O sermão profético continua. A parábola das dez virgens

1 Então, o Reino dos céus será semelhante a dez virgens que, tomando as suas lâmpadas, saíram ao encontro do esposo. 2 E cinco delas eram prudentes, e cinco, loucas. 3 As loucas, tomando as suas lâmpadas, não levaram azeite consigo. 4 Mas as prudentes levaram azeite em suas vasilhas, com as suas lâmpadas. 5 E, tardando o esposo, tosquenejaram todas e adormeceram. 6 Mas, à meia-noite, ouviu-se um clamor: Aí vem o esposo! Saí-lhe ao encontro! 7 Então, todas aquelas virgens se levantaram e prepararam as suas lâmpadas. 8 E as loucas disseram às prudentes: Dai-nos do vosso azeite, porque as nossas lâmpadas se apagam. 9 Mas as prudentes responderam, dizendo: Não seja caso que nos falte a nós e a vós; ide, antes, aos que o vendem e comprai-o para vós. 10 E, tendo elas ido comprá-lo, chegou o esposo, e as que estavam preparadas entraram com ele para as bodas, e fechou-se a porta. 11 E, depois, chegaram também as outras virgens, dizendo: Senhor, senhor, abre-nos a porta! 12 E ele, respondendo, disse: Em verdade vos digo que vos não conheço. 13 Vigiai, pois, porque não sabeis o Dia nem a hora em que o Filho do Homem há de vir.

O sermão continua. A parábola dos dez talentos

14 Porque isto é também como um homem que, partindo para fora da terra, chamou os seus servos, e entregou-lhes os seus bens, 15 e a um deu cinco talentos, e a outro, dois, e a outro, um, a cada um segundo a sua capacidade, e ausentou-se logo para longe. 16 E, tendo ele partido, o que recebera cinco talentos negociou com eles e granjeou outros cinco talentos. 17 Da mesma sorte, o que recebera dois granjeou também outros dois. 18 Mas o que recebera um foi, e cavou na terra, e escondeu o dinheiro do seu senhor. 19 E, muito tempo depois, veio o senhor daqueles servos e ajustou contas com eles. 20 Então, aproximou-se o que recebera cinco talentos e trouxe-lhe outros cinco talentos, dizendo: Senhor, entregaste-me cinco talentos; eis aqui outros cinco talentos que ganhei com eles. 21 E o seu senhor lhe disse: Bem está, servo bom e fiel. Sobre o pouco foste fiel, sobre muito te colocarei; entra no gozo do teu senhor. 22 E, chegando também o que tinha recebido dois talentos, disse: Senhor, entregaste-me dois talentos; eis que com eles ganhei outros dois talentos. 23 Disse-lhe o seu senhor: Bem está, bom e fiel servo. Sobre o pouco foste fiel, sobre muito te colocarei; entra no gozo do teu senhor. 24 Mas, chegando também o que recebera um talento disse: Senhor, eu conhecia-te, que és um homem duro, que ceifas onde não semeaste e ajuntas onde não espalhaste; 25 e, atemorizado, escondi na terra o teu talento; aqui tens o que é teu. 26 Respondendo, porém, o seu senhor, disse-lhe: Mau e negligente servo; sabes que ceifo onde não semeei e ajunto onde não espalhei; 27 devias, então, ter dado o meu dinheiro aos banqueiros, e, quando eu viesse, receberia o que é meu com os juros. 28 Tirai-lhe, pois, o talento e dai-o ao que tem os dez talentos. 29 Porque a qualquer que tiver será dado, e terá em abundância; mas ao que não tiver, até o que tem ser-lhe-á tirado. 30 Lançai, pois, o servo inútil nas trevas exteriores; ali, haverá pranto e ranger de dentes.

O fim do sermão profético. A vida eterna e o castigo eterno

31 E, quando o Filho do Homem vier em sua glória, e todos os santos anjos, com ele, então, se assentará no trono da sua glória; 32 e todas as nações serão reunidas diante dele, e apartará uns dos outros, como o pastor aparta dos bodes as ovelhas. 33 E porá as ovelhas à sua direita, mas os bodes à esquerda. 34 Então, dirá o Rei aos que estiverem à sua direita: Vinde, benditos de meu Pai, possuí por herança o Reino que vos está preparado desde a fundação do mundo; 35 porque tive fome, e destes-me de comer; tive sede, e destes-me de beber; era estrangeiro, e hospedastes-me; 36 estava nu, e vestistes-me; adoeci, e visitastes-me; estive na prisão, e fostes ver-me. 37 Então, os justos lhe responderão, dizendo: Senhor, quando te vimos com fome e te demos de comer? Ou com sede e te demos de beber? 38 E, quando te vimos estrangeiro e te hospedamos? Ou nu e te vestimos? 39 E, quando te vimos enfermo ou na prisão e fomos ver-te? 40 E, respondendo o Rei, lhes dirá: Em verdade vos digo que, quando o fizestes a um destes meus pequeninos irmãos, a mim o fizestes. 41 Então, dirá também aos que estiverem à sua esquerda: Apartai-vos de mim, malditos, para o fogo eterno, preparado para o diabo e seus anjos; 42 porque tive fome, e não me destes de comer; tive sede, e não me destes de beber; 43 sendo estrangeiro, não me recolhestes; estando nu, não me vestistes; e estando enfermo e na prisão, não me visitastes. 44 Então, eles também lhe responderão, dizendo: Senhor, quando te vimos com fome, ou com sede, ou estrangeiro, ou nu, ou enfermo, ou na prisão e não te servimos? 45 Então, lhes responderá, dizendo: Em verdade vos digo que, quando a um destes pequeninos o não fizestes, não o fizestes a mim. 46 E irão estes para o tormento eterno, mas os justos, para a vida eterna.

1 Dann(Dnoh) wird des Himmelrich gliche zehn Jungfraue, de ihri Lampe (Funzle) nähmä un gehn üsä, däm Bräutigam entgegä.

2 Aba fünf vu nene ware dumm, un fünf ware schlau.

3 Di dumme nähmä ihri Lampe (Funzle), aba sie nähmä kei El mit.

4 Di schlaue aba nähmä El mit in ihre Kanne, samt ihre Lampe (Funzle).

5 Als drno dr Bräutigam lang usbliebt, wäre sie alli med un schlofe i.

6 Um midde in d Nacht aba hert ma lutes Ruefe: lueg (gib obacht), dr Bräutigam kummt! Gehn üsä, nem entgegä!

7 Do sin de Jungfraue ufgschtande un mache ihri Lampe (Funzle) parat.

8 Di dumme aba sage zue d schlaue: Gen uns(us) vu äirem El, denn unsri Lampe (Funzle) gen üs.

9 Do antworte di schlaue un hän gsait: Nei, sunscht doet s fir uns(us) un äich nit gnoe si; gehn aba zum Kaufma (Händla) un kaufe fir äich selba El.

10 Un als sie higehn z kaufe, kummt dr Bräutigam; un de parat ware, gehn mit nem inä zue d Hochziit, un Dire isch vuschlosse.

11 Schpäta kumme au di andere Jungfraue un hän gsait: Herr, Herr, doe uns(us) uf!

12 Er git zantwort aba un het gsait: Gwiß, i(ich) sag äich: Ich kenn äich nit.

13 Drum wachet! Denn ihr wißt nit Dag noh Schtund.

14 Denn s isch we mit nem Mensch, der üßa Land goht: er reft sini Knecht un vuträut ne si Vumöge (Hab un Guet) a;

15 däm eine git da(er) fünf Zentna Silba, däm andere zwei, däm dritte eina, jeda we na Tichtig isch, un zeht fort.

16 Gli goht der hi, der fünf Zentna gregt het, un handelt mit ne un gwinnt witeri fünf dzue.

17 Ebeso gwinnt der, der zwei Zentna gregt het, zwei witeri dzue.

18 Der aba eina gregt het, goht hi, grabt ä Loch in d Erde un vuschteckt des Geld vu sinem Herr.

19 Nohch langa Ziit kummt dr Herr vu d Knecht un forderet Antwort vu nene.

20 Do kunnt dzue, der fünf Zentna gregt het, un legt witeri fünf Zentna dzue un het gsait: Herr, dü hesch ma(mir) fünf Zentna avuträut; lueg (gib obacht) do, i(ich) ha dmit witeri fünf Zentna gwunne.

21 Do het si Herr zue nem gsait: Recht so, dü tichtige un treue Knecht, dü bisch iba wenigem treu gsi, i(ich) will di iba viel anesitzä; gang inä zue dines Herrn Fräid(Freud)!

22 Do kunnt au dzue, der zwei Zentna gregt het, un het gsait: Herr, dü hesch ma(mir) zwei Zentna avuträut; lueg (gib obacht) do, i(ich) ha dmit zwei witeri gwunne.

23 Si Herr het gsait zue nem: Recht so, dü tichtige un treue Knecht, dü bisch iba wenigem treu gsi, i(ich) will di iba viel anesitzä; gang inä zue dines Herrn Fräid(Freud)!

24 Do kunnt au dzue, dr ei Zentna gregt het, un het gsait: Herr, i(ich) ha gwüßt, daß dü ä härte Ma bisch: dü erntesch, wo dü nit gsajt hesch, un sammelsch i, wo dü nit üsgschtreut hesch;

25 un i(ich) ha mi gfirchtet, bi hi gange un ha di Zentna in dr Erde vuschteckt. lueg (gib obacht), do hesch dü des was Dir isch.

26 Si Herr aba git zantwort un het gsait zue nem: Dü bese un fule Knecht! Dü hesch gwüßt, daß i(ich) ernte, wo i(ich) nit gsajt ha, un isammle, wo i(ich) nit üsgschtreut ha?

27 Dann(Dnoh) hättesch dü mi Geld zue d Wechsler bringe solle, un wenn i(ich) kumme wär, hät i(ich) Mins wiedagregt mit Zinse.

28 Drum riße nem d Zentna wäg un gen nen däm, der zehn Zentna het.

29 Denn wer do het, däm wird ge wäre, un na(er) wird d Massig(Fülle) ha; wer aba nit het, däm wird au, was sa(er) het, gnumme wäre.

30 Un den unnütze Knecht werft ins Dunkle üsä; do wird si Hiile un Zähneklappere.

31 Wenn aba dr Menschebue kumme wird in sinere Herrlichkeit, un alli Engel mit nem, dann(dnoh) wird da(er) hocke uf fem Thron sinere Herrlichkeit,

32 un alli Velka wäre vor nem vusammelt wäre. Un er wird sie vuänanda trenne, we ä Hirt d Schof vu d Böcke schiedet,

33 un wird d Schof zue sinere Rechte schtelle un d Böck zue d Linke.

34 Do wird dann(dnoh) dr Kenig sage zue däne zue sinere Rechte: Kummt her, ihr Gsegneti vu minem Vada (Babbe), erbt des Rich, des äich gmacht isch vum Afang vu d Welt!

35 Denn i(ich) bi hungrig gsi, un ihr hän ma(mir) z ässä ge. Ich bi durschtig gsi, un ihr hän ma(mir) z trinke ge. Ich bi ä Fremde gsi, un ihr hän mi ufgnumme.

36 Ich bi nackt gsi, un ihr hän mi azogä. Ich bi krank gsi, un ihr hän mi bsuecht. Ich bi im Gfängnis (Loch) gsi, un ihr sin zue ma(mir) kumme.

37 Dann(Dnoh) wäre nem di Grechte sage: Herr, wenn hän ma(mir) dich hungrig gsähne un hän dir z ässä ge? odr durschtig un hän dir z trinke ge?

38 Wenn hän ma(mir) dich als Fremde gsähne un hän di ufgnumme? odr nackt un hän di azogä?

39 Wenn hän ma(mir) di krank odr im Gfängnis (Loch) gsähne un sin zue da kumme?

40 Un dr Kenig wird sage zue nene: Gwiß, i(ich) sag äich: Was ihr doe hän einem vu däne minene gringschte Breda, des hän ihr ma(mir) doe.

41 Dann(Dnoh) wird da(er) au zue däne zue d Linke sage: Gehn wäg vu ma(mir), ihr Vufluechti, ins ewige Fiir, des gmacht isch däm Deufel un sinene Engel!

42 Denn i(ich) bi hungrig gsi, un ihr hän ma(mir) nit z ässä ge. Ich bi durschtig gsi, un ihr hän ma(mir) nit z trinke ge.

43 Ich bi ä Fremde gsi, un ihr hän mi nit ufgnumme. Ich bi nackt gsi, un ihr hän mi nit azogä. Ich bi krank un im Gfängnis (Loch) gsi, un ihr hän mi nit bsuecht.

44 Dann(Dnoh) wäre sie nem au sage: Herr, wenn hän ma(mir) dich hungrig odr durschtig gsähne odr als Fremde odr nackt odr krank odr im Gfängnis (Loch) un hän dir nit dient?

45 Dann(Dnoh) wird da(er) ne sage: Gwiß, i(ich) sag äich: Was ihr nit doe hän einem vu däne Kleinschte, des hän ihr ma(mir) au nit doe.

46 Un sie wäre higo: zue d ewige Schtrof, aba di Grechte ins ewige Läbä.