1 Sed nun ridas pri mi homoj pli junaj ol mi, Kies patrojn mi ne volus starigi kun la hundoj de miaj ŝafaroj;
2 Kies forto de la manoj estis senbezona por mi, Kaj kiuj ne povis atingi maljunecon;
3 Kiuj pro malriĉeco kaj malsato solece kuris En la dezerton mizeran kaj senvivan;
4 Kiuj elŝiras atriplon apud la arbetaĵoj, Kaj kies pano estas la radiko de genisto.
5 El meze de la homoj oni elpelas ilin; Oni krias sur ilin, kiel sur ŝteliston;
6 En terfendoj ĉe la valoj ili loĝas, En truoj de la tero kaj de rokoj;
7 Inter la arbetaĵoj ili krias, Sub la kardoj ili kolektiĝas;
8 Kiel infanoj de sentaŭguloj kaj sennomuloj, Ili estas elpelitaj el la lando.
9 Kaj nun mi fariĝis objekto de ilia mokokanto, Mi fariĝis por ili objekto de babilado.
10 Ili abomenas min, malproksimiĝas de mi, Ne timas kraĉi sur mian vizaĝon.
11 Li malligis mian ŝnuron kaj turmentas min, Kaj ili forĵetis antaŭ mi la bridon.
12 Dekstre buboj stariĝis, kaj puŝas miajn piedojn; Ili ebenigis kontraŭ mi siajn pereigajn vojojn;
13 Ili disfosis mian vojon, facile pereigas min, Ne bezonante helpanton;
14 Ili venas kiel tra larĝa breĉo, Ĵetas sin tumulte.
15 Teruroj turnis sin kontraŭ min, Forpelis mian majeston kiel vento; Kiel nubo foriris mia feliĉo.
16 Kaj nun elverŝiĝas mia animo; Kaptis min tagoj de mizero.
17 En la nokto miaj ostoj traboriĝas en mi, Kaj miaj mordetantoj ne dormas.
18 Kun granda malfacileco demetiĝas mia vesto; Premas min la rando de mia ĉemizo.
19 Oni komparas min kun koto; Mi similiĝis al polvo kaj cindro.
20 Mi krias al Vi, sed Vi ne respondas al mi; Mi staras, ke Vi atentu min.
21 Vi fariĝis kruelulo por mi; Per la forto de Via mano Vi montras al mi Vian malamon.
22 Vi levis min en la venton, Lasis min kaj neniigis min en la ventego.
23 Mi scias, ke Vi transdonos min al la morto, En la kunvenejon de ĉio vivanta.
24 Sed ĉu oni povas ne deziri eltiri manon, Kaj krii en sia malfeliĉo?
25 Ĉu mi ne ploris pri tiu, kiu havis malfeliĉan tempon? Ĉu mia animo ne afliktiĝis pri malriĉulo?
26 Mi atendis bonon, sed venis malbono; Mi esperis lumon, sed venis mallumo.
27 Miaj internaĵoj bolas kaj ne ĉesas; Atakis min tempo de mizero.
28 Mi estas nigra, sed ne de la suno; Mi leviĝas en la komunumo kaj krias.
29 Mi fariĝis frato al la ŝakaloj Kaj kamarado al la strutoj.
30 Mia haŭto nigriĝis sur mi, Kaj miaj ostoj sekiĝis de varmego.
31 Mia harpo fariĝis plendilo, Kaj mia fluto fariĝis voĉo de plorantoj.
1 "但现在年纪比我小的人都笑我； 我不容许他们的父亲与我羊群的犬只为伴。
2 他们的气力已经衰退了， 他们两手的力量对我有什么益处呢？
3 他们因穷乏与饥饿而消瘦， 在黑夜荒废与荒凉之地咀嚼旷野的干草；
4 他们在草丛中采摘咸草， 以罗腾树根作食物。
5 他们从人群中被赶出去， 人追喊他们如追喊贼一样，
6 以致他们住在惊吓谷之中， 在地洞和岩穴之间；
7 他们在草丛中间喊叫， 在杂草之下集合起来。
8 他们都是愚顽人、下流人的子孙， 被人鞭打逐出境外。
9 现在他们以我为歌曲， 我竟成了他们的笑柄。
10 他们厌恶我， 远远地离开我， 又不住吐唾沫在我脸上，
11 因为 神把我的弓弦松开， 叫我受苦， 他们就在我面前任意妄为。
12 一窝暴民在我右边兴起， 推开我的脚， 筑起灾难的路攻击我。
13 他们拆毁了我的路， 没有别人的帮助也能毁灭我；
14 他们闯进来如闯大破口， 在废墟之中辊过来，
15 惊骇临到我的身上， 驱逐我的尊严如风吹一般， 我的好景像云一样过去。
16 现在我的心伤恸有如倒了出来， 苦难的日子把我抓住。
17 夜间痛苦刺透我的骨头， 疼痛不止， 不住地咀嚼我。
18 我的衣服因 神的大力变了形， 他的大力如外衣的领口把我束紧。
19 神把我扔在泥中， 我就像尘土和炉灰一般。
20 神啊！ 我向你呼求， 你却不应允我， 我站起来， 你也不理我。
21 你变成待我残忍， 用你大能的手迫害我，
22 你把我提到风中， 使我被风刮去， 使我在暴风中消散。
23 我知道你必使我归回死地， 归到那为众生所定的阴宅。
24 然而人跌倒， 怎会不伸手？人遇灾祸， 怎会不呼救呢？
25 艰难过日的， 我不是为他哀哭； 贫穷的， 我不是为他忧愁吗？
26 我希望得福乐， 灾祸就来了； 我等候光明， 幽暗就到了。
27 我的心肠沸腾、不安， 痛苦的日子临到我。
28 我四处行走， 全身发黑， 并不是因为日晒； 我在会中站着呼求。
29 我与野狗为兄弟， 又与鸵鸟作同伴。
30 我的皮肤发黑脱落， 我的骨头因热发烧，
31 所以我的琴音变为哀音， 我的箫声变为哭声。"