1 Jorão, o filho de Acabe, começou o seu reinado sobre Israel enquanto corria o décimo oitavo ano do reinado de Jeosafá sobre Judá; reinou doze anos. A sua capital era Samaria.
2 Era uma pessoa muito má, mas não tanto quanto seu pai e sua mãe, porque pelo menos deitou abaixo o pilar que a sua mãe erguera em honra de Baal.
3 Contudo aderiu ao pecado de Jeroboão, o filho de Nebate, que tinha levado o povo de Israel ao culto dos ídolos.
4 O rei Messa de Moabe e o seu povo eram negociantes de gado. Pagavam a Israel um tributo anual de cem mil cordeiros e mais a lã de cem mil carneiros; mas após a morte de Acabe, o rei de Moabe rebelou-se contra Israel.
6 Por isso o rei Jorão mobilizou o seu exército e mandou mensageiros a Jeosafá, rei de Judá: O rei de Moabe revoltou-se contra mim. Ajudas-me a combatê-lo? Com certeza que sim, respondeu Jeosafá. Podes dispor do meu povo e da minha cavalaria.
8 Quais são os teus planos de combate? Jorão respondeu: Atacaremos a partir do deserto de Edom.
9 Dessa forma, os dois exércitos, reforçados com as tropas de Edom, fizeram uma marcha de sete dias através do deserto, para rodearam o inimigo; mas encontraram uma séria dificuldade - é que lhes faltou água para os homens e para os animais.
10 O que é que vamos fazer agora?, gritava o rei de Israel. O Senhor trouxe-nos aqui para sermos derrotados pelo rei de Moabe.
11 Jeosafá perguntou: Não há nenhum profeta do Senhor entre a nossa gente? Se houvesse, poderíamos saber o que fazer!Há Eliseu, respondeu um dos oficiais do rei de Israel. E acrescentou: Era o assistente de Elias.
12 Óptimo, disse Jeosafá. É o homem de quem precisamos. E os três reis, de Israel, de Judá e de Edom foram consultar Eliseu.
13 Não tenho nada a ver contigo, disse Eliseu para o rei Jorão de Israel. Vai ter com os falsos profetas do teu pai e da tua mãe!Mas o rei respondeu: Não. Porque foi o Senhor quem nos mandou até aqui para sermos destruídos pelo rei de Moabe!
14 Juro pelo Senhor Deus que, se não fosse a presença aqui do rei Jeosafá, de Judá, eu não me incomodaria um bocadinho sequer contigo, retorquiu Eliseu. Tragam-me então alguém que toque a harpa. Quando o músico começou a tocar, Eliseu recebeu a mensagem do Senhor:
16 Manda o Senhor que façam covas em todo este vale seco. Não hão-de ver nem vento, nem chuva; mas este vale encher-se-á de água nas covas, e poderão saciar-se, tanto os homens como os animais! Mas isto é só o começo da minha intervenção. O Senhor vos tornará vitoriosos sobre as tropas de Moabe! Conquistarão o melhor das suas povoações - mesmo as que são fortificadas - e encherão de pedras todos os bons campos.
20 Com efeito, no dia seguinte, por altura em que o sacrifício da manhã deveria ser oferecido, eis que apareceu água! Corria, vinda do lado de Edom, e em breve havia mesmo água por toda a parte.
21 Entretanto, quando o povo moabita ouviu falar dos três exércitos que vinham contra eles, mobilizaram todo o homem válido para a guerra, velhos e novos, e dispuseram-se ao longo da fronteira. Logo cedo na manhã seguinte, o Sol, reflectindo-se sobre as águas, dava a estas um tom vermelho de sangue.
23 É sangue!, começaram a gritar. Os três exércitos com toda a certeza que se voltaram uns contra os outros e estão a matar-se mutuamente! Vamos todos depressa à presa!
24 Quando chegaram ao acampamento militar dos israelitas, estes cairam sobre eles e começaram a matá-los. A tropa moabita fugiu. Os israelitas avançaram pela terra de Moabe, destruindo tudo à sua frente. Arrasaram povoações, lançaram entulho sobre as terra e para dentro dos poços, cortaram as árvores frutíferas; no fim, apenas o forte de Quir-Haresete tinha ficado de pé; mas mesmo esse acabou também por ser tomado.
26 Quando o rei de Moabe viu que a batalha tinha sido perdida, reuniu 700 dos seus homens que melhor lutavam à espada, e num esforço desesperado tentou ainda confrontar-se com o rei de Edom; mas não conseguiu. Pegou então no seu filho mais velho, que estava destinado para o suceder no trono, e perante o horror do exército Israelita, matou-o e sacrificou-o sobre a muralha. O exército de Israel regressou, indignado, para a sua terra.
1 Jooram, Ahabin poika, tuli Israelin kuninkaaksi Samariassa Joosafatin, Juudan kuninkaan, kahdeksantenatoista hallitusvuotena, ja hän hallitsi kaksitoista vuotta.
2 Hän teki sitä, mikä on pahaa Herran silmissä, ei kuitenkaan niinkuin hänen isänsä ja äitinsä, sillä hän poisti Baalin patsaan, jonka hänen isänsä oli teettänyt.
3 Kuitenkin hän riippui kiinni Jerobeamin, Nebatin pojan, synnissä, jolla tämä oli saattanut Israelin tekemään syntiä; siitä hän ei luopunut.
4 Meesa, Mooabin kuningas, omisti lammaslaumoja ja maksoi verona Israelin kuninkaalle satatuhatta karitsaa ja sadantuhannen oinaan villat.
5 Mutta Ahabin kuoltua Mooabin kuningas luopui Israelin kuninkaasta.
6 Siihen aikaan lähti kuningas Jooram Samariasta ja katsasti kaiken Israelin.
9 Niin Israelin kuningas, Juudan kuningas ja Edomin kuningas lähtivät liikkeelle. Mutta kun he olivat kierrellen kulkeneet seitsemän päivän matkan eikä ollut vettä sotajoukolle eikä juhdille, jotka seurasivat heitä,
17 Sillä näin sanoo Herra: Te ette tule näkemään tuulta ettekä sadetta, ja kuitenkin tämä laakso tulee vettä täyteen; ja te saatte juoda, sekä te että teidän karjanne ja juhtanne.
18 Mutta tämä on Herran silmissä pieni asia: hän antaa Mooabin teidän käsiinne,
20 Ja katso, seuraavana aamuna, sinä hetkenä, jona ruokauhri uhrataan, tuli vettä Edomista päin, niin että maa tuli vettä täyteen.
21 Kun kaikki mooabilaiset kuulivat, että kuninkaat olivat lähteneet sotaan heitä vastaan, kutsuttiin koolle kaikki miekkaan vyöttäytyvät ja myös vanhemmat miehet, ja he asettuivat rajalle.
22 Mutta varhain aamulla, kun aurinko nousi ja paistoi veteen, näkivät mooabilaiset, että vesi heidän edessään oli punaista kuin veri.
24 Mutta kun he tulivat Israelin leiriin, nousivat israelilaiset ja voittivat mooabilaiset, niin että nämä pakenivat heitä. Ja he hyökkäsivät maahan ja voittivat uudelleen mooabilaiset.
25 Ja he hävittivät kaupungit, kaikille hyville peltopalstoille heitti kukin heistä kiven, täyttäen ne; he tukkivat kaikki vesilähteet ja kaatoivat kaikki hedelmäpuut, niin että ainoastaan Kiir-Haresetissa jäivät kivet paikoilleen. Ja linkomiehet piirittivät kaupungin ja ampuivat sitä.
26 Kun Mooabin kuningas näki joutuvansa tappiolle taistelussa, otti hän mukaansa seitsemänsataa miekkamiestä murtautuakseen Edomin kuninkaan luo; mutta he eivät voineet.
27 Niin hän otti poikansa, esikoisensa, joka oli tuleva kuninkaaksi hänen sijaansa, ja uhrasi hänet polttouhriksi muurilla. Silloin suuri viha kohtasi Israelia, niin että he lähtivät sieltä ja palasivat omaan maahansa.