1 Ouvi-me, vós que seguis a justiça, e que buscais o Senhor! Olhai a rocha de que fostes talhados, a pedreira de onde vos tiraram:

2 considerai Abraão, vosso pai, e Sara, que vos pôs no mundo. Ele estava só, quando o chamei, mas eu o abençoei e o multipliquei,

3 porque o Senhor vai ter piedade de Sião, e reparar todas as suas ruínas. Do deserto em que ela se tornou ele fará um Éden, e da sua estepe um jardim do Senhor. Aí encontrar-se-ão o prazer e a alegria, os cânticos de louvor e as melodias da música.

4 Povos, escutai bem! Nações, prestai-me atenção! Pois é de mim que emanará a doutrina e a verdadeira religião que será a luz dos povos.

5 De repente minha justiça chegará, minha salvação vai aparecer, {meu braço fará justiça aos povos}, as ilhas em mim terão esperança e contarão com meu braço.

6 Levantai os olhos para o céu, volvei vosso olhar à terra: os céus vão desvanecer-se como fumaça, como um vestido em farrapos ficará a terra, e seus habitantes morrerão como moscas. Mas minha salvação subsistirá sempre, e minha vitória não terá fim.

7 Ouvi-me, vós que conheceis a justiça, povo meu, em cujo coração está a minha doutrina: não temais os insultos dos homens, não vos deixeis abater pelos seus ultrajes,

8 porque a traça os comerá como uma vestimenta, e os vermes das traças os roerão como lã. Mas minha vitória subsistirá sempre e meu triunfo persistirá de geração em geração.

9 Desperta, braço do Senhor, desperta, recobra teu vigor! Levanta-te como nos dias do passado, como nos tempos de outrora. Não foste tu que esmagaste Raab e fendeste de alto a baixo o Dragão?

10 Não foste tu que secaste o mar e estancaste as águas do grande abismo? Tu que abriste no fundo do mar um caminho, para por aí passarem os resgatados?

11 Por aí voltarão aqueles que o Senhor tiver libertado. Chegarão a Sião com cânticos de triunfo, uma eterna alegria cingir-lhes-á a cabeça; o júbilo e a alegria os invadirão, a tristeza e os lamentos fugirão.

12 Sou eu, sou eu quem vos consola! Como podes temer um mortal, um filho do homem, que acabará como a erva?

13 Como esquecer o Senhor, teu criador, que estendeu os céus e fundou a terra, para não cessares de tremer todo o tempo diante da cólera do opressor que procura fazer-te perecer? Mas de que vale a cólera do opressor?

14 Em breve o prisioneiro vai ser solto, não perecerá no cárcere, e o pão não lhe faltará.

15 Eu sou o Senhor teu Deus, que revolvo o mar e faço rugir as ondas; eu me chamo o Senhor dos exércitos.

16 Na tua boca coloquei minhas palavras, com a sombra de minha mão eu te cobri, para estender os céus e fundar a terra, e dizer a Sião: Tu és meu povo.

17 Desperta! Desperta! Levanta-te, Jerusalém, tu que bebeste da mão do Senhor a taça de sua cólera, que esgotaste até os resíduos o cálice que dá vertigem.

18 {De todos os filhos que ela pôs no mundo, nenhum a orientou; entre os filhos que ela criou, nenhum a segurou pela mão.}

19 Esses dois males te sobrevieram, - quem te lastimaria? Saque e ruína, fome e espada - quem te consolaria?

20 Teus filhos jazem desfalecidos {pelos cantos da rua}, como um antílope apanhado no laço, tontos com a cólera do Senhor e com as ameaças de teu Deus.

21 Ouve então isto, infeliz, tu que estás embriagada, mas não pelo vinho.

22 Eis o que diz o Senhor teu Deus que toma a defesa de seu povo: Vou retirar de tua mão a taça que dá a vertigem, não mais terás para beber o cálice de minha cólera,

23 e eu vou pô-lo na mão dos tiranos, na mão de teus opressores que te diziam: Curva-te para passarmos, quando apresentavas teu dorso como o chão que se calca, como uma rua para os viandantes.

1 Audite me, qui sequimini iustitiam,qui quaeritis Dominum;attendite ad petram, unde excisi estis,et ad cavernam laci, de qua praecisi estis.

2 Attendite ad Abraham patrem vestrumet ad Saram, quae peperit vos;quia unum vocavi eumet benedixi ei et multiplicavi eum.

3 Consolatur enim Dominus Sion,consolatur omnes ruinas eius;et ponit desertum eius quasi Edenet solitudinem eius quasi hortum Domini.Gaudium et laetitia invenietur in ea,gratiarum actio et vox laudis.

4 Attendite ad me, popule meus;et nationes, me audite,quia lex a me exiet,et iudicium meum in lucem populorum statuam.

5 Prope est iustitia mea,egressa est salus mea,et brachia mea populos iudicabunt;in me insulae sperabuntet ad brachium meum attendent.

6 Levate in caelum oculos vestroset inspicite in terram deorsum,quia caeli sicut fumus liquescent,et terra sicut vestimentum atteretur,et habitatores eius sicut haec interibunt.Salus autem mea in sempiternum erit,et iustitia mea non deficiet.

7 Audite me, qui scitis iustitiam,popule, in cuius corde est lex mea:nolite timere opprobrium hominumet blasphemias eorum ne metuatis.

8 Sicut enim vestimentum sic comedet eos vermis,et sicut lanam sic devorabit eos tinea;iustitia autem mea in sempiternum erit,et salus mea in generationes generationum.

9 Consurge, consurge, induere fortitudinem,brachium Domini;consurge sicut in diebus antiquis,in generationibus saeculorum.Numquid non tu percussisti Rahab,vulnerasti draconem?

10 Numquid non tu siccasti mare,aquam abyssi vehementis,qui posuisti profundum maris viam,ut transirent liberati?

11 Et redempti a Domino revertenturet venient in Sion laudantes;et laetitia sempiterna super capita eorum,gaudium et laetitiam obtinebunt;fugiet dolor et gemitus.

12 Ego, ego ipse consolator vester.Quis tu, ut timeas ab homine mortaliet a filio hominis, qui quasi fenum ita arescet?

13 Et oblitus es Domini factoris tui,qui tetendit caelos et fundavit terram;et formidasti iugiter tota diea facie furoris eius, qui te tribulabat,cum parabat ad perdendum.Ubi nunc est furor tribulantis?

14 Cito captivus liberabituret non morietur in fovea,nec deficiet panis eius.

15 Ego enim sum Dominus Deus tuus,qui conturbo mare,et intumescunt fluctus eius;Dominus exercituum nomen eius.

16 Posui verba mea in ore tuoet in umbra manus meae protexi te,cum extendebam caelos et fundabam terramet dicebam ad Sion: "Populus meus es tu ".

17 Elevare, elevare, consurge, Ierusalem,quae bibisti de manu Domini calicem irae eius;poculum soporis bibisti,epotasti.

18 Non est qui sustentet eamex omnibus filiis, quos genuit;et non est qui apprehendat manum eiusex omnibus filiis, quos enutrivit.

19 Duo sunt quae occurrerunt tibi;quis contristabitur super te?Vastitas et contritio et fames et gladius;quis consolabitur te?

20 Filii tui defecerunt,iacent in capite omnium viarumsicut oryx illaqueatus,pleni indignatione Domini,increpatione Dei tui.

21 Idcirco audi hoc, pauperculaet ebria, sed non a vino.

22 Haec dicit dominator tuus,Dominus et Deus tuus, qui contendit pro populo suo: Ecce tuli de manu tua calicem soporis,poculum indignationis meae;non adicies, ut bibas illum ultra.

23 Et ponam illum in manu eorum, qui te humiliaveruntet dixerunt tibi: "Incurvare, ut transeamus";et ponebas ut terram dorsum tuumet quasi viam transeuntibus ".