1 Na igreja de Antioquia havia os seguintes profetas e mestres: Barnabé; Simeão, chamado "o Negro"; Lúcio, de Cirene; Manaém, que havia sido criado junto com o governador Herodes ; e Saulo. 2 Certa vez, quando eles estavam adorando o Senhor e jejuando, o Espírito Santo disse:
— Separem para mim Barnabé e Saulo a fim de fazerem o trabalho para o qual eu os tenho chamado.
3 Então eles jejuaram, e oraram, e puseram as mãos sobre Barnabé e Saulo. E os enviaram na sua missão.
4 Barnabé e Saulo, tendo sido enviados pelo Espírito Santo, foram até a cidade de Selêucia e dali embarcaram para a ilha de Chipre. 5 Quando chegaram à cidade de Salamina, começaram a anunciar a palavra de Deus nas sinagogas. E eles tinham João Marcos para ajudá-los no trabalho missionário. 6 Eles atravessaram toda a ilha, chegando até a cidade de Pafos.
Ali encontraram um judeu que era mágico e falso profeta, chamado Barjesus. 7 Ele era amigo de Sérgio Paulo, o governador da ilha, que era um homem muito inteligente. O Governador mandou chamar Barnabé e Saulo, pois queria ouvir a palavra de Deus. 8 Mas o mágico Elimas (este é o nome dele em grego) era contra os apóstolos. Ele não queria que o Governador aceitasse a fé cristã. 9 Então Saulo, também conhecido como Paulo , cheio do Espírito Santo, olhou firmemente para Elimas 10 e disse:
— Filho do Diabo! Inimigo de tudo o que é bom! Homem mau e mentiroso! Por que é que você não para de torcer o verdadeiro ensinamento do Senhor? 11 Agora escute! O Senhor vai castigá-lo. Você ficará cego e não verá a luz do sol por algum tempo.
No mesmo instante Elimas sentiu uma nuvem escura cobrir os seus olhos e ele começou a se virar para todos os lados, procurando alguém que o guiasse pela mão. 12 Quando o Governador viu isso, creu e ficou muito admirado com os ensinamentos a respeito do Senhor Jesus.
13 Paulo e os seus companheiros navegaram da cidade de Pafos até Perge, uma cidade da província da Panfília. Porém João Marcos os deixou e voltou para Jerusalém. 14 Eles continuaram a viagem, indo de Perge até a cidade de Antioquia, no distrito da Pisídia. No sábado entraram na sinagoga e sentaram-se. 15 Depois da leitura da Lei de Moisés e dos livros dos Profetas, os chefes da sinagoga mandaram dizer a eles:
— Irmãos, se vocês têm alguma palavra para animar o povo, podem falar agora.
16 Então Paulo se levantou, fez um sinal com a mão, pedindo silêncio, e começou a dizer:
— Homens de Israel e todos vocês não judeus que temem a Deus, escutem! 17 O Deus do povo de Israel escolheu os nossos antepassados quando moravam na terra do Egito e fez deles um grande povo. Ele os tirou de lá com grande poder 18 e, no deserto, aguentou aquela gente durante quarenta anos. 19 Ele destruiu sete povos na terra de Canaã, e o povo de Israel se tornou dono das terras deles. 20 Tudo isso levou uns quatrocentos e cinquenta anos.
— Depois disso Deus lhes deu juízes, até o tempo de Samuel. 21 Quando o povo pediu um rei, ele lhes deu Saul, filho de Quis, da tribo de Benjamim, para ser rei deles durante quarenta anos. 22 Depois que tirou Saul, Deus pôs Davi como rei e disse isto a respeito dele: "Encontrei em Davi, filho de Jessé, o tipo de pessoa que eu quero e que vai fazer tudo o que eu desejo." 23 Um dos descendentes de Davi foi Jesus, a quem Deus pôs como Salvador de Israel, como havia prometido. 24 Antes da vinda de Jesus, João Batista anunciou a sua mensagem a todo o povo de Israel, dizendo que eles deviam se arrepender e ser batizados. 25 Mas, quando João estava terminando a sua missão, disse ao povo: "Quem é que vocês pensam que eu sou? Eu não sou aquele que vocês estão esperando. Mas escutem! Ele vem depois de mim, porém eu não mereço a honra de tirar as sandálias dos pés dele."
26 Paulo continuou:
— Meus irmãos, descendentes de Abraão, e também vocês não judeus que temem a Deus, escutem! Essa mensagem de salvação foi mandada para todos nós. 27 De fato, os moradores de Jerusalém e os seus líderes não entenderam que Jesus é o Salvador. E também não compreenderam as palavras dos livros dos Profetas, que são lidos todos os sábados. Mesmo assim, ao condenarem Jesus, eles estavam cumprindo essas profecias. 28 E, embora não encontrassem nenhuma razão para condená-lo à morte, pediram a Pilatos que mandasse matá-lo. 29 Depois de fazerem tudo o que as Escrituras Sagradas falam a respeito dele, eles o tiraram da cruz e o puseram num túmulo. 30 Mas Deus o ressuscitou, 31 e durante muitos dias ele apareceu às pessoas que o tinham acompanhado da Galileia até Jerusalém. Agora essas pessoas são testemunhas que falam a respeito de Jesus ao povo de Israel.
32 — E nós estamos aqui para trazer o evangelho a vocês. 33 Deus fez agora para nós o que havia prometido aos nossos antepassados: ele ressuscitou Jesus, como está escrito no Salmo número dois:
"Você é o meu Filho;
hoje eu me tornei o seu Pai."
34 — E foi isto o que Deus disse a respeito da ressurreição de Jesus, afirmando que ele nunca seria destruído pela morte:
"Eu vou dar a vocês as bênçãos
sagradas e certas
que prometi a Davi."
35 E em outra parte das Escrituras lemos também:
"Tu não deixarás que o teu dedicado servo
apodreça na sepultura."
36 E Paulo disse ainda:
— Na verdade, Davi, no seu tempo, cumpriu os planos de Deus. Depois morreu, foi sepultado ao lado dos seus antepassados e apodreceu na sepultura. 37 Mas isso não aconteceu com aquele que Deus ressuscitou. 38,39 Meus irmãos, todos vocês precisam saber com certeza que é por meio de Jesus que a mensagem do perdão de pecados é anunciada a vocês. Precisam saber também que quem crê é libertado de todos os pecados dos quais a Lei de Moisés não pode livrar. 40 Portanto, tenham cuidado para que não aconteça o que os profetas disseram:
41 "Prestem atenção,
vocês que zombam de Deus!
Fiquem espantados e morram.
Pois o que vou fazer agora é uma coisa
em que vocês não acreditariam,
mesmo que alguém explicasse."
42 Quando Paulo e Barnabé estavam saindo da reunião, as pessoas pediram com insistência que eles voltassem no sábado seguinte a fim de falarem sobre o mesmo assunto. 43 Depois da reunião, muitos judeus e outras pessoas convertidas ao Judaísmo acompanharam Paulo e Barnabé, que falavam com eles e animavam todos para que continuassem firmes na graça de Deus.
44 No sábado seguinte quase todos os moradores da cidade foram ouvir a palavra do Senhor. 45 Quando os judeus viram aquela multidão, ficaram com muita inveja. Então começaram a dizer o contrário do que Paulo dizia e o insultaram. 46 Porém Paulo e Barnabé falaram com mais coragem ainda. Eles disseram:
— Era necessário que a palavra de Deus fosse anunciada primeiro a vocês que são judeus. Mas, como vocês não querem aceitá-la e acham que não merecem receber a vida eterna, então agora nós vamos anunciar a palavra aos não judeus. 47 Pois esta é a ordem que o Senhor Deus deu a nós, o seu povo:
"Eu coloquei você como luz
para os outros povos,
a fim de que você leve a salvação
ao mundo inteiro."
48 Quando os não judeus ouviram isso, ficaram muito alegres e começaram a dizer que a palavra do Senhor era boa. E creram todos os que tinham sido escolhidos para ter a vida eterna.
49 A palavra do Senhor se espalhou por toda aquela região. 50 Mas os judeus atiçaram as mulheres não judias da alta sociedade convertidas ao Judaísmo e também os homens mais importantes da cidade. E começaram a perseguir Paulo e Barnabé e os expulsaram daquela região. 51 Então os apóstolos sacudiram a poeira das suas sandálias, em sinal de protesto contra eles, e foram para a cidade de Icônio. 52 E os cristãos de Antioquia continuaram muito alegres e cheios do Espírito Santo.
1 S ware aba in Antiochia in dr Gmeinde Prophete un Lehrer, nämlich Barnabas un Simeon, gnennt Niger, un Luzius vu Kyrene un Manaën, der mit däm Landesfirscht Herodes ufzoge worde war, un Saulus.
2 Als sie aba däm Herrn diene un fastete, sait dr heilige Geischt: Sundert ma(mir) üs Barnabas un Saulus zum Denscht, zue dem i(ich) sie bruefe ha.
3 Do fastete sie un bäte un lege d Händ(Pfode) uf sie un len sie ze.
4 Nohchdem sie etze üsgsandt ware vum heilige Geischt, kumme sie nohch Seleuzia un vu do mit dem Schiff nohch Zypern.
5 Un als sie in de Schtadt Salamis kumme, vukindige sie des Wort Gottes in d Synagoge (Gotteshus) (Gotteshiisa) dr Jude; sie hän aba au Johannes als Helfa bi sich.
6 Als sie di ganze Insel bis nohch Paphos durchzoge hän, träfe sie ä Zaubera un falsche Prophete, ä Jude, der hießt Barjesus;
7 der war bi däm Schtadthaltr Sergius Paulus, nem schlaue Ma. Der reft Barnabas un Saulus zue sich un wot, des Wort Gottes härä.
8 Do widerschtod ne dr Zaubera Elymas - denn so wird si Name ibasetzt - un vusuecht, d Schtadthaltr vum Glaube abzhalte.
9 Saulus aba, der au Paulus heißt, voll heiligem Geischt, luegt nen a
10 un sait: Dü Bue vum Deufel, voll alla Lischt un alla Bosheit, dü Fäind alla Grechtigkeit, hersch dü nit uf, krumm zue mache d grade Wäg vum Herrn?
11 Un etze lueg, d Hand vum Herrn kummt iba di, un dü sollsch blind si un d Sunne ä Ziitlang nit säh! Uf dr Schtell flegt ä Dunkelheit un Nacht uf nen, un er goht umä un suecht jemand, der nen an d Hand fihrt.
12 Als dr Schtadthaltr sieht, was gschähe war, wird da(er) gläubig un vuwundrete sich iba de Lehr vum Herrn.
13 Paulus aba un de um nen ware, fahre vu Paphos ab un kumme nohch Perge in Pamphylien. Johannes aba trennt sich vu nene un kehrt zruck nohch Jerusalem.
14 Sie aba zen vu Perge witer un kumme nohch Antiochia in Pisidien un gehn am Sabbat in d Synagoge (Gotteshus) un hocke sich na.
15 Nohch dr Lesig vum Gsetz un dr Prophete aba schicke de Vorschteha vu d Synagoge (Gotteshus) zue nene un len nene sage: Lebi (Liebe) Breda, wen ihr ebis schwätze un des Volk vumahne, so sages.
16 Do schtoht Paulus uf un winke mit dr Hand un sait: Ihr Männa vu Israel un ihr Gottesfirchtigi, häret zue!
17 Dr Gott vum Volk Israel het unsri Vädare üsgwählt un des Volk groß gmacht, als sie Fremdlinge ware im Land Ägypte, un mit schtarkem Arm fihrt er sie vu dert üsä.
18 Un vierzig Johr lang dulde da sie in dr Wüschtea
19 un het siebä Velka in däm Land Kanaan vunichtet un git ne dere Land zum Erbe;
20 des isch bassiert in etwa vierhundatfuchzig Johr. Dnohch git da(er) ne Richta bis zue d Ziit vum Prophete Samuel.
21 Un vu do a bitte sie um ä Kenig; un Gott git tene Saul, d Bue vum Kisch, ä Ma üs däm Schtamm Benjamin, fir vierzig Johr.
22 Un als er dän vuschtoße het, erhebt er David zue ihrem Kenig, vu däm ma(er) beziigt (1. Samuel 13,14): "Ich ha David gfunde, d Bue Isais, ä Ma nohch minem Herz, der soll mi ganze Wille doe."
23 Aus däm sinem Gschlecht het Gott, we na(er) vuheiße het, Jesus kumme losse als Heiland fir des Volk Israel,
24 nohchdem Johannes, bvor Jesus agfange het, däm ganze Volk Israel de Daufi vu d Buße predigt het.
25 Als aba im Johannes si Lauf umä(vollendete) war, sait da(er): Ich bi nit der, fir den ihr mi hebet (haltet); aba lueg, er kummt nohch ma(mir), däm si Schuehreme z lese i(ich) nit wert bi.
26 Ihr Männa, liebe Breda, ihr Buebä üs däm Gschlecht Abrahams un ihr Gottesfirchtigi, uns(us) isch des Wort vum Heil gschickt.
27 Denn de Inwohna vu Jerusalem un ihri Obere hän, wel sie Jesus nit erkennt hän, de Wort vu d Prophete, de an jedem Sabbat vorgläse wäre, mit ihrem Urteilschpruch erfillt.
28 Un obwohl sie nigs a nem finde, des d Dod vudent het, bitte sie doch Pilatus, nen umzbringe.
29 Un als sie alles gmacht hän, was vu nem gschriebe schtoht, nähmä sie nen vum Holz un lege nen in ä Grab.
30 Aba Gott het nen uferweckt vu d Dote;
31 un er isch an viele Däg däne erschiene, de mit nem vu Galiläa nuf nohch Jerusalem gange ware; de sin etzed sini Ziige vor rem Volk.
32 Un ma(mir) vukündige äich de Vuheißig, de an de Vädare ergange isch,
33 daß Gott sie uns(us), ihre Kinda, erfillt het, indäm er Jesus uferweckt het; we denn im zweite Psalm gschriebe schtoht (Psalm 2,7): "Dü bisch mi Bue, hiit ha i(ich) di ziigt (zeugt)."
34 Daß er nen aba vu d Dote uferweckt het un nen nit dr Verwesig ibalosse wot, het da(er) so gsait (Jesaja 55,3): "Ich will äich de Gnade, de David vuheiße isch, treu bwahre."
35 Drum sait da(er) au a eina andere Schtell (Psalm 16,10): "Dü wirsch nit zuelo, daß di Heilige de Verwesig sieht."
36 Denn nohchdem David zue sinere Ziit däm Wille Gottes dient het, isch scha(er) igschlofe (gschtorbe) un zue sinene Vädere vusammelt worde un het de Verwesig gsähne.
37 Der aba, den Gott uferweckt het, der het de Verwesig nit gsähne.
38 So isch äich etze kundgmacht, liebe Breda, daß äich durch nen Vugebig vu d Sinde vukindigt wird; un in all däm, worin ihr durch des Gsetz vum Moses nit Grecht wäre konnte,
39 isch der Grecht gmacht, der a nen glaubt.
40 Luege etze zue, daß nit iba äich kummt, was in d Prophete gsait isch (Habakuk 1,5): "
41 Luege, ihr Vuächta, un wundert äich un gehn zuenichte! Denn i(ich) doet ä Sach zue äire Ziit, des ihr nit glaube den, wenn`s äich jemads vuzehlt."
42 Als sie aba üs dr Synagoge (Gotteshus) rüsgehn, bitte de Lit, daß sie am nägschte Sabbat noh eimol vu däne Dinga schwätze.
43 Un als de Gmeinde üsänandagoht, folge vieli Jude un gottesfirchtigi Judengnosse däm Paulus un Barnabas. De sage zue ne un ermahne sie, daß sie bliebe solle in dr Gnade Gottes.
44 Am nägschte Sabbat aba kummt schier di ganze Schtadt zsämme, des Wort Gottes z härä.
45 Als aba de Jude de Lit sähn, wäre sie näjdisch un widerschpräche däm, was Paulus sait, un läschtere.
46 Paulus un Barnabas aba sage fräi rüs(uff): Äi(ich) moeß des Wort Gottes zerscht gsait wäre; do ihr`s aba vu äich stoßt un hebet (haltet) äich selbscht nit fir wert am ewige Läbä, lueg, so wende ma(mir) uns(us) zue d Heide.
47 Denn so het uns(us) dr Herr bpfohle (Jesaja 49,6): "Ich ha di zum Lecht vu d Heide gmacht, dmit dü des Heil bisch bis an de Ende dr Erde."
48 Als des de Heide ghärt hän, wäre sie froh un priese des Wort vum Herrn, un alli wäre gläubig, de zum ewige Läbä bschtimmt ware.
49 Un des Wort vum Herrn breitet sich üs in dr ganze Gegend.
50 Aba de Jude hetzte de gottesfirchtige vornehme Wieba un di agsähenschte Männa vu d Schtadt uf un schtifte ä Vufolgig a gege Paulus un Barnabas un vutriebe sie üs ihrem Gebiet.
51 Sie aba schittle d Schtaub vu ihre Feß zum Ziignis gege sie un kumme nohch Ikonion.
52 De Jinger aba wäre erfillt vu Fräid(Freud) un heiligem Geischt.