1 Homo, naskita de virino, Havas mallongan vivon kaj abundon da afliktoj.

2 Kiel floro li elkreskas kaj velkas; Li forkuras kiel ombro kaj ne restas.

3 Kaj kontraŭ tia Vi malfermas Viajn okulojn, Kaj min Vi vokas al juĝo kun Vi!

4 Ĉu povas purulo deveni de malpurulo? Neniu.

5 Se liaj tagoj estas difinitaj, la nombro de liaj monatoj estas ĉe Vi; Vi difinis lian limon, kiun li ne transpasos.

6 Deturnu do Vin de li, ke li estu trankvila, Ĝis venos lia tempo, kiun li sopiras kiel dungito.

7 Arbo havas esperon, se ĝi estas dehakita, ke ĝi denove ŝanĝiĝos, Kaj ĝi ne ĉesos kreskigi branĉojn.

8 Se ĝia radiko maljuniĝis en la tero, Kaj ĝia trunko mortas en polvo,

9 Tamen, eksentinte la odoron de akvo, ĝi denove verdiĝas, Kaj kreskas plue, kvazaŭ ĵus plantita.

10 Sed homo mortas kaj malaperas; Kiam la homo finiĝis, kie li estas?

11 Forfluas la akvo el lago, Kaj rivero elĉerpiĝas kaj elsekiĝas:

12 Tiel homo kuŝiĝas, kaj ne plu leviĝas; Tiel longe, kiel la ĉielo ekzistas, ili ne plu vekiĝos, Nek revigliĝos el sia dormado.

13 Ho, se Vi kaŝus min en Ŝeol, Se Vi kaŝus min ĝis la momento, kiam pasos Via kolero, Se Vi difinus por mi templimon kaj poste rememorus min!

14 Kiam homo mortas, ĉu li poste povas reviviĝi? Dum la tuta tempo de mia batalado mi atendus, Ĝi venos mia forŝanĝo.

15 Vi vokus, kaj mi respondus al Vi; Vi ekdezirus la faritaĵon de Viaj manoj.

16 Nun Vi kalkulas miajn paŝojn; Ne konservu mian pekon;

17 Sigelu en paketo miajn malbonagojn, Kaj kovru mian kulpon.

18 Sed monto, kiu falas, malaperas; Kaj roko forŝoviĝas de sia loko;

19 Ŝtonojn forlavas la akvo, Kaj ĝia disverŝiĝo fordronigas la polvon de la tero: Tiel Vi pereigas la esperon de homo.

20 Vi premas lin ĝis fino, kaj li foriras; Li ŝanĝas sian vizaĝon, kaj Vi forigas lin.

21 Se liaj infanoj estas honorataj, li tion ne scias; Se ili estas humiligataj, li tion ne rimarkas.

22 Nur lia propra korpo lin doloras, Nur pri sia propra animo li suferas.

1 "妇人所生的日子短少， 满有搅扰；

2 他生长如花， 又遭割下； 他飞去如影， 并不停留。

3 这样的人你还睁眼看他， 又把他带到你跟前受审吗？

4 谁能使洁净出于污秽呢？无人有此本事。

5 人的日子既然被限定， 他的月数亦在乎你， 你也定下他的界限， 使他不能越过。

6 就求你转眼不看他， 使他得歇息， 直等到他像雇工一样享受他的日子。

7 树木常有希望， 树木若被砍下， 也会再发芽， 嫩枝仍生长不息。

8 虽然树根衰老在地里， 树干也枯死在土中，

9 一有水气， 就会萌芽， 又生长枝条如新栽的树一样。

10 人死了， 就化为乌有； 人一气绝就不在了。

11 海洋中的水消失， 江河枯竭干涸，

12 人也是这样一躺下去， 就不再起来， 直到天都没有了还不醒过来， 也不能从睡眠中被唤醒。

13 但愿你把我藏在阴间， 把我隐藏， 直到你的怒气过去； 愿你为我定一个期限， 好记念我。

14 人若死了， 怎能再活呢？我要在我一切劳苦的日子等待， 等到我得释放的时候来到。

15 你一呼叫， 我就回答你， 你必渴慕你手所作的。

16 但现在你数点我的脚步， 必不再鉴察我的罪过，

17 我的过犯被你封在囊中， 我的罪孽你以灰泥遮盖了。

18 山崩下坠， 岩石挪开原处；

19 流水磨蚀石头， 水的泛溢冲去地上的尘土， 你也这样灭绝人的指望。

20 你永远胜过人， 人就去世， 你改变他的容貌， 把他遣走。

21 他的儿女得尊荣， 他并不晓得， 他们降为卑， 他也不觉得，

22 只觉自己身上的痛苦， 为自己悲哀。"