1 Um homem chamado Lázaro estava doente. Ele era do povoado de Betânia, onde Maria e a sua irmã Marta moravam. 2 (Esta Maria era a mesma que pôs perfume nos pés do Senhor Jesus e os enxugou com os seus cabelos. Era o irmão dela, Lázaro, que estava doente.) 3 As duas irmãs mandaram dizer a Jesus:
— Senhor, o seu querido amigo Lázaro está doente!
4 Quando Jesus recebeu a notícia, disse:
— O resultado final dessa doença não será a morte de Lázaro. Isso está acontecendo para que Deus revele o seu poder glorioso; e assim, por causa dessa doença, a natureza divina do Filho de Deus será revelada.
5 Jesus amava muito Marta, e a sua irmã, e também Lázaro. 6 Porém quando soube que Lázaro estava doente, ainda ficou dois dias onde estava. 7 Então disse aos seus discípulos:
— Vamos voltar para a Judeia.
8 Mas eles disseram:
— Mestre, faz tão pouco tempo que o povo de lá queria matá-lo a pedradas, e o senhor quer voltar?
9 Jesus respondeu:
— Por acaso o dia não tem doze horas? Se alguém anda de dia não tropeça porque vê a luz deste mundo. 10 Mas, se anda de noite, tropeça porque nele não existe luz.
11 Jesus disse isso e depois continuou:
— O nosso amigo Lázaro está dormindo, mas eu vou lá acordá-lo.
12 — Senhor, se ele está dormindo, isso quer dizer que vai ficar bom! — disseram eles.
13 Mas o que Jesus queria dizer era que Lázaro estava morto. Porém eles pensavam que ele estivesse falando do sono natural. 14 Então Jesus disse claramente:
— Lázaro morreu, 15 mas eu estou alegre por não ter estado lá com ele, pois assim vocês vão crer. Vamos até a casa dele.
16 Então Tomé, chamado "o Gêmeo", disse aos outros discípulos:
— Vamos nós também a fim de morrer com o Mestre!
17 Quando Jesus chegou, já fazia quatro dias que Lázaro havia sido sepultado. 18 Betânia ficava a menos de três quilômetros de Jerusalém, 19 e muitas pessoas tinham vindo visitar Marta e Maria para as consolarem por causa da morte do irmão. 20 Quando Marta soube que Jesus estava chegando, foi encontrar-se com ele. Porém Maria ficou sentada em casa. 21 Então Marta disse a Jesus:
— Se o senhor estivesse aqui, o meu irmão não teria morrido! 22 Mas eu sei que, mesmo assim, Deus lhe dará tudo o que o senhor pedir a ele.
23 — O seu irmão vai ressuscitar! — disse Jesus.
24 Marta respondeu:
— Eu sei que ele vai ressuscitar no último dia!
25 Então Jesus afirmou:
— Eu sou a ressurreição e a vida. Quem crê em mim, ainda que morra, viverá; 26 e quem vive e crê em mim nunca morrerá. Você acredita nisso?
27 — Sim, senhor! — disse ela. — Eu creio que o senhor é o Messias, o Filho de Deus, que devia vir ao mundo.
28 Depois de dizer isso, Marta foi, chamou Maria, a sua irmã, e lhe disse em particular:
— O Mestre chegou e está chamando você.
29 Quando Maria ouviu isso, levantou-se depressa e foi encontrar-se com Jesus. 30 Pois ele não tinha chegado ao povoado, mas ainda estava no lugar onde Marta o havia encontrado. 31 As pessoas que estavam na casa com Maria, consolando-a, viram que ela se levantou e saiu depressa. Então foram atrás dela, pois pensavam que ela ia ao túmulo para chorar ali.
32 Maria chegou ao lugar onde Jesus estava e logo que o viu caiu aos pés dele e disse:
— Se o senhor tivesse estado aqui, o meu irmão não teria morrido!
33 Jesus viu Maria chorando e viu as pessoas que estavam com ela chorando também. Então ficou muito comovido e aflito 34 e perguntou:
— Onde foi que vocês o sepultaram?
— Venha ver, senhor! — responderam.
35 Jesus chorou.
36 Então as pessoas disseram:
— Vejam como ele amava Lázaro!
37 Mas algumas delas disseram:
— Ele curou o cego. Será que não poderia ter feito alguma coisa para que Lázaro não morresse?
38 Jesus ficou outra vez muito comovido. Ele foi até o túmulo, que era uma gruta com uma pedra colocada na entrada, 39 e ordenou:
— Tirem a pedra!
Marta, a irmã do morto, disse:
— Senhor, ele está cheirando mal, pois já faz quatro dias que foi sepultado!
40 Jesus respondeu:
— Eu não lhe disse que, se você crer, você verá a revelação do poder glorioso de Deus?
41 Então tiraram a pedra. Jesus olhou para o céu e disse:
— Pai, eu te agradeço porque me ouviste. 42 Eu sei que sempre me ouves; mas eu estou dizendo isso por causa de toda esta gente que está aqui, para que eles creiam que tu me enviaste.
43 Depois de dizer isso, gritou:
— Lázaro, venha para fora!
44 E o morto saiu. Os seus pés e as suas mãos estavam enfaixados com tiras de pano, e o seu rosto estava enrolado com um pano. Então Jesus disse:
— Desenrolem as faixas e deixem que ele vá.
45 Muitas pessoas que tinham ido visitar Maria viram o que Jesus tinha feito e creram nele. 46 Mas algumas pessoas voltaram e contaram aos fariseus o que ele havia feito. 47 Então os fariseus e os chefes dos sacerdotes se reuniram com o Conselho Superior e disseram:
— O que é que nós vamos fazer? Esse homem está fazendo muitos milagres! 48 Se deixarmos que ele continue fazendo essas coisas, todos vão crer nele. Aí as autoridades romanas agirão contra nós e destruirão o Templo e o nosso país.
49 Então Caifás, que naquele ano era o Grande Sacerdote, disse:
— Vocês não sabem nada! 50 Será que não entendem que para vocês é melhor que morra apenas um homem pelo povo do que deixar que o país todo seja destruído?
51 Naquele momento Caifás não estava falando por si mesmo. Mas, como ele era o Grande Sacerdote naquele ano, estava profetizando que Jesus ia morrer pela nação. 52 E não somente pela nação, mas também para reunir em um só corpo todos os filhos de Deus que estão espalhados por toda parte.
53 Então, daquele dia em diante, os líderes judeus fizeram planos para matar Jesus. 54 Por isso ele já não andava publicamente na Judeia, mas foi para uma região perto do deserto, a uma cidade chamada Efraim, e ficou ali com os seus discípulos.
55 Faltava pouco tempo para a Festa da Páscoa. Muitos judeus foram a Jerusalém antes da festa para tomar parte na cerimônia de purificação. 56 Eles procuravam Jesus e, no pátio do Templo, perguntavam uns aos outros:
— O que é que vocês acham? Será que ele vem à festa?
57 Os chefes dos sacerdotes e os fariseus queriam prender Jesus. Por isso tinham dado ordem para que, se alguém soubesse, contasse onde ele estava.
1 S liet aba eina krank do, Lazarus üs Betanien, däm Dorf (Kaff) vu d Maria un ihra Schweschta Marta.
2 Maria aba war`s, de d Herr (Jesus) mit Salbel gsalbt un sini Feß mit ihre Hoor trocknet het. Däre ihr Brueda Lazarus war krank.
3 Do schickte de Schweschtare zue Jesus un len nem sage: Herr, lueg, der, den dü leb(lieb) hesch, liet krank do.
4 Als Jesus des ghärt het, sait da(er): De Kranket isch nit zum Dod, sundern zue d Vuherrlichung Gottes, dmit dr Bue Gottes dodurch vuherrlicht wird.
5 Jesus aba het Marta leb(lieb) un ihri Schweschta un Lazarus.
6 Als sa etze ghärt het, daß sa(er) krank war, bliebt er noh zwei Däg a däm Platz, wo na war;
7 dnohch sait da zue sinene Jinger: Len uns(us) wieda nohch Judäa ze!
8 Sini Jinger aba sage zue nem: Meischta, ebe noh wen d Jude di schteinige, un dü willsch wieda derthi ze?
9 Jesus git zantwort: Het nit d Dag wöelf Stunden? Wer am Dag umägoht, der flegt sich nit nah; denn na sieht s Lecht vu d Welt.
10 Wer aba bi Nacht umägoht, der flegt ane; denn s isch kei Lecht in nem.
11 Des het da gsait, un dnoh sait da(er) zue nene: Lazarus, unsa Fründ(Freund), schloft, aba i(ich) gang hi, nen ufzwecke.
12 Do sage sini Jinger: Herr, wenn na schloft (pfüssä), wird's bessa mit nem.
13 Jesus aba schwätzt vu sinem Dod; sie meine aba, er schwätzt vum normale Schlof (Pfüss).
14 Do het`s ne Jesus fräi üsä gsait: Lazarus isch gschtorbe;
15 un i(ich) bi froh um äich, daß i(ich) nit dogsi bi, dmit da glaubt. Aba len uns(us) zue nem go!
16 Do sait Thomas, der Zwilling gnennt wird, zue d Jinger: Len uns(us) mit nem go, daß ma(mir) mit nem schterbe!
17 Als Jesus kummt, findet da Lazarus scho vier Däg im Grab liege.
18 Betanien aba war nohch bi Jerusalem, etwa ä halbe Schtund wäg.
19 Un vieli Jude ware zue Marta un Maria kumme, sie z tröschte wägä ihrem Brueda.
20 Als Marta etze ghärt het, daß Jesus kummt, goht sie nem entgegä; Maria aba bliebt dheim hocke.
21 Do sait Marta zue Jesus: Herr, wärsch dü do gsi, mi Brueda wär nit gschtorbe.
22 Aba au etzed weiß i(ich): Was dü bittesch vu Gott, des wird dir Gott ge.
23 Jesus sait zue ihr: Di Brueda wird ufschtoh.
24 Marta sait zue nem: Ich weiß wohl, daß sa ufschtoh wird - bi dr Uferschtehig am Jingschte Dag.
25 Jesus sait zue ihr: Ich bi d Uferschtehig un des Läbä. Wer an mi glaubt, der wird läbä, au wenn na schtirbt;
26 un wer do läbt un glaubt an mi, der wird nimmi schterbe. Glaubsch dü des?
27 Sie sait zue nem: Jo, Herr, i(ich) glaub, daß dü dr Chrischtus bisch, dr Bue Gottes, der in d Welt kumme isch.
28 Un als sie des gsait het, goht sie hi un reft ihri Schweschta Maria heimlich un sait zue ihr: Dr Meischta isch do un rueft di.
29 Als Maria des ghärt het, schtoht sie schnell uf un kummt zue nem.
30 Jesus aba war noh nit in des Dorf (Kaff) kumme, sundern war noh dert, wo nem Marta begegnet war.
31 Als d Jude, de bi ihr im Hus ware un sie tröschtet hän, sähn, daß Maria schnell ufschtod un üsä gange isch, gehn sie ihr nohch, wel sie denkt hän: Sie goht zum Grab, um dert z hiile.
32 Als etze Maria dohi kummt, wo Jesus war, un sieht nen, flegt sie nem vor d Feß un sait zue nem: Herr, wärsch dü do gsi, mi Brueda wär nit gschtorbe.
33 Als Jesus sieht, we sie hiilt un we au d Jude hiilä, de mit ihr kumme ware, wird da bes im Geischt un wird arg trurig
34 un sait: Wo hän ihr nen higlegt? Sie sage nem: Herr, kumm un lueg`s da a!
35 Un Jesus gehn d Auge iba.
36 Do sage d Jude: Lueg, we het da(er) nen leb(lieb) ka!
37 Ä baar aba unda ne sage: Er het däm Blindä d Auge ufdoe; ka er nit au mache, daß der nit schterbe moeß?
38 Do wird Jesus abamols bes un kummt zum Grab. S war aba ä Höhli, un ä Schtei (Wackes) liet dvor.
39 Jesus sait: Hebt d Schtei (Wackes) wäg! Do sait zue nem Marta, de Schweschta vum Vuschtorbene: Herr, er stinkt scho; denn na liet sit vier Däg do.
40 Jesus sait zue ihr: Hab i(ich) dir nit gsait: Wenn dü glaubsch, wirsch dü d Herrlichkeit Gottes säh?
41 Do hebe sie d Schtei (Wackes) wäg. Jesus aba hebt sini Auge uf un sait: Vada (Babbe), i(ich) dank dir, daß dü mi ghärt hesch.
42 Ich weiß, daß dü mi alliziit hersch; aba um d Lit wägä, de do sin, sag ich's, dmit sie glaube, daß dü mi gschickt hesch.
43 Als sa(er) des gsait het, reft er mit luta Schtimm: Lazarus, kumm üsä!
44 Un dr Vuschtorbene kummt üsä, bunde mit Grabdecha an d Feß un Händ(Pfode), un si Gsicht (Visasch) war vuhillt mit nem Schweißduech. Jesus sait zue nene: Lese de Bindene un len nen go!
45 Vieli etze vu d Jude, de zue Maria kumme ware un gsäh hän, was Jesus doe het, glaube a nen.
46 Ä baar aba vu nene gehn hi zue d Pharisäer un sage ne, was Jesus doe het.
47 Do vusammle d Hohenpriester un d Pharisäer d Hohe Rot un sage: Was den ma(mir)? Der Mensch doet vieli Zeiche.
48 Losse man so, dann(dnoh) wäre sie alli a nen glaube, un dann(dnoh) kumme d Röma un nähmä uns(us) s Land un d Lit.
49 Eina aba vu nene, Kaiphas, der in däm Johr Hoherpriester war, sait zue nene: Ihr wißt nigs;
50 ihr bedenkt au nit: S isch bessa fir äich, ä Mensch schtierbt fir s Volk, als daß des ganze Volk vugoht.
51 Des het da aba nit vu sich üs gsait, sundern wel la in däm Johr Hoherpriester war, wissagt er. Denn Jesus soll schterbe fir s Volk,
52 un nit fir des Volk ällei, sundern au, um de vuschtraite Kinda Gottes zämmezbringe.
53 Vu däm Dag a war`s fir sie bschlosse, daß sie nen umbringe däte.
54 Jesus aba goht nimi fräi umä unda d Jude, sundern goht vu dert wäg in ä Gegend nohch bi d Wüschte, in ä Schtadt mit Name Ephraim, un bliebt dert mit d Jinger.
55 S war aba nohch des Passafescht vu d Jude; un vieli üs dr Gegend gehn nuf nohch Jerusalem vor rem Fescht, daß sie sich sufa gmacht hän.
56 Do froge sie nohch Jesus un schwätze mitänanda, als sie im Tempel gschtande sin: Was meinet ihr? Er wird doch nit zum Fescht kumme?
57 D Hohenpriester un Pharisäer aba hän Bfehl ge: Wenn jemads weiß, wo na(er) isch, soll la(er)'s azeige, dmit sie nen packe kennte.