1 Eyüp şöyle yanıtladı:
2 ‹‹Ne zamana dek beni üzecek, 2 Sözlerinizle ezeceksiniz?
3 On kez oldu beni aşağılıyor, 2 Hiç utanmadan saldırıyorsunuz.
4 Yanlış yola sapmışsam, 2 Bu benim suçum.
5 Kendinizi gerçekten benden üstün görüyor, 2 Utancımı bana karşı kullanıyorsanız,
6 Bilin ki, Tanrı bana haksızlık yaptı, 2 Beni ağıyla kuşattı.
7 ‹‹İşte, ‹Zorbalık bu!› diye haykırıyorum, ama yanıt yok, 2 Yardım için bağırıyorum, ama adalet yok.
8 Yoluma set çekti, geçemiyorum, 2 Yollarımı karanlığa boğdu.
9 Üzerimden onurumu soydu, 2 Başımdaki tacı kaldırdı.
10 Her yandan yıktı beni, tükendim, 2 Umudumu bir ağaç gibi kökünden söktü.
11 Öfkesi bana karşı alev alev yanıyor, 2 Beni hasım sayıyor.
12 Orduları üstüme üstüme geliyor, 2 Bana karşı rampalar yapıyor, 2 Çadırımın çevresinde ordugah kuruyorlar.
13 ‹‹Kardeşlerimi benden uzaklaştırdı, 2 Tanıdıklarım bana büsbütün yabancılaştı.
14 Akrabalarım uğramaz oldu, 2 Yakın dostlarım beni unuttu.
15 Evimdeki konuklarla hizmetçiler 2 Beni yabancı sayıyor, 2 Garip oldum gözlerinde.
16 Kölemi çağırıyorum, yanıtlamıyor, 2 Dil döksem bile.
17 Soluğum karımı tiksindiriyor, 2 Kardeşlerim benden iğreniyor.
18 Çocuklar bile beni küçümsüyor, 2 Ayağa kalksam benimle eğleniyorlar.
19 Bütün yakın dostlarım benden iğreniyor, 2 Sevdiklerim yüz çeviriyor.
20 Bir deri bir kemiğe döndüm, 2 Ölümün eşiğine geldim.
21 ‹‹Ey dostlarım, acıyın bana, siz acıyın, 2 Çünkü Tanrının eli vurdu bana.
22 Neden Tanrı gibi siz de beni kovalıyor, 2 Etime doymuyorsunuz?
23 ‹‹Keşke şimdi sözlerim yazılsa, 2 Kitaba geçseydi,
24 Demir kalemle, kurşunla 2 Sonsuza dek kalsın diye kayaya kazılsaydı!
25 Oysa ben kurtarıcımın yaşadığını, 2 Sonunda yeryüzüne geleceğini biliyorum.
26 Derim yok olduktan sonra, 2 Yeni bedenimle Tanrıyı göreceğim.
27 Onu kendim göreceğim, 2 Kendi gözlerimle, başkası değil. 2 Yüreğim bayılıyor bağrımda!
28 Eğer, ‹Sıkıntının kökü onda olduğu için 2 Onu kovalım› diyorsanız,
29 Kılıçtan korkmalısınız, 2 Çünkü kılıç cezası öfkeli olur, 2 O zaman adaletin var olduğunu göreceksiniz.››
1 Jó respondeu então nestes termos:
2 Até quando afligireis a minha alma e me atormentareis com vossos discursos?
3 Eis que já por dez vezes me ultrajastes, e não vos envergonhais de me insultar.
4 Mesmo que eu tivesse verdadeiramente pecado, minha culpa só diria respeito a mim mesmo.
5 Se vos quiserdes levantar contra mim, e convencer-me de ignomínia,
6 sabei que foi Deus quem me afligiu e me cercou com suas redes.
7 Clamo contra a violência, e ninguém me responde; levanto minha voz, e não há quem me faça justiça.
8 Fechou meu caminho para que eu não possa passar, e espalha trevas pelo meu caminho;
9 despojou-me de minha glória, e tirou-me a coroa da cabeça.
10 Demoliu-me por inteiro, e pereço, desenraizou minha esperança como uma árvore,
11 acendeu a sua cólera contra mim, tratou-me como um inimigo.
12 Suas milícias se concentraram, construíram aterros para me assaltarem, acamparam em volta de minha tenda.
13 Meus irmãos foram para longe de mim, meus amigos de mim se afastaram.
14 Meus parentes e meus íntimos desapareceram, os hóspedes de minha casa esqueceram-se de mim.
15 Minhas servas olham-me como um estranho, sou um desconhecido para elas.
16 Chamo meu escravo, ele não responde, preciso suplicar-lhe com a boca.
17 Minha mulher tem horror de meu hálito, sou pesado aos meus próprios filhos.
18 Até as crianças caçoam de mim; quando me levanto, troçam de mim.
19 Meus íntimos me abominam, aqueles que eu amava voltam-se contra mim.
20 Meus ossos estão colados à minha pele, à minha carne, e fujo com a pele de meus dentes.
21 Compadecei-vos de mim, compadecei-vos de mim, ao menos vós, que sois meus amigos, pois a mão de Deus me feriu.
22 Por que me perseguis como Deus, e vos mostrais insaciáveis de minha carne?
23 Oh!, se minhas palavras pudessem ser escritas, consignadas num livro,
24 gravadas por estilete de ferro em chumbo, esculpidas para sempre numa rocha!
25 Eu o sei: meu vingador está vivo, e aparecerá, finalmente, sobre a terra.
26 Por detrás de minha pele, que envolverá isso, na minha própria carne, verei Deus.
27 Eu mesmo o contemplarei, meus olhos o verão, e não os olhos de outro; meus rins se consomem dentro de mim.
28 Pois, se dizes: Por que o perseguimos, e como encontraremos nele uma razão para condená-lo?
29 Temei o gume da espada, pois a cólera de Deus persegue os maus, e sabereis que há uma justiça.