1 O Senhor mandou o profeta Natã contar esta história a David:
2 Havia dois homens numa cidade, um deles bastante rico, possuindo rebanhos de cordeiros e manadas de vacas; o outro muito pobre, que tinha apenas uma pequena ovelha que conseguira comprar e que criara em casa. Crescera com os seus próprios filhos; muitas vezes tirara do seu prato para lhe dar de comer; dera-lhe a beber do seu copo; dormira no seu regaço, como uma filha. Recentemente chegou a casa do rico um hóspede. Contudo, em vez de ir matar um cordeiro do seu rebanho para dar de jantar ao viajante, foi buscar a ovelha do pobre, assou-a e serviu-a ao convidado.
5 David ficou furioso ao ouvir aquilo: Juro, pelo Deus vivo, que quem quer que fizesse uma coisa semelhante haveria de morrer; haveria de pagar quatro ovelhas pela que roubou, e por não ter tido misericórdia.
7 Foste tu, esse homem rico!, disse-lhe Natã. O Senhor Deus de Israel manda-te dizer: 'Fiz-te rei de Israel e salvei-te do poder de Saul. Dei-te um palácio, mulheres, os reinos de Israel e de Judá. E se isso não bastasse, dar-te-ia muito, muito mais. Porque é então que desprezaste as leis de Deus e praticaste uma acção tão má? Roubaste a mulher de Urias e assassinaste-o. Por isso o assasínio será uma constante ameaça no seio da tua família daqui em diante, pois que me insultaste, tomando para ti a mulher de Urias.
11 Garanto-te que, em razão daquilo que fizeste, a tua própria casa se revoltará contra ti. Darei as tuas mulheres a outro homem, que fará isso à luz do dia, enquanto que tu fizeste-o secretamente; mas eu tomarei previdências para que tal se passe abertamente, para que sirva de sinal aos olhos de todo o Israel.'
13 Pequei contra o Senhor, confessou David a Natã ste respondeu: Sim, mas o Senhor perdoou-te. Não morrerás por causa deste pecado.
14 No entanto deste uma grande oportunidade aos inimigos do Senhor para que o desprezem e blasfemem dele. Visto isso, a criança que nasceu morrerá.
15 Natã retirou-se. O Senhor permitiu que o menino de Bate-Seba ficasse muito doente. David implorou a Deus que lhe poupasse o filho; deixou de comer e a noite inteira ficou prostrado no chão, perante o Senhor.
17 Os líderes da nação imploravam-lhe que se levantasse e fosse comer com eles, mas sempre recusou. Então, ao fim de sete dias, o bebé morreu. Os criados tinham receio de lho ir dizer: Se ele estava daquela maneira quando a criança se encontrava doente, o que não será quando lhe comunicarmos que já faleceu?
19 David, no entanto, reparando naqueles sussurros, viu bem o que acontecera. A criança morreu?, perguntou.Sim, já faleceu.
20 Então levantou-se, foi-se lavar, arranjou o cabelo, mudou de roupa, dirigiu-se ao tabernáculo e adorou o Senhor. Regressou ao palácio e comeu. A criadagem estava atónita: Não percebemos nada, disseram-lhe. Enquanto o criança estava com vida, choraste, recusaste comer; agora que ela está morta, acabaste com o choro e tornas a comer.
22 Se eu jejuei e chorei enquanto a criança vivia, é porque eu pensava assim: 'Pode ser que o Senhor me faça a graça de permitir que o bebé sobreviva'. Mas por que razão haveria eu de continuar a jejuar depois de ele morrer? Poderia eu fazê-lo ressuscitar? Eu sim, poderei ir tem com ele, mas o menino não vem ter mais comigo.
24 Depois foi consolar Bate-Seba. Tornando a dormir com ela, nasceu-lhe outro filho a quem chamou Salomão. O Senhor amou a criança, e mandou abençoá-la através do profeta Natã. O rei chamava ao menino Jedidias, que quer dizer amado do Senhor, devido ao interesse que o Senhor manifestou.
26 Entretanto Joabe e o exército de Israel estavam a terminar vitoriosamente o assalto a Rabá, capital dos amonitas. O general mandou mensageiros a David: Rabá, com o seu belo porto, é já nossa! Agora, traz tu o resto do exército e finaliza o combate, para que obtenhas tu o crédito da vitória e não eu.
29 David conduziu o exército até Rabá e capturou-a. Enormes quantidades de despojo foram trazidas para Jerusalém e David trouxe também a coroa do rei do adversário - uma peça preciosíssima, feita toda em ouro, cravejada de pedras preciosas - e colocou-a na sua própria cabeça. Fez escravos da população da cidade e pô-los a trabalhar com serras, e como serralheiros e fabricantes de tijolos. Foi desta forma que ele capturou todas as cidades dos amonitas. Depois voltou para Jerusalém.
2 Rikkaalla oli lampaita ja raavaita hyvin paljon.
3 Mutta köyhällä ei ollut muuta kuin yksi ainoa pieni karitsa, jonka hän oli ostanut. Hän elätti sitä, ja se kasvoi hänen luonansa yhdessä hänen lastensa kanssa: se söi hänen leipäpalastansa, joi hänen maljastansa, makasi hänen sylissään ja oli hänelle niinkuin tytär.
8 Minä olen antanut sinulle herrasi linnan ja antanut herrasi vaimot sinun syliisi; ja minä olen antanut sinulle Israelin ja Juudan heimot. Ja jos tämä olisi vähän, niin minä antaisin sinulle vielä sekä sitä että tätä.
9 Miksi sinä olet pitänyt halpana Herran sanan ja tehnyt sitä, mikä on pahaa hänen silmissään? Heettiläisen Uurian sinä olet surmannut miekalla, olet tappanut hänet ammonilaisten miekalla, ja hänen vaimonsa sinä olet ottanut vaimoksesi.
10 Sentähden ei miekka ole milloinkaan väistyvä sinun suvustasi, koska olet pitänyt halpana minut ja ottanut vaimoksesi heettiläisen Uurian vaimon.
11 Näin sanoo Herra: Katso, minä nostatan sinulle onnettomuuden sinun omasta perheestäsi, ja silmiesi edessä minä otan sinun vaimosi ja annan heidät toiselle, ja hän on makaava sinun vaimojesi kanssa tämän auringon nähden.
15 Sitten Naatan meni kotiinsa. Ja Herra löi lasta, jonka Uurian vaimo oli Daavidille synnyttänyt, niin että se sairastui vaikeasti.
16 Silloin Daavid etsi Jumalaa pojan tähden, ja Daavid paastosi; ja aina kun hän tuli kotiinsa, makasi hän yötä paljaalla maalla.
17 Niin hänen hovinsa vanhimmat menivät hänen luokseen saadaksensa hänet nousemaan ylös maasta, mutta hän ei tahtonut; eikä hän syönyt mitään heidän kanssansa.
20 Niin Daavid nousi maasta, peseytyi ja voiteli itsensä, muutti vaatteensa, meni Herran huoneeseen ja rukoili. Ja kun hän tuli kotiinsa, pyysi hän ruokaa; ja he tarjosivat, ja hän söi.
24 Daavid lohdutti vaimoansa Batsebaa ja meni hänen luoksensa ja makasi hänen kanssansa. Ja tämä synnytti pojan, ja hän antoi tälle nimen Salomo, ja Herra rakasti häntä.
25 Ja Daavid laittoi hänet profeetta Naatanin hoitoon, ja tämä kutsui häntä Jedidjaksi Herran tähden.
26 Mutta Jooab ryhtyi taistelemaan ammonilaisten Rabbaa vastaan ja valloitti kuninkaan kaupungin.
29 Silloin Daavid kokosi kaiken väen ja lähti Rabbaan, ryhtyi taisteluun sitä vastaan ja valloitti sen.
30 Ja hän otti heidän kuninkaansa kruunun hänen päästänsä-se painoi talentin kultaa, ja siinä oli kallis kivi-ja se pantiin Daavidin päähän. Ja hän vei sangen paljon saalista kaupungista.
31 Ja kansan, mitä siellä oli, hän vei pois ja asetti heitä kivisahojen ja rautahakkujen ja rautakirveiden ääreen ja pani heitä tiilentekoon. Näin hän teki kaikille ammonilaisten kaupungeille. Sitten Daavid ja kaikki väki palasi Jerusalemiin.