1 E, quando se aproximaram de Jerusalém e chegaram a Betfagé, ao monte das Oliveiras, enviou, então, Jesus dois discípulos, dizendo-lhes: 2 Ide à aldeia que está defronte de vós e logo encontrareis uma jumenta presa e um jumentinho com ela; desprendei-a e trazei-mos. 3 E, se alguém vos disser alguma coisa, direis que o Senhor precisa deles; e logo os enviará. 4 Ora, tudo isso aconteceu para que se cumprisse o que foi dito pelo profeta, que diz: 5 Dizei à filha de Sião: Eis que o teu Rei aí te vem, humilde e assentado sobre uma jumenta e sobre um jumentinho, filho de animal de carga. 6 E, indo os discípulos e fazendo como Jesus lhes ordenara, 7 trouxeram a jumenta e o jumentinho, e sobre eles puseram as suas vestes, e fizeram-no assentar em cima. 8 E muitíssima gente estendia as suas vestes pelo caminho, e outros cortavam ramos de árvores e os espalhavam pelo caminho. 9 E as multidões, tanto as que iam adiante como as que o seguiam, clamavam, dizendo: Hosana ao Filho de Davi! Bendito o que vem em nome do Senhor! Hosana nas alturas! 10 E, entrando ele em Jerusalém, toda a cidade se alvoroçou, dizendo: Quem é este? 11 E a multidão dizia: Este é Jesus, o Profeta de Nazaré da Galileia.
12 E entrou Jesus no templo de Deus, e expulsou todos os que vendiam e compravam no templo, e derribou as mesas dos cambistas e as cadeiras dos que vendiam pombas. 13 E disse-lhes: Está escrito: A minha casa será chamada casa de oração. Mas vós a tendes convertido em covil de ladrões.
14 E foram ter com ele ao templo cegos e coxos, e curou-os. 15 Vendo, então, os principais dos sacerdotes e os escribas as maravilhas que fazia e os meninos clamando no templo: Hosana ao Filho de Davi, indignaram-se 16 e disseram-lhe: Ouves o que estes dizem? E Jesus lhes disse: Sim; nunca lestes: Pela boca dos meninos e das criancinhas de peito tiraste o perfeito louvor? 17 E, deixando-os, saiu da cidade para Betânia e ali passou a noite.
18 E, de manhã, voltando para a cidade, teve fome. 19 E, avistando uma figueira perto do caminho, dirigiu-se a ela e não achou nela senão folhas. E disse-lhe: Nunca mais nasça fruto de ti. E a figueira secou imediatamente. 20 E os discípulos, vendo isso, maravilharam-se, dizendo: Como secou imediatamente a figueira? 21 Jesus, porém, respondendo, disse-lhes: Em verdade vos digo que, se tiverdes fé e não duvidardes, não só fareis o que foi feito à figueira, mas até, se a este monte disserdes: Ergue-te e precipita-te no mar, assim será feito. 22 E tudo o que pedirdes na oração, crendo, o recebereis.
23 E, chegando ao templo, acercaram-se dele, estando já ensinando, os príncipes dos sacerdotes e os anciãos do povo, dizendo: Com que autoridade fazes isso? E quem te deu tal autoridade? 24 E Jesus, respondendo, disse-lhes: Eu também vos perguntarei uma coisa; se ma disserdes, também eu vos direi com que autoridade faço isso. 25 O batismo de João donde era? Do céu ou dos homens? E pensavam entre si, dizendo: Se dissermos: do céu, ele nos dirá: Então, por que não o crestes? 26 E, se dissermos: dos homens, tememos o povo, porque todos consideram João como profeta. 27 E, respondendo a Jesus, disseram: Não sabemos. Ele disse-lhes: Nem eu vos digo com que autoridade faço isso.
28 Mas que vos parece? Um homem tinha dois filhos e, dirigindo-se ao primeiro, disse: Filho, vai trabalhar hoje na minha vinha. 29 Ele, porém, respondendo, disse: Não quero. Mas, depois, arrependendo-se, foi. 30 E, dirigindo-se ao segundo, falou-lhe de igual modo; e, respondendo ele, disse: Eu vou, senhor; e não foi. 31 Qual dos dois fez a vontade do pai? Disseram-lhe eles: O primeiro. Disse-lhes Jesus: Em verdade vos digo que os publicanos e as meretrizes entram adiante de vós no Reino de Deus. 32 Porque João veio a vós no caminho de justiça, e não o crestes, mas os publicanos e as meretrizes o creram; vós, porém, vendo isso, nem depois vos arrependestes para o crer.
33 Ouvi, ainda, outra parábola: Houve um homem, pai de família, que plantou uma vinha, e circundou-a de um valado, e construiu nela um lagar, e edificou uma torre, e arrendou-a a uns lavradores, e ausentou-se para longe. 34 E, chegando o tempo dos frutos, enviou os seus servos aos lavradores, para receber os seus frutos. 35 E os lavradores, apoderando-se dos servos, feriram um, mataram outro e apedrejaram outro. 36 Depois, enviou outros servos, em maior número do que os primeiros; e eles fizeram-lhes o mesmo. 37 E, por último, enviou-lhes seu filho, dizendo: Terão respeito a meu filho. 38 Mas os lavradores, vendo o filho, disseram entre si: Este é o herdeiro; vinde, matemo-lo e apoderemo-nos da sua herança. 39 E, lançando mão dele, o arrastaram para fora da vinha e o mataram. 40 Quando, pois, vier o Senhor da vinha, que fará àqueles lavradores? 41 Dizem-lhe eles: Dará afrontosa morte aos maus e arrendará a vinha a outros lavradores, que, a seu tempo, lhe deem os frutos.
42 Diz-lhes Jesus: Nunca lestes nas Escrituras: A pedra que os edificadores rejeitaram, essa foi posta por cabeça do ângulo; pelo Senhor foi feito isso e é maravilhoso aos nossos olhos? 43 Portanto, eu vos digo que o Reino de Deus vos será tirado e será dado a uma nação que dê os seus frutos. 44 E quem cair sobre esta pedra despedaçar-se-á; e aquele sobre quem ela cair ficará reduzido a pó.
45 E os príncipes dos sacerdotes e os fariseus, ouvindo essas palavras, entenderam que falava deles; 46 e, pretendendo prendê-lo, recearam o povo, porquanto o tinham por profeta.
1 Als sie drno in d Nechi vu Jerusalem kumme, nohch Betfage an d Elberg, schickt Jesus zwei Jinger vorus
2 un het gsait zue nene: Gehn hi in des Dorf (Kaff), des vor äich liet, un gli den ihr ä Eselin abunde find un ä Esili bi ihr; binde sie los un fihrt sie zue ma(mir)!
3 Un wenn äich jemads ebis sag wird, so sage: D Herr bruucht ihra. Gli wird da(er) sie äich ibalosse.
4 Des isch bassiert aba, dmit itreffe doet, was gsait isch durch d Prophete, der do sait (Sacharja 9,9): "
5 Sagt d Dochta Zion: lueg (gib obacht), di Kenig kummt zue dir sanftmütig un rietet uf nem Esel un uf nem Esili, däm Junge vumä Laschttiers."
6 D Jinger gehn hi un hän alles gmacht, we nene Jesus bfohle het,
7 un bringe d Eselin un des Esili un lege ihri Kleida druf, un na(er) het sich druf ghockt.
8 Aba ä arg großi Schar Lit legt ihri Kleida uf d Wäg; anderi haue Zwiegli vu d Baim un schtreute sie uf d Wäg.
9 D Lit aba, de nem vorusgange un nohch gfolgt sin, brelle: Hosianna däm Bue David! Globt isch, der do kummt in däm Name vum Herrn! Hosianna in dr Hechi!
10 Un als sa(er) in Jerusalem izeht, regte sich di ganzi Schtadt un het gfrogt: Wer isch der?
11 D Lit aba hän gsait: Des isch Jesus, dr Prophet üs Nazareth in Galiläa.
12 Un Jesus goht in d Tempel inä un trieb üsä alli Vukäufa un Käufa im Tempel un schuckt de Tisch vu d Geldwechsla um un de Ständ vu d Dubehändla
13 un het gsait zue nene: S schtoht gschribe (Jesaja 56,7): "Mi Hus soll ä Bäthus heiße"; ihr aba macht ä Raibahehli drus.
14 Un s gehn zue nem Blindi un Lahmi im Tempel, un na(er) heilt sie.
15 Als aba d Hohenpriester un Schriftglehrti de Wunda sähn, de na(er) doet, un d Kinda, de im Tempel brellä: Hosianna däm Bue David!, ärgere sie sich
16 un sage zue nem: Hersch dü au, was de sage? Jesus git zantwort ne: Häjo! Hän ihr ne gläse (Psalm 8,3): "Us däm Mul (Gosch) vu d Unmindige un Säuglinge hesch dü dir Lob gmacht"?
17 Un na(er) het sie schtoh glo un goht zue d Schtadt üsä nohch Betanien un bliebt dert iba Nacht.
18 Als sa(er) aba am Morgen wieda in d Schtadt goht, het da(er) hunga ka.
19 Un na(er) het ä Fiegebaum am Wäg gsäh, goht hi un findet nigs dra als Blätta un het gsait zue nem: Etze wachst uf dir nemols me Frucht! Un d Fiegebaum vudorrt gli druf.
20 Un als des d Jinger sähn, vuwundrete sie sich un froge: We isch der Fiegebaum so gschwind vudorrt?
21 Jesus aba git zantwort un het gsait zue nene: Gwiß, i(ich) sag äich: Wenn ihr Glaube hän un nit zwieflet, so den ihr nit ällei Tade we de mit däm Fiegebaum, sundern, wenn ihr zue däm Berg sage: Heb di un wirf di ins Meer!, so wird's bassiere.
22 Un alles, was ihr bittet im Gebet, wenn ihr glaube, so den ihr's gregä.
23 Un als sa(er) in d Tempel kummt un lehrt, kumme d Hohenpriester un di Älteschte vum Volk zue nem un froge: Üs wela Vollmacht doesch dü des, un wer het dir de Vollmacht ge?
24 Jesus aba git zantwort un het gsait zue nene: Ich will äich au ä Sach froge; wenn ihr ma(mir) des sage den, will i(ich) äich au sage, üs wela Vollmacht i(ich) des doe.
25 Wuher war de Daufe vum Johannes? War sie vum Himmel odr vu d Mensche? Do luege sie's sich a un hän gsait: Sage ma(mir), sie war vum Himmel, so wird da(er) zue uns(us) sage: Wurum hän ihr nem dann(dnoh) nit glaubt?
26 Sage ma(mir) aba, sie war vu Mensche, so mehn ma(mir) uns(us) vor rem Volk firchte, denn sie meine alli Johannes war ä Prophete.
27 Un sie antworte Jesus un hän gsait: Mir wissen's nit. Do het er zue nene gsait: So sag i(ich) äich au nit, üs wela Vollmacht i(ich) des doe.
28 Was meinet ihr aba? S het ä Ma zwei Buebä un goht zue däm erschte un het gsait: Mi Bue, gang hi un schaff hiit im Wiberg.
29 Er git zantwort aba un het gsait: Nei, i(ich) will nit. Dnohch reut`s nen, un na(er) goht hi.
30 Un dr Vada (Babbe) goht zum zweite Bue un het desselbe gsait. Der aba git zantwort un het gsait: Ja, Herr! un goht nit hi.
31 Wer vu däne beidi het d Wille vum Vada (Babbe) doe? Sie antworte: Dr erschte. Jesus het gsait zue nene: Gwiß, i(ich) sag äich: D Zöllna un Hure kumme eher ins Rich Gottes als ihr.
32 Denn Johannes kummt zue äich un lehrt äich d rechte Wäg, un ihr glaubtet nem nit; aba de Zöllna un Hure glaube nem. Un obwohl ihr's gsähne hän, den ihr trozdem nit Buße, so daß ihr nem dann(dnoh) au glaubt hättet.
33 Häre ä anderes Glichnis: S war ä Husherr, der legt ä Wiberg a un zeht ä Zaun drum un grabt ä Kelter dri un bäut ä Turm un vudlehnt nen an Wigärtna un goht üßa Land.
34 Als drno de Ziit vu d Fricht kunnt, schickt da(er) sini Knecht zue d Wigärtna, dmit sie sini Fricht hole däte.
35 Do nähmä de Wigärtna sini Knecht: eina schlen sie, d zweite bringe sie um, d dritte schteinigte sie.
36 Abamols schickt da(er) anderi Knecht, me als des erschte Mol; un sie hän mit ne desselbe gmacht.
37 Zletscht aba schickt da(er) si Bue zue nene un het sich gsait: Sie wäre sich vor minem Bue firchte.
38 Als aba de Wigärtna d Bue sähn, sage sie zueänanda: Des isch dr Erbe; kummt, len uns(us) nen umbringe un si Erbguet an uns(us) bringe!
39 Un sie nähmä nen un schtoße nen zum Wiberg üsä un den nen umbringe.
40 Wenn drno dr Herr vum Wiberg kumme wird, was wird da(er) mit däne Wigärtna doe?
41 Sie antworte nem: Er wird d Bese ä beses End mache un si Wiberg andere Wigärtna vupachte, de nem d Fricht zue d rechte Ziit gän.
42 Jesus het gsait zue nene: Hän ihr ne gläse in dr Schrift (Psalm 118,22.23): "Dr Schtei (Wackes), den d Bäulit rüssgworfe hän, der isch zum Eckschtei wore. Vum Herrn isch des bassiert un isch ä Wunda vor unsari Auge"?
43 Drum sag i(ich) äich: Des Rich Gottes wird vu äich gnumme un nem Volk ge wäre, des sini Fricht git.
44 Un wer uf den Schtei (Wackes) flegt, der wird zerschelle; uf wen aba na(er) flegt, den wird da(er) zermalme.
45 Un als de Hohenpriester un Pharisäer sini Glichnisse ghärt hän, erkenne sie, daß sa(er) vu nene schwätzt.
46 Un sie vulange dnohch, nen zue ergriefe; aba sie firchte sich vor rem Volk, denn sie hebet (haltet) nen fir ä Prophete.