para as rochas:

— Caiam sobre nós e nos escondam dos olhos daquele que está sentado no trono e nos protejam da ira do Cordeiro! 17 Pois já chegou o grande dia da ira deles, e quem poderá aguentá-la?

1 Un i(ich) ha gsäh, daß des Lamm des erschte vu d siebä Siegel ufgmacht het, un i(ich) ha ghärt eina vu d vier Gschtalte sage we mit eina Dunndaschtimm: Kumm!

2 Un i(ich) sieh, un lueg, ä wieße Gaul. Un der druf hockt, het ä Bogen, un däm wird ä Krone ge, un na(er) zeht üs sieghaft un um z siege.

3 Un als ses des zweite Siegel ufgmacht het, ha i(ich) ghärt de zweiti Gschtalt sage: Kumm!

4 Un s kummt üsä ä zweite Gaul, der war fiirrot. Un däm, der druf hockt, wird Macht ge, d Friede vu dr Erde z neh, daß sie sich undaänanda umbringe, un däm wird ä großes Schwert ge.

5 Un als ses des dritte Siegel ufgmacht het, ha i(ich) ghärt de dritti Gschtalt sage: Kumm! Un i(ich) sieh, un lueg, ä schwarze Gaul. Un der druf hockt, het ä Woog (Waage) in sinere Hand.

6 Un i(ich) ha ghärt ä Schtimm midde unda d vier Gschtalte sage: Ä Maß Weize fir ä Silbagrosche un dräi Maß Gerschte fir ä Silbagrosche; aba däm El un Wi doe kei Schadä a!

7 Un als ses des vierte Siegel ufgmacht het, ha i(ich) ghärt de Schtimm dr vierte Gschtalt sage: Kumm!

8 Un i(ich) sieh, un lueg, ä glaprige (fahle) Gaul. Un der druf hockt, däm si Name war: Dr Dod, un d Hell goht däm nohch. Un dene wird Macht ge iba d vierte Deil vu d Erde, umzbringe mit Schwert un Hunga un Pescht un durch wildi Tiere uf d Erde.

9 Un als ses des fünfte Siegel ufgmacht het, sieh i(ich) unde am Altar d Seele dera, de umbrocht worde ware um`s Wortes Gottes un wägä ihrem Ziigniss.

10 Un sie brellä mit luta Schtimm: Herr, dü Heiliger un Echta (Wora), we lang richtesch dü nit un rächsch nit unsa Bloet an däne, de uf d Erde huse?

11 Un dene wird ge jedem ä wießes Gwand (Häß), un dene wird gsait, daß sie ruehe mehn noh ä kleini Ziit, bis vollzählig däzuekumme ihri Mitknechte un Breda, de au noh umbrocht wäre solle we sie.

12 Un i(ich) sieh: als ses des sechste Siegel ufgmacht het, do isch ä großes Erdbebe bassiert, un d Sunne wird finschta we ä schwarze Sack, un d ganz Mond wird we Bloet,

13 un d Schterne vum Himmel flege uf d Erde, we wenn ä Fiegebaum sini Fiege abwirft, wenn na(er) vum schtarke Wind bwegt wird.

14 Un d Himmel wiecht we ä Schriftrolle, de zämmegrollt wird, un alli Berg un Insle wäre wägbwegt vu ihrem Platz.

15 Un de Kenig uf Erde un de Große un de Obaschte un de Riche un de Gwaltige un alli Sklave un alli Fraie vuschtecke sich in d Klufte un Felse dr Berg

16 un sage zue d Berg un Felse: Flege iba uns(us) un vuschtecke uns(us) vor rem Visasch (Gsicht) vu däm, der uf däm Thron hockt, un vor rem Zorn (Wuet) vum Lamm!

17 Denn s isch kumme dr große Dag vu ihrem Zorn (Wuet), un wer ka bschtoh?