1 Quando os reis das áreas cicunvizinhas ouviram o que aconteceu a Jericó, rapidamente reuniram os exércitos para lutarem em defesa das suas vidas contra Josué e os israelitas. Os povos que esses reis governavam a ocidente do Jordão, ao longo do Mar Mediterrâneo até ao norte às montanhas do Líbano, eram os seguintes: heteus, amorreus, cananeus, perizeus, heveus e jebuseus.
3 Mas quando o povo de Gibeão soube o que aconteceu a Jericó e a Ai, resolveu antes usar de um ardil para salvarem as vidas. Enviaram embaixadores a Josué vestidos com roupas usadas e sujas, como se viessem duma longa viagem, com sapatos muito gastos e remendados, velhos sacos sobre os jumentos, odres de vinhos velhos e rotos e pão todo seco e bolorento. Quando chegaram ao acampamento de Israel em Gilgal disseram a Josué e à gente de Israel, Viemos duma terra distante pedir-vos que façam connosco um tratado de paz.
7 Os israelitas responderam a esses heveus: E como é que nós sabemos que vocês não são gente daqui perto? Pois se assim fosse não faríamos convosco tratado nenhum.
8 Seremos vossos escravos, replicaram.Mas quem são vocês, afinal? Donde é que vêm?, perguntou-lhes Josué.
9 Somos duma terra muito longe; temos ouvido falar do poder do Senhor vosso Deus e de tudo o que já fez no Egipto; assim como daquilo que vocês fizeram aos dois reis amorreus, a Siom rei de Hebrom e a Ogue rei de Basã, que reinava em Astarote. Por isso os nossos anciãos e o nosso povo nos deram ordens assim, 'Preparem-se para uma longa viagem; vão ter com o povo de Israel e declarem-lhes, em nosso nome, que a nossa nação se submeterá a eles como escravos, e façam paz com eles.' Este pão que aqui está vinha ainda quente do forno quando deixámos a terra, e agora, como estão a ver, está todo seco e cheio de bolor; estes odres eram novinhos, e aqui estão eles já velhos e meio rotos; a roupa e o calçado que trazemos gastou-se durante a longa viagem que tivemos de fazer.
14 Josué e os outros líderes acabaram por acreditar neles, sem se terem incomodado a pedir conselho ao Senhor; foram pois para a frente com esse tratado de paz. Os líderes de Israel ratificaram-no com juramento.
16 Três dias mais tarde os factos começaram a ser conhecidos e a verdade a vir ao de cima - essa gente não era mais do que simples vizinhos. O exército de Israel pôs-se logo em campo para averiguar os factos e alcançou as cidades deles em três dias. Os nomes dessas povoações eram Gibeão, Cefira, Beerote e Quiriate-Jearim. No entanto nenhuma dessas cidades foi atacada, devido ao tratado que os líderes de Israel tinham feito na presença do Senhor Deus. O povo de Israel ficou revoltado contra os seus chefes por causa do logro em que caíram, assinando esse tratado de paz.
19 Contudo os líderes responderam-lhes, Jurámos perante o Senhor Deus de Israel que não lhes tocaríamos e assim faremos. Teremos de os deixar em vida, pois que se quebrarmos o juramento que fizemos a ira do Senhor cairá sobre nós.
21 E foi assim que eles se tornaram servos dos israelitas como rachadores de lenha e aguadeiros.
22 Josué entretanto tinha-os chamado, e falou-lhes desta forma: Porque é que nos enganaram dizendo-nos que vinham duma terra distante quando afinal viviam mesmo aqui ao lado de nós? Por isso agora permanecerá sobre vocês uma maldição. Desde agora e para sempre vocês deverão ser nossos servos, servindo-nos como rachadores de lenha e como aguadeiros para o serviço do nosso Deus.
24 Eles responderam: Fizemos isso porque nos disseram que Jeová dera instruções a Moisés, o seu servo, para que conquistasse toda esta terra e destruisse o povo que aqui vive. Por isso tivemos medo que vocês nos tirassem a vida. Essa a razão porque actuámos de tal forma. Estamos pois nas vossas mãos; façam connosco o que bem entenderem.
26 Josué não deixou que o povo os matasse; e tornaram-se, efectivamente, rachadores de lenha e carregadores de água para o povo de Israel e para o altar do Senhor - onde quer que este fosse construído, porque o Senhor não tinha ainda dito onde haveria de ser erguido. Este acordo vigora ainda hoje ao tempo que este texto está a ser escrito.
1 Kun kaikki kuninkaat, jotka asuivat tällä puolella Jordanin, Vuoristossa, Alankomaassa ja pitkin Suuren meren koko rannikkoa Libanoniin päin, heettiläiset, amorilaiset, kanaanilaiset, perissiläiset, hivviläiset ja jebusilaiset, kuulivat, mitä oli tapahtunut,
2 niin he kokoontuivat yhteen sotiakseen yksimielisesti Joosuaa ja Israelia vastaan.
3 Mutta kun Gibeonin asukkaat kuulivat, mitä Joosua oli tehnyt Jerikolle ja Aille,
4 niin hekin menettelivät viekkaasti: he menivät ja tekeytyivät lähettiläiksi, ottivat kuluneita säkkejä aasiensa selkään sekä kuluneita, repeytyneitä ja kiinnisolmeiltuja viinileilejä
5 ja panivat kuluneet, paikatut kengät jalkaansa ja kuluneet vaatteet päällensä; ja kaikki heidän eväsleipänsä olivat kuivia ja murentuneita.
10 ja kaiken, mitä hän teki niille kahdelle amorilaisten kuninkaalle, jotka asuivat tuolla puolella Jordanin, Siihonille, Hesbonin kuninkaalle, ja Oogille, Baasanin kuninkaalle, joka asui Astarotissa.
11 Sentähden sanoivat meille meidän vanhimpamme ja kaikki maamme asukkaat näin: 'Ottakaa evästä mukaanne matkalle ja menkää heitä vastaan ja sanokaa heille: Me olemme teidän palvelijanne, tehkää siis liitto meidän kanssamme'.
12 Tämä leipämme oli vielä lämmintä, kun kotoa otimme sen evääksi lähtiessämme matkalle teidän luoksenne, ja katso, nyt se on kuivaa ja murentunutta.
14 Niin miehet ottivat heidän evästänsä, mutta eivät kysyneet Herran mieltä.
15 Niin Joosua takasi heille rauhan ja teki heidän kanssaan liiton, luvaten jättää heidät henkiin; ja kansan päämiehet vannoivat heille valan.
16 Mutta kolmen päivän kuluttua, sen jälkeen kuin liitto heidän kanssaan oli tehty, saatiin kuulla, että he olivat lähiseuduilta ja asuivat heidän keskellänsä.
17 Niin israelilaiset lähtivät liikkeelle ja tulivat kolmantena päivänä heidän kaupunkeihinsa; ja heidän kaupunkinsa olivat Gibeon, Kefira, Beerot ja Kirjat-Jearim.
18 Mutta israelilaiset eivät surmanneet heitä, sillä kansan päämiehet olivat vannoneet heille valan Herran, Israelin Jumalan, kautta. Ja koko seurakunta napisi päämiehiä vastaan.
26 Silloin hän teki heille näin: hän pelasti heidät israelilaisten käsistä, niin etteivät he heitä surmanneet.
27 Niin Joosua sinä päivänä määräsi heidät seurakunnan ja Herran alttarin halonhakkaajiksi ja vedenkantajiksi, aina tähän päivään asti, sitä paikkaa varten, jonka Herra oli valitseva.