1 Seis dias antes da Páscoa, Jesus foi ao povoado de Betânia, onde morava Lázaro, a quem ele tinha ressuscitado. 2 Prepararam ali um jantar para Jesus. Marta ajudava a servir, e Lázaro era um dos que estavam à mesa com ele. 3 Então Maria pegou um frasco cheio de um perfume muito caro, feito de nardo puro. Ela derramou o perfume nos pés de Jesus e os enxugou com os seus cabelos; e toda a casa ficou perfumada. 4 Mas Judas Iscariotes, o discípulo que ia trair Jesus, disse:
5 — Este perfume vale mais de trezentas moedas de prata . Por que não foi vendido, e o dinheiro, dado aos pobres?
6 Judas disse isso, não porque tivesse pena dos pobres, mas porque era ladrão. Ele tomava conta da bolsa de dinheiro e costumava tirar do que punham nela.
7 Então Jesus respondeu:
— Deixe Maria em paz! Que ela guarde isso para o dia do meu sepultamento. 8 Os pobres estarão sempre com vocês, mas eu não estarei sempre com vocês.
9 Muitas pessoas ficaram sabendo que Jesus estava em Betânia. Então foram até lá não só por causa dele, mas também para ver Lázaro, o homem que Jesus tinha ressuscitado. 10 Então os chefes dos sacerdotes resolveram matar Lázaro também; 11 pois, por causa dele, muitos judeus estavam abandonando os seus líderes e crendo em Jesus.
12 No dia seguinte, a grande multidão que tinha ido à Festa da Páscoa ouviu dizer que Jesus estava chegando a Jerusalém. 13 Então eles pegaram ramos de palmeiras e saíram para se encontrar com ele, gritando:
— Hosana a Deus!
Que Deus abençoe aquele que vem
em nome do Senhor!
Que Deus abençoe o Rei de Israel!
14 Jesus procurou um jumentinho e o montou, como dizem as Escrituras Sagradas:
15 "Povo de Jerusalém, não tenha medo!
Veja! Aí vem o seu Rei,
montado num jumentinho!"
16 Naquela ocasião os discípulos não entenderam isso. Mas, depois de Jesus ter voltado para a presença gloriosa de Deus, eles lembraram que isso estava escrito a respeito dele e também que era isso o que tinha acontecido.
17 A multidão que estava com Jesus quando ele havia chamado Lázaro para fora do túmulo e o tinha ressuscitado espalhou a notícia do que tinha acontecido. 18 E o povo foi encontrar-se com Jesus, pois ficou sabendo que ele tinha feito esse milagre. 19 Então os fariseus disseram uns aos outros:
— Não estamos conseguindo nada! Vejam! Todos estão indo com ele!
20 Entre o povo que tinha ido a Jerusalém para tomar parte na festa, estavam alguns não judeus. 21 Eles foram falar com Filipe, que era da cidade de Betsaida, na Galileia, e pediram:
— Senhor, queremos ver Jesus.
22 Filipe foi dizer isso a André, e os dois foram falar com Jesus. 23 Então ele respondeu:
— Chegou a hora de ser revelada a natureza divina do Filho do Homem. 24 Eu afirmo a vocês que isto é verdade: se um grão de trigo não for jogado na terra e não morrer, ele continuará a ser apenas um grão. Mas, se morrer, dará muito trigo. 25 Quem ama a sua vida não terá a vida verdadeira; mas quem não se apega à sua vida, neste mundo, ganhará para sempre a vida verdadeira. 26 Quem quiser me servir siga-me; e, onde eu estiver, ali também estará esse meu servo. E o meu Pai honrará todos os que me servem.
27 Jesus continuou:
— Agora estou sentindo uma grande aflição. O que é que vou dizer? Será que vou dizer: Pai, livra-me desta hora de sofrimento? Não! Pois foi para passar por esta hora que eu vim. 28 Pai, revela a tua presença gloriosa!
Então do céu veio uma voz, que dizia:
— Eu já a revelei e a revelarei de novo.
29 A multidão que estava ali ouviu a voz e dizia que era um trovão. Outros afirmavam que um anjo tinha falado com Jesus. 30 Mas ele disse:
— Não foi por minha causa que veio esta voz, mas por causa de vocês. 31 Chegou a hora de este mundo ser julgado, e aquele que manda nele será expulso. 32 E, quando eu for levantado da terra, atrairei todas as pessoas para mim.
33 Ele dizia isso para indicar de que maneira ia morrer.
34 A multidão perguntou:
— A nossa Lei diz que o Messias vai viver para sempre. Como é que o senhor diz que o Filho do Homem precisa ser levantado da terra? Quem é esse Filho do Homem?
35 Jesus respondeu:
— A luz estará com vocês ainda um pouco mais. Vivam a sua vida enquanto vocês têm esta luz, para que a escuridão não caia de repente sobre vocês. Quem anda na escuridão não sabe para onde vai. 36 Enquanto vocês têm a luz, creiam na luz para que possam viver na luz.
Depois que Jesus disse isso, foi embora e se escondeu do povo. 37 Eles tinham visto Jesus fazer todos esses milagres, mas não criam nele, 38 para que se cumprisse o que disse o profeta Isaías:
"Senhor, quem creu na nossa mensagem?
E quem viu que era o Senhor
que estava agindo?"
39 Não podiam crer porque, como disse Isaías:
40 "Deus cegou os olhos deles
e fechou a mente deles,
para que não vejam, e não entendam,
e não se voltem para ele,
e sejam curados por ele."
41 Isaías disse isso porque viu a revelação da natureza divina de Jesus e falou a respeito dele.
42 No entanto, muitos líderes judeus creram em Jesus, mas não falavam publicamente a favor dele para que os fariseus não os expulsassem da sinagoga. 43 Eles gostavam mais de ser elogiados pelas pessoas do que de ser elogiados por Deus.
44 Jesus disse bem alto:
— Quem crê em mim crê não somente em mim, mas também naquele que me enviou. 45 Quem me vê vê também aquele que me enviou. 46 Eu vim ao mundo como luz para que quem crê em mim não fique na escuridão. 47 Se alguém ouvir a minha mensagem e não a praticar, eu não o julgo. Pois eu vim para salvar o mundo e não para julgá-lo. 48 Quem me rejeita e não aceita a minha mensagem já tem quem vai julgá-lo. As palavras que eu tenho dito serão o juiz dessa pessoa no último dia.
49 — Eu não tenho falado em meu próprio nome, mas o Pai, que me enviou, é quem me ordena o que devo dizer e anunciar. 50 E eu sei que o seu mandamento dá a vida eterna. O que eu digo é justamente aquilo que o Pai me mandou dizer.
1 Sechs Däg vor rem Passafescht kummt Jesus nohch Betanien, wo Lazarus war, den wo Jesus uferweckt het vu d Dote.
2 Dert mache sie nem ä Ässä, un Marta dient nem; Lazarus aba war eina vu däne, de mit nem am Disch hocke.
3 Do nimmt Maria ä Pfund Salbel vu unvufälschta, koschtbara Narde un salbt d Feß vu Jesus un trocknet mit ihre Hoor sini Feß; des Hus aba wird voll vum Duft vum El.
4 Do sait eina vu sinne Jinger, Judas Iskariot, der nen dnoh vurote het:
5 Wurum isch des El nit fir draihundat Silbagrosche vukauft worde un di Arme ge?
6 Des het da(er) aba nit gsait, wel la nohch d Arme gfrogt hät, sundern na(er) war ä Deb, denn er het d Geldbiidel un nimmt a sich, was ge war.
7 Do sait Jesus: Loß sie in Friede! S soll gelte fir d Dag vu minem Begräbniss.
8 Di Arme hän ihr alliziit bi äich; mich aba hän ihr nit alliziit.
9 Do gregt ä großi Schar Lit vu d Jude mit, daß sa(er) dert war, un sie kumme nit ällei wägä Jesus, sundern um au Lazarus z säh, den na vu d Dote ufgweckt het.
10 Aba d Hohenpriester bschlosse, au Lazarus umzbringe;
11 denn sinetwägä gehn vieli Jude hi un glaube an Jesus.
12 Als am nägschte Dag de großi Schar Lit, de ufs Fescht kumme ware, ghärt het, daß Jesus nohch Jerusalem käm,
13 nähmä sie Palmzwiegle un gehn üsä nem entgegä un refe: Hosianna! Globt isch, der do kummt im Name vum Herr, dr Kenig vu Israel!
14 Jesus aba findet ä junge Esel un ritt druf, we gschriebe schtoht (Sacharja 9,9): "
15 Fircht di nit, dü Dochta Zion! Lueg, di Kenig kummt un rietet uf nem Esele."
16 Des vuschten sini Jinger zerscht nit; doch als Jesus vuherrlicht war, do hän sie dra denkt, daß des vu nem gschriebe schtoht un ma so mit nem doe het.
17 D Lit aba, de bi nem ware, als sa Lazarus üs sem Grabe reft un vu d Dote ufgweckt het, vuzehlte de Tat.
18 Drum gehn nem au d Lit entgegä, wel sie ghärt hän, er he des Zeiche doe.
19 D Pharisäer aba sage undaänanda: Ihr sähn, daß sa nigs üsrichte; lueg, alli Welt lauft däm nohch.
20 S ware aba ä baar Grieche unda däne, de rufkumme ware, um azbäte uf fem Fescht.
21 De kumme zue Philippus, der vu Betsaida üs Galiläa war, un bitte nen un sage: Herr, ma(mir) wen Jesus gerne säh.
22 Philippus kummt un sait s Andreas, un Philippus un Andreas sages Jesus witer.
23 Jesus aba git zantwort un sait ne: De Ziit isch kumme, daß dr Menschebue vuherrlicht wird.
24 Gwiß, gwiß, i(ich) sag äich: Wenn des Weizekorn nit in d Erde flegt un schtirbt, blibts ällei; wenn`s aba schtirbt, bringts viel Frucht.
25 Wer si Läbä leb(lieb) het, der wird's vuliere; un wer si Läbä uf der Welt haßt, der wird's gregä zum ewige Läbä.
26 Wer ma(mir) diene will, der folgt ma(mir) nohch; un wo i(ich) bi, do soll mi Diena au si. Un wer ma(mir) diene wird, den wird mi Vada (Babbe) ehre.
27 Etze isch mi Seele trurig. Un was soll i(ich) sage? Vada (Babbe), hilf ma(mir) üs der Schtund? Doch drum bi i(ich) in de Schtund kumme.
28 Vada (Babbe), vuherrlich di Name! Do kummt ä Schtimm vum Himmel: Ich ha nen vuherrlicht un will nen abamols vuherrliche.
29 Do sait des Volk, des däbischtoht un zuehert: S het dunnderet. Di andere sage: Ä Engel het mit nem gschwätzt.
30 Jesus git zantwort un sait: De Schtimm isch nit wägä ma(mir) gschähe, sundern wägä äich.
31 Etze goht des Gricht iba d Welt; etze wird dr Firscht vu d Welt usgschtoße wäre.
32 Un i(ich), wenn i(ich) hoch gmacht bi vum Bode, so will i(ich) alli zue ma ze.
33 Des het er aba gsait, um azdiite, was fir ä Dod er schterbe wird.
34 Do git nem des Volk zantwort: Mir hän üs sem Gsetz ghärt , daß dr Chrischtus in Ewigkeit bliebe dät; wieso saisch dü dann(dnoh): Dr Menschebue mueß hoch gmacht wäre? Wer isch dr Menschebue?
35 Do sait Jesus zue nene: S isch des Lecht noh ä kleini Ziit bi äich. Gehn (Schafe), solang ihr des Lecht hän, dmit äich d Nacht nit ibafalle doet. Wer in dr Nacht goht, der weiß nit, wo na higoht.
36 Glaubt ans Lecht, solang ihr's hän, dmit ihr Kinda vum Licht sin. Des sait Jesus un goht wäg un vuschteckt sich vor ne.
37 Un obwohl la(er) solchi Zeiche vor ihre Auge doe het, glaube sie doch nit a nen,
38 dmit erfillt wär dr Spruch vum Prophete Jesaja, der do gsait het (Jesaja 53,1): "Herr, wer glaubt unsam Predigen? Un wäm isch dr Arm vum Herrn zeigt worde (offenbart)?"
39 Drum kenne sie nit glaube, denn Jesaja het nomol gsait (Jesaja 6,9.10): "
40 Er het ihri Auge vublendet un ihr Herz vuschtockt, dmit sie nit etwa mit d Auge sähn un mit däm Herz vuschtehn un sich umkähre, un i(ich) ne hilf."
41 Des het Jesaja gsait, wel la(er) sini Herrlichkeit gsäh het un schwätzt vu nem.
42 Doch au vu d Obere glaube vieli a nen; aba wägä d Pharisäer sage sie`s nit, um nit üs dr Synagoge (Gotteshus) usgschtoße z wäre.
43 Denn sie hän lieba d Ehri bi d Mensche als Ehri bi Gott.
44 Jesus aba reft: Wer an mi glaubt, der glaubt nit an mich, sundern an den, der mi gschickt het.
45 Un wer mi sieht, der sieht den, der mi gschickt het.
46 Ich bi in d Welt kumme als ä Lecht, dmit, wer aa mich glaubt, nit im Dunkle blieb.
47 Un wer mi Wort härt un bwahrt sie nit, den wär i(ich) nit richte; denn i(ich) bi nit kumme, daß i(ich) d Welt richt, sundern daß i(ich) d Welt rett.
48 Wer mich vuachtet un nimmt mi Wort nit a, der het scho si Richta: Des Wort, des i(ich) gsait ha, des wird nen richte am Jingschte Dag.
49 Denn i(ich) ha nit üs ma(mir) selbscht gschwätzt, sundern d Vada (Babbe), der mi gschickt het, der het ma(mir) ä Gebot ge, was i(ich) doe un schwätze soll.
50 Un i(ich) weiß: si Gebot isch des ewige Läbä. Drum: was i(ich) sag, des sag i(ich) so, we`s ma(mir) dr Vada (Babbe) gsait het.