1 Silvret har ju sin gruva, sin fyndort har guldet, som man renar;

2 järn hämtas upp ur jorden, och stenar smältas till koppar.

3 Man sätter då gränser för mörkret, och rannsakar ned till yttersta djupet,

4 Där spränger man schakt långt under markens bebyggare, där färdas man förgäten djupt under vandrarens fot, där hänger man svävande, fjärran ifrån människor.

5 Ovan ur jorden uppväxer bröd, men därnere omvälves den såsom av eld.

6 Där, bland dess stenar, har safiren sitt fäste, guldmalm hämtar man ock där.

7 Stigen ditned är ej känd av örnen, och falkens öga har ej utspanat den;

8 den har ej blivit trampad av stolta vilddjur, intet lejon har gått därfram.

9 Ja, där bär man hand på hårda stenen; bergen omvälvas ända ifrån rötterna.

10 In i klipporna bryter man sig gångar, där ögat får se allt vad härligt är.

11 Vattenådror täppas till och hindras att gråta. Så dragas dolda skatter fram i ljuset.

12 Men visheten, var finnes hon, och var har förståndet sin boning?

13 Priset för henne känner ingen människa; hon står ej att finna i de levandes land.

14 Djupet säger: »Hon är icke här», och havet säger: »Hos mig är hon icke.»

15 Hon köper icke för ädlaste metall, med silver gäldas ej hennes värde.

16 Hon väges icke upp med guld från Ofir, ej med dyrbar onyx och safir.

17 Guld och glas kunna ej liknas vid henne; hon får ej i byte mot gyllene klenoder.

18 Koraller och kristall må icke ens nämnas; svårare är förvärva vishet än pärlor.

19 Etiopisk topas kan ej liknas vid henne; hon väges icke upp med renaste guld.

20 Ja, visheten, varifrån kommer väl hon, och var har förståndet sin boning?

21 Förborgad är hon för alla levandes ögon, för himmelens fåglar är hon fördold;

22 avgrunden och döden giva till känna; »Blott hörsägner om henne förnummo våra öron.»

23 Gud, han är den som känner vägen till henne, han är den som vet var hon har sin boning.

24 Ty han förmår skåda till jordens ändar, allt vad som finnes under himmelen ser han.

25 När han mätte ut åt vinden dess styrka och avvägde vattnen efter mått,

26 när han stadgade en lag för regnet och en väg för tordönets stråle,

27 då såg han och uppenbarade henne, då lät han henne stå fram, då utforskade han henne.

28 Och till människorna sade han så: »Se Herrens fruktan, det är vishet, och att fly det onda är förstånd.»

1 Want vir die silwer is daar 'n plek waar dit uitkom, en 'n plek vir die goud wat hulle uitwas.

2 Yster word uit die grond gehaal, en koper word uit klip gegiet.

3 'n Einde maak die mens aan die duisternis, en tot die uiterste grens deursoek hy die klip van donkerheid en doodskaduwee.

4 Hy breek 'n mynskag, w,g van hom wat bo woon; hulle wat vergeet is deur die voet daarbo, hulle hang ver van mense af, hulle swaai heen en weer.

5 Die aarde -- daar kom brood uit voort, maar daaronder word dit omgewoel soos deur vuur.

6 Die klippe daarvan is die plek van saffiere, en dit bevat stoffies van goud.

7 'n Pad wat die roofvoël nie ken nie, en die oog van die valk het dit nie gespeur nie;

8 waar die trotse roofdiere nie op trap nie, waar die leeu nie oor stap nie.

9 Hy slaan sy hand aan die klipharde rots, hy woel die berge van die wortel af om.

10 In die rotse breek hy gange uit, en sy oog sien allerhande kosbare dinge.

11 Hy stop waterare toe, dat hulle nie drup nie; en wat verborge was, bring hy aan die lig.

12 Maar die wysheid -- waar word dit gevind? En waar is die plek van verstand?

13 Die mens ken nie die waarde daarvan nie, en dit word in die land van die lewende nie gevind nie.

14 Die wêreldvloed sê: In my is dit nie; en die see sê: By my is dit nie.

15 Fyn goud kan daarvoor nie gegee word nie, en geen silwer as koopprys daarvan afgeweeg word nie.

16 Die goud van Ofir weeg daar nie teen op nie, ook nie die kosbare onikssteen en saffier nie.

17 Goud en glas kan daarmee nie vergelyk word nie, en vir goue voorwerpe ruil 'n mens dit nie.

18 Korale en kristal kan nie genoem word nie, en die besit van wysheid is meer werd as korale.

19 Die topaas van Kus kan daarmee nie vergelyk word nie, suiwer goud word daarteen nie opgeweeg nie.

20 Die wysheid dan -- waar kom dit vandaan? En waar is die plek van die verstand?

21 Ja, dit is verborge vir die oë van alles wat leef, en weggesteek vir die voëls van die hemel.

22 Die plek van vertering en die dood sê: Met ons ore het ons die gerug daarvan gehoor.

23 God weet die weg daarheen, en Hy ken die woonplek daarvan.

24 Want Hy sien tot by die eindes van die aarde; alles wat onder die hemel is, aanskou Hy.

25 Toe Hy vir die wind die gewig bepaal en die waters met die maat afgemeet het,

26 toe Hy vir die reën 'n wet gestel het en 'n weg vir die onweerstraal,

27 toe het Hy die wysheid gesien en dit verkondig; Hy het dit opgestel en dit ook deurvors.

28 Maar aan die mens het Hy gesê: Kyk, die vrees van die HERE is wysheid; en om van die kwaad af te wyk, is verstand.