1 Tedis al mia animo mia vivo; Mi fordonos min al mia plendado; Mi parolos en la malĝojeco de mia animo.
2 Mi diros al Dio:Ne kondamnu min, Sciigu al mi, pro kio Vi malpacas kontraŭ mi.
3 Ĉu Vi trovas tion bona, ke Vi turmentas, Ke Vi forpuŝas la laboritaĵon de Viaj manoj, Sendas brilon sur la entreprenon de malpiuloj?
4 Ĉu Vi havas okulojn karnajn, Kaj ĉu Vi rigardas, kiel homo rigardas?
5 Ĉu Viaj tagoj estas kiel la tagoj de homo, Aŭ ĉu Viaj jaroj estas kiel la vivtempo de homo,
6 Ke Vi serĉas mian kulpon Kaj penas trovi mian pekon,
7 Kvankam Vi scias, ke mi ne estas malbonagulo, Sed el Via mano neniu povas savi?
8 Viaj manoj min formis kaj faris min tutan ĉirkaŭe, Kaj tamen Vi min pereigas!
9 Rememoru, ke kiel argilon Vi min prilaboris; Kaj Vi returne faros min polvo.
10 Vi elverŝis ja min kiel lakton, Kaj kiel fromaĝon Vi min kundensigis.
11 Per haŭto kaj karno Vi min vestis, Per ostoj kaj tendenoj Vi min plektis.
12 Vivon kaj bonon Vi donis al mi, Kaj Via prizorgado gardis mian spiriton.
13 Sed ĉi tion Vi kaŝis en Via koro; Mi scias, ke Vi tion intencis:
14 Se mi pekos, Vi tion rimarkos sur mi, Kaj mian pekon Vi ne lasos senpuna.
15 Se mi agis malbone, ve al mi! Se mi estas prava, mi ne povas tamen levi mian kapon, Estante tute humiligita Kaj vidante mian mizeron.
16 Se ĝi leviĝas, Vi ĉasas min kiel leono, Kaj denove montras sur mi Vian mirindan potencon.
17 Vi elmetas kontraŭ mi novajn atestojn, Plifortigas Vian koleron kontraŭ mi; Nova armeo min atakas.
18 Por kio Vi elirigis min el la ventro? Ho, se mi estus pereinta, ke nenies okulo min vidu!
19 Tiam mi estus kiel ne estinta; El la ventro mi estus transportita en la tombon.
20 Mia vivo estas ja mallonga; Ĉesu do, lasu min libera, por ke mi iom revigliĝu,
21 Antaŭ ol mi foriros senrevene En la landon de mallumo kaj de morta ombro,
22 En la landon, kie la lumo estas kiel mallumo, Kie estas morta ombro kaj senordeco, Kie estas lume kiel en mallumego.
1 My soul hath been weary of my life, I leave off my talking to myself, I speak in the bitterness of my soul.
2 I say unto God, `Do not condemn me, Let me know why Thou dost strive [with] me.
3 Is it good for Thee that Thou dost oppress? That Thou despisest the labour of Thy hands, And on the counsel of the wicked hast shone?
4 Eyes of flesh hast Thou? As man seeth -- seest Thou?
5 As the days of man [are] Thy days? Thy years as the days of a man?
6 That Thou inquirest for mine iniquity, And for my sin seekest?
7 For Thou knowest that I am not wicked, And there is no deliverer from Thy hand.
8 Thy hands have taken pains about me, And they make me together round about, And Thou swallowest me up!
9 Remember, I pray Thee, That as clay Thou hast made me, And unto dust Thou dost bring me back.
10 Dost Thou not as milk pour me out? And as cheese curdle me?
11 Skin and flesh Thou dost put on me, And with bones and sinews dost fence me.
12 Life and kindness Thou hast done with me. And Thy inspection hath preserved my spirit.
13 And these Thou hast laid up in Thy heart, I have known that this [is] with Thee.
14 If I sinned, then Thou hast observed me, And from mine iniquity dost not acquit me,
15 If I have done wickedly -- wo to me, And righteously -- I lift not up my head, Full of shame -- then see my affliction,
16 And it riseth -- as a lion Thou huntest me. And Thou turnest back -- Thou shewest Thyself wonderful in me.
17 Thou renewest Thy witnesses against me, And dost multiply Thine anger with me, Changes and warfare [are] with me.
18 And why from the womb Hast Thou brought me forth? I expire, and the eye doth not see me.
19 As I had not been, I am, From the belly to the grave I am brought,
20 Are not my days few? Cease then, and put from me, And I brighten up a little,
21 Before I go, and return not, Unto a land of darkness and death-shade,
22 A land of obscurity as thick darkness, Death-shade -- and no order, And the shining [is] as thick darkness.`