1 א ויען איוב ויאמר br
2 ב עד-אנה תוגיון נפשי ותדכאונני במלים br
3 ג זה עשר פעמים תכלימוני לא-תבשו תהכרו-לי br
4 ד ואף-אמנם שגיתי אתי תלין משוגתי br
5 ה אם-אמנם עלי תגדילו ותוכיחו עלי חרפתי br
6 ו דעו-אפו כי-אלוה עותני ומצודו עלי הקיף br
7 ז הן אצעק חמס ולא אענה אשוע ואין משפט br
8 ח ארחי גדר ולא אעבור ועל נתיבותי חשך ישים br
9 ט כבודי מעלי הפשיט ויסר עטרת ראשי br
10 י יתצני סביב ואלך ויסע כעץ תקותי br
11 יא ויחר עלי אפו ויחשבני לו כצריו br
12 יב יחד יבאו גדודיו--ויסלו עלי דרכם ויחנו סביב לאהלי br
13 יג אחי מעלי הרחיק וידעי אך-זרו ממני br
14 יד חדלו קרובי ומידעי שכחוני br
15 טו גרי ביתי ואמהתי לזר תחשבני נכרי הייתי בעיניהם br
16 טז לעבדי קראתי ולא יענה במו-פי אתחנן-לו br
17 יז רוחי זרה לאשתי וחנתי לבני בטני br
18 יח גם-עוילים מאסו בי אקומה וידברו-בי br
19 יט תעבוני כל-מתי סודי וזה-אהבתי נהפכו-בי br
20 כ בעורי ובבשרי דבקה עצמי ואתמלטה בעור שני br
21 כא חנני חנני אתם רעי כי יד-אלוה נגעה בי br
22 כב למה תרדפני כמו-אל ומבשרי לא תשבעו br
23 כג מי-יתן אפו ויכתבון מלי מי-יתן בספר ויחקו br
24 כד בעט-ברזל ועפרת-- לעד בצור יחצבון br
25 כה ואני ידעתי גאלי חי ואחרון על-עפר יקום br
26 כו ואחר עורי נקפו-זאת ומבשרי אחזה אלוה br
27 כז אשר אני אחזה-לי--ועיני ראו ולא-זר כלו כליתי בחקי br
28 כח כי תאמרו מה-נרדף-לו ושרש דבר נמצא-בי br
29 כט גורו לכם מפני-חרב--כי-חמה עונות חרב למען תדעון שדין (שדון)
1 Respondeu, porém, Jó, dizendo:
2 Até quando afligireis a minha alma, e me quebrantareis com palavras?
3 Já dez vezes me vituperastes; não tendes vergonha de injuriar-me.
4 Embora haja eu, na verdade, errado, comigo ficará o meu erro.
5 Se deveras vos quereis engrandecer contra mim, e repreender-me pelo meu opróbrio,
6 Sabei agora que Deus é o que me transtornou, e com a sua rede me cercou.
7 Eis que clamo: Violência! Porém não sou ouvido. Grito: Socorro! Porém não há justiça.
8 O meu caminho ele entrincheirou, e já não posso passar, e nas minhas veredas pôs trevas.
9 Da minha honra me despojou; e tirou-me a coroa da minha cabeça.
10 Quebrou-me de todos os lados, e eu me vou; e arrancou a minha esperança, como a uma árvore.
11 E fez inflamar contra mim a sua ira, e me reputou para consigo, como a seus inimigos.
12 Juntas vieram as suas tropas, e prepararam contra mim o seu caminho, e se acamparam ao redor da minha tenda.
13 Pôs longe de mim a meus irmãos, e os que me conhecem, como estranhos se apartaram de mim.
14 Os meus parentes me deixaram, e os meus conhecidos se esqueceram de mim.
15 Os meus domésticos e as minhas servas me reputaram como um estranho, e vim a ser um estrangeiro aos seus olhos.
16 Chamei a meu criado, e ele não me respondeu; cheguei a suplicar-lhe com a minha própria boca.
17 O meu hálito se fez estranho à minha mulher; tanto que supliquei o interesse dos filhos do meu corpo.
18 Até os pequeninos me desprezam, e, levantando-me eu, falam contra mim.
19 Todos os homens da minha confidência me abominam, e até os que eu amava se tornaram contra mim.
20 Os meus ossos se apegaram à minha pele e à minha carne, e escapei só com a pele dos meus dentes.
21 Compadecei-vos de mim, amigos meus, compadecei-vos de mim, porque a mão de Deus me tocou.
22 Por que me perseguis assim como Deus, e da minha carne não vos fartais?
23 Quem me dera agora, que as minhas palavras fossem escritas! Quem me dera, fossem gravadas num livro!
24 E que, com pena de ferro, e com chumbo, para sempre fossem esculpidas na rocha.
25 Porque eu sei que o meu Redentor vive, e que por fim se levantará sobre a terra.
26 E depois de consumida a minha pele, contudo ainda em minha carne verei a Deus,
27 Vê-lo-ei, por mim mesmo, e os meus olhos, e não outros o contemplarão; e por isso as minhas entranhas se consomem no meu interior.
28 Na verdade, que devíeis dizer: Por que o perseguimos? Pois a raiz da acusação se acha em mim.
29 Temei vós mesmos a espada; porque o furor traz os castigos da espada, para saberdes que há um juízo.