1 Asafin virsi. Kuuntele, kansani, mitä opetan, tarkatkaa sanojani, te kaikki.
2 Minä aion esittää viisaiden mietteitä, tuon julki menneisyyden arvoituksia,
3 vanhoja asioita, joista olemme kuulleet, joista isämme ovat meille kertoneet.
4 Me emme salaa niitä lapsiltamme vaan kerromme tulevillekin polville Herran voimasta, Herran teoista, ihmeistä, joita hän on tehnyt.
5 Hän sääti Jaakobille säädöksensä, hän antoi Israelille lakinsa ja käski meidän isiämme opettamaan ne lapsilleen,
6 jotta tulevakin polvi ne tuntisi, jotta vastedes syntyvätkin ne oppisivat ja kertoisivat omille lapsilleen.
7 Jumalaan heidän tulee turvautua, muistaa, mitä hän on tehnyt, ja noudattaa hänen käskyjään,
8 jotta eivät olisi kuin isänsä, nuo tottelemattomat ja uppiniskaiset, jotka häilyivät sinne tänne eivätkä pysyneet uskollisina Jumalalle.
9 [Efraimilaiset, varustetut jousimiehet, kääntyivät pakoon taistelun päivänä.]
10 He eivät pitäneet Jumalan liittoa, eivät taipuneet elämään hänen lakinsa mukaan.
11 He unohtivat hänen tekonsa, ihmeet, joita olivat saaneet nähdä.
12 Egyptin maassa, Soanin tasangolla, hän antoi isiemme kokea ihmeen.
13 Hän jakoi kahtia meren ja vei heidät sen poikki, hän jähmetti vedet muuriksi.
14 Hän antoi pilven johdattaa heitä päivisin ja tulen loisteen öisin.
15 Hän halkaisi kallioita autiomaassa, ja he saivat vettä, kuin syvyyden vesiä.
16 Hän antoi purojen puhjeta kalliosta, antoi vesien virrata.
17 Mutta yhä he tekivät syntiä, autiomaassa he kapinoivat Korkeinta vastaan.
18 Ehdoin tahdoin he koettelivat Jumalaa vaatimalla mielensä mukaista ruokaa.
21 Herra kuuli sen ja kiivastui: tuli leimahti keskellä Jaakobin leiriä. Hänen vihansa iski Israelin kansaan,
22 koska kansa ei uskonut Jumalaan eikä luottanut hänen apuunsa.
23 Mutta sitten hän antoi pilville käskyn ja avasi taivaan ovet,
24 ja mannaa satoi heidän ruoakseen, hän antoi heille taivaan viljaa.
25 Ihmiset söivät enkelten leipää, saivat ruokaa runsain määrin.
26 Hän päästi taivaasta irti itätuulen ja nostatti voimallaan tuulen etelästä.
27 Hän antoi sataa lihaa kuin tomua, taivaan lintuja kuin merten hiekkaa.
28 Hän pudotti ne heidän leiriinsä, heidän asumustensa ympärille,
29 ja he ahmivat itsensä täyteen -- hän antoi heille sitä, mitä he halusivat.
30 Mutta heidän himonsa ei sittenkään laantunut. Sen tähden he, ruoka vielä suussaan,
31 saivat kokea Herran vihan. Hän surmasi heidän parhaat miehensä, löi maahan Israelin nuoret soturit.
32 Silti he yhäti tekivät syntiä, eivät he uskoneet hänen ihmeisiinsä.
33 Sen tähden heidän päivänsä päättyivät arvaamatta, heidän vuotensa haihtuivat kuin henkäys.
34 Nyt, kun hän surmasi heitä, he alkoivat kysyä hänen mieltään, he kääntyivät ja etsivät Jumalaa.
35 He muistivat, kuka on heidän kallionsa, muistivat, että Korkein on heidän lunastajansa.
36 Mutta heidän sanoissaan piili petos, valhe oli heidän kielellään.
37 He eivät olleet vilpittömiä häntä kohtaan, eivät pysyneet uskollisina hänen liitossaan.
38 Mutta Jumala on laupias, ei hän tuhoa syntistä, vaan armahtaa. Kerta kerran jälkeen hän hillitsi vihansa eikä antanut kiivaudelleen valtaa.
39 Hän muisti, että he olivat vain ihmisiä, vain tuulen henkäys, joka häipyy eikä palaa.
40 Miten usein he autiomaassa nousivatkaan kapinaan, murehduttivat häntä erämaassa!
41 Yhä uudelleen he uhmasivat Israelin Pyhää, koettelivat Jumalan kärsivällisyyttä.
42 He eivät muistaneet hänen väkevää kättään, eivät päivää, jona hän vapautti heidät
43 ja teki tunnustekonsa Egyptissä, ihmeensä Soanin tasangolla.
44 Hän muutti vereksi Niilin ja kaikki sen kanavat, niin ettei niistä voinut juoda.
45 Hän lähetti paarmat puremaan egyptiläisiä, sammakot turmelemaan heiltä kaiken.
46 Hän antoi heidän satonsa heinäsirkoille, heidän työnsä hedelmät sirkkojen toukille.
47 Hän tuhosi rakeilla heidän viinitarhansa, rankkasateella heidän viikunapuunsa,
48 hän antoi tautien ahdistaa heidän karjaansa, ruton iskeä heidän laumoihinsa.
49 Hän päästi valloilleen vihansa hehkun, vimmansa, raivonsa ja kiivautensa, surmanenkeleiden suuren joukon.
50 Hän antoi vihansa purkautua, hän ei säästänyt heitä kuolemalta vaan jätti heidät ruton armoille.
51 Hän surmasi kaikki esikoiset Egyptistä, ensimmäisinä syntyneet Haamin majoista.
52 Mutta oman kansansa hän vei vapauteen. Autiomaassa hän kaitsi omiaan kuin paimen lampaita.
53 Hänen johdossaan he olivat turvassa, ei heidän tarvinnut pelätä mitään, mutta vihollisten joukon peitti meri.
54 Hän toi heidät pyhälle asuinsijalleen, vuorelle, jonka hän oli ottanut omakseen.
55 Hän karkotti vieraat kansat heidän tieltään ja jakoi heille arvalla perintömaat, antoi Israelin heimoille asumukset.
56 Mutta he kapinoivat Jumalaa vastaan, he koettelivat häntä, Korkeinta! He eivät noudattaneet hänen säädöksiään
57 vaan kääntyivät omille teilleen ja olivat uskottomia kuten isänsä, kelvottomia kuin löystynyt jousi.
58 He vihastuttivat hänet uhraamalla kukkuloilla, loukkasivat häntä jumaliensa kuvilla.
59 Jumala näki sen, ja hänen vihansa syttyi, hän hylkäsi Israelin kokonaan.
60 Hän hylkäsi asumuksensa, Silon pyhäkön, teltan, jonka oli asettanut ihmisten keskelle.
61 Hän antoi voimansa tunnuksen joutua saaliiksi, jätti pyhän arkkunsa vihollisen käsiin,
62 ja kansansa hän antoi miekan armoille, niin hän omiinsa vihastui.
63 Tuli nielaisi nuoret miehet, enää ei laulettu morsiamille,
64 papit kaatuivat vihollisen miekkaan, lesket eivät saaneet viettää valittajaisia.
65 Mutta Herra havahtui, niin kuin nukkuja havahtuu, niin kuin soturi herää viinin huuruista.
66 Hän ajoi kansansa viholliset pakosalle, tuotti heille ikuisen häpeän.
67 Herra hylkäsi Joosefin sukukunnan -- Efraimin heimoa hän ei valinnut,
68 vaan hän valitsi Juudan heimon ja Siionin, rakkaan vuorensa.
69 Sille hän rakensi pyhäkkönsä, korkean kuin taivaat, vankan kuin maa, jonka hän on perustanut ikiajoiksi.
70 Hän valitsi Daavidin, palvelijansa, otti hänet lammaslaitumilta,
71 toi lampaiden ja karitsojen keskeltä kaitsemaan omaa kansaansa Jaakobia, hallitsemaan omaa maataan Israelia.
72 Ja Daavid kaitsi sitä vilpittömin sydämin, johdatti sitä taitavin käsin.
1 (77:1) Учение Асафа. Внимай, народ мой, закону моему, приклоните ухо ваше к словам уст моих.
2 (77:2) Открою уста мои в притче и произнесу гадания из древности.
3 (77:3) Что слышали мы и узнали, и отцы наши рассказали нам,
4 (77:4) не скроем от детей их, возвещая роду грядущему славу Господа, и силу Его, и чудеса Его, которые Он сотворил.
5 (77:5) Он постановил устав в Иакове и положил закон в Израиле, который заповедал отцам нашим возвещать детям их,
6 (77:6) чтобы знал грядущий род, дети, которые родятся, и чтобы они в свое время возвещали своим детям, –
7 (77:7) возлагать надежду свою на Бога и не забывать дел Божиих, и хранить заповеди Его,
8 (77:8) и не быть подобными отцам их, роду упорному и мятежному, неустроенному сердцем и неверному Богу духом своим.
9 (77:9) Сыны Ефремовы, вооруженные, стреляющие из луков, обратились назад в день брани:
10 (77:10) они не сохранили завета Божия и отреклись ходить в законе Его;
11 (77:11) забыли дела Его и чудеса, которые Он явил им.
12 (77:12) Он пред глазами отцов их сотворил чудеса в земле Египетской, на поле Цоан:
13 (77:13) разделил море, и провел их чрез него, и поставил воды стеною;
14 (77:14) и днем вел их облаком, а во всю ночь светом огня;
15 (77:15) рассек камень в пустыне и напоил их, как из великой бездны;
16 (77:16) из скалы извел потоки, и воды потекли, как реки.
17 (77:17) Но они продолжали грешить пред Ним и раздражать Всевышнего в пустыне:
18 (77:18) искушали Бога в сердце своем, требуя пищи по душе своей,
19 (77:19) и говорили против Бога и сказали: "может ли Бог приготовить трапезу в пустыне?"
20 (77:20) Вот, Он ударил в камень, и потекли воды, и полились ручьи. "Может ли Он дать и хлеб, может ли приготовлять мясо народу Своему?"
21 (77:21) Господь услышал и воспламенился гневом, и огонь возгорелся на Иакова, и гнев подвигнулся на Израиля
22 (77:22) за то, что не веровали в Бога и не уповали на спасение Его.
23 (77:23) Он повелел облакам свыше и отверз двери неба,
24 (77:24) и одождил на них манну в пищу, и хлеб небесный дал им.
25 (77:25) Хлеб ангельский ел человек; послал Он им пищу до сытости.
26 (77:26) Он возбудил на небе восточный ветер и навел южный силою Своею
27 (77:27) и, как пыль, одождил на них мясо и, как песок морской, птиц пернатых:
28 (77:28) поверг их среди стана их, около жилищ их, –
29 (77:29) и они ели и пресытились; и желаемое ими дал им.
30 (77:30) Но еще не прошла прихоть их, еще пища была в устах их,
31 (77:31) гнев Божий пришел на них, убил тучных их и юношей Израилевых низложил.
32 (77:32) При всем этом они продолжали грешить и не верили чудесам Его.
33 (77:33) И погубил дни их в суете и лета их в смятении.
34 (77:34) Когда Он убивал их, они искали Его и обращались, и с раннего утра прибегали к Богу,
35 (77:35) и вспоминали, что Бог – их прибежище, и Бог Всевышний – Избавитель их,
36 (77:36) и льстили Ему устами своими и языком своим лгали пред Ним;
37 (77:37) сердце же их было неправо пред Ним, и они не были верны завету Его.
38 (77:38) Но Он, Милостивый, прощал грех и не истреблял их, многократно отвращал гнев Свой и не возбуждал всей ярости Своей:
39 (77:39) Он помнил, что они плоть, дыхание, которое уходит и не возвращается.
40 (77:40) Сколько раз они раздражали Его в пустыне и прогневляли Его в [стране] необитаемой!
41 (77:41) и снова искушали Бога и оскорбляли Святаго Израилева,
42 (77:42) не помнили руки Его, дня, когда Он избавил их от угнетения,
43 (77:43) когда сотворил в Египте знамения Свои и чудеса Свои на поле Цоан;
44 (77:44) и превратил реки их и потоки их в кровь, чтобы они не могли пить;
45 (77:45) послал на них насекомых, чтобы жалили их, и жаб, чтобы губили их;
46 (77:46) земные произрастения их отдал гусенице и труд их – саранче;
47 (77:47) виноград их побил градом и сикоморы их – льдом;
48 (77:48) скот их предал граду и стада их – молниям;
49 (77:49) послал на них пламень гнева Своего, и негодование, и ярость и бедствие, посольство злых ангелов;
50 (77:50) уравнял стезю гневу Своему, не охранял души их от смерти, и скот их предал моровой язве;
51 (77:51) поразил всякого первенца в Египте, начатки сил в шатрах Хамовых;
52 (77:52) и повел народ Свой, как овец, и вел их, как стадо, пустынею;
53 (77:53) вел их безопасно, и они не страшились, а врагов их покрыло море;
54 (77:54) и привел их в область святую Свою, на гору сию, которую стяжала десница Его;
55 (77:55) прогнал от лица их народы и землю их разделил в наследие им, и колена Израилевы поселил в шатрах их.
56 (77:56) Но они еще искушали и огорчали Бога Всевышнего, и уставов Его не сохраняли;
57 (77:57) отступали и изменяли, как отцы их, обращались назад, как неверный лук;
58 (77:58) огорчали Его высотами своими и истуканами своими возбуждали ревность Его.
59 (77:59) Услышал Бог и воспламенился гневом и сильно вознегодовал на Израиля;
60 (77:60) отринул жилище в Силоме, скинию, в которой обитал Он между человеками;
61 (77:61) и отдал в плен крепость Свою и славу Свою в руки врага,
62 (77:62) и предал мечу народ Свой и прогневался на наследие Свое.
63 (77:63) Юношей его поедал огонь, и девицам его не пели брачных песен;
64 (77:64) священники его падали от меча, и вдовы его не плакали.
65 (77:65) Но, как бы от сна, воспрянул Господь, как бы исполин, побежденный вином,
66 (77:66) и поразил врагов его в тыл, вечному сраму предал их;
67 (77:67) и отверг шатер Иосифов и колена Ефремова не избрал,
68 (77:68) а избрал колено Иудино, гору Сион, которую возлюбил.
69 (77:69) И устроил, как небо, святилище Свое и, как землю, утвердил его навек,
70 (77:70) и избрал Давида, раба Своего, и взял его от дворов овчих
71 (77:71) и от доящих привел его пасти народ Свой, Иакова, и наследие Свое, Израиля.
72 (77:72) И он пас их в чистоте сердца своего и руками мудрыми водил их.