1 א וישבתו שלשת האנשים האלה-- מענות את-איוב br כי הוא צדיק בעיניו
2 ב ויחר אף אליהוא בן-ברכאל הבוזי-- ממשפחת-רם br באיוב חרה אפו-- על-צדקו נפשו מאלהים br
3 ג ובשלשת רעיו חרה אפו br על אשר לא-מצאו מענה-- וירשיעו את-איוב br
4 ד ואליהו--חכה את-איוב בדברים כי זקנים-המה ממנו לימים br
5 ה וירא אליהוא--כי אין מענה בפי שלשת האנשים ויחר אפו
6 ו ויען אליהוא בן ברכאל הבוזי-- ויאמר br צעיר אני לימים ואתם ישישים br על-כן זחלתי ואירא מחות דעי אתכם br
7 ז אמרתי ימים ידברו ורב שנים ידיעו חכמה br
8 ח אכן רוח-היא באנוש ונשמת שדי תבינם br
9 ט לא-רבים יחכמו וזקנים יבינו משפט br
10 י לכן אמרתי שמעה-לי אחוה דעי אף-אני br
11 יא הן הוחלתי לדבריכם--אזין עד-תבונתיכם עד-תחקרון מלין br
12 יב ועדיכם אתבונן והנה אין לאיוב מוכיח--עונה אמריו מכם br
13 יג פן-תאמרו מצאנו חכמה אל ידפנו לא-איש br
14 יד ולא-ערך אלי מלין ובאמריכם לא אשיבנו br
15 טו חתו לא-ענו עוד העתיקו מהם מלים br
16 טז והוחלתי כי-לא ידברו כי עמדו לא-ענו עוד br
17 יז אענה אף-אני חלקי אחוה דעי אף-אני br
18 יח כי מלתי מלים הציקתני רוח בטני br
19 יט הנה-בטני--כיין לא-יפתח כאבות חדשים יבקע br
20 כ אדברה וירוח-לי אפתח שפתי ואענה br
21 כא אל-נא אשא פני-איש ואל-אדם לא אכנה br
22 כב כי לא ידעתי אכנה כמעט ישאני עשני
1 Então aqueles três homens cessaram de responder a Jó; porque era justo aos seus próprios olhos.
2 E acendeu-se a ira de Eliú, filho de Baraquel, o buzita, da família de Rão; contra Jó se acendeu a sua ira, porque se justificava a si mesmo, mais do que a Deus.
3 Também a sua ira se acendeu contra os seus três amigos, porque, não achando que responder, todavia condenavam a Jó.
4 Eliú, porém, esperou para falar a Jó, porquanto tinham mais idade do que ele.
5 Vendo, pois, Eliú que já não havia resposta na boca daqueles três homens, a sua ira se acendeu.
6 E respondeu Eliú, filho de Baraquel, o buzita, dizendo: Eu sou de menos idade, e vós sois idosos; receei-me e temi de vos declarar a minha opinião.
7 Dizia eu: Falem os dias, e a multidão dos anos ensine a sabedoria.
8 Na verdade, há um espírito no homem, e a inspiração do Todo-Poderoso o faz entendido.
9 Os grandes não são os sábios, nem os velhos entendem o que é direito.
10 Assim digo: Dai-me ouvidos, e também eu declararei a minha opinião.
11 Eis que aguardei as vossas palavras, e dei ouvidos às vossas considerações, até que buscásseis razões.
12 Atentando, pois, para vós, eis que nenhum de vós há que possa convencer a Jó, nem que responda às suas razões;
13 Para que não digais: Achamos a sabedoria; Deus o derrubou, e não homem algum.
14 Ora ele não dirigiu contra mim palavra alguma, nem lhe responderei com as vossas palavras.
15 Estão pasmados, não respondem mais, faltam-lhes as palavras.
16 Esperei, pois, mas não falam; porque já pararam, e não respondem mais.
17 Também eu responderei pela minha parte; também eu declararei a minha opinião.
18 Porque estou cheio de palavras; o meu espírito me constrange.
19 Eis que dentro de mim sou como o mosto, sem respiradouro, prestes a arrebentar, como odres novos.
20 Falarei, para que ache alívio; abrirei os meus lábios, e responderei.
21 Que não faça eu acepção de pessoas, nem use de palavras lisonjeiras com o homem!
22 Porque não sei usar de lisonjas; em breve me levaria o meu Criador.