O profeta Micaías avisa Acabe

1 Quando Josafá ficou muito rico e famoso, ele se tornou aliado do rei Acabe, de Israel, por laços de casamento . 2 Depois de alguns anos, ele foi até a cidade de Samaria visitar Acabe. Em honra de Josafá e dos que haviam ido com ele, o rei Acabe deu um banquete, para o qual mandou matar muitos touros e muitas ovelhas. E procurou convencer Josafá a ir com ele atacar a cidade de Ramote-Gileade. 3 Ele perguntou a Josafá:

— Você vai comigo atacar Ramote?

Josafá respondeu:

— Quando você estiver pronto para a batalha, eu também estarei; e assim também os meus soldados. Iremos lutar junto com você. 4 Mas primeiro vamos consultar a Deus, o Senhor.

5 Aí Acabe mandou chamar os profetas, que eram quatrocentos, e perguntou:

— Devemos atacar a cidade de Ramote ou não?

Eles responderam:

— Ataque, pois o Senhor Deus lhe dará a vitória.

6 Mas Josafá perguntou:

— Não existe aqui mais nenhum profeta para nós consultarmos o Senhor por meio dele?

7 Acabe respondeu:

— Existe outro, que se chama Micaías, filho de Inla. Mas eu tenho ódio dele porque nunca profetiza para mim o que é bom, mas só o que é ruim.

— Não fale desse jeito! — disse Josafá.

8 Então Acabe chamou um oficial e mandou que ele fosse imediatamente buscar Micaías.

9 Os dois reis, usando as suas roupas reais, estavam sentados nos seus tronos, numa praça que ficava perto do portão de entrada de Samaria; e todos os profetas estavam profetizando em frente deles. 10 Um dos profetas, chamado Zedequias, filho de Quenaana, fez uns chifres de ferro e disse a Acabe:

— O que o Senhor Deus está dizendo é isto: "Com estes chifres o senhor lutará contra os sírios e os derrotará completamente."

11 E todos os outros profetas profetizaram a mesma coisa. Eles diziam:

— Marche contra a cidade de Ramote, que o senhor, ó rei, vencerá. O Senhor Deus lhe dará a vitória.

12 Enquanto isso, o oficial que tinha ido buscar Micaías disse a ele:

— Todos os outros profetas profetizaram que o rei terá sucesso. É melhor que você faça o mesmo.

13 Porém Micaías respondeu:

— Juro pelo Senhor, o Deus vivo, que eu falarei o que o meu Deus mandar!

14 Quando Micaías chegou ao lugar onde estava o rei Acabe, este perguntou:

— Micaías, o rei Josafá e eu devemos atacar a cidade de Ramote ou não?

Micaías respondeu:

— Ataquem, pois vencerão. Deus lhes dará a vitória…

15 Mas Acabe disse:

— Quando você falar comigo em nome do Senhor Deus, diga a verdade! Quantas vezes preciso dizer isso?

16 Micaías respondeu:

— Vejo o exército de Israel espalhado pelos morros como ovelhas sem pastor. E o Senhor Deus diz: "Estes homens não têm chefe; que eles voltem para casa em paz."

17 Então Acabe disse a Josafá:

— Eu não disse que para mim ele nunca profetiza coisas boas? Ele sempre diz alguma coisa ruim!

18 Micaías continuou:

— Agora escutem o que o Senhor Deus está dizendo! Eu vi o Senhor sentado no seu trono no céu, com todos os anjos à sua direita e à sua esquerda. 19 Ele perguntou: "Quem enganará Acabe para que ele vá a Ramote e seja morto lá?" Alguns anjos disseram uma coisa, e outros disseram outra, 20 até que um espírito chegou perto do Senhor Deus e disse: "Eu enganarei Acabe." O Senhor perguntou: "Como?" 21 E o espírito respondeu: "Eu irei e farei com que todos os profetas de Acabe digam mentiras." Então o Senhor ordenou: "Vá e engane Acabe. Você conseguirá."

22 E Micaías terminou, dizendo a Acabe:

— O senhor está vendo agora que o Senhor Deus fez com que todos estes seus profetas mentissem. Mas ele resolveu que vai acontecer uma desgraça com o senhor, ó rei.

23 Então o profeta Zedequias chegou perto de Micaías, deu um tapa na cara dele e perguntou:

— Quando foi que o Espírito do Senhor saiu de mim e falou com você?

24 — Você descobrirá isso quando entrar em algum quarto dos fundos, tentando se esconder! — respondeu Micaías.

25 Aí o rei Acabe deu a seguinte ordem a um dos seus oficiais:

— Prenda Micaías e o leve a Amom, o governador da cidade, e ao príncipe Joás. 26 Diga a eles que o joguem na cadeia e o ponham a pão e água até que eu volte são e salvo.

27 Micaías exclamou:

— Se o senhor, ó rei, voltar em paz, então, de fato, o Senhor Deus não falou por meio de mim!

E disse também:

— Todos aqui deem atenção àquilo que eu profetizei!

A morte de Acabe

28 Assim o rei Acabe, de Israel, e o rei Josafá, de Judá, foram atacar a cidade de Ramote-Gileade. 29 Acabe disse a Josafá:

— Quando formos entrar na batalha, eu vou me disfarçar, mas você use as suas roupas de rei.

O rei de Israel se disfarçou, e eles entraram na batalha.

30 O rei da Síria havia mandado que os capitães dos seus carros de guerra não atacassem ninguém, a não ser o rei de Israel. 31 Por isso, quando viram o rei Josafá, pensaram que ele era o rei de Israel e foram atacá-lo. Mas Josafá gritou, e o Senhor Deus o socorreu, fazendo com que os sírios se desviassem dele. 32 Quando eles viram que aquele não era o rei de Israel, pararam de atacá-lo. 33 No entanto, um soldado sírio atirou uma flecha que, por acaso, atingiu o rei Acabe entre as juntas da sua armadura. Então ele gritou para o condutor do seu carro:

— Fui ferido! Dê a volta e me leve para fora da batalha!

34 Enquanto a batalha ficava cada vez mais forte, o rei Acabe segurou-se de pé no seu carro de guerra, de frente para os sírios, até a tarde; ao pôr do sol, ele morreu.

1 וַיְהִי לִֽיהוֹשָׁפָט עֹשֶׁר וְכָבוֹד לָרֹב וַיִּתְחַתֵּן לְאַחְאָֽב ׃

2 וַיֵּרֶד לְקֵץ שָׁנִים אֶל ־ אַחְאָבלְשֹׁמְרוֹןוַיִּֽזְבַּֽח ־ לוֹאַחְאָבצֹאןוּבָקָרלָרֹבוְלָעָםאֲשֶׁרעִמּוֹוַיְסִיתֵהוּלַעֲלוֹתאֶל ־ רָמוֹתגִּלְעָֽד ׃

3 וַיֹּאמֶר אַחְאָב מֶֽלֶךְ ־ יִשְׂרָאֵלאֶל ־ יְהֽוֹשָׁפָטמֶלֶךְיְהוּדָההֲתֵלֵךְעִמִּירָמֹתגִּלְעָדוַיֹּאמֶרלוֹכָּמוֹנִיכָמוֹךָוּכְעַמְּךָעַמִּיוְעִמְּךָבַּמִּלְחָמָֽה ׃

4 וַיֹּאמֶר יְהוֹשָׁפָט אֶל ־ מֶלֶךְיִשְׂרָאֵלדְּרָשׁ ־ נָאכַיּוֹםאֶת ־ דְּבַריְהוָֽה ׃

5 וַיִּקְבֹּץ מֶֽלֶךְ ־ יִשְׂרָאֵלאֶֽת ־ הַנְּבִאִיםאַרְבַּעמֵאוֹתאִישׁוַיֹּאמֶראֲלֵהֶםהֲנֵלֵךְאֶל ־ רָמֹתגִּלְעָדלַמִּלְחָמָהאִם ־ אֶחְדָּלוַיֹּאמְרוּעֲלֵהוְיִתֵּןהָאֱלֹהִיםבְּיַדהַמֶּֽלֶךְ ׃

6 וַיֹּאמֶר יְהוֹשָׁפָט הַאֵין פֹּה נָבִיא לַיהוָה עוֹד וְנִדְרְשָׁה מֵאֹתֽוֹ ׃

7 וַיֹּאמֶר מֶֽלֶךְ ־ יִשְׂרָאֵל ׀ אֶֽל ־ יְהוֹשָׁפָטעוֹדאִישׁ ־ אֶחָדלִדְרוֹשׁאֶת ־ יְהוָהמֵֽאֹתוֹוַאֲנִישְׂנֵאתִיהוּכִּֽי ־ אֵינֶנּוּמִתְנַבֵּאעָלַילְטוֹבָהכִּיכָל ־ יָמָיולְרָעָההוּאמִיכָיְהוּבֶן ־ יִמְלָאוַיֹּאמֶריְהוֹשָׁפָטאַל ־ יֹאמַרהַמֶּלֶךְכֵּֽן ׃

8 וַיִּקְרָא מֶלֶךְ יִשְׂרָאֵל אֶל ־ סָרִיסאֶחָדוַיֹּאמֶרמַהֵרמיכהובֶן ־ יִמְלָֽא ׃

9 וּמֶלֶךְ יִשְׂרָאֵל וִֽיהוֹשָׁפָט מֶֽלֶךְ ־ יְהוּדָהיוֹשְׁבִיםאִישׁעַל ־ כִּסְאוֹמְלֻבָּשִׁיםבְּגָדִיםוְיֹשְׁבִיםבְּגֹרֶןפֶּתַחשַׁעַרשֹׁמְרוֹןוְכָל ־ הַנְּבִיאִיםמִֽתְנַבְּאִיםלִפְנֵיהֶֽם ׃

10 וַיַּעַשׂ לוֹ צִדְקִיָּהוּ בֶֽן ־ כְּנַעֲנָהקַרְנֵיבַרְזֶלוַיֹּאמֶרכֹּֽה ־ אָמַריְהוָהבְּאֵלֶּהתְּנַגַּחאֶת ־ אֲרָםעַד ־ כַּלּוֹתָֽם ׃

11 וְכָל ־ הַנְּבִאִיםנִבְּאִיםכֵּןלֵאמֹרעֲלֵהרָמֹתגִּלְעָדוְהַצְלַחוְנָתַןיְהוָהבְּיַדהַמֶּֽלֶךְ ׃

12 וְהַמַּלְאָךְ אֲשֶׁר ־ הָלַךְ ׀ לִקְרֹאלְמִיכָיְהוּדִּבֶּראֵלָיולֵאמֹרהִנֵּהדִּבְרֵיהַנְּבִאִיםפֶּֽה ־ אֶחָדטוֹבאֶל ־ הַמֶּלֶךְוִֽיהִי ־ נָאדְבָרְךָכְּאַחַדמֵהֶםוְדִבַּרְתָּטּֽוֹב ׃

13 וַיֹּאמֶר מִיכָיְהוּ חַי ־ יְהוָהכִּיאֶת ־ אֲשֶׁר ־ יֹאמַראֱלֹהַיאֹתוֹאֲדַבֵּֽר ׃

14 וַיָּבֹא אֶל ־ הַמֶּלֶךְוַיֹּאמֶרהַמֶּלֶךְאֵלָיומִיכָההֲנֵלֵךְאֶל ־ רָמֹתגִּלְעָדלַמִּלְחָמָהאִם ־ אֶחְדָּלוַיֹּאמֶרעֲלוּוְהַצְלִיחוּוְיִנָּתְנוּבְּיֶדְכֶֽם ׃

15 וַיֹּאמֶר אֵלָיו הַמֶּלֶךְ עַד ־ כַּמֶּהפְעָמִיםאֲנִימַשְׁבִּיעֶךָאֲשֶׁרלֹֽא ־ תְדַבֵּראֵלַירַק ־ אֱמֶתבְּשֵׁםיְהוָֽה ׃

16 וַיֹּאמֶר רָאִיתִי אֶת ־ כָּל ־ יִשְׂרָאֵלנְפוֹצִיםעַל ־ הֶֽהָרִיםכַּצֹּאןאֲשֶׁראֵין ־ לָהֶןרֹעֶהוַיֹּאמֶריְהוָהלֹֽא ־ אֲדֹנִיםלָאֵלֶּהיָשׁוּבוּאִישׁ ־ לְבֵיתוֹבְּשָׁלֽוֹם ׃

17 וַיֹּאמֶר מֶֽלֶךְ ־ יִשְׂרָאֵלאֶל ־ יְהוֹשָׁפָטהֲלֹאאָמַרְתִּיאֵלֶיךָלֹא ־ יִתְנַבֵּאעָלַיטוֹבכִּיאִם ־ לְרָֽע ׃ ס

18 וַיֹּאמֶר לָכֵן שִׁמְעוּ דְבַר ־ יְהוָהרָאִיתִיאֶת ־ יְהוָהיוֹשֵׁבעַל ־ כִּסְאוֹוְכָל ־ צְבָאהַשָּׁמַיִםעֹֽמְדִיםעַל ־ יְמִינוֹוּשְׂמֹאלֽוֹ ׃

19 וַיֹּאמֶר יְהוָה מִי יְפַתֶּה אֶת ־ אַחְאָבמֶֽלֶךְ ־ יִשְׂרָאֵלוְיַעַלוְיִפֹּלבְּרָמוֹתגִּלְעָדוַיֹּאמֶרזֶהאֹמֵרכָּכָהוְזֶהאֹמֵרכָּֽכָה ׃

20 וַיֵּצֵא הָרוּחַ וַֽיַּעֲמֹד לִפְנֵי יְהוָה וַיֹּאמֶר אֲנִי אֲפַתֶּנּוּ וַיֹּאמֶר יְהוָה אֵלָיו בַּמָּֽה ׃

21 וַיֹּאמֶר אֵצֵא וְהָיִיתִי לְרוּחַ שֶׁקֶר בְּפִי כָּל ־ נְבִיאָיווַיֹּאמֶרתְּפַתֶּהוְגַם ־ תּוּכָלצֵאוַעֲשֵׂה ־ כֵֽן ׃

22 וְעַתָּה הִנֵּה נָתַן יְהוָה רוּחַ שֶׁקֶר בְּפִי נְבִיאֶיךָ אֵלֶּה וַֽיהוָה דִּבֶּר עָלֶיךָ רָעָֽה ׃ ס

23 וַיִּגַּשׁ צִדְקִיָּהוּ בֶֽן ־ כְּנַעֲנָהוַיַּךְאֶת ־ מִיכָיְהוּעַל ־ הַלֶּחִיוַיֹּאמֶראֵיזֶההַדֶּרֶךְעָבַררֽוּחַ ־ יְהוָהמֵאִתִּילְדַבֵּראֹתָֽךְ ׃

24 וַיֹּאמֶר מִיכָיְהוּ הִנְּךָ רֹאֶה בַּיּוֹם הַהוּא אֲשֶׁר תָּבוֹא חֶדֶר בְּחֶדֶר לְהֵחָבֵֽא ׃

25 וַיֹּאמֶר מֶלֶךְ יִשְׂרָאֵל קְחוּ אֶת ־ מִיכָיְהוּוַהֲשִׁיבֻהוּאֶל ־ אָמוֹןשַׂר ־ הָעִירוְאֶל ־ יוֹאָשׁבֶּן ־ הַמֶּֽלֶךְ ׃

26 וַאֲמַרְתֶּם כֹּה אָמַר הַמֶּלֶךְ שִׂימוּ זֶה בֵּית הַכֶּלֶא וְהַאֲכִלֻהוּ לֶחֶם לַחַץ וּמַיִם לַחַץ עַד שׁוּבִי בְשָׁלֽוֹם ׃

27 וַיֹּאמֶר מִיכָיְהוּ אִם ־ שׁוֹבתָּשׁוּבבְּשָׁלוֹםלֹא ־ דִבֶּריְהוָהבִּיוַיֹּאמֶרשִׁמְעוּעַמִּיםכֻּלָּֽם ׃ פ

28 וַיַּעַל מֶֽלֶךְ ־ יִשְׂרָאֵלוִֽיהוֹשָׁפָטמֶֽלֶךְ ־ יְהוּדָהאֶל ־ רָמֹתגִּלְעָֽד ׃

29 וַיֹּאמֶר מֶלֶךְ יִשְׂרָאֵל אֶל ־ יְהוֹשָׁפָטהִתְחַפֵּשׂוָבוֹאבַמִּלְחָמָהוְאַתָּהלְבַשׁבְּגָדֶיךָוַיִּתְחַפֵּשׂמֶלֶךְיִשְׂרָאֵלוַיָּבֹאוּבַּמִּלְחָמָֽה ׃

30 וּמֶלֶךְ אֲרָם צִוָּה אֶת ־ שָׂרֵיהָרֶכֶבאֲשֶׁר ־ לוֹלֵאמֹרלֹאתִּלָּחֲמוּאֶת ־ הַקָּטֹןאֶת ־ הַגָּדוֹלכִּיאִֽם ־ אֶת ־ מֶלֶךְיִשְׂרָאֵללְבַדּֽוֹ ׃

31 וַיְהִי כִּרְאוֹת שָׂרֵי הָרֶכֶב אֶת ־ יְהוֹשָׁפָטוְהֵמָּהאָֽמְרוּמֶלֶךְיִשְׂרָאֵלהוּאוַיָּסֹבּוּעָלָיולְהִלָּחֵםוַיִּזְעַקיְהֽוֹשָׁפָטוַֽיהוָהעֲזָרוֹוַיְסִיתֵםאֱלֹהִיםמִמֶּֽנּוּ ׃

32 וַיְהִי כִּרְאוֹת שָׂרֵי הָרֶכֶב כִּי לֹא ־ הָיָהמֶלֶךְיִשְׂרָאֵלוַיָּשֻׁבוּמֵאַחֲרָֽיו ׃

33 וְאִישׁ מָשַׁךְ בַּקֶּשֶׁת לְתֻמּוֹ וַיַּךְ אֶת ־ מֶלֶךְיִשְׂרָאֵלבֵּיןהַדְּבָקִיםוּבֵיןהַשִּׁרְיָןוַיֹּאמֶרלָֽרַכָּבהֲפֹךְידיךוְהוֹצֵאתַנִימִן ־ הַֽמַּחֲנֶהכִּיהָחֳלֵֽיתִי ׃

34 וַתַּעַל הַמִּלְחָמָה בַּיּוֹם הַהוּא וּמֶלֶךְ יִשְׂרָאֵל הָיָה מַעֲמִיד בַּמֶּרְכָּבָה נֹכַח אֲרָם עַד ־ הָעָרֶבוַיָּמָתלְעֵתבּוֹאהַשָּֽׁמֶשׁ ׃