1 Ijob respondis kaj diris:
2 Se estus pesita mia ĉagreno, Kaj samtempe estus metita sur la pesilon mia suferado,
3 Ĝi estus nun pli peza, ol la sablo ĉe la maroj; Pro tio miaj vortoj estas plenaj de plendo.
4 Ĉar la sagoj de la Plejpotenculo estas en mi, Ilian venenon trinkas mia spirito; La teruraĵoj de Dio direktiĝis sur min.
5 Ĉu krias sovaĝa azeno sur herbo? Ĉu bovo blekas kolere ĉe sia manĝaĵo?
6 Ĉu oni manĝas sengustaĵon sen salo? Ĉu havas guston la albumeno de ovo?
7 Kion ne volis tuŝi mia animo, Tio nun estas abomeninde mia manĝaĵo.
8 Ho, se mia peto plenumiĝus, Kaj se Dio donus al mi tion, kion mi esperas!
9 Ho, se Dio komencus kaj disbatus min, Donus liberecon al Sia mano kaj frakasus min!
10 Tio estus ankoraŭ konsolo por mi; Kaj mi ĝojus, se en la turmento Li ne kompatus, Ĉar mi ne forpuŝis ja la vortojn de la Sanktulo.
11 Kio estas mia forto, ke mi persistu? Kaj kia estas mia fino, ke mi havu paciencon?
12 Ĉu mia forto estas forto de ŝtonoj? Ĉu mia karno estas kupro?
13 Mi havas ja nenian helpon, Kaj savo estas forpuŝita for de mi.
14 Al malfeliĉulo decas kompato de amiko, Eĉ se li forlasas la timon antaŭ la Plejpotenculo.
15 Miaj fratoj trompas kiel torento, Kiel akvaj fluegoj, kiuj pasas,
16 Kiuj estas malklaraj pro glacio, En kiuj kaŝas sin neĝo;
17 En la tempo de degelo ili malaperas, En la tempo de varmego ili forŝoviĝas de sia loko.
18 Ili forklinas la direkton de sia vojo, Iras en la dezerton, kaj malaperas.
19 Serĉas ilin per sia rigardo la vojoj de Tema, Esperas je ili la karavanoj el Ŝeba;
20 Sed ili hontas pro sia fido; Ili aliras, kaj ruĝiĝas de honto.
21 Nun vi neniiĝis; Vi ekvidis teruraĵon, kaj ektimis.
22 Ĉu mi diris:Donu al mi, El via havaĵo donacu pro mi,
23 Savu min el la mano de premanto, Aŭ liberigu min el la mano de turmentantoj?
24 Instruu min, kaj mi eksilentos; Komprenigu al mi, per kio mi pekis.
25 Kial vi mallaŭdas pravajn vortojn? Kaj kion povas instrui la moralinstruanto el vi?
26 Ĉu vi intencas riproĉi pro vortoj? Sed paroloj de malesperanto iras al la vento.
27 Eĉ orfon vi atakus, Kaj sub via amiko vi fosus.
28 Nun, ĉar vi komencis, rigardu min; Ĉu mi mensogos antaŭ via vizaĝo?
29 Rigardu denove, vi ne trovos malpiaĵon; Ripetu, vi trovos mian pravecon en la afero.
30 Ĉu estas peko sur mia lango? Ĉu mia palato ne komprenas tion, kio estas malbona?
1 And Job answereth and saith: --
2 O that my provocation were thoroughly weighed, And my calamity in balances They would lift up together!
3 For now, than the sands of the sea it is heavier, Therefore my words have been rash.
4 For arrows of the Mighty [are] with me, Whose poison is drinking up my spirit. Terrors of God array themselves [for] me!
5 Brayeth a wild ass over tender grass? Loweth an ox over his provender?
6 Eaten is an insipid thing without salt? Is there sense in the drivel of dreams?
7 My soul is refusing to touch! They [are] as my sickening food.
8 O that my request may come, That God may grant my hope!
9 That God would please -- and bruise me, Loose His hand and cut me off!
10 And yet it is my comfort, (And I exult in pain -- He doth not spare,) That I have not hidden The sayings of the Holy One.
11 What [is] my power that I should hope? And what mine end That I should prolong my life?
12 Is my strength the strength of stones? Is my flesh brazen?
13 Is not my help with me, And substance driven from me?
14 To a despiser of his friends [is] shame, And the fear of the Mighty he forsaketh.
15 My brethren have deceived as a brook, As a stream of brooks they pass away.
16 That are black because of ice, By them doth snow hide itself.
17 By the time they are warm they have been cut off, By its being hot they have been Extinguished from their place.
18 Turn aside do the paths of their way, They ascend into emptiness, and are lost.
19 Passengers of Tema looked expectingly, Travellers of Sheba hoped for them.
20 They were ashamed that one hath trusted, They have come unto it and are confounded.
21 Surely now ye have become the same! Ye see a downfall, and are afraid.
22 Is it because I said, Give to me? And, By your power bribe for me?
23 And, Deliver me from the hand of an adversary? And, From the hand of terrible ones ransom me?
24 Shew me, and I -- I keep silent, And what I have erred, let me understand.
25 How powerful have been upright sayings, And what doth reproof from you reprove?
26 For reproof -- do you reckon words? And for wind -- sayings of the desperate.
27 Anger on the fatherless ye cause to fall, And are strange to your friend.
28 And, now, please, look upon me, Even to your face do I lie?
29 Turn back, I pray you, let it not be perverseness, Yea, turn back again -- my righteousness [is] in it.
30 Is there in my tongue perverseness? Discerneth not my palate desirable things?