1 Naquele tempo João Batista foi para o deserto da Judeia e começou a pregar, 2 dizendo:
— Arrependam-se dos seus pecados porque o Reino do Céu está perto!
3 A respeito de João, o profeta Isaías tinha escrito o seguinte:
"Alguém está gritando no deserto:
Preparem o caminho para o Senhor passar!
Abram estradas retas para ele!"
4 João usava uma roupa feita de pelos de camelo e um cinto de couro e comia gafanhotos e mel do mato. 5 Os moradores de Jerusalém, da região da Judeia e de todos os lugares em volta do rio Jordão iam ouvi-lo. 6 Eles confessavam os seus pecados, e João os batizava no rio Jordão.
7 Quando João viu que muitos fariseus e saduceus vinham para serem batizados por ele, disse:
— Ninhada de cobras venenosas! Quem disse que vocês escaparão do terrível castigo que Deus vai mandar? 8 Façam coisas que mostrem que vocês se arrependeram dos seus pecados. 9 E não digam uns aos outros: "Abraão é nosso antepassado." Pois eu afirmo a vocês que até destas pedras Deus pode fazer descendentes de Abraão! 10 O machado já está pronto para cortar as árvores pela raiz. Toda árvore que não dá frutas boas será cortada e jogada no fogo. 11 Eu os batizo com água para mostrar que vocês se arrependeram dos seus pecados, mas aquele que virá depois de mim os batizará com o Espírito Santo e fogo. Ele é mais importante do que eu, e não mereço a honra de carregar as sandálias dele. 12 Com a pá que tem na mão ele vai separar o trigo da palha. Guardará o trigo no seu depósito, mas queimará a palha no fogo que nunca se apaga.
13 Naqueles dias, Jesus foi da Galileia até o rio Jordão a fim de ser batizado por João Batista. 14 Mas João tentou convencê-lo a mudar de ideia, dizendo assim:
— Eu é que preciso ser batizado por você, e você está querendo que eu o batize?
15 Mas Jesus respondeu:
— Deixe que seja assim agora, pois é dessa maneira que faremos tudo o que Deus quer.
E João concordou.
16 Logo que foi batizado, Jesus saiu da água. O céu se abriu, e Jesus viu o Espírito de Deus descer como uma pomba e pousar sobre ele. 17 E do céu veio uma voz, que disse:
— Este é o meu Filho querido, que me dá muita alegria!
1 Zue däre Ziit kummt Johannes dr Däufer un predig in dr Wüschte vu Judäa
2 un het gsait: Den Buße, denn s Himmelrich isch nooch kumme!
3 Denn der isch's, vum däm dr Prophet Jesaja gschwätzt un gsait het (Jesaja 40,3): "S isch ä Schtimme vu mä Prediga in dr Wüschte: Richtet däm Herrn d Wäg un macht ebe sini Wägli!"
4 Er aba, Johannes, het ä Gwand (Häß) üs Kamelhore a un ä läderne Girtel um sini Lende; si Ässä aba war Heigummba un wilde Honig.
5 Do sin sie zue nem üsä gange d Schtadt Jerusalem un ganz Judäa un alli Lända am Jordan
6 un hän sich daufe lo vu nem im Jordan un hän ihri Sinde gsait.
7 Als sa(er) drno vieli Pharisäer un Sadduzäer gsäh het zue sinere Daufi kumme, sait da(er) zue nene: Ihr Schlangebröt, wer het denn äich gwiß gmacht, daß ihr däm kinftige Zorn (Wuet) entrinne den?
8 Luege zue, bringe rechtschaffendi Frucht dr Buße!
9 Denke nur nit, daß ihr bi äich sage kenntet: Mir hän Abraham zum Vada (Babbe). Denn i(ich) sag äich: Gott vumag däm Abraham üs däne Schtei (Wackes) Kinda z mache.
10 S isch scho d Axt d Baim an d Wurzle glegt. Drum: jeda Baum, der nit gueti Frucht git, wird abghaue un ins Fiir gworfe.
11 Ich dauf äich mit Wassa zue d Buße; der aba nohch ma(mir) kummt, isch schtärka als i(ich), un i(ich) bi nit wert, nem d Latsche z schleipfe; der wird äich mit däm heilige Geischt un mit Fiir daufe.
12 Er het sini Worfschufle in dr Hand; er wird sini Tenne fäge un si Weize in d Schichä sammle; aba d Schpreu wird da(er) vubrennen mit nem ewige Fiir.
13 Zue däre Ziit kummt Jesus üs Galiläa an d Jordan zum Johannes, daß sa(er) sich vu nem daufe losst.
14 Aba Johannes wehrt nem un het gsait: Ich brüch`s, daß i(ich) vu dir dauft wir, un dü kummsch zue ma(mir)?
15 Jesus aba git zantwort un het gsait zue nem: Loss ses etzed bassiere! Denn so soll`s si fir uns(us), alli Grechtigkeit z doe. Do losst da`s(er's) bassiere.
16 Un als Jesus dauft war, schtiegt da(er) gli üs sem Wassa. Un lueg (gib obacht), do doet sich nem dr Himmel uf, un na(er) het gsähne d Geischt Gottes we nä Duebe abefahre un iba sich kumme.
17 Un lueg (gib obacht), ä Schtimme vum Himmel nab het gsait: Des isch mi liebe Bue, an däm i(ich) großi freud ha.