1 O príncipe Absalão, filho de David, tinha uma irmã muito bonita, chamada Tamar. E o príncipe Amnom, que era meio-irmão dela, enamorou-se desesperadamente da rapariga.

2 Amnom estava tão preso daquele amor que até ficou doente. Não tinha meios de lhe falar pois que os rapazes e as meninas eram mantidos estritamente separados .

3 Amnom tinha um amigo muito esperto, que era o seu primo Jonadabe, filho de um irmão de David chamado Chamá.

4 Um dia Jonadabe perguntou a Amnom: O que é que se passa contigo? Porque é que o filho de um rei há-de andar assim definhado, dia após dia? Estou apaixonado por Tamar, minha meia-irmã.

5 Pois bem, vou-te dizer o que há a fazer. Vai para a cama e finge que estás muito doente. Quando teu pai vier ver-te, pede-lhe que Tamar venha preparar-te alguma comida; diz-lhe que te sentirás melhor quando ela vier trazer-te alimento.

6 Amnom assim fez. E quando o rei veio vê-lo, Amnom pediu-lhe por favor que a sua irmã Tamar fosse autorizada a vir preparar-lhe algum alimento para ele comer. David concordou e mandou dizer a Tamar que fosse aos aposentos de Amnom fazer-lhe alguma coisa para comer.

8 Ela obedeceu e foi ao quarto dele; começou a amassar farinha e preparou-lhe um bolo especial.

9 Mas quando lho apresentou ele recusou comer: Quero que toda a gente saia daqui, disse ele para os criados. E as pessoas sairam todas.

10 Depois disse para Tamar: Agora traz-me tu comida aqui, à cama, e então hei-de comer. A moça assim fez. Mas quando ela estava ali em frente dele, prendeu-a e pediu-lhe: Vem, deita-te aqui comigo, minha irmã.

12 Oh, não Amnom, gritou ela. Não faças uma loucura dessas. Não me forces! Sabes bem o crime tremendo que isso seria em Israel. Eu nem saberia onde esconder-me de vergonha! Tu serias considerado o maior louco da nação! Por favor, fala ao rei no assunto e ele certamente deixará que me case contigo.

14 Mas ele não quis ouvi-la e, como tinha mais força, violentou-a. Mas logo a seguir a sua paixão tornou-se em ódio, e acabou por odiá-la ainda mais do que a tinha amado. Sai daqui!, rosnou ele.

16 Não, não! Rejeitares-me agora seria um crime ainda maior do que o que me fizeste.Mas ele não lhe deu ouvidos.

17 Chamou por um criado e ordenou-lhe: Tira esta rapariga daqui e fecha a porta atrás dela.

18 Assim a expulsou. Ela trazia vestida uma túnica até aos pés, às cores, com mangas, segundo o que costumava, naqueles dias, ser o traje das princesas ainda virgens.

19 Então rasgou a túnica, pôs cinza por cima de si, cruzou as mãos na cabeça e foi assim andando e chorando.

20 Seu irmão Absalão veio ter com ela: Então sempre é verdade que Amnom te violentou! Não te angusties, visto que tudo isto se passa em família. Não é caso para ficares assim! E Tamar foi morar com o seu irmão Absalão, como uma mulher solitária.

21 Ao ouvir o que aconteceu, o rei David ficou extremamente irado.

22 Absalão não disse nada a Amnom, porque lhe tinha um ódio profundo pelo que fizera à irmã.

23 Dois anos mais tarde, quando as ovelhas de Absalão estavam a ser tosquiadas em Baal-Hazer em Efraim, Absalão convidou o seu pai e todos os irmãos para um banquete, a fim de festejarem a ocasião.

25 O monarca respondeu-lhe: Não, meu rapaz. Se lá fôssemos todos, isso seria um encargo enorme para ti. Absalão insistiu, mas David não aceitou e mandou-lhe felicitações.

26 Bom, então, disse Absalão, já que não vens tu, manda em teu lugar o meu irmão Amnom.Porquê Amnom?, perguntou o rei.

27 Absalão insistiu muito, até que o rei concordou, e permitiu que os filhos todos lá fossem, incluindo Amnom.

28 Absalão avisou os seus homens: Esperem até que Amnom esteja embriagado e a um sinal meu matem-no! Não tenham receio. Aqui sou eu quem dá ordens, e é isto que estou a ordenar-vos. Vamos para a frente e nada de ter medo!

29 Foi dessa maneira que mataram Amnom. Os outros príncipes, seus irmãos, montaram todos nas suas mulas e fugiram.

30 Vinham eles ainda a caminho de Jerusalém, quando chegou aos ouvidos de David o boato seguinte: Absalão matou todos os irmãos; nem um ficou em vida!

31 O rei deu um salto, rasgou a roupa que tinha e prostrou-se por terra. Os seus conselheiros, igualmente, rasgaram a roupa em sinal de amargura.

32 Mas nessa altura chegou Jonadabe (sobrinho de David, filho de Chamá) que explicou: Não, não foi nada disso! Não morreram todos! Só Amnom foi morto! Absalão tinha isto preparado desde que Tamar foi violentada por Amnom. Os teus filhos não foram todos mortos! Só o foi Amnom.

34 Entretanto, Absalão fugiu guarda que estava de vigia em Jerusalém sobre a muralha deu aviso que via gente a chegar, em direcção da cidade, ao longo da estrada que corre junto da colina.

35 Pronto, disse Jonadabe ao rei. Aqui estão eles. Os teus filhos estão a chegar, tal como te disse.

36 Em breve os outros apareceram, a chorar e lamentaram-se. O rei e os conselheiros também se puseram todos a chorar com eles.

37 Absalão fugiu, pois, para junto do rei Talmai de Gesur (filho de Amiúde), e lá ficou por três anos. Entretanto David, agora já conformado com a morte de Amnom, andava cheio de saudades do seu filho Absalão.

1 Sen jälkeen tapahtui tämä. Daavidin pojalla Absalomilla oli kaunis sisar nimeltä Taamar, ja Daavidin poika Amnon rakastui häneen.

2 Ja Amnon tuli aivan sairaaksi tuskasta sisarensa Taamarin tähden; sillä kun tämä oli neitsyt, näytti Amnonista mahdottomalta tehdä hänelle mitään.

3 Mutta Amnonilla oli ystävä, nimeltä Joonadab, Daavidin veljen Simean poika; ja Joonadab oli hyvin ovela mies.

8 Niin Taamar meni veljensä Amnonin taloon, jossa tämä makasi. Ja hän otti taikinaa, sotki ja teki kakkuja hänen silmiensä edessä ja paistoi kakut,

14 Mutta tämä ei tahtonut kuulla häntä, vaan voitti hänet, teki hänelle väkivaltaa ja makasi hänet.

18 Ja tytöllä oli yllään pitkäliepeinen, hihallinen ihokas; sillä sellaisiin viittoihin olivat kuninkaan tyttäret puetut neitsyenä ollessaan. Ja kun palvelija oli vienyt hänet ulos ja lukinnut oven hänen jälkeensä,

19 sirotteli Taamar tuhkaa päähänsä ja repäisi pitkäliepeisen, hihallisen ihokkaan, joka hänellä oli yllänsä, pani kätensä päänsä päälle ja meni huutaen lakkaamatta.

21 Kun kuningas Daavid kuuli kaiken tämän, vihastui hän kovin.

22 Mutta Absalom ei puhunut Amnonille sanaakaan, ei pahaa eikä hyvää, sillä Absalom vihasi Amnonia, sentähden että tämä oli tehnyt väkivaltaa hänen sisarellensa Taamarille.

23 Kahden vuoden kuluttua tapahtui, että Absalomilla oli lammasten keritsiäiset Baal-Haasorissa, joka on Efraimin luona. Ja Absalom kutsui sinne kaikki kuninkaan pojat.

27 Mutta kun Absalom pyytämällä pyysi häntä, päästi hän Amnonin ja kaikki muut kuninkaan pojat menemään hänen kanssansa.

29 Absalomin palvelijat tekivät Amnonille, niinkuin Absalom oli käskenyt. Silloin kaikki kuninkaan pojat nousivat, istuivat kukin muulinsa selkään ja pakenivat.

31 Silloin kuningas nousi, repäisi vaatteensa ja paneutui maahan maata; ja kaikki hänen palvelijansa seisoivat siinä reväistyin vaattein.

34 Mutta Absalom pakeni. Kun palvelija, joka oli tähystäjänä, nosti silmänsä ja katseli, niin katso, paljon väkeä tuli tietä, joka oli hänen takanansa, vuoren kuvetta.

36 Juuri kun hän oli saanut sen sanotuksi, niin katso, kuninkaan pojat tulivat; ja he korottivat äänensä ja itkivät. Myöskin kuningas ja kaikki hänen palvelijansa itkivät hyvin katkerasti.

37 Mutta Absalom oli paennut ja mennyt Gesurin kuninkaan Talmain, Ammihudin pojan, luo. Ja Daavid suri poikaansa kaiken aikaa.

38 Kun Absalom oli paennut ja tullut Gesuriin, jäi hän sinne kolmeksi vuodeksi.

39 Ja kuningas Daavid ikävöi päästä Absalomin luo, sillä hän oli lohduttautunut Amnonin kuolemasta.