1 Absalão comprou um carro ao qual mandou atrelar cavalos e alugou cinquenta homens que corressem diante dele.
2 Levantava-se cedo de manhã e ia para a entrada da cidade. Quando alguém trazia um caso qualquer para o submeter ao julgamento do rei, Absalão chamava-o e expressava-lhe o seu interesse pelo problema.
3 Estou a ver que tens razão nesse assunto. Infelizmente o rei não tem ninguém que o assista para ouvir esses casos. Eu bem desejaria ser juiz, para que uma pessoa que tivesse uma causa a apresentar pudesse vir ter comigo e eu lhe faria justiça!
5 Além disso, se alguém se chegava e lhe fazia uma reverência, ele dava-lhe um abraço de saudação, com um beijo! Dessa forma ia roubando os corações de todo o povo de Israel a seu favor.
7 Ao cabo de quatro anos Absalão disse ao rei: Deixa-me ir até Hebrom para fazer um sacríficio ao Senhor em cumprimento de um voto que lhe fiz quando estava em Gesur - e que era que se pudesse regressar a Jerusalém, lhe apresentaria um holocausto.
9 O rei disse-lhe: Está certo, vai e cumpre com o teu voto. O príncipe dirigiu-se a Hebrom . Mas enquanto lá estava, mandou gente a todas as partes de Israel, incitando a população à revolta contra o rei: Logo que ouçam as trombetas, dizia a mensagem que enviava, saberão que Absalão foi coroado rei em Hebrom. Levou consigo duzentos homens de Jerusalém, como hóspedes, mas que nada sabiam das suas intenções. Enquanto oferecia o sacrifício, mandou buscar Aitofel, um dos conselheiros de David que vivia em Gilo. Aitofel declarou-se a favor de Absalão, tal como muitos outros. E assim a conspiração se tornou muito forte.
13 Em breve chegou a Jerusalém um mensageiro que contou ao rei David o que se passava: Israel em peso está a conspirar contra ti, a favor de Absalão!
14 Então teremos de fugir já, antes que seja tarde demais!, foi a resposta imediata de David ao homem. Se sairmos da cidade antes que ele chegue, tanto nós como a própria cidade poderão ser poupados.
15 Nós estamos contigo, disseram-lhe os conselheiros. Faz o que achares melhor.
16 Então o rei e a sua casa sairam da cidade logo. Não deixou mais ninguém no palácio se não dez das suas mulheres mais novas, para manterem a casa em ordem. David parou num dos limites da cidade para deixar as suas tropas passarem-lhe à frente - seiscentos homens de Gate, que dali tinham vindo com ele, mais os quereteus e os peleteus.
19 Mas voltando-se para Itai, o capitão dos seiscentos giteus, disse-lhe Para que é que hás-de tu vir connosco? Vai ter com os teus homens em Jerusalém, e com o teu rei, pois és um hóspede em Israel, um estrangeiro no exílio. Até parece que foi ontem que aqui chegaste e havia eu de te obrigar a andar vagueando connosco, sabe-se lá para onde? Volta para trás com as tuas tropas e que o Senhor use de misericórdia e de fidelidade para contigo.
21 Mas Itai retorquiu: Juro, perante Deus e pela tua própria vida, que para onde quer que vás irei eu, aconteça o que acontecer, quer isso represente vida ou morte.
22 David respondeu: Está bém, podes vir connosco.Assim Itai e os seus seiscentos homens continuaram com ele.
23 Havia uma tristeza profunda através da cidade, enquanto o rei ia passando, com os que o acompanhavam, e enquanto atravessava o ribeiro de Cedron, e ia pelo campo.
24 Abiatar e Zadoque mais os levitas levaram a arca da aliança de Deus e colocaram-na por terra, até que toda a gente passou. Depois, de acordo com instruções de David, Zadoque voltou com a arca para a cidade. Se o Senhor achar bem, disse David, fará com que regresse para tornar a ver a arca e o tabernáculo. Mas se desejar que a minha carreira acabe, pois bem, que se faça a sua vontade.
27 O rei disse ainda o seguinte a Zadoque: Ouve-me, este é o meu plano: Volta sossegadamente para a cidade com o teu filho Aimaaz mais Jónatas, o filho de Abiatar. Faz-me conhecer o que se vai passando em Jerusalém, enquanto me refugio no deserto.
29 Zadoque e Abiatar levaram a arca de Deus para trás, para a cidade e ali ficaram.
30 David subiu pelo caminho que conduz ao Monte das Oliveiras, chorando à medida que ia caminhando. Ia de cabeça coberta, em sinal de profunda consternação. O povo que o acampanhava ia também de cabeça coberta e chorava, à medida que iam subindo o monte.
31 Quando alguém veio dizer ao rei que Aitofel, seu conselheiro, se tinha passado para o lado de Absalão, David fez a seguinte oração: Ó Senhor, faz com que os conselhos de Aitofel sejam transtornados!
32 Toda a gente chegou finalmente ao cimo do Monte das Oliveiras e o povo adorou o Senhor. David encontrou aí Husai, o arquita, esperando por ele, com a roupa rasgada e terra sobre a cabeça.
33 O rei disse-lhe: Se tens a intenção de me seguir, fica sabendo que me levantarás problemas. Volta antes para Jerusalém e diz a Absalão, 'Estou ao teu serviço, como estive antes ao serviço do teu pai'. Assim poderás contraporte aos conselhos de Aitofel. Zadoque e Abiatar, os sacerdotes, já lá estão. Dá-lhes a conhecer tudo o que ouvires, e eles hão-de enviar-me Aimaaz e Jónatas a vir ter comigo para me dizerem o que se vai passando por lá.
37 Dessa forma Husai, o amigo de David, voltou para a cidade, na altura em que Absalão também lá chegava.
1 Mutta sitten tapahtui, että Absalom hankki itsellensä vaunut ja hevoset sekä viisikymmentä miestä, jotka juoksivat hänen edellänsä.
5 Ja kun joku lähestyi kumartaaksensa häntä, ojensi hän kätensä, tarttui häneen ja suuteli häntä.
6 Näin Absalom teki kaikille israelilaisille, jotka tulivat kuninkaan eteen saamaan oikeutta. Ja niin Absalom varasti Israelin miesten sydämet.
11 Ja Absalomin kanssa oli Jerusalemista kutsuvieraina mennyt kaksisataa miestä, jotka menivät sinne aivan viattomina, tietämättä mitään koko asiasta.
12 Ja Absalom lähetti myös, sillä aikaa kun uhrasi teurasuhrejaan, noutamaan giilolaisen Ahitofelin, Daavidin neuvonantajan, hänen kaupungistaan Giilosta. Ja salaliitto vahvistui, ja yhä enemmän kansaa meni Absalomin puolelle.
16 Ja kuningas lähti, ja koko hänen hovinsa seurasi häntä; kuitenkin jätti kuningas kymmenen sivuvaimoaan jäljelle vartioimaan linnaa.
17 Niin kuningas lähti, ja kaikki väki seurasi häntä. He pysähtyivät kaukaisimman talon kohdalle
18 kaikkien hänen palvelijainsa kulkiessa hänen ohitsensa. Myös kaikki kreetit ja pleetit sekä kaikki gatilaiset, kuusisataa miestä, jotka olivat tulleet hänen jäljessään Gatista, kulkivat kuninkaan ohitse.
23 Ja koko maa itki ääneen, kun kaikki väki kulki ohitse. Ja kun kuningas oli kulkemassa Kidronin laakson poikki, kaiken väen kulkiessa erämaan tielle päin,
24 niin katso, siinä oli myös Saadok ynnä hänen kanssaan kaikki leeviläiset, jotka kantoivat Jumalan liitonarkkia. Mutta he laskivat Jumalan arkin maahan, ja Ebjatar uhrasi, kunnes kaikki väki kaupungista oli ehtinyt kulkea ohitse.
29 Niin Saadok ja Ebjatar veivät Jumalan arkin takaisin Jerusalemiin ja jäivät sinne.
30 Mutta Daavid kulki itkien Öljymäkeä ylös, pää peitettynä ja paljain jaloin. Ja kaikki väki, mikä oli hänen kanssansa, oli myös peittänyt päänsä, ja he kulkivat itkien lakkaamatta.
32 Kun sitten Daavid oli tullut vuoren laelle, jossa Jumalaa rukoiltiin, tuli arkilainen Huusai häntä vastaan, ihokas reväistynä ja multaa pään päällä.
34 Mutta jos palaat kaupunkiin ja sanot Absalomille: 'Minä tahdon olla sinun palvelijasi, kuningas. Minä olen ennen ollut sinun isäsi palvelija, mutta nyt tahdon olla sinun palvelijasi', niin voit olla minulle avuksi tekemällä Ahitofelin neuvon tyhjäksi.
35 Siellähän ovat sinun kanssasi myöskin papit, Saadok ja Ebjatar; kaikki, mitä kuulet kuninkaan linnasta, ilmoita papeille, Saadokille ja Ebjatarille.
37 Niin Huusai, Daavidin ystävä, meni kaupunkiin, juuri kun Absalom tuli Jerusalemiin.